tag:blogger.com,1999:blog-61779224992002148992024-03-04T20:15:18.792-08:00ενδοχωραendoxwrahttp://www.blogger.com/profile/06684679189790673934noreply@blogger.comBlogger42125tag:blogger.com,1999:blog-6177922499200214899.post-42209054400342613522014-02-03T12:37:00.000-08:002014-02-03T13:04:54.696-08:00Το κείμενο μπορείτε να το βρείτε στην τελευταία έκδοση του Freequency The Zine<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
**********************************************************************************
<b>Monsanto: Φυτρώνει εκεί που δεν την σπέρνουν</b><br />
Της Ξένιας Π.<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjq6hwRx7R8WZakDAl73OFHSZe9sGlsH_CRRC0W61u8CDtxGpwNvGcGfCiUNPDOy5p3XR4DOXVNwy4Pu6UwxjCWhfQzZ4ANhMPeWxW_yJc3eTwmtRKKWN6xoQXDAJ6vrDmgdCaY_3oK298/s1600/mon4.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjq6hwRx7R8WZakDAl73OFHSZe9sGlsH_CRRC0W61u8CDtxGpwNvGcGfCiUNPDOy5p3XR4DOXVNwy4Pu6UwxjCWhfQzZ4ANhMPeWxW_yJc3eTwmtRKKWN6xoQXDAJ6vrDmgdCaY_3oK298/s400/mon4.jpg" /></a></div>
<i><b>Aς ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα,</b></i><br />
<i><b> ας ιδιωτικοποιηθεί η θάλασσα και ο ουρανός, </b></i><br />
<i><b>ας ιδιωτικοποιηθεί το νερό και ο αέρας,</b></i><br />
<i><b> ας ιδιωτικοποιηθεί η Δικαιοσύνη και ο Νόμος, </b></i><br />
<i><b>ας ιδιωτικοποιηθεί και το περαστικό σύννεφο,</b></i><br />
<i><b> ας ιδιωτικοποιηθεί το όνειρο, </b></i><br />
<i><b>ειδικά στην περίπτωση που γίνεται την ημέρα και με τα μάτια ανοιχτά.</b></i><br />
<i><b>Και σαν κορωνίδα όλων των ιδιωτικοποιήσεων,</b></i><br />
<i><b>ιδιωτικοποιήστε τα Κράτη,</b></i><br />
<i><b>παραδώστε επιτέλους την εκμετάλλευση υμών των ιδίων</b></i><br />
<i><b>σε εταιρίες του ιδιωτικού τομέα με διεθνή διαγωνισμό.</b></i><br />
<i><b>Διότι εκεί ακριβώς βρίσκεται η σωτηρία του κόσμου. </b></i><br />
<i><b>Και μια και μπήκατε στον κόπο, </b></i><br />
<i><b>ιδιωτικοποιήστε στο φινάλε και την πουτάνα την μάνα που σας γέννησε. </b></i><br />
<i><b> Ζοζέ Σαραμάγκου</b></i><br />
<br />
To 1998 οι Νew York Times χαρακτήριζαν την αμερικανική εταιρεία Μονσάντο, ως τη Microsoft της βιοτεχνολογίας στη γεωργία. Ήταν η χρονιά εκκίνησης για τις εταιρείες παραγωγής και εμπορίας Γενετικά Τροποποιημένων Οργανισμών (ΓΤΟ) στον τομέα της γεωργίας. Ήταν η χρονιά που η Monsanto με μια διαφημιστική καμπάνια ύψους 1,6 εκατομμυρίων δολαρίων επιχείρησε να κάμψει όλες τις αντιδράσεις στην Ευρώπη, και να πείσει ότι η γενετική μηχανική -και κατ' επέκταση οι εφαρμογές της στη γεωργία- είναι η λύση στο παγκόσμιο επισιτιστικό πρόβλημα.<br />
<br />
Ήταν η ίδια χρονιά όπου η διαρροή στον Τύπο δεν άφησε τα σχέδια της Πολυμερούς Συμφωνίας για τις Επενδύσεις (ΠΣΕ) να προχωρήσουν. Το σχέδιο έδινε τη δυνατότητα σε πολυεθνικές εταιρίες να μηνύουν και να ζητούν αποζημιώσεις από τα κράτη των οποίων ο πολιτικός προσανατολισμός, η εργατική και περιβαλλοντική νομοθεσία είχαν ως αποτέλεσμα τη μείωση των κερδών τους.<br />
<br />
Δεκαπέντε χρόνια μετά, το σχέδιο αυτό επιστρέφει αυστηροποιημένο και εμπλουτισμένο βάζοντας μια σειρά κλάδων δημοσίου ενδιαφέροντος υπό τις επιταγές του ελεύθερου εμπορίου και του ιδιωτικού τομέα. <br />
<br />
Η Συμφωνία Διατλαντικής Εμπορικής και Επενδυτικής Συνεργασίας (Trans-Antlantic Trade and Investment Partnership, TTIP) την οποία διαπραγματεύονται από τον Ιούλιο του 2013 οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής και η Ευρωπαϊκή Ένωση προβλέπει ότι η ισχύουσα κρατική νομοθεσία στις δύο πλευρές του Ατλαντικού θα υποταχθεί στους κανόνες των πολυεθνικών και του ελεύθερου εμπορίου, οι οποίοι θα αποκτήσουν την ισχύ νόμου και θα φέρνουν ενώπιον της δικαιοσύνης κάθε κράτος που δεν θα συμμορφώνεται με τους κανόνες που θα ισχύουν στο εσωτερικό της κοινής αγοράς τους. Η Συμφωνία αυτή (ΤΤΙP), oυσιαστικά θα μεταφέρει στην Ευρώπη το ασιατικό της πρότυπο, τη Συμφωνία Συνεργασίας του Ατλαντικού (Τrans-Pacific Partnership, TPP), η οποία βρίσκεται σε φάση έγκρισης από 12 χώρες της περιοχής. Mπορεί να ακούγεται, ή καλύτερα να διαβάζεται, αδιανόητο αλλά ήδη η εφαρμογή εμπορικών συμφωνιών που βρίσκονται σε ισχύ, είναι αποκαλυπτική του τι μέλλει γενέσθαι.<br />
<br />
Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου (ΠΟΕ), καταδίκασε πέρυσι τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής για την ένδειξη της χώρας προέλευσης στα εισαγόμενα κρέατα και για την απαγόρευση του αρωματισμένου καπνού αφού έκρινε τα μέτρα αυτά προστατευτικά μεν για την υγεία των καταναλωτών, περιοριστικά δε για την κερδοφορία των εταιρειών και τη λειτουργία του ελεύθερου εμπορίου. Ο ΠΟΕ επέβαλε επίσης κυρώσεις εκατομμυρίων ευρώ στην Ευρωπαϊκή Ένωση για την άρνησή της να δεχτεί την εισαγωγή γενετικά τροποποιημένων οργανισμών (ΓΤΟ). Με τις TTIP και TPP, οι ίδιες οι πολυεθνικές θα μπορούν απευθείας και νομιμοποιημένα να καταδικάζουν με βαριές αποζημιώσεις τα κράτη και άρα τους φορολογούμενους, όταν η νομοθεσία της χώρας θα περιορίζει τα κέρδη τους.<br />
<br />
Πρόσφατα χαρακτηριστικά παραδείγματα, η περίπτωση του γίγαντα της καπνοβιομηχανίας Philip Morris, που έχοντας ενοχληθεί λόγω της αντικαπνιστικής νομοθεσίας σε Ουρουγουάη και Αυστραλία έσυρε στα ειδικά δικαστήρια τις δύο χώρες. Ο αμερικάνικος όμιλος Renco εκμεταλλευόμενος την νομοθεσία του ελεύθερου εμπορίου, προσέφυγε εναντίον του Περού που η νομοθεσία του περί περιορισμού των τοξικών εκπομπών αερίων αποτελούσε τροχοπέδη στα «αναπτυξιακά» σχέδια του ομίλου. Η Vattenfall, σουηδική εταιρεία παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας διεκδικεί αποζημίωση εκατομμυρίων ευρώ από τη Γερμανία που λόγω εγκατάλειψης της πυρηνικής ενέργειας και του αυστηρού πλαισίου στη χρήση λιθάνθρακα, περιορίζει την εμπορική της εξάπλωση.<br />
<br />
Ασφάλεια τροφίμων, προδιαγραφές τοξικότητας , ενέργεια, φυσικοί πόροι, ελευθερία στο διαδίκτυο είναι τομείς ελεγχόμενοι αλλά και λέξεις κενές περιεχομένου εάν δεν μετουσιώνουν το νόημα τους σε χρήμα και κερδοφορία στον ετήσιο ισολογισμό των εταιρειών.Χρησιμοποιώντας την «ανάπτυξη» και την «πρόοδο» ως θέσφατα,ιδιωτικοί πολυεθνικοί κολοσσοί επιβάλλουν το κυρίαρχο μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης που στρέφεται κατά της ίδιας της ζωής. Στην πραγματικότητα η «ανάπτυξη» μετράει τη μετατροπή της φύσης σε κεφάλαιο και των φυσικών πόρων σε εμπορεύματα.Εγγενές στοιχείο του καπιταλισμού είναι οι κρίσεις που δημιουργεί έτσι ώστε να μπορεί να τις επιλύει ο ίδιος τεχνικά, υποδουλώνοντας και εξαιρώντας πολύ σημαντικά κομμάτια του παγκόσμιου πληθυσμού . Ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος αποτελεί το καλύτερο παράδειγμα. Η καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων και η ανάγκη αναδόμησής τους κινητοποίησαν πόρους και ανθρώπους πάνω σε αυτή την προοπτική. Η φύση του καπιταλισμού (ειδικότερα στο νεοφιλελεύθερο μοντέλο του) δηλαδή η μηχανιστική του «ορθολογικότητα», δεν λογαριάζουν ούτε τρόπο ζωής, ούτε συνήθειες, ούτε παραδόσεις.Η ορθολογικότητα του σκοπού υπερέχει αυτή του μέσου και έτσι στο εμπειρικό επίπεδο η ευημερία είναι πλασματική.<br />
<br />
Η Moνσάντο είναι ένα εξαιρετικά εύστοχο case study αφού συμπυκνώνει όλα τα χαρακτηριστικά του διεθνισμού του κεφαλαίου, της διαπλοκής με τους κυβερνητικούς αξιωματούχους, της καταστροφής ως ανάπτυξη και της επιθυμίας για παγκόσμιο έλεγχο της τροφής και άρα του παγκόσμιου πληθυσμού. Το ανώτατο στάδιο του νεοφιλελευθερισμού είναι εδώ και μας κλείνει το μάτι.<br />
Ή μάλλον μας φτύνει κατάμουτρα. Με σάλιο τοξικό.<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgRziDFyCDPZCW7iE5HU7Tcewkhh_Jdskr9dXONOLr6yTkixQs_HyhYu_RirF8JTsRT0ArGkdE79MpetL-tuVYdaIFCYNW6-Zgutg3_nv9BVOecZuwmxFtdclS9EPS5BZs-pq2qHJzcLTk/s1600/mon3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgRziDFyCDPZCW7iE5HU7Tcewkhh_Jdskr9dXONOLr6yTkixQs_HyhYu_RirF8JTsRT0ArGkdE79MpetL-tuVYdaIFCYNW6-Zgutg3_nv9BVOecZuwmxFtdclS9EPS5BZs-pq2qHJzcLTk/s400/mon3.jpg" /></a></div>
<br />
<b>Monsanto</b><br />
Η Μονσάντο, κολοσσός αμερικανο-ισραηλινών συμφερόντων στον τομέα της βιοτεχνολογίας, αποτελεί την κυρίαρχη δύναμη στην παγκόσμια παραγωγή γενετικά τροποποιημένων σπόρων. Η ιστορία της και η δράση της επιβεβαιώνει αυτό που έλεγε ο Μαρξ για το κεφάλαιο: για την επίτευξη του μέγιστοτ κέρδους, δεν υπάρχει έγκλημα που να μη ριψοκινδυνεύσει να κάνει.<br />
<br />
Παραπλανητική διαφήμιση, παραποίηση εγγράφων, δικαστικές διενέξεις, διώξεις δημοσιογράφων και ερευνητών, χαλκευμένες μελέτες, λαθρεμπόριο ΓΤΟ, τρομοκρατία, δωροδοκία, εκβιασμοί, ανακρίσεις, απειλές, βλαβερές δράσεις κατά της ανθρώπινης υγείας, των μικροπαραγωγών, των καταναλωτών, των λαών και του περιβάλλοντος είναι μόνο ένα μέρος του οπλοστασίου που έχει χρησιμοποιήσει με σκοπό τον παγκόσμιο έλεγχο της παραγωγής τροφίμων μέσω των γενικά τροποποιημένων σπόρων. Είναι ίσως η εταιρεία που κατέχει ρεκόρ δικαστικών αγωγών και αντιδράσεων την ίδια στιγμή που τα κέρδη της και η κυριαρχία της ενδυναμώνονται.<br />
<br />
<b>Αnniston,Alabama: Ένα παράδειγμα ολοκληρωτικής εξόντωσης</b><br />
Πριν περάσει στον τομέα της αγροτικής βιοτεχνολογίας, υπήρξε μια από τις μεγαλύτερες χημικές εταιρείες του 20ου αιώνα.<br />
<br />
Το 1935 η Monsanto αγοράζει την Swann Chemical Company, η οποία είχε αναπτύξει την τεχνολογία των πολυχλωριωμένων διφαινυλίων (PCB).
Η Ουάσινγκτον Ποστ αποκαλύπτει με άρθρο της το 2002, μια καταστροφή ανθρώπων και φυσικών πόρων στο Άνιστον της Αλαμπάμα την οποία η εταιρεία αποσιωπούσε για δεκαετίες με την αρωγή της βιομηχανίας δημοσίων σχέσεων στις ΗΠΑ, σε μια προσπάθεια να ανατρέψει τις επιφυλάξεις και τις αντιδράσεις στα προϊόντα της βιοτεχνολογίας και της γενετικής μηχανικής.<br />
<br />
<i>«Ο Τέρυ ήταν ο μικρός αδερφός μου. Πέθανε το 1971 από όγκο στον εγκέφαλο, καρκίνο των πνευμόνων, καρδιοπάθεια. Ήταν 16 ετών. Τα τελευταία τρία χρόνια έχασα τους περισσότερους φίλους μου. Πέθαναν από αυτές τις δύσκολες ασθένειες που συνδέονται με τα PCB- καρκίνο, διαβήτη, ηπατίτιδα.»</i><br />
<br />
Ντέιβιντ Μπέικερ( Daviv Baker), πρόεδρος της κοινότητας ενάντια στη μόλυνση(Άνιστον,Αλαμπάμα)<br />
<br />
Η Μονσάντο είχε θάψει ποσότητες PCB στην περιοχή του Άνιστον ενώ οι εταιρείες απόχυναν τα PCB στο κανάλι του Σνόοου Κρικ που περνά μέσα από την πόλη. Εσωτερικά έγγραφα της εταιρείας του 1970, διαβαθμισμένα ως «εμπιστευτικά» αναφέρουν προς τους υπεύθυνους πωλήσεων πως «δεν αντέχουμε να χάσουμε ούτε ένα δολάριο πωλήσεων». Άλλα εσωτερικά έγγραφα αποκάλυψαν έρευνες της εταιρείας του 1937 όπου αναφέρεται πως «η έκθεση σε PCB προκαλεί τοξικά αποτελέσματα σε ολόκληρο τον οργανισμό και δερματικά εξανθήματα.» Σε άλλη έρευνα, επιστήμονες έριξαν στο νερό του καναλιού Σνόου Κρικ ψάρια τα οποία πέθανα σε τρία λεπτά. Παρόλα αυτά η εταιρεία προτίμησε να διατηρήσει σιγή ιχθύος για να μη «χάσει ούτε ένα δολάριο πωλήσεων».<br />
<br />
Όταν δικηγόροι ανάγκασαν την εταιρεία να απολογηθεί και ζήτησαν δικαίωση, οι Αρχές τάχθηκαν με την Μονσάντο και όχι με τους κατοίκους. Το ποσοστό PCB στον οργανισμό των κατοίκων του Άνιστον αποτελεί καθημερινή ενασχόληση. Ο μέσος όρος των κατοίκων αποτελεί τον μεγαλύτερο παγκοσμίως.<br />
<br />
Το λεξιλόγιό τους, η κοινωνική τους δραστηριότητα, η κοινωνική τους δομή περιστρέφεται γύρω από τα PCB. Στη συνέλευση ασθενών του Άνιστον οι κάτοικοι συζητούν για τα δισεκατομμυριοστά PCB στον οργανισμό τους, τις δυσκολίες και τις ιδιομορφίες του καθενός και προσπαθούν να ενημερωθούν για το τι πρέπει να κάνουν. Τα υψηλά ποσοστά PCB στο σώμα των εγκύων είναι υπεύθυνα για γεννήσεις παιδιών με χαμηλό δείκτη νοημοσύνης, για διαταραχή των σεξουαλικών ορμονών, για μείωση της λειτουργίας του θυρεοειδούς και μια σειρά άλλων συμπτωμάτων. Η περιοχή έχει ερημοποιηθεί, μεγάλο ποσοστό των κατοίκων αναγκάστηκε να μεταναστεύσει ενώ όλη η γύρω περιοχή είναι ολοκληρωτικά κατεστραμμένη και μολυσμένη.
Το 2001, 20.000 κάτοικοι του Άνιστον κατέθεσαν 2 μηνύσεις εναντίον της Μονσάντο. Η Μονσάντο και η θυγατρική της, Solutia συμβιβάστηκαν να πληρώσουν 700εκατ. δολάρια για να αποζημιώσουν τα θύματα, να καθαρίσουν την τοποθεσία και να κατασκευάσουν ειδικό νοσοκομείο. Υπό τον αμερικάνικο νόμο είναι σπάνιο στελέχη ή διοικητικοί να θεωρηθούν ποινικώς υπεύθυνοι. Τα αστικά δικαστήρια τους υποχρεώνουν σε χρηματικές αποζημιώσεις οι οποίες δεν αποτελούν παρά κλάσμα των κερδών τους.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgugvryXMcLujhwgYxS98BKwn6-jYf7OSfRaBjsYVXM15vQdyCANJucSc6FyafNC-JA8odWI2sf30hcrGC91n3B4R4PjeOfXchBHnGFk9QxeTaeL1vSb-nVUHearr65Tey8XSYgsuRIjwo/s1600/monsanto+6.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgugvryXMcLujhwgYxS98BKwn6-jYf7OSfRaBjsYVXM15vQdyCANJucSc6FyafNC-JA8odWI2sf30hcrGC91n3B4R4PjeOfXchBHnGFk9QxeTaeL1vSb-nVUHearr65Tey8XSYgsuRIjwo/s400/monsanto+6.jpg" /></a></div>
<br />
<b>Take your poison</b><br />
Τη δεκαετία του 1960 η Monsanto υπήρξε μία από τις σημαντικότερες εταιρείας παραγωγής του χημικού όπλου Agent Orange (πορτοκαλί παράγοντα: φυτοκτόνο και αποφυλλωτικό, με περιεκτικότητα διοξίνης) που χρησιμοποιήθηκε εκτενώς από τις αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις στον πόλεμο κατά του Βιετνάμ. Σύμφωνα με τις αρχές της χώρας, περίπου 400.000 άνθρωποι σκοτώθηκαν ή ακρωτηριάστηκαν και 500.000 παιδιά γεννήθηκαν με γενετικές ανωμαλίες, εξαιτίας της χρήσης του.<br />
<br />
Μεταξύ και άλλων πειραμάτων που έχουν μεσολαβήσει, το 1994 η εταιρεία παρουσίασε την συνδυαστική αυξητική ορμόνη βοοειδών(rBST). Η Μονσάντο υποσχόταν πως η χορήγηση της ορμόνης σε αγελάδες κάθε δύο εβδομάδες, επρόκειτο να αυξήσει την παραγωγή γάλακτος κατά 20%, παραλείποντας να σημειώσει τις δραματικές αλλαγές που αυτή προκαλεί στις λειτουργίες των ζώων. Από το 2000 η ορμόνη που κυκλοφόρησε η Μονσάντο με την εμπορική ονομασία «Posilac», έχει απαγορευθεί στην Ε.Ε. ενώ μια σειρά ερευνών συνέδεσαν το γάλα «ΒΟΗ» με την πρόκληση του καρκίνου του προστάτη και του στήθους. Στις ΗΠΑ και σε 21 ακόμη χώρες, η χρήση της είναι καθόλα νόμιμη.
<br />
<br />
<b>Μεταλλαγμένο success story</b><br />
Δική της εφεύρεση είναι και το παρασιτοκτόνο Roundup (Ράουνταπ, εμπορική ονομασία για το γλυφοσικό οξύ) το οποίο κατέχει ίσως τις περισσότερες πωλήσεις ανά τον κόσμο. Παρά τις δύο καταδικαστικές αποφάσεις για τις διαφημίσεις που υποστήριζαν ότι είναι «βιοδιασπώμενο» και «φιλικό προς το περιβάλλον», το 2009 το 50% των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων της Μονσάντο αφορούσαν την γραμμή παραγωγής προϊόντων Ράουνταπ.<br />
<br />
Το απαραίτητο συμπλήρωμα του παρασιτοκτόνου της εταιρείας είναι οι μεταλλαγμένοι σπόροι σόγιας που έχουν ειδικά κατασκευαστεί για να αντέχουν στο Ράουνταπ (Roundup-Ready Soybeans, RRS). Σύμφωνα με τη Μονσάντο, η συνδυαστική χρήση των σπόρων με το αντίστοιχο ζιζανιοκτόνο επιτρέπει στους καλλιεργητές να σπείρουν, χωρίς να διατηρήσουν μεγάλες αποστάσεις μεταξύ των φυτών, μεγιστοποιώντας την απόδοση των καλλιεργούμενων εκτάσεων. Σήμερα στις ΗΠΑ το 90% της καλλιέργειας αραβοσίτου, σόγιας, βαμβακιού, ζαχαρότευτλων και ελαιοκράμβης είναι ανθεκτική στο γλυφοσικό οξύ και επομένως έχει υποστεί γενετική μετάλλαξη.<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhiAjOjUUr4BZha3g3Fbck1TVmf510nzSZu-V5VNvhaDgmW3DHgogqQgC77RlYSDYWjo3V7OCIFOsvQzI7OfA1_Vz77mpEdkDYTQM3cT1DMUN1TKcABAMTHfdbI-iXtXcUykgQ_cZ66nj0/s1600/mon2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhiAjOjUUr4BZha3g3Fbck1TVmf510nzSZu-V5VNvhaDgmW3DHgogqQgC77RlYSDYWjo3V7OCIFOsvQzI7OfA1_Vz77mpEdkDYTQM3cT1DMUN1TKcABAMTHfdbI-iXtXcUykgQ_cZ66nj0/s400/mon2.jpg" /></a></div>
<br />
<b>Η σόγια είναι ένα πιάτο που σερβίρεται κρύο</b><br />
Στην Ελλάδα η καλλιέργεια γενετικά τροποποιημένων προϊόντων απαγορεύεται βάσει της ελληνικής νομοθεσίας. Ο δούρειος ίππος ωστόσο για την είσοδο της Μονσάντο και άλλων εταιριών βιοτεχνολογίας είναι η εισαγωγή κάθε χρόνο χιλιάδων τόνων μεταλλαγμένης σόγιας.<br />
<br />
Η μεταλλαγμένη σόγια χρησιμοποιείται κατά κύριο λόγο στην κτηνοτροφία και κυρίως στην εκτροφή πουλερικών και χοιρινών. Λόγω της υψηλής της περιεκτικότητας σε πρωτεΐνη, που μπορεί να αγγίξει ακόμη και το 40%, γίνεται ανάρπαστη τόσο από κτηνοτρόφους όσο και από μεγάλες εταιρίες παραγωγής ζωικών προϊόντων. Οι εταιρίες που δραστηριοποιούνται στην παραγωγή και συσκευασία γαλακτοκομικών προϊόντων, καθώς επίσης και εγχώριες εταιρίες πουλερικών, χρησιμοποιούν, σύμφωνα με στοιχεία της Greenpeace , μεταλλαγμένη σόγια αφειδώς στην εκτροφή των ζωοειδών.<br />
<br />
Εκτός των προβλημάτων υγείας που μπορεί να προκληθούν από την μεταλλαγμένη σόγια ανοίγει και ο κύκλος των μεταλλαγμένων τροφίμων στην Ελλάδα μέσω του ιδιόμορφου πατροναρίσματος των σπόρων. Η συνέχεια της ιστορίας έχει γραφτεί στις χώρες που ήδη έχουν εναρμονιστεί με τον Codex Alimentarius.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEizzbDbUgKMIMWlVNEfTANu56U-Ohf0n_Z0bHFElQJgQgS4ywt3u6F8fVzG_Nle4y1LA75NNIIOeMWJoy2JNsRea7N28C8qJSPw_MuKzJdejomtdT33hoOW6A6R8fHMCKNRbjhXAronxBg/s1600/mon1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEizzbDbUgKMIMWlVNEfTANu56U-Ohf0n_Z0bHFElQJgQgS4ywt3u6F8fVzG_Nle4y1LA75NNIIOeMWJoy2JNsRea7N28C8qJSPw_MuKzJdejomtdT33hoOW6A6R8fHMCKNRbjhXAronxBg/s400/mon1.jpg" /></a></div>
<br />
<b>Η ντομάτα δεν είναι εφεύρεση</b><br />
Η «ανάπτυξη» αρχίζει από τη στιγμή που οι σπόροι μεταλλάσσονται, κατοχυρώνονται ως πνευματικά δικαιώματα της εταιρείας, και κλειδώνουν γενετικά αναγκάζοντας τον πληθυσμό να τους αγοράζει κάθε χρόνο ακριβότερα. Η ολοκλήρωση του σχεδίου παίρνει μορφή με την ανάπτυξη της πιο πρόσφατης τεχνολογίας της Μονσάντο, της λεγόμενης πατέντας «Terminator» (εξολοθρευτή). Αυτή η τεχνική εξασφαλίζει τη «στειρότητα» των σπόρων της σόγιας που εμπορεύεται η εταιρεία.<br />
<br />
Η πατέντα «Terminator» είναι αποκαλυπτική για τη στρατηγική των αγροβιομηχανικών κολοσσών. Η εταιρεία προσπαθεί να κατοχυρώσει την πατέντα(κατοχύρωση ευρεσιτεχνίας) μιας σειράς φυτών -αλλά και ζώων - που θα έχουν μονοετή διάρκεια έτσι ώστε να μπορεί να ελέγχει την παγκόσμια παραγωγή. Ακόμη κι αν κάποιος αγοράσει μόνο μια φορά τους σπόρους-εξολοθρευτές δε θα μπορεί να τους χρησιμοποιήσει στην επόμενη σπορά αφού εκ κατασκευής τους είναι μίας χρήσης.<br />
<br />
Τα μέσα συντήρησης και οι καλλιέργειες περισσότερων από 1,4 δις ανθρώπων απειλούνται με καταστροφή. Αφενός οι ίδιοι οι παραγωγοί θα έχουν νομικές κυρώσεις, αφετέρου η βλάβη στη γη τους και στην ίδια τη βιοποικιλότητα θα είναι ανεπανόρθωτες.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjo4-0alJUmKI1aZtRIMdOp0OiMw_txJBYBUSV1LdwZEedyXxn38BhpPfVBbph6qeU_QNAn_K6O4S65swBAjbOWRPEoCU4CFJYnrNcKn1D-tmCOctZgVcrgr8dXqsIsTb-mekldWWJNZ0M/s1600/mon5.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjo4-0alJUmKI1aZtRIMdOp0OiMw_txJBYBUSV1LdwZEedyXxn38BhpPfVBbph6qeU_QNAn_K6O4S65swBAjbOWRPEoCU4CFJYnrNcKn1D-tmCOctZgVcrgr8dXqsIsTb-mekldWWJNZ0M/s400/mon5.jpeg" /></a></div>
<br />
<b>Εν αρχή ην ο σπόρος</b><br />
<br />
<i>«Αν ελέγχουν τον σπόρο, ελέγχουν την τροφή. Το γνωρίζουν, είναι στρατηγικό. Είναι ισχυρότερο από βόμβες και όπλα. Ο καλύτερος τρόπος να ελέγξεις τον παγκόσμιο πληθυσμό.»</i><br />
Βαντάνα Σίβα-ινδή ακτιβίστρια κατά της παγκοσμιοποίησης<br />
<br />
Τροποποιούν τους σπόρους, φτιάχνοντας υβρίδια ώστε να μην μπορούν να αναπαραχθούν οδηγώντας έτσι ολόκληρες κοινότητες, καλλιεργητές και αγρότες στην εξάρτηση από την εταιρεία και στη εγκατάλειψη της αυτονομίας τους.<br />
<br />
Εννέα πολυεθνικές αυτή τη στιγμή ελέγχουν το 90% της αγοράς των σπόρων παγκοσμίως. Τα μεγάλα μονοπώλια σπόρων στην Ινδία , εδώ και πολλά χρόνια πουλούν τους σπόρους αυτούς μαζί με τα υπόλοιπα χημικά προϊόντα που τα συνοδεύουν (λιπάσματα, εντομοκτόνα κ.λπ.). Παρά τις υποσχέσεις της Μονσάντο για βελτίωση της παραγωγικότητας των ινδών αγροτών, η χρήση μεταλλαγμένου σπόρου βαμβακιού επέφερε σύντομα προσβολή των φυτών από άλλες ασθένειες, αναγκάζοντας τους καλλιεργητές να προχωρήσουν άμεσα σε ψεκασμούς. Η υπερχρέωση των ινδών αγροτών, οι οποίοι είχαν πάρει δάνεια από τις τράπεζες για την αγορά των ακριβών και θαυματουργών σπόρων, σε συνδυασμό με την περιορισμένη αποδοτικότητά τους, έχει οδηγήσει στην αυτοκτονία πάνω από 270.000 υπερχρεωμένους αγρότες από το 1995.<br />
<br />
Δεν υπάρχει επισιτιστική κυριαρχία χωρίς την κυριαρχία των σπόρων και δεν νοείται ελευθερία τροφίμων χωρίς την ελευθερία των σπόρων. Το νεοφιλελεύθερο μοντέλο που χρησιμοποιεί και επιβάλλει το παγκοσμιοποιημένο κεφάλαιο είναι ο φασισμός των πολυεθνικών χωρίς σβάστικα, χωρίς εθνικά σύμβολα, χωρίς περιφραγμένα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Φασισμός με μπόλικη επίφαση επιλογής.<br />
<br />
Η μη βιώσιμη ανάπτυξη του κυρίαρχου οικονομικού μοντέλου δημιουργεί τη βία της οικολογικής καταστροφής, της φτώχειας, της εξαθλίωσης και των διωγμών ολόκληρων ιθαγενών πληθυσμών, τη βία της εξουσίας του χρήματος μέσω της ιδιοποίησης των φυσικών πόρων της γης. Το να αξιώνει κανείς δικαίωμα ιδιοκτησίας της ίδιας της Ζωής αναδεικνύει την απληστία ενός συστήματος και θέτει για άλλη μια φορά σε αμφισβήτηση τα κίνητρα περί εξάλειψης του υποσιτισμού όταν υπάρχει επιπλέον τροφή ικανή να θρέψει 70% περισσότερων ανθρώπων από τον σημερινό πληθυσμό της Γης.<br />
<br />
Αλήθεια, τι γεύση έχει ο καπιταλισμός;
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhJCJEOXkWFk_xe-JVkG8p2WFiITDrYbLhaPlf1ZRviZAnYhNsREn3MOzsvxqx9CQZA_WxoVBeuolV445b5-JViGq3y3_WOkPr2L4B-TIrOSc0zWDjbkmfIOuEl-SDjcp3m7sbbceZifvY/s1600/poor.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhJCJEOXkWFk_xe-JVkG8p2WFiITDrYbLhaPlf1ZRviZAnYhNsREn3MOzsvxqx9CQZA_WxoVBeuolV445b5-JViGq3y3_WOkPr2L4B-TIrOSc0zWDjbkmfIOuEl-SDjcp3m7sbbceZifvY/s400/poor.jpg" /></a></div>
</div>
endoxwrahttp://www.blogger.com/profile/06684679189790673934noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6177922499200214899.post-43145475387391710102011-07-19T01:21:00.001-07:002011-07-19T09:58:47.391-07:00Mάνια Παπαδημητρίου<span style="font-weight:bold;">«Τώρα, κύριε Νίκο, είσαι εδώ...»</span><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg-QnlrLIlyxxE7Jrge4FQEQ86yvMJLW_6XFFOnvu6oFkJyhUff5OFyJiVhYediI6tiQN5OvBQ-pcmFhdIdqVWHSQjnTkzn_gAt2L6CZWpA_toP-O0ePvyfSi9dxFC0_PeMrUOlbZMqyWY/s1600/mania.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 200px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg-QnlrLIlyxxE7Jrge4FQEQ86yvMJLW_6XFFOnvu6oFkJyhUff5OFyJiVhYediI6tiQN5OvBQ-pcmFhdIdqVWHSQjnTkzn_gAt2L6CZWpA_toP-O0ePvyfSi9dxFC0_PeMrUOlbZMqyWY/s400/mania.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5630982760454580370" /></a><br /><br />Με αφορμή τη συμπλήρωση των εκατό χρόνων από τη γέννηση του Νίκου Γκάτσου, η Μάνια Παπαδημητρίου σκηνοθετεί μια μουσικο-θεατρική παράσταση για τον πολύπλευρο ποιητή της Αμοργού (και σημαντικό στιχουργό του ελληνικού τραγουδιού). Η παράσταση αντλεί υλικό από το βιβλίο της Αγαθής Δημητρούκα Πουλάμε τη ζωή, χρεώνουμε το θάνατο στο οποίο αναδεικνύονται στοιχεία της προσωπικής ζωής του ποιητή.<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjiQ0pYf5SDmWk70NgTf_oD4Y2ToErEAyfd-ZKT9gWKkrf_w6kEZkEpsbhqR-46xkVTt6uD8sf3SeLN1DoAfMEqxsmqv0DWJ2UMCWadLYpblbAbuF3xS2S6lEbmhPK_lI9gj0lXUbhBshw/s1600/images4.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 305px; height: 165px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjiQ0pYf5SDmWk70NgTf_oD4Y2ToErEAyfd-ZKT9gWKkrf_w6kEZkEpsbhqR-46xkVTt6uD8sf3SeLN1DoAfMEqxsmqv0DWJ2UMCWadLYpblbAbuF3xS2S6lEbmhPK_lI9gj0lXUbhBshw/s400/images4.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5630983443110414642" /></a><br />Από το περιοδικό του <a href="http://www.greekfestival.gr/gr/article55.htm">Ελληνικού Φεστιβάλ</a><br /><br /><span style="font-weight:bold;">Γιατί επιλέξατε τον Γκάτσο για την παράσταση σας; </span><br />Ο Νίκος Γκάτσος γεννήθηκε το 1911 στην Ασέα της Αρκαδίας και πέθανε το 1992 στην Αθήνα. Έζησε δύο παγκοσμίους πολέμους, την Μικρασιατική καταστροφή, μία κατοχή, έναν εμφύλιο, δύο χούντες, την μεταπολίτευση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, την άνοδο και την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού. ΄Εζησε την ερήμωση των ελληνικών χωριών χάριν της αστυφιλίας αλλά και την αρχή της ερήμωσης της χώρας χάριν της μετανάστευσης. Διαβάζεις σήμερα την Αμοργό και νοιώθεις ότι είναι σαν να μιλάει ο Γκάτσος ξαφνικά στους Έλληνες του σήμερα θέλοντας να μας δώσει κουράγιο για το καινούριο ρήμαγμα της χώρας. Έζησε την απαξίωση των οικείων που δεν καταλάβαιναν την Αμοργό του. Αλλά είχε την τύχη να βρει και την δικαίωση από τους ξένους κριτικούς και τελικά την καταξίωση από την διανόηση. Για ένα παράξενο λόγο από το 1958 και μετά γράφει μόνο τραγούδια για το λαό του. Γιατί όχι ποίηση ξανά αλλά μόνο στιχουργική; Μήπως γιατί όπως έλεγε ο Ελύτης γι αυτόν: «Καλύτερα ταπεινή τέχνη που να λειτουργεί παρά υψηλή που σκονίζεται στα ράφια»;<br /><br /><span style="font-weight:bold;">Γιατί τον αποκαλείται "γνωστό- άγνωστο";</span><br />Eίναι ένα λογοπαίγνιο που έχει να κάνει με το γρίφο γύρω από την προσωπικότητά του καθώς δεν έδωσε καμία συνέντευξη ποτέ. Όσα ξέρουμε είναι ό, τι έχουν πει οι άλλοι γι αυτόν. Πίστευε ότι ο ποιητής πρέπει να μένει μόνο για το έργο του. Και βέβαια ο ίδιος ήταν μία προσωπικότητα που όλοι όσοι τον γνώρισαν θυμούνται αυτά που έλεγε στους άλλους. Ήταν, όπως είχε σημειώσει και ο Εμπειρίκος ένα πρόσωπο ιερό για την κοινότητα της διανόησης της Αθήνας αλλά και για τον λαό. Ποιος ξέρει ότι ο ποιητής της Αμοργού είναι και ο στιχουργός του «Μάτια βουρκωμένα;» ή του «Στου Όθωνα τα χρόνια» ή του «Δίχτυ», του «Μάνα μου Ελλάς» και του «Μια Κεφαλλονίτισσα»; Είναι λοιπόν και παραμένει και γνωστός και άγνωστός μας ο Κύριος Νίκος Γκάτσος.<br /><br /><span style="font-weight:bold;">Πώς προσεγγίζετε την προσωπικότητά του;</span><br />Το βιβλίο της Αγαθής Δημητρούκα αποτέλεσε για μας τον πυρήνα για αυτήν την ενασχόληση. Φέρνει στο φώς για πρώτη φορά την προσωπική του ζωή. Με τέτοια ευγένεια και λεπτότητα όμως που πραγματικά ένιωσα, όταν το διάβασα πως ο έρωτας δύο ανθρώπων μπορεί να είναι και κάτι διαφορετικό από αυτό που φαντάζεται κανείς όταν είναι νέος και πως ο χρόνος μόνο μπορεί να μας δώσει τα κλειδιά για να κατανοήσουμε πλευρές της ανθρώπινης ύπαρξης που όταν είμαστε νέοι αγνοούμε ή από το φόβο των γηρατειών υποτιμούμε. Υπάρχουν όμως κάποιες ψυχές που δεν φοβούνται. Τολμούν να αναπτύξουν την περιέργειά τους προς κάθε κατεύθυνση όσο άκαιρο και αν αυτό μοιάζει στα μάτια των υπολοίπων, των κοινών θνητών. Αυτό που μοιάζει να αφήνει πίσω της η παρουσία του Ν. Γκάτσου μέσα από το βιβλίο της Αγαθής είναι μια βαθειά πίστη στην ανθρώπινη συντροφικότητα και ταυτόχρονα τέτοια ταπεινότητα απέναντι στο θάνατο που σε κάνει να νιώθεις παρηγοριά τόσο για τους ανθρώπους όσο και για την ίδια τη δύναμη της ζωής.<br /> <br /><span style="font-weight:bold;">Έχετε δηλώσει ότι μέσα από την παράσταση ανατρέχετε και στα τελευταία εκατό χρόνια της ελληνικής ιστορίας. Ποια μέθοδο ακολουθείτε;</span><br />Αναγκαστικά από τα κείμενα και μόνο ταξιδεύουμε στο χρόνο καθώς παρακολουθούμε την ζωή του ποιητή. Βρίσκουμε λοιπόν τη χώρα μας σε διάφορες στιγμές της και ντύνουμε αυτές τις ξεχωριστές στιγμές με τραγούδια του Γκάτσου που νομίζουμε ότι ταιριάζουν καθώς και με το ανάλογο οπτικό υλικό που άλλοτε είναι εικαστικό και άλλοτε δημοσιογραφικό.<br /><br /><span style="font-weight:bold;">Στην παράσταση ενσωματώνετε την ερμηνεία, το τραγούδι, τη σύνθεση, το video art... Πόσο δύσκολο είναι να συνδυαστούν αυτά τα είδη- η τέχνη με την τεχνολογία;</span><br />Είναι αρκετά δύσκολο ειδικά όταν η παραγωγή είναι τόσο μικρή που δεν είναι δυνατόν να δοκιμαστούν τα πράγματα στις σωστές τους διαστάσεις παρά μόνο στο χώρο. Για μας είναι μαγικό να βρεθούμε σε αυτό το χώρο με αυτό το υλικό. Οι ηθοποιοί υπήρξαν ήρωες και οι μουσικοί μας και όλοι όσοι βοήθησαν αφιλοκερδώς για να γίνει αυτή η παράσταση που είναι ουσιαστικά μια προσφορά όλων μας στην αποκατάσταση του σπιτιού του Ν. Γκάτσου στην Ασέα. Γιατί των ποιητών τα σπίτια είναι ο τόπος της ψυχής των πολιτών μιας χώρας.<br /><br /><span style="font-weight:bold;">Σας ξέραμε ως ερμηνεύτρια θεατρικών ρόλων, σας συναντάμε και να σκηνοθετείτε. Σκηνοθέτρια ή ηθοποιός;</span><br /> Σε τέτοιες εποχές αυτές οι ερωτήσεις είναι νομίζω άκαιρες. Βλέπεις άσχετες περσόνες σε άσχετες θέσεις που διαχειρίζονται και πολλά λεφτά. Τι συζητάμε τώρα; Σκηνοθέτης, ηθοποιός και επίσης μουσικός. Γιατί ο λόγος είναι μουσική και η μουσική είναι λόγος. Έτσι κι αλλιώς από το πιάνο και τη μουσική προσήλθα στη σκηνή.<br /><br /><span style="font-weight:bold;">Πώς βλέπετε το μέλλον του θεάτρου; </span><br />Σ’ αυτό θα απαντήσω με μία φράση του Γκάτσου στο Σαββόπουλο όταν ανησυχούσε για την τύχη της μουσικής: « Κι εσείς κύριε Σαββόπουλε γιατί ενδιαφέρεστε για την τέχνη ή για τον εαυτό σας;». Για να μην κατηγορηθώ λοιπόν κι εγώ ότι μιλώντας για το θέατρο ουσιαστικά ανησυχώ για τον εαυτό μου δεν λέω τίποτα. Γιατί μπορεί ο Γκάτσος να είναι παρών και να μας ακούει.<br /><br /><br /><span style="font-weight:bold;">info<br />Ο γνωστός μας άγνωστος κύριος Γκάτσος</span><br /><br />Η Μάνια Παπαδημητρίου σκηνοθετεί μια μουσικοθεατρική παράσταση με αφορμή τα 100 χρόνια από τη γέννηση του ποιητή Νίκου Γκάτσου και μας δίνει μια ευκαιρία να ανακαλύψουμε τις άγνωστες πτυχές του. <br />Σκηνοθεσία-Μάνια Παπαδημητρίου, Σκηνογραφία-Άρτεμις Θεοδωρίδη, Video <br />Art-Ευαγγελία Χρηστάκου, Επιμέλεια κειμένων: Μάνια Παπαδημητρίου,Αγαθή Δημητρούκα, Μουσική Επιμέλεια: Τάσος Αντωνίου, Σπύρος Παπαθεοδώρου.<br /><br />Παίζουν: Τάσος Αντωνίου (τραγούδι, κιθάρα, μαντολίνο), Εβελίνα Αραπίδου (τραγούδι), Θεοδώρα Ευγενάκη (τραγούδι), Αγαπητός Μανδαλιός, Μάνια Παπαδημητρίου (τραγούδι), Σπύρος Παπαθεοδώρου (πιάνο- ηλεκτρικό πιάνο- ακορντεόν).<br /><br />Mικρό Θέατρο Αρχαίας Επιδαύρου <br />22-23 Ιουλίου, 21:30<br />Εισιτήρια: 30, 20, 10€endoxwrahttp://www.blogger.com/profile/06684679189790673934noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6177922499200214899.post-78307528716453957152011-07-01T10:39:00.000-07:002011-07-01T10:49:57.945-07:00Φλερτάροντας με τον θάνατο<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhB3NPw0z8ieQyjzJp_I52B6fBk27zvtRXPXCRpRfl2eqd8DBh-g2hLt8ErTjHNfMI1x6lpmkHKtMzlSqFCnQyDNeBSKvcy89yl-JdT_Rv_sLV4UVn5yi7NISnHG5l536q1NfWFdiyNhtI/s1600/pict31.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 281px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhB3NPw0z8ieQyjzJp_I52B6fBk27zvtRXPXCRpRfl2eqd8DBh-g2hLt8ErTjHNfMI1x6lpmkHKtMzlSqFCnQyDNeBSKvcy89yl-JdT_Rv_sLV4UVn5yi7NISnHG5l536q1NfWFdiyNhtI/s400/pict31.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5624442604236605906" /></a><br />του Γιώργου Αυγερόπουλου<br /><br />Έχω καλύψει συγκρούσεις διαδηλωτών με την αστυνομία σε διάφορα μέρη του κόσμου εκτός της Ελλάδας, όπως στην Αργεντινή, την Ιταλία, τη Βολιβία και το Μεξικό. Ειδικά στο Μεξικό, οι αστυνομικοί όπως γνωρίζουν πολλοί, θεωρούνται άγριοι, ανεκπαίδευτοι και διεφθαρμένοι. Όμως αυτό που έζησα και κατέγραψα τόσο εγώ όσο και οι συνεργάτες μου χθες Τετάρτη 29/6 στο Σύνταγμα, ξεπερνάει σε αγριότητα κάθε όριο. Η Ελληνική αστυνομία παίρνει δίκαια και με διαφορά το βραβείο βαρβαρότητας. Μιας βαρβαρότητας που καμία σχέση δεν είχε με καταστολή αλλά ήταν ένα συνεχές φλερτ με τον θάνατο.<br />Από θαύμα δεν θρηνήσαμε νεκρούς. Και ο κ. Παπουτσής θα πρέπει να ανάψει λαμπάδα στον Θεό που πιστεύει, καθώς μόνο στην καλή του τύχη θα πρέπει να αποδοθεί το γεγονός ότι δεν απολογείται σήμερα για θύματα.<br />Το σχέδιο εκκένωσης της πλατείας Συντάγματος τις δύο τελευταίες μέρες, ήταν ένα “γιουρούσι” όπως εύστοχα παρατήρησε ο Αϊμάν, Ισπανός δημοσιογράφος που εργάζεται για το Al Jazeera. Ένα γιουρούσι, εναντίον όλων και όποιον πάρει ο χάρος. “Μα καλά τι αστυνομία είναι αυτή που έχετε;” με ρώτησε αγανακτισμένος. “Είστε μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τουλάχιστον ακόμα” μου είπε με νόημα χαμογελώντας.<br />Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Περίπου στη 13.30 υπάρχει πολύς κόσμος συγκεντρωμένος μπροστά από την Βουλή. Δεν είναι κουκουλοφόροι. Δεν πετάνε πέτρες. Είναι γέροι, νέοι, γυναίκες, άντρες, φοιτήτριες και φοιτητές, εργαζόμενοι, άνεργοι που φωνάζουν συνθήματα, ρίχνουν την γνωστή μούντζα προς το κοινοβούλιο, και οι πιο θερμόαιμοι μπροστά – μπροστά άντε να εκτοξεύουν καμιά βρισιά εναντίον των αστυνομικών και να κουνάνε τα κιγκλιδώματα που έχουν στηθεί μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη. Τίποτα το σημαντικό δηλαδή που να δικαιολογεί αυτό που θα ακολουθήσει. Ξαφνικά από παντού, από δεξιά, από αριστερά και από το κέντρο, αρχίζει μια γενική επίθεση των αστυνομικών δυνάμεων που απωθούν τους διαδηλωτές προς τα σκαλιά της πλατείας Συντάγματος. Φανταστείτε δηλαδή χιλιάδες ανθρώπους να τρέχουν αλλόφρονες προς ένα στενό άνοιγμα το πλάτος του οποίου δεν ξεπερνά τα δέκα μέτρα. Από πίσω τους τα ΜΑΤ, ρίχνουν μέσα στο πλήθος χειροβομβίδες κρότου λάμψης και δακρυγόνα, προκαλώντας πανικό. Άνθρωποι καίγονται από τις φλόγες, πνίγονται από τα δακρυγόνα δεν βλέπουν μπροστά τους και αρχίζουν να ποδοπατούν ο ένας τον άλλον και να κουτρουβαλούν στα σκαλιά. Υπάρχουν άνθρωποι λιπόθυμοι, άλλοι ποδοπατημένοι μέσ’ τα αίματα. Παρόλα αυτά οι αστυνομικοί δεν αποχωρούν. Χτυπάνε με τα γκλομπς όποιον βρουν μπροστά τους, ανθρώπους δηλαδή που τρέχουν να σωθούν πατώντας ο ένας πάνω στον άλλον.<br />Η συνέχεια είναι γνωστή. Πέρα από την δράση των προβοκατόρων η οποία έχει καταγραφεί σε βίντεο και φωτογραφίες που βγήκαν και θα συνεχίσουν να βγαίνουν τις επόμενες μέρες, πέρα από τους μπαχαλάκηδες την δράση των οποίων απεχθάνομαι και διαφωνώ κάθετα, η πέτρα είναι πλέον εύκολο να φύγει από το χέρι οποιουδήποτε, που τον χτύπησαν, τον ψέκασαν, και είναι άνεργος, άστεγος – ναι, υπάρχουν πλέον νεοάστεγοι – και κάθε μέρα γίνεται φτωχότερος χωρίς να βλέπει διέξοδο από πουθενά.<br />Δεν σας κρύβω ότι φοβήθηκα βλέποντας μια άνευ προηγουμένου αγριότητα να ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια μου. Ένιωσα τον ίδιο φόβο που έχω νιώσει σε ζόρικες περιοχές του πλανήτη. Ένιωσα τον φόβο του θανάτου. Καθώς νόμιζα πως ήταν η ιδέα μου και πως είχα ξεσυνηθίσει να δουλεύω στην Ελλάδα – έχω να δουλέψω στη χώρα μου από το έτος 2000- ρώτησα παλιούς μου συναδέλφους αν είχαν ξαναζήσει κάτι τέτοιο εδώ. Μου απάντησαν πως δεν είχαν ξαναζήσει κάτι παρόμοιο.<br />Θα ήθελα λοιπόν ένας λογικός άνθρωπος από το υπουργείο “Προστασίας του Πολίτη” (το βάζω σε εισαγωγικά γιατί πλέον ο τίτλος του μου θυμίζει το Υπουργείο Αγάπης του Όργουελ στο 1984) να μου απαντήσει στις εξής ερωτήσεις:<br />Ποιος έδωσε την εντολή για την γενική επίθεση στις 13.30 και γιατί; Ποιανού ιδέα ήταν να διατάξει τις αστυνομικές δυνάμεις να κυνηγήσουν ένα πανικόβλητο πλήθος που ποδοπατιέται στα σκαλιά πετώντας κρότου – λάμψης και δακρυγόνα χτυπώντας αδιακρίτως, παίζοντας κορώνα γράμματα την πιθανότητα, κάποιος ανάμεσα στους χιλιάδες, να αφήσει την τελευταία του πνοή στην πλατεία.<br />Για ποιο λόγο οι αστυνομικοί δεν σεβάστηκαν το ιατρείο της πλατείας Συντάγματος; Επαγγελματίες γιατροί πνευμονολόγοι και άλλοι, όλοι εθελοντές, φρόντιζαν τραυματίες καθ’ όλη την διάρκεια των συγκρούσεων. Δεν ήταν “κουκουλοφόροι”, γιατροί ήταν. Φώναζαν στους αστυνομικούς “εδώ είναι ιατρείο” αλλά καμία σημασία δεν έδιναν εκείνοι. Αφιονισμένοι, τους έριχναν δακρυγόνα και τους χτυπούσαν. Όπως μας είπε ένας γιατρός “Αυτά δεν γίνονται ούτε στον πόλεμο. Ακόμα και στον πόλεμο υπάρχει ανακωχή για να μαζέψεις και να φροντίσεις τους τραυματίες.” Τα μάζεψαν άρον – άρον οι άνθρωποι και έστησαν το ιατρείο κάτω στο μετρό αλλά ούτε και αυτό γλίτωσε από τις ρίψεις χημικών.<br />Για ποιο λόγο χτυπήθηκαν δάσκαλοι στην Διδασκαλική Ομοσπονδία Ελλάδος; Και αυτοί κουκουλοφόροι; Δεν νομίζω. Τα ΜΑΤ αφού πέταξαν δακρυγόνα στην είσοδο του κτιρίου στην οδό Ξενοφώντος 15, άρχισαν να τους πετούν πέτρες (!) και να ανοίγουν κεφάλια με την ανάποδη του γκλομπ, σύμφωνα με μαρτυρίες των ίδιων. Τρεις τραυματίες, ένας με σπασμένα πλευρά, ένας με ανοιγμένο κεφάλι και ένας με ελαφρά τραύματα στο χέρι. Έλεγαν οι δάσκαλοι: “Όταν μια κοινωνία κακοποιεί τους δασκάλους της βρίσκεται στο κατώτερο σκαλοπάτι που μπορεί να φτάσει”<br />Με ποια λογική οι αστυνομικοί έριξαν χημικά και χτύπησαν ανθρώπους μέσα σε μανάβικα και σουβλατζίδικα στο Μοναστηράκι και στην Πλάκα, προκαλώντας τρόμο σε πελάτες και τουρίστες;<br />Και τέλος κάτι προσωπικό για τον κ. Παπουτσή: Γιατί με χτυπήσατε; Όχι εσείς δηλαδή, ένας από τους άνδρες της αστυνομίας σας. Επειδή όμως εγώ δεν γνωρίζω τον “ανώνυμο” ΜΑΤατζή και γνωρίζω εσάς, θα ήθελα πραγματικά μια απάντηση. Η κατάσταση ήταν σχετικά ήρεμη εκείνη την ώρα και γω τραβούσα με την κάμερα μια διμοιρία των ΜΑΤ που ανέβαινε προς την Βουλή, όταν ένας ξέκοψε από την διμοιρία του, ήρθε προς το μέρος μου και στάθηκε μπροστά μου σε απόσταση αναπνοής. Σταμάτησα να τραβάω και κατέβασα την κάμερα. Με κοιτούσε μες στα μάτια. Του είπα τι θέλει και ως απάντηση εισέπραξα μια, για να θυμάμαι τη μέρα. Ο κόσμος άρχισε να φωνάζει: “Τον Αυγερόπουλο χτυπάς ρε”. Δεν αντέδρασα καθόλου και εκείνος απομακρύνθηκε. Αν είχα αντιδράσει ίσως να τα λέγαμε στο τμήμα όπου θα μου ζητάγατε συγνώμη για την… “παρεξήγηση”. Παρεπιπτόντως: Στην Οαχάκα, όταν με είχαν στριμώξει μαζί με τον κάμεραμάν μου οι Μεξικανοί αστυνομικοί, που όπως είπαμε θεωρούνται άγριοι, ανεκπαίδευτοι και διεφθαρμένοι, τους φώναξα “Δημοσιογράφος” και δεν με πείραξαν. Στη χώρα μου τις έφαγα για πρώτη φορά.<br />Πηγή : ΕΞΑΝΤΑΣendoxwrahttp://www.blogger.com/profile/06684679189790673934noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6177922499200214899.post-56884689155070040522011-07-01T10:25:00.000-07:002011-07-01T10:36:51.614-07:00Βαγγέλης Πισσίας, Ένα Καράβι για την Γάζα: «Για να φτάσουμε πρέπει πρώτα να αποπλεύσουμε»<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhhuVLcYX0hzFvEwPfyGOeqinFL3jnsTCyfmrdL8RmGtzL4zVsRUL5KFU57yxvfVbYHoI2VEUyA8iW7XYpo9_z2bn1NkVrM9HzA9tb-NiC5wAKeSY2_bVzMJ6WMhXUgP-HT5lZWtZIVSAE/s1600/palestine.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 297px; height: 170px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhhuVLcYX0hzFvEwPfyGOeqinFL3jnsTCyfmrdL8RmGtzL4zVsRUL5KFU57yxvfVbYHoI2VEUyA8iW7XYpo9_z2bn1NkVrM9HzA9tb-NiC5wAKeSY2_bVzMJ6WMhXUgP-HT5lZWtZIVSAE/s400/palestine.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5624439221748636354" /></a><br />Συνέντευξη για τον <a href="http://http://e-dromos.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=5401:%CE%B2%CE%B1%CE%B3%CE%B3%CE%AD%CE%BB%CE%B7%CF%82-%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%83%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CE%AD%CE%BD%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%AC%CE%B2%CE%B9-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B3%CE%AC%CE%B6%CE%B1&Itemid=48">"Δρόμο της Αριστεράς"</a><br /><br />Λίγες εβδομάδες απομένουν μέχρι να αποπλεύσει ξανά η διεθνής αποστολή Στόλος της Ελευθερίας 2. με σκοπό την άρση του θαλάσσιου αποκλεισμού της Γάζας.<br />Ένα χρόνο μετά την επίθεση των ισραηλινών ναυτικών δυνάμεων στον πολυεθνικό Στόλο της Ελευθερίας και τη δολοφονία 9 ακτιβιστών, 44 χρόνια από την έναρξη της ισραηλινής κατοχής στη Δυτική Όχθη, τη Γάζα και την Ιερουσαλήμ και 4 χρόνια από τον ερμητικό αποκλεισμό της Γάζας «το ερώτημα δεν είναι γιατί παλεύουμε ενάντια στον αποκλεισμό αλλά γιατί δεν εφαρμόζεται το διεθνές δίκαιο στην Παλαιστίνη και γιατί δεν αντιδρά η διεθνής κοινότητα.», αναφέρει σε ανακοίνωσή της η Διεθνής Συντονιστική Επιτροπή του Στόλου της Ελευθερίας 2. Στη νέα αυτή δράση αλληλεγγύης προς το λαό της Παλαιστίνης θα συμμετέχουν περισσότερα από 10 σκάφη μεταφέροντας φορτίο χιλιάδων τόνων ανθρωπιστικής βοήθειας.<br />Μιλήσαμε με τον Βαγγέλη Πισσία, από την ελληνική πρωτοβουλία Ένα Καράβι για την Γάζα, για τις πολιτικό κλίμα που έχει διαμορφωθεί ως τώρα, για τις προετοιμασίες και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν.<br /><br /><span style="font-weight:bold;">Πλησιάζει η ώρα του απόπλου;</span><br />Ακόμα έχουμε δρόμο γιατί όλη η πίεση έχει πέσει τώρα πάνω στις κυβερνήσεις, ώστε να μην αφήσουν τα πλοία να αποπλεύσουν. Πιθανόν την ώρα που θα πρέπει να αναχωρήσει το πλοίο θα έχουμε προβλήματα. Δόθηκε κυρίαρχη σημασία να πιεστεί η ελληνική κυβέρνηση θεωρώντας, και όχι άδικα, ότι τα περισσότερα πλοία αν δεν αποπλεύσουν τουλάχιστον θα περάσουν από τα ελληνικά χωρικά ύδατα. <br />Αυτό είναι ο ορισμός της καταπάτησης του διεθνούς δικαίου. Η ελληνική κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να το αντιμετωπίσει παρά μόνο ως εκβιασμό. Μένει να δούμε πώς θα το χειριστεί.<br /><br /><span style="font-weight:bold;">Σε ποιο στάδιο συνεννόησης βρισκόσαστε με τις άλλες αποστολές;</span><br />Γίνεται μια καλή προσπάθεια συνεννόησης και συντονισμού. Έχουμε δύο ειδών συμμετοχές. Συμμετοχές πρωτοβουλιών από περίπου 22 χώρες οι οποίες μετέχουν με δικό τους καράβι και συμμετοχές όπου ένα καράβι στηρίζεται από δύο χώρες. Εμείς βάζουμε δύο καράβια μαζί με τους Σουηδούς και τους Νορβηγούς.<br /><span style="font-weight:bold;"><br />Τα καράβια με τα οποία είχατε συμμετάσχει πέρυσι παραμένουν στο Ισραήλ;</span><br />Τα έχει κρατήσει το Ισραήλ. Τα τούρκικα όμως έχουν επιστραφεί κι αυτό είναι ένα δείγμα για το πόσο η ισραηλινή κυβέρνηση λαμβάνει υπόψη της την τουρκική κυβέρνηση και πόσο την ελληνική. Και να σκεφτεί κανείς ότι η τουρκική κυβέρνηση είναι, όπως δείχνουν τουλάχιστον τα πράγματα, αντίπαλη ενώ η ελληνική είναι φιλική. Φαίνεται ότι ο φίλος δεν εκτιμάται όσο ο αντίπαλος στην προκειμένη περίπτωση.<br /><br /><span style="font-weight:bold;">Το Ισραήλ πώς αντιμετωπίζει μέχρι στιγμής τις προετοιμασίες;<br /></span>Το Ισραήλ επικέντρωνε την προσπάθειά του στο να μην μπορέσουμε να φτάσουμε να αποκτήσουμε πλοία, να μην δημιουργήσουμε τις οργανωτικές και υλικοτεχνικές προϋποθέσεις, να μην έχουμε όργανα διαχείρισης του σχεδίου και να μην συνεννοηθούμε. Τα ξεπεράσαμε όμως αυτά και σήμερα έχουμε έναν αξιοπρεπή στολίσκο με διπλάσιο αριθμό πλοίων. Τα πλοία θα είναι 10-12 και περίπου 1.000 άτομα.<br /><br /><span style="font-weight:bold;">Η στάση του Ισραήλ θα είναι η ίδια δεδομένης της κατάστασης στη Μέση Ανατολή;<br /></span>Λογικά το Ισραήλ δεν θα πρέπει σε αυτή τη φάση, σ’ ένα διεθνές περιβάλλον το οποίο έχει αλλάξει ριζικά, να επιχειρήσει να αντιμετωπίσει μια προσπάθεια σαν κι αυτή με βία. Αν το κάνει θα αμαυρώσει ακόμα περισσότερο το πρόσωπο της Δύσης. <br />Δεν θα μπορεί να δικαιολογήσει γιατί η βία του Μουμπάρακ είναι διαφορετική από τη δική του. Πιστεύουμε ότι μια επιθετική στάση θα βλάψει και αυτό και τους πολίτες του.<br />Το Ισραήλ μας έχει συνηθίσει σε μια φαινομενική ανορθολογικότητα με τις ενέργειές του. Έχει εδραιώσει την πολιτική του σε αυτό που λέμε πολιτική ισχύος. Προσπαθεί να στέλνει το μήνυμα ότι είναι δικαίωμά του να υπερασπιστεί με κάθε μέσο την εθνική του ασφάλεια.<br /><span style="font-weight:bold;"><br />Τι είναι αυτό που επιχειρείτε με αυτή την αποστολή;</span><br />Εμείς προκαλούμε το Ισραήλ αλλά αυτή η πρόκληση δεν αφορά τη διάπραξη παρανομίας αλλά το σεβασμό του διεθνούς δικαίου.<br />Ζητάμε να ανοίξουν τα θαλάσσια σύνορα της Γάζας. <br />Δεν ισχύει αυτό που ισχυρίζονται πολλοί ότι με το άνοιγμα του συνοριακού σταθμού της Ράφας από την πλευρά της Αιγύπτου η αποστολή μας δεν έχει ουσιαστικό λόγο. Η κυριαρχία μιας χώρας αφορά εξίσου το έδαφος, τη θάλασσα και τον αέρα. Ποια χώρα θα δεχόταν να επικοινωνεί με τον υπόλοιπο κόσμο μέσω μιας άλλης χώρας; <br />Το Ισραήλ προσπαθεί να μεταθέσει το πρόβλημα μεταξύ Γάζας και Αιγύπτου αλλά είναι αποκλειστικά πρόβλημα Ισραήλ και Παλαιστίνης και συμπυκνώνεται σε μια λέξη. Κατοχή.endoxwrahttp://www.blogger.com/profile/06684679189790673934noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6177922499200214899.post-10740316352134785232011-03-13T13:35:00.000-07:002011-03-13T13:47:17.182-07:00Ο θάνατός σου, η ζωή τους.<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjSWUDkJC9Wb9qLTtGDrgH3rzCPKJNp_bR3glArXGtsCIC4GZQM45qHeTt4vr1pO4Gcyfi6c-AvnMiR4subqKJXH5nN_NJ0pdb1oMmSr9wV5NyQ11KCUPyxv1n89GhUE6zvfeRhkOXFhqU/s1600/images.jpeg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 213px; height: 237px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjSWUDkJC9Wb9qLTtGDrgH3rzCPKJNp_bR3glArXGtsCIC4GZQM45qHeTt4vr1pO4Gcyfi6c-AvnMiR4subqKJXH5nN_NJ0pdb1oMmSr9wV5NyQ11KCUPyxv1n89GhUE6zvfeRhkOXFhqU/s400/images.jpeg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5583668127677202674" /></a><br /> keep your coins-i want change<br /><br />Δύο νεκροί στο κέντρο της Αθήνας. Έξι νεκροί μετανάστες σε κατάστημα στο Αιγάλεω. Τρεις –επιβεβαιωμένοι- νεκροί στη Σούδα και έντεκα «αγνοούμενοι». Οι δύο πέθαναν από το κρύο, οι έξι καήκαν ζωντανοί και οι τρεις πνίγηκαν πέφτοντας στη θάλασσα την ώρα που έδενε το πλοίο στην προσπάθειά τους να αποφύγουν τον επαναπατρισμό τους. <br /><br />Μέρες χρεοκοπίας πλέον και όχι κρίσης, Χρεοκοπίας όχι μόνο οικονομικής αλλά κοινωνικής, πολιτισμικής και συνειδησιακής. Οι κοινωνικές δομές καταρρέουν, η ανασφάλεια και οι επισφάλεια βασιλεύουν σε μια κοινωνία που οι λέξεις «πρόνοια», «περίθαλψη», «δικαιώματα» αρχίζουν να είναι παρεμφερείς με «αίμα», «δάκρυα» και «ιδρώτας».<br />Ποιο σίγουρο είναι πλέον ότι από τη δουλειά σου θα σε πάρουν τέσσερις παρά ότι θα αποχωρήσεις αξιοπρεπώς λαμβάνοντας σύνταξη. Το σύστημα υγείας παραπαίει με τις νοσοκόμες και τους ασθενείς να κάνουν πάρτι αν υπάρχουν γάζες και υλικά .Πάνω από 80 νεκροί σε χώρα της ανεπτυγμένης Δύσης από μια απλή γρίπη πόσο φυσικό ακούγεται;<br /> Τα Πανεπιστήμια φυτοζωούν με απλήρωτους καθηγητές, επιπλέον περικοπές σε συγγράμματα και υλικό εξοπλισμό και τα σχολεία συγχωνεύονται γιατί η κυβέρνηση αποφάσισε να συσφίξει τις σχέσεις των μαθητών οι οποίοι θα κάνουν ανά 30άδες μάθημα .<br /><br />Μέσα σε αυτή την κοινωνία κάθε βδομάδα που περνάει πεθαίνει κόσμος…για πλάκα. Στο κέντρο της Αθήνας, στα μεγάλα λιμάνια της χώρας, στα πάρκα της πόλης. <br />Αυτοί οι θάνατοι δεν είναι άξιοι λόγου για τους έγκριτους τηλε-δημοσιογράφους και της εφημερίδες της κυβερνήσεως που όσο περνά ο καιρός πληθαίνουν (Νέα, Βήμα κ.α.). Ποιο είναι το προφίλ-νεκρού και ποια τα κριτήρια που σύμφωνα με την κ.Τρέμη και τους κ. Πρεντεντέρηδες πρέπει να πληροί κάποιος για να ασχοληθούν μαζί του? Μετά από αρκετή φαιά ουσία που καταναλώσαμε για να καταλάβουμε ποια πρέπει να ναι τα κριτήρια καταλήξαμε. Αν είσαι άστεγος, μετανάστης, πρόσφυγας, πεινασμένος λυπούμαστε αλλά όπως δεν ασχολήθηκε κανείς μαζί σου όσο ζούσες δεν θα ασχοληθεί και μετά θάνατον. Ξέχασα. Υπάρχει μια εξαίρεση. Αν ο κ. Πάγκαλος και τα υπόλοιπα λαγωνικά αντιληφθούν ότι ο Σύριζα και όλοι αυτοί οι άπλυτοι αριστεροί υποκίνησαν τους θανάτους για πολιτικό όφελος τότε θα γίνει πρωτοσέλιδο. Δεν ξέρω αν το ακούσατε αλλά στα μαγαζιά του Τύπου κυκλοφορούν οι φήμες ότι ο Σύριζα υποκινούσε τους μετανάστες στην απεργία πείνας για να εκμεταλλευτεί πολιτικά κάποιον ενδεχόμενο θάνατο. Είναι πολύ συνηθισμένο να ρισκάρει κάποιος τη ζωή του επειδή του το ζήτησε κάποιος.<br /><br />Η αλήθεια είναι ότι πρέπει να είσαι λευκός, κατά προτίμηση 20-25 χρονών, Έλληνας και «ήρωας». Το να προσπαθείς να επιζήσεις στο δρόμο στους -2, το να φεύγεις από τη χώρα σου επειδή βρίσκεται σε κατάσταση πολέμου, το να πηγαίνεις ενάντια στο ένστικτο της επιβίωσης κάνοντας απεργία πείνας για στοιχειώδη δικαιώματα δεν είναι ηρωικό, αυτά είναι αστεία πράγματα και ψιλά γράμματα επίσης<br /><br />Πόσοι πέθαναν συνολικά την περασμένη εβδομάδα ξέρετε? Όχι και ούτε πρόκειται να μάθετε γιατί οι θάνατοι πλέον αντιμετωπίζονται από τους «ειδικούς» που διαμεσολαβούν το «μήνυμα» σαν φυσικά φαινόμενα. <br />Ο πνευματικός και ψυχικός θάνατος είναι παρών καθημερινά και θα είναι όσο τα κέρδη και ο πλούτος συσσωρεύονται σε λίγα χέρια και όσο η εξαθλίωση , ο φόβος και η ανασφάλεια που καλλιεργούνται για τους πολλούς δεν βρίσκουν εμπόδιο.<br />. Αυτό είναι το μυστικό του ηρωισμού: να μην επιτρέπεις στον φόβο να συνοδεύει τη ζωή σου έχει πει κάποιος «σοφός.»endoxwrahttp://www.blogger.com/profile/06684679189790673934noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6177922499200214899.post-90033841601102601332011-01-25T23:51:00.000-08:002011-01-25T23:56:32.617-08:00Πανεπιστήμιο της αλληλεγγύης και όχι του ρατσισμού<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigyzeVz6-NPjX6n8QZRKluWwIZYs83sWjF0hGI3Qp_VkWQ0sBvCX7Zpr9TxQL501vpn7VN-gLSSD3woFuWKNXp5RCx4-QQsxfOHNPYe2j39JRuajjTwGF13ASTeq1GxUk0FtOsI_JzoCI/s1600/286d266cfec70eccd2cb261714cdb6ec.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 266px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigyzeVz6-NPjX6n8QZRKluWwIZYs83sWjF0hGI3Qp_VkWQ0sBvCX7Zpr9TxQL501vpn7VN-gLSSD3woFuWKNXp5RCx4-QQsxfOHNPYe2j39JRuajjTwGF13ASTeq1GxUk0FtOsI_JzoCI/s400/286d266cfec70eccd2cb261714cdb6ec.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5566400390854936194" /></a><br />του<br />Παναγιώτη Σωτήρη (αναδημοσίευση από <a href="http://www.alfavita.gr">alfavita.gr</a>)<br /><br />Ένας από τους δρόμους της Πράγας ονομάζεται οδός 17 Νοέμβρη. Δεν παραπέμπει στη δική μας εξέγερση του Πολυτεχνείου, αλλά στην εισβολή των ναζιστικών δυνάμεων στο Πανεπιστήμιο της Πράγας στις 17/11/1939, τη σύλληψη 1200 φοιτητών και την εκτέλεση 9 από αυτούς ως «πρωτεργατών». Για τους εκπροσώπους του φασισμού και της κρατικής τρομοκρατίας το Πανεπιστήμιο ήταν πάντοτε ένας εχθρός.<br /><br />Γιατί δεν μπορούν να ξεχάσουν ότι σε όλη την ιστορία του το Πανεπιστήμιο δεν έπαψε να «πολιτεύεται». Ποτέ τα Πανεπιστήμια δεν ήταν χώροι μόνο διδασκαλίας και έρευνας. Υπήρξαν πάντοτε χώροι πολιτικής διαμαρτυρίας, ριζοσπαστικής αναζήτησης, αμφισβήτησης της κυρίαρχης τάξης πραγμάτων. Λειτούργησαν ως σημεία αναφοράς για τους οραματισμούς ολόκληρων κοινωνιών.<br /><br />Γι’ αυτό και είναι επικίνδυνη και εντελώς αντίθετη στην ιστορία του Πανεπιστημίου και των αγώνων του, η στάση που επέλεξαν η Κοσμητεία της Νομικής Σχολής Αθηνών, η Πρυτανεία του Πανεπιστημίου Αθηνών, η ηγεσία της ΠΟΣΔΕΠ απέναντι στην απεργία πείνας 300 μεταναστών στη Νομική Αθηνών. Αφήνω κατά μέρος τις δηλώσεις της Υπουργού Παιδείας, περί «τήρησης του νόμου», γιατί δεν θα περιμέναμε κάτι καλύτερο από την εκπρόσωπο μιας κυβέρνησης που έχει κάνει αλλεπάλληλα κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα, στέλνει τα ΜΑΤ ενάντια στους διαδηλωτές και σχεδιάζει «τείχος του αίσχους» στον Έβρο.<br /><br />Αυτό που προβληματίζει είναι πρώτα από όλα η υποτίμηση των τεράστιων προβλημάτων που αντιμετωπίζουν εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες, οι οποίοι στερούνται στοιχειωδών δυνατοτήτων νομιμοποίησης. Η πανεπιστημιακή κοινότητα δεν έχει το δικαίωμα να λέει «δεν με νοιάζει», όταν στην Ελλάδα έχει σχεδόν καταργηθεί το δικαίωμα του πολιτικού ασύλου και όταν η απουσία νομιμοποίησης των μεταναστών συντηρεί ένα καθεστώς υπερεκμετάλλευσης και εργοδοτικής ασυδοσίας.<br /><br />Επιπλέουν, τέτοιες φωνές αναπαράγουν μια βαθιά ρατσιστική τοποθέτηση που λέει ότι μαθήματα πανεπιστημιακά και παρουσία μεταναστών – σε χώρους που δεν χρησιμοποιούνται για μαθήματα – δεν μπορούν να συνυπάρχουν. Αυτό παραπέμπει στο ρατσιστικό στερεότυπο ότι οι μετανάστες και οι πρόσφυγες αποτελούν εστία μόλυνσης, το ίδιο στερεότυπο που χρησιμοποιούν και οι νεοναζιστικές ομάδες σε γειτονιές της Αθήνας για να απαιτήσουν τη βίαιη εκδίωξη των μεταναστών και των προσφύγων.<br /><br />Βαθιά αντιδραστική είναι και η αντίληψη ότι στο Πανεπιστήμιο δεν έχει θέση η αλληλεγγύη σε κινήματα που προέρχονται έξω από τα ακαδημαϊκά όρια. Σύμφωνα με αυτή τη λογική στην Κατοχή δεν θα έπρεπε το ΕΜΠ και οι άλλες Σχολές να είναι ορμητήρια του αντιφασιστικού αγώνα και της δράσης του ΕΑΜ νέων και της ΕΠΟΝ. Δεν θα έπρεπε να είναι οι Σχολές τα κέντρα του αντιδικτατορικού αγώνα, ούτε να γίνονταν η κατάληψη της Νομικής και του ΕΜΠ το 1973. Δεν θα έπρεπε στη Μεταπολίτευση οι πανεπιστημιακοί χώροι να στεγάζουν απεργούς και απολυμένους εργάτες. Δεν θα έπρεπε σήμερα να διοργανώνονται εκδηλώσεις, συζητήσεις και συναυλίες.<br /><br />Η ιστορία του Πανεπιστημίου είναι ιστορία αγώνα, ανυπακοής, αξιοπρέπειας και τέτοια οφείλει να παραμείνει. Τα Πανεπιστήμια δεν πρέπει να γίνουν χώροι αποστειρωμένοι από κάθε συλλογική συζήτηση, αναζήτηση και διεκδίκηση.<br /><br />300 άνθρωποι διαλέγουν την πιο ακραία μορφή κινητοποίησης, την απεργία πείνας, για να διεκδικήσουν αυτονόητα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα. «Μπαίνουμε μπροστά με τη ζωή μας για να σταματήσουμε τώρα την αδικία σε βάρος μας», γράφουν στην ανακοίνωσή τους. Το Πανεπιστήμιο μόνο προσφέροντάς τους την πλήρη και αδιαπραγμάτευτη αλληλεγγύη του δικαιώνει το ρόλο και την αποστολή του.endoxwrahttp://www.blogger.com/profile/06684679189790673934noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6177922499200214899.post-45251999490481910692011-01-19T12:26:00.000-08:002011-01-19T12:29:36.715-08:00Η νεολαία δεν μπορεί να ρίξει την κυβέρνηση μόνηΑναδημοσίευση από το <a href="http://www.aristerovima.gr">Αριστερό Βήμα</a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjAM7YKakQPiS3llocxcYZPOfrtz-e2YDLg2M-8uwQ632nYShENdspEj5ooSMQyknAB0FklcuZVhfCRqjbJie0fxGk6w5o6LN_RVfDdBRcst5f1HmlPbZ-iRGdzo9oqL0-4deliZLbvaaY/s1600/student-protests-london_620x310.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 200px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjAM7YKakQPiS3llocxcYZPOfrtz-e2YDLg2M-8uwQ632nYShENdspEj5ooSMQyknAB0FklcuZVhfCRqjbJie0fxGk6w5o6LN_RVfDdBRcst5f1HmlPbZ-iRGdzo9oqL0-4deliZLbvaaY/s400/student-protests-london_620x310.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5563996420751132594" /></a><br />Του Owen Jones (από το site UCL Occupation 3/1/2011)<br /><br />Στο πλαίσιο του μεγάλου φοιτητικού και μαθητικού κινήματος που αναπτύσσεται στη Βρετανία κατά της αποδιοργάνωσης της δημόσιας εκπαίδευσης εν γένει και του αποκλεισμού μεγάλων τμημάτων νέων των εργαζόμενων τάξεων από την ανώτατη εκπαίδευση μέσω του τριπλασιασμού των διδάκτρων, και του χάσματος ανάμεσα στην επίσημη ηγεσία του φοιτητικού χώρου και στο κίνημα που φαίνεται να διευρύνεται, διεξάγεται έντονη συζήτηση πάνω στο θέμα της κοινωνικής πρωτοπορίας, της πολιτικής εξουσίας, στη σχέση κινήματος-πολιτικών οργανώσεων, βάσης-ηγεσίας, στόχων και στρατηγικής κ.λπ. τα οποία αναδύθηκαν έντονα στη Βρετανία όπου η θέση της Αριστεράς είναι εξαιρετικά αδύναμη, αλλά εν πολλοίς απασχολούν τα κινήματα απανταχού στον κόσμο. Το άρθρο που δημοσιεύουμε είναι το πρώτο μιας σειράς που σκοπό έχει αφ΄ ενός την ενημέρωση αφ΄ ετέρου την πρόσκληση σε διάλογο. <br /><br /><br />Η σύγχρονη Αριστερά διαθέτει ελάχιστα τόσο πολύτιμα εικονικά γεγονότα όσο η γαλλική εξέγερση του Μάη του 1968. 10 εκατομμύρια εργάτες να καταλαμβάνουν εργοστάσια ή να απεργούν, και τη μεγαλύτερη γενική απεργία στην ιστορία της Ευρώπης. Χιλιάδες ριζοσπάστες φοιτητές να ζητούν την ανατροπή του γαλλικού καπιταλισμού. Καθώς τα οδοφράγματα ορθώνονταν σε όλη τη χώρα, ο πρόεδρος Σαρλ ντε Γκολ πέταξε στη Γερμανία για να συσκεφθεί με τους συμβούλους του. Οι κυβερνήτες της Ευρώπης παρατηρούσαν πανικόβλητοι.<br /><br />Όμως, αυτά που οι Γάλλοι αποκαλούν les evenements de mai 1968 δεν μπορούν να αποτελούν την έμπνευση για το σημερινό κίνημα κατά του Συνασπισμού Συντηρητικών-Φιλελευθέρων. Αποτελούν όμως μια προειδοποίηση της Ιστορίας. Από τη σκοπιά της ριζοσπαστικής Αριστεράς, η εξέγερση ήταν μια καταστροφική αποτυχία. Ο Ντε Γκολ διέλυσε το Κοινοβούλιο και η Δεξιά πέτυχε μια σαρωτική εκλογική νίκη. Το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα (ΓΚΚ) έχασε τις μισές έδρες του. Οι εργάτες κέρδισαν αυξημένο κατώτατο μισθό, αλλά η γκολική τάξη πραγμάτων δεν αποδιοργανώθηκε.<br /><br />Ο Μάης του 1968 είναι ένα παράδειγμα του τι συμβαίνει όταν ένα μαζικό κίνημα εμφανίζεται αυθόρμητα , αλλά δεν έχει πολιτική ηγεσία. Το ΓΚΚ αρνήθηκε να δώσει στην εξέγερση πολιτική κατεύθυνση και δαπάνησε το μισό από το χρόνο του καθυβρίζοντας τους ριζοσπάστες φοιτητές. Εν απουσία ηγεσίας, το πάθος και η οργή έμειναν χωρίς κατεύθυνση και ξεφούσκωσαν. Το θερμό φθινόπωρο της Ιταλίας στα 1969-1970 –όταν εκατομμύρια εργάτες κατέβηκαν σε απεργία—ξεθύμανε για παρόμοιους λόγους.<br /><br />Ύστερα από το απρόσμενο ξέσπασμα της φοιτητικής και μαθητικής εξέγερσης στη Βρετανία του Κάμερον, αναπόφευκτα έγιναν συγκρίσεις με τη δεκαετία του 1960. Το μαχητικό πνεύμα, που είχε εμφανώς εξαλειφθεί με την επίθεση του θατσερισμού τη δεκαετία του 1980, φαίνεται πως έχει αναβιώσει. Είχα το προνόμιο να συμμετάσχω στην κατάληψη του πανεπιστημίου μου, του University College of London, και να γίνω μάρτυρας οικείων καταστάσεων για έναν παλαίμαχο των ριζοσπαστικών κινημάτων της δεκαετίας του 1960. Αλλά δεν μπορώ παρά να εκφράσω την ανησυχία μου για την επαναφορά άλλων ιδεών εκείνης της δεκαετίας: κυρίως της ιδέας ότι δεν χρειάζονται ηγέτες, ότι μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο χωρίς να πάρεις την εξουσία και ότι οι φοιτητές ή η “νεολαία” γενικότερα θα αποτελέσει την ηγεσία της “επανάστασης”.<br /><br />Η [αρθρογράφος] Λόρι Πένι έχει αναδειχθεί ως η πιο εύγλωττη φωνή του αναδυόμενου νεολαιίστικου κινήματος: τα ρεπορτάζ της για τα απογοητευμένα παιδιά που ξυλοκοπούνται από τις δυνάμεις του κράτους έχουν μεταφέρει την κτηνώδη πραγματικότητα σε ένα σοκαρισμένο ευρύτερο ακροατήριο. Και στα κείμενά της υπάρχουν ισχυροί αντίλαλοι των αντιλήψεων που είχαν κυριαρχήσει κατά τη δεκαετία του 1960. “Οι νέοι της Βρετανίας δεν χρειάζονται ηγέτες και το νέο κύμα ακτιβιστών δεν ενδιαφέρεται για την ιδεολογική γραφειοκρατία της παλιάς Αριστεράς”, γράφει. Τα πολιτικά κόμματα έχουν προδώσει τους νέους και δεν αποτελούν πλέον μέσα πολιτικής αλλαγής. Μια “οργανική δικτύωση” απέρριψε τις “παλιές υποταγμένες δομές της εργατικής συνδικαλιστικής δράσης” όπως και τις σέχτες του τύπου Η Ζωή του Μπράιαν*”, και οι ιδεολογικές διαφορές μπήκαν στην άκρη προς όφελος της πρωτογενούς/αυθόρμητης δράσης. <br /><br /><br /><br />Κάποιος από τους φίλους της Λόρι στο Tweeter ανέφερε συνοπτικά την διαδεδομένη αυτή άποψη, σε μια από τις συνεδριάσεις του νέου φοιτητικού κινήματος: “Προφανώς, τα συνδικάτα δεν πρόκειται να ηγηθούν αυτής της επανάστασης – οι νέοι θα πάρουν τα ηνία. Πρέπει όμως να ηγηθούν μιας γενικής απεργίας”.<br /><br /><br />Αυτές οι ιδέες ήταν δημοφιλείς στα φοιτητικά κινήματα της Δύσης κατά τις δεκαετίες του 1960 και 1970. Περισσότερο θα έλεγε κανείς στις ΗΠΑ παρά αλλού. Γκουρού της Νέας Αριστεράς εκεί ήταν ο κοινωνιολόγος Σ. Ράιτ Μιλς, ο οποίος αποκήρυττε την “εργασιακή μεταφυσική” των μαρξιστών. Οι οπαδοί του απέρριπταν την αντίληψη της “παλιάς Αριστεράς” ότι η εργατική τάξη θα ήταν ο πρωταγωνιστικός παράγοντας της αλλαγής: στη θέση της τοποθετούσαν τους φοιτητές, τους νέους γενικότερα ή τις καταπιεσμένες μειονότητες όπως οι Αφρο-αμερικανοί. Τα συνδικάτα είχαν ξεγραφτεί ως συντηρητικά και τμήμα του κατεστημένου.<br /><br />Σε αντίθεση με τα μεταγενέστερα στάδια της αμερικανικής Νέας Αριστεράς, η Λόρι Πένι δεν ξεγράφει τα συνδικάτα. Η υποστήριξή τους ήταν εμφανώς ευπρόσδεκτη, αλλά οφείλουν τα τηρούν αποστάσεις και να μην επιδιώκουν να αναλάβουν την ηγεσία ενός κινήματος που δεν είναι δικό τους. “Όταν ο ηγέτης του συνδικάτου Unite, Λεν ΜακΛάσκι, έγραψε ... ενθαρρύνοντας τα μέλη του συνδικάτου να υποστηρίξουν το ΄μεγαλειώδες φοιτητικό κίνημα΄ χτύπησε ακριβώς τη σωστή χορδή – σεβασμός στην ενεργητικότητα αυτών των νέων δικτύων αντίστασης, χωρίς την επιδίωξη να τα ποδηγετήσουμε”. <br /><br /><br />Συμμερίζομαι τον ενθουσιασμό για το νέο κίνημα και θαυμάζω τα ρεπορτάζ της Λ. Πένι. Όμως, διαφωνώ μαζί της όσον αφορά το πού κατευθυνόμαστε. Αν θέλουμε να επιτύχει , οι φοιτητές, ή ακόμη η ευρύτερη κατηγορία των “νέων”, δεν θα ηγηθούν –ούτε πρέπει-- αυτού του κινήματος. Είμαστε το πρώτο κύμα και ελπίζω να ακολουθήσουν άλλοι. Η σκυτάλη πρέπει να περάσει στους εργαζόμενους που θα είναι πιθανώς οι επόμενοι οι οποίοι θα αντισταθούν στις κυβερνητικές περικοπές. Είναι οι εργαζόμενοι –οργανωμένοι ως δύναμη μέσα από τα συνδικάτα-- και όχι οι φοιτητές που πρέπει να ηγηθούν του αγώνα εναντίον του κυβερνητικού συνασπισμού.<br /><br />Υπάρχουν λόγοι που οι φοιτητές κινήθηκαν πρώτοι εναντίον της κυβέρνησης. Και είναι προφανείς: ένα από τα κόμματα του κυβερνητικού συνασπισμού τους υποσχέθηκε κατάργηση των διδάκτρων , αλλά αντί για κατάργηση το κόστος της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης τριπλασιάστηκε. Αυτό είναι τόσο προδοτικό και τόσο κραυγαλέα αντιδημοκρατικό που ο ξεσηκωμός τους ήταν κάτι παραπάνω από δικαιολογημένος. Αλλά και ιστορικά, οι φοιτητές είναι οι πρώτοι που κινητοποιούνται επειδή –πράγματι-- έχουν περισσότερο χρόνο στη διάθεσή τους από ό,τι οι εργαζόμενοι, δεν εξαρτάται η επιβίωσή τους από μια θέση εργασίας και δεν έχουν ευθύνες συντήρησης οικογένειας. Ριψοκινδυνεύουν λιγότερα, συνεπώς και οι συνέπειες είναι μικρότερες όταν σηκώνουν το γάντι και αντεπιτίθενται. <br /><br />Ωστόσο, οι συνθήκες που οδηγούν τους φοιτητές να ξεσηκωθούν πρώτοι δεν τους τοποθετούν στην ηγεσία ενός νικηφόρου κινήματος. Οι φοιτητές είναι μια μεταβατική ομάδα: οι περισσότεροι μένουν στην ανώτατη εκπαίδευση τρία χρόνια. Πρέπει ακόμη να περάσουν από πολλές καταστάσεις πάλης που καθορίζουν τα βιώματα των ανθρώπων της εργατικής τάξης, όπως ο χαμηλός μισθός, η έλλειψη οικονομικά ανεκτής στέγης ή η ανεργία. Όπως παντού στον δυτικό κόσμο, η ανώτατη εκπαίδευση έχει αυξηθεί αλματωδώς τα περασμένα τριάντα χρόνια και οι φοιτητές του πανεπιστημίου αντιπροσωπεύουν ευρύτερα το γενικό κοινό από ό,τι στην εποχή του τελευταίου κύματος φοιτητικής πρωτοπορίας. Αλλά ακόμη υπάρχουν δυσανάλογα περισσότεροι προερχόμενοι από τα μεσαία στρώματα και δεν είναι σε θέση να εκφράσουν τις ανησυχίες των εργαζομένων ως συνόλου. Ως οργανωμένη ομάδα δεν απειλούν το σύστημα με τον ίδιο τρόπο που το απειλούν εκατομμύρια οργανωμένοι εργάτες. <br /><br />Θα μπορούσαμε να διευρύνουμε το θέμα για να συμπεριλάβουμε τους νέους γενικότερα. Τα άρθρα της Λ. Πένι έχουν συλλάβει το πιο συναρπαστικό στοιχείο του νέου κινήματος: τη συμμετοχή χιλιάδων μαθητών των δύο τελευταίων τάξεων του λυκείου, προερχόμενων από την εργατική τάξη, που έδωσαν τον τόνο στις διαδηλώσεις από τον Νοέμβριο. Αυτοί αντιπροσωπεύουν μια ολόκληρη νέα γενιά που ριζοσπαστικοποιείται για πρώτη φορά. Αλλά αμφιβάλλω ότι θα υποστήριζε κανείς πως οι 17ρηδες θα μπορούσαν να ηγηθούν ενός κινήματος ανατροπής της κυβέρνησης. Όπως και να ΄χει, είναι δύσκολο να μιλούμε για τους “νέους” ως σύνολο: είναι τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους όσο και ο υπόλοιπος πληθυσμός και περιλαμβάνουν τα φτωχά παιδιά των κέντρων των πόλεων όσο και τους αποφοίτους του Ίτον.<br /><br /><br />Η κραυγή κατά των ηγεσιών αντηχεί σε όλο το νέο κίνημα. Γίνεται λόγος για “αυτόνομη δράση”: μπορούμε όλοι, ατομικά, να πάρουμε πρωτοβουλία και να πλήξουμε το σύστημα. Η αδέξια (ή “ασπόνδυλη” , όπως ο ίδιος το έθεσε) ηγεσία της Εθνικής Φοιτητικής Ένωσης υπό τον Άαρον Πόρτερ τροφοδότησε την ιδέα ότι αυτό έπρεπε να είναι ένα κίνημα χωρίς ηγέτες. Όμως, η κριτική στην ανεπαρκή ηγεσία δεν πρέπει να σημαίνει κριτική στην ηγεσία γενικώς. Αντιθέτως, θα έπρεπε να καλεί για μια ηγεσία που να λογοδοτεί πραγματικά στο κίνημα. <br />Δεν πιστεύω ότι είναι δυνατόν να αλλάξεις τον κόσμο χωρίς να πάρεις την εξουσία. Εναντιωνόμαστε σε μια κυβέρνηση που κυριαρχεί επειδή έχει την πολιτική εξουσία. Για να τη νικήσουμε, πρέπει να αντικατασταθεί με κάτι άλλο. Γενικότερα, το αναδυόμενο κίνημα μάχεται μια νεοφιλελεύθερη μορφή του καπιταλισμού που τα 30 τελευταία χρόνια έχει εδραιωθεί σε όλη την υφήλιο. Η ιδέα πως ένας τόσο ισχυρός και οργανωμένος εχθρός μπορεί να πολεμηθεί από ένα εντελώς ανόμοιο κίνημα που περιέχει διαφορετικές, συγκρουόμενες ιδέες και στρατηγικές μου φαίνεται άτοπη. Η χαοτική διαφωνία μπορεί να γίνει αντικείμενο χειραγώγησης σε πολύ μεγάλο βαθμό. <br /><br />Χωρίς στόχους και πολιτική κατεύθυνση, τα κινήματα ξεθυμαίνουν. Μην πάτε τόσο πίσω όσο στη Γαλλία του 1968. Ορισμένοι πρέπει να θυμηθούν το κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης που άνθησε για σύντομο χρονικό διάστημα στη δεκαετία του 1990 και στις αρχές αυτής του 2000. Πού είναι τώρα; Εξαφανίστηκε σε μεγάλο βαθμό γιατί δεν είχε σαφείς σκοπούς και στόχο. Χωρίς κάποια εμφανή εναλλακτική λύση, οι ακτιβιστές τελικά θα χάσουν το ηθικό τους.<br /><br />Στην πραγματικότητα, η έλλειψη συνεκτικής εναλλακτικής λύσης δεν θα κερδίσει ποτέ τη μαζική υποστήριξη: απλώς ενισχύει την ιδεολογία της κυρίαρχης τάξης ότι “Δεν Υπάρχει Άλλη Λύση”. Μπορεί να είναι συναρπαστικό το να συμμετέχεις σε ένα άμορφο κίνημα που φουσκώνει τα πανιά του με πολλές ριζοσπαστικές ιδέες, αλλά αυτό δεν προσφέρει συγκεκριμένη εναλλακτική λύση στα πράγματα. Ο αγώνας καταστροφής κάποιου πράγματος χωρίς να έχεις κάτι που θα το αντικαταστήσει είναι μηδενισμός. Εάν δεν έχουμε συνολική απάντηση στα βασικά ζητήματα που αντιμετωπίζει η κοινωνία –είτε αυτά είναι η έλλειψη φθηνής στέγης είτε μια εναλλακτική πρόταση για τις περικοπές-- δεν θα αλλάξουμε τίποτε.<br /><br />Όπως και να έχουν τα πράγματα, στην πράξη θα εμφανιστούν ηγέτες. Ορισμένοι έχουν περισσότερο χρόνο από ό,τι άλλοι. Μπορεί να υπάρξουν λοιπόν κάποιοι που έχουν περισσότερο χρόνο, που είναι πιο ευφραδείς, που έχουν καλύτερες διασυνδέσεις κ.ο.κ. Αλλά αυτοί οι ντε φάκτο ηγέτες δεν θα δίνουν λογαριασμό σε κανέναν. Σε μικρό διάστημα θα εμφανιστεί μια αριστοκρατία εξαιρετικά αφοσιωμένων ακτιβιστών (ή, ας το αντιμετωπίσουμε, ήδη εμφανίζεται). Χρειαζόμαστε μια δημοκρατικά εκλεγμένη ηγεσία που να είναι υπόλογη σε εκείνους που αντιπροσωπεύει – αποφεύγοντας έτσι το αδιέξοδο των καριεριστών, των ανίκανων και γενικά των μεγαλομανών. <br /><br /><br />Το ότι κάποιες από αυτές τις ιδέες κυριάρχησαν στα πρώιμα στάδια του κινήματος κατά του κυβερνητικού συνασπισμού δεν πρέπει να μας εκπλήττει. Η Αριστερά παραμένει ανύπαρκτη ως πολιτική δύναμη στη Βρετανία, τη συνέτριψε η Νέα Δεξιά της δεκαετίας του 1980 και η νεοφιλελεύθερη θριαμβολογία που ακολούθησε μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού. Η γενιά μας μεγάλωσε χωρίς την Αριστερά. Δεν υπήρχε για να αναλάβει την ηγεσία ή να δώσει προσανατολισμό σε ένα νέο κίνημα. Ο πετυχημένος πόλεμος της Θάτσερ εναντίον των συνδικάτων τα κατέστησε μια πλήρως ξένη ιδέα για τους περισσότερους της γενιάς μου.<br /><br /><br />Νομίζω όμως ότι διαπιστώνουμε επίσης το “νεοφιλελευθερισμό” της διαφωνίας. Η “λατρεία της νεολαίας” είναι ένα από τα κύρια στηρίγματα του μοντέρνου καταναλωτικού καπιταλισμού. Η ιδέα της “αυτόνομης δράσης” απευθύνεται στον αχαλίνωτο ατομικισμό που έχει εξαπολύσει ο νεοφιλελευθερισμός στην όλο και πιο εξατομικευμένη κοινωνία μας. Γίνεται λόγος ακόμη και για “αντιφρονούντες επιχειρηματίες”.<br /><br /><br />Πιστεύω ότι η πραγματικότητα του επόμενου έτους θα τροφοδοτήσει περαιτέρω αυτή τη συζήτηση. Η πιο σημαντική συμβολή του φοιτητικού ξεσηκωμού ήταν πως έδειξε ότι είναι δυνατόν να αντεπιτεθούμε. Όταν οι εργαζόμενοι βρίσκονται αντιμέτωποι με την απώλεια θέσεων εργασίας, επιδομάτων ή κοινωνικών υπηρεσιών, μπορούν να αναρωτηθούν: “Αφού το έκαναν οι φοιτητές γιατί δεν μπορούμε να το κάνουμε κι εμείς;” Τα συνδικάτα χτυπήθηκαν αγρίως τα τελευταία τριάντα χρόνια , αλλά έχοντας 7 εκατομμύρια μέλη παραμένουν το μακράν μεγαλύτερο κίνημα της κοινωνίας. Τους ερχόμενους μήνες, υπάρχει η δυνατότητα να κινητοποιηθούν εκατομμύρια εργαζόμενοι εναντίον της κυβέρνησης. Μόνο αυτή η δραστηριότητα μπορεί να γονατίσει τις κυρίαρχες πολιτικές και οικονομικές δυνάμεις.<br /><br /><br />Όταν υπάρξει ένα μαζικό κίνημα που αντιπροσωπεύει περισσότερους από τους μαθητές και τους φοιτητές , το ζήτημα της πολιτικής ηγεσίας θα γίνει πιεστικότερο από ποτέ. Θα μπορούσα να επιχειρηματολογήσω υπέρ ενός κινήματος των συνδικάτων και των εργαζόμενων –με τη νεολαία να παίζει κύριο ρόλο στη δράση-- που θα συμπαρασύρει το Εργατικό Κόμμα ώστε να γίνει μια αυθεντική εναλλακτική στην κυβέρνηση. Άλλοι θα υποστηρίξουν ένα διαφορετικό είδος πολιτικής ηγεσίας. Αλλά ας προχωρήσουμε πέρα από τις εκκλήσεις να αναλάβει αυτή την ευθύνη η νεολαία χωρίς πολιτική ηγεσία. Αυτό δεν είχε αποτελέσματα στη δεκαετία του 1960. Και ασφαλώς δεν θα έχει σήμερα.<br /><br />*Αναφορά στην ομώνυμη ταινία των Μόντι Πάιθονς που ειρωνεύεται τις διάφορες αριστερές μικροομάδες της δεκαετίας του 1970 οι οποίες δεν αντιπροσωπεύουν τίποτε και απλώς διαπληκτίζονται μεταξύ τους. (Σ.τ.Μ.)<br /><br />(Μετάφραση Αριάδνη Αλαβάνου)endoxwrahttp://www.blogger.com/profile/06684679189790673934noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6177922499200214899.post-6031834155718141282011-01-19T11:53:00.000-08:002011-01-19T12:11:51.947-08:00Ο νέος πολιτικός και καλλιτεχνικός ακτιβισμόςΣυνέντευξη της Ελένης Τζιρτζιλάκη στην Ειρήνη Κοντογεωργίου<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjtsaex3Ua29jJFfuwRA9S-EZNQWn2weAvYd_GUflsAYAaNVq2IqGbbe0d1vUjNdtxUgH2-8GHcpQ7Pql32oWea3uWe1XcQGj1NmuZlbiVRqxFdQpcxSmAaEnqscD6hduNPksjXI4tFudQ/s1600/tzirtzilaki_620x310.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 200px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjtsaex3Ua29jJFfuwRA9S-EZNQWn2weAvYd_GUflsAYAaNVq2IqGbbe0d1vUjNdtxUgH2-8GHcpQ7Pql32oWea3uWe1XcQGj1NmuZlbiVRqxFdQpcxSmAaEnqscD6hduNPksjXI4tFudQ/s400/tzirtzilaki_620x310.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5563989748331890674" /></a><br />Αναδημοσίευση από το <a href="http://aristerovima.gr">Αριστερό Βήμα</a><br /><br />Ο αστικός χώρος την εποχή της παγκοσμιοποίησης όλο και περισσότερο εμπορευματικοποιείται, ομογενοποιείται, χάνει τον όποιο δημόσιο χαρακτήρα του σαρώνοντας διαφορές και δημιουργώντας εκ-τοπισμένους και νομάδες. Η διεκδίκησή του αποτελεί βάση για την αμφισβήτηση της ηγεμονίας του κεφαλαίου. Σε συνέχεια των καλλιτεχνικών κινημάτων του ’68 αλλά και των καταλήψεων στα ευρωπαϊκά μητροπολιτικά κέντρα του ’70, σύγχρονοι καλλιτέχνες, κυρίως αρχιτέκτονες και εικαστικοί, προσπάθησαν να απαντήσουν στις προκλήσεις αυτές με έρευνα και δράση. Ενδεικτικά: εργαστήριο Stalker στη Ρώμη, ο αρχιτέκτονας Goto Mata Clark, οι καλλιτέχνες Joseph Boys και Robert Smithson. Με καθυστέρηση αλλά και με ορμή ανάλογες δράσεις κάνουν τα τελευταία χρόνια την εμφάνισή τους στην Αθήνα. Συλλογικότητες καλλιτεχνών, έξω από το «χρηματιστήριο της τέχνης», λειτουργούν στο μεταίχμιο πολιτικού ακτιβισμού και τέχνης, μελετούν, προβαίνουν σε αντισυμβατικές καλλιτεχνικές δράσεις, διεκδικώντας την επανάκτηση του δημόσιου χώρου στο σύγχρονο παγκοσμιοποιημένο γίγνεσθαι. Το Αριστερό Βήμα, μέσα από μια σειρά συνεντεύξεων θα προσπαθήσει να «συστήσει» στους αναγνώστες του ομάδες και καλλιτέχνες που δρουν σε αυτή την κατεύθυνση. Η πρώτη συνέντευξη έγινε με την αρχιτέκτονα, καλλιτέχνη και συγγραφέα Ελένη Τζιρτζιλάκη. Ελπίζουμε να δημιουργήσει ενδιαφέροντα διάλογο.<br /><br /><span style="font-weight:bold;">- Η ιστορική συγκυρία βρίσκει στη χώρα μας τον πολιτικό ακτιβισμό να συναντά καλλιτέχνες ακτιβιστές, τουλάχιστον σε επίπεδο κεντρικών ζητημάτων όπως η διεκδίκηση του δημόσιου χώρου, οι μετανάστες κ.ά. Μιας και δραστηριοποιείστε σε αυτό το πλαίσιο μπορείτε να μας τις παρουσιάσετε συνοπτικά;</span><br />Κατ’αρχήν να διευκρινίσουμε ότι αυτές οι προσπάθειες είναι συλλογικές. Η ομάδα «Αστικό Κενό» στην οποία συμμετέχω ξεκίνησε το 1998 τη δραστηριότητά της με στόχο τη διεκδίκηση του δημόσιου χώρου και των αστικών κενών, ξεφεύγοντας από την αντίληψη που επικρατεί στην Ελλάδα ότι η αρχιτεκτονική είναι το να κάθεσαι μόνος στο γραφείο και να σχεδιάζεις κτίρια. Βγήκαμε στο δρόμο, κάναμε έρευνα, καλέσαμε τους κατοίκους σε συμμετοχή. Αργότερα με το δίκτυο «Νομαδική Αρχιτεκτονική» λειτουργήσαμε κατά τον ίδιο τρόπο, συλλογικά, διότι πιστεύουμε ότι όλα αυτά τα ζητήματα του δημόσιου χώρου, του συμμετοχικού σχεδιασμού, της κοινωνικής κατοικίας, της δημιουργίας νέων κοινοτήτων, το ξεπέρασμα του εθνικού και η διεθνική οπτική, είναι ζητήματα που δεν μπορεί κανείς ούτε να τα διεκδικήσει ούτε να τα λύσει μόνος του. Γενικά κινούμαστε στο μεταίχμιο των πραγμάτων: εκεί που συναντιέται ο πολιτικός ακτιβισμός με την αρχιτεκτονική και την τέχνη.<br /><span style="font-weight:bold;"><br />- Αυτή η ακτιβιστική έξοδος των καλλιτεχνών στην πολιτική, κοινωνική δράση, ποιες καταβολές και ποιες συγγένειες έχει; Πού τοποθετείται στην ιστορία της τέχνης;</span><br />Σε κινήματα όπως ο κονστρουκτιβισμός, ο ντανταισμός, στον Βeuys, στην περφόρμανς και στις site specific παρεμβάσεις. Στην Ευρώπη ήταν καθοριστικής σημασίας τα κινήματα του ’68, οι καταστασιακοί. Μετά ξεπήδησαν μέσα από την παγκοσμιοποίηση μορφές κοινοτικής, τοποειδούς, οικολογικής τέχνης και ο/ η καλλιτέχνης ως νομάδας. Για την αρχιτεκτονική είχαν μεγάλη σημασία οι εμπειρίες συμμετοχικού σχεδιασμού. Η σχέση της τέχνης με το πολιτικό, η σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα στις καλλιτεχνικές πρακτικές και τη δημόσια σφαίρα, οι συνεργασίες με κοινωνικές η κοινοτικές ομάδες, η σημασία του ανταγωνισμού και της σύγκρουσης, οι δυνατότητες παρέμβασης σε μια ηγεμονική κουλτούρα. Από κει και πέρα εξελίσσεται.. Στην Ελλάδα υπάρχουν πολλές δυσκολίες και ιδιομορφίες. Τώρα βέβαια έχουν δημιουργηθεί πολλές ομάδες Reconstruction community, ομάδα Φιλοπάππου, Κενό Δίκτυο, Erasers, Local Athens κ.α. Δεν τις ξέρω όλες. Μπορούμε επίσης να συμπεριλάβουμε τα παιδιά που κάνουν γκράφιτι, τα οποία προσφέρουν κάτι σημαντικό στο δημόσιο χώρο μεταφέροντας μηνύματα.<br /><br /><span style="font-weight:bold;">- Ποια φάση περνά αυτή τη στιγμή η Αθήνα ως πόλη; Θύλακες φτώχειας ξεφυτρώνουν και το real estate μετασχηματίζει και διεκδικεί αδίστακτα, με ποικίλους και βίαιους τρόπους το χώρο. Υποβαθμίζουν περιοχές χρησιμοποιώντας ακόμη και τη συγκέντρωση εξαρτημένων ανθρώπων.</span><br />Νομίζω ότι η Αθήνα είναι πλέον μία μητρόπολη. Η έννοια του «πλήθους» όπως την είχε ορίσει ο Πάολο Βίρνο και αργότερα ο Νέγκρι είναι καθαρή πια, ειδικά στο κέντρο της. Το «Πλήθος» αποτελείται από ανθρώπους που δεν αισθάνονται σπίτι τους όπου κι αν βρίσκονται, στην ουσία ξένοι οπουδήποτε. Το κέντρο της Αθήνας έχει αλλάξει πληθυσμιακά. Κατοικείται από μετανάστες, χωρίς χαρτιά, Έλληνες και ξένους, gay κοινότητες, καλλιτέχνες κ.ά. και δεν ανταποκρίνεται στα παλιά μοντέλα. Υπάρχει μία μεταβλητότητα στις μορφές ζωής. Πολλοί άνθρωποι στο κέντρο βρίσκονται, όπως το τοποθέτησε ο Αγκάμπεν, σε κατάσταση εξαίρεσης, χωρίς ταυτότητα, ζώντας μια «γυμνή» ζωή: πολλοί-ες είναι άνεργοι, άλλοι-ες δεν έχουν χαρτιά, κ.ά. Πρόκειται για μια κατάσταση μετα- καπιταλιστική, στην οποία τα δεδομένα έχουν αλλάξει πολύ και σε πολλά επίπεδα. Το προλεταριάτο δεν είναι πια αυτό που ήταν. Περιλαμβάνει πολλές διαφορετικές ομάδες, ακόμα και διανοούμενους. Χρειάζονται νέα εργαλεία για να αντιμετωπιστούν αυτά τα ζητήματα. Ο Νέγκρι αναφέρει ότι η μητρόπολη είναι για το πλήθος ότι ήταν για την εργατική τάξη το εργοστάσιο.<br /><br />Σχέδιο «εξευγενισμού» έχει υπάρξει εδώ και αρκετά χρόνια χωρίς όμως τα χαρακτηριστικά που είχε στη Βόρεια Ευρώπη. Γι αυτό και στην Ελλάδα δυσκολεύονται να το ονομάσουν. Παρόλα αυτά σίγουρα υπάρχει και σίγουρα δεν είναι τυχαίο ότι το κέντρο της Αθήνας έφτασε σε αυτή την κατάσταση. Αυτή τη στιγμή πάρα πολλά ακίνητα στην πλατεία θεάτρου είναι κλειστά και φαίνεται να έχουν αγοραστεί. Όλοι ξέρουμε την υποβάθμιση που προηγήθηκε στη συγκεκριμένη περιοχή. Θα έλεγα ότι και όλο αυτό που συνέβη με τη διασκέδαση στο Γκάζι είναι ένα είδος «εξευγενισμού» αλλά με διαφορετικά χαρακτηριστικά. Εκτοπίστηκαν όλοι οι Ρομά και οι Τουρκόφωνοι μουσουλμάνοι που κατοικούσαν στην περιοχή αυτή. Στου Ψυρρή οι κάτοικοι και οι βιοτέχνες αναγκάστηκαν να φύγουν προκειμένου να δημιουργηθούν τα κέντρα αναψυχής εκ των οποίων πάρα πολλά είχαν προβλήματα άδειας. Μεταξύ των πανεπιστημιακών που ασχολούνται με αυτά τα ζητήματα ελάχιστοι κατάλαβαν τι συνέβαινε και τι πρόκειται να συμβεί.<br /><br /><span style="font-weight:bold;">- Τι προτείνετε;</span><br />Να αντιληφθούν όλοι τι συμβαίνει και να δράσουμε άμεσα. Δυστυχώς όμως στον καλλιτεχνικό αλλά και στο χώρο της αρχιτεκτονικής έχουμε ζήσει ένα πολύ μεγάλο ψέμα: το life style, η άποψη ότι στόχος είναι να φτιάξεις το ωραιότερο κτίριο. Για παράδειγμα, στον διαγωνισμό που έγινε τώρα για την πλατεία Θεάτρου το πρώτο βραβείο δόθηκε σε ένα σχέδιο το οποίο, αν και δημιουργήθηκε από καλούς αρχιτέκτονες, είναι λίγο: δεν απαντά στα προβλήματα του κέντρου της Αθήνας. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στον καλλιτεχνικό χώρο με τις γκαλερί κλπ. Σήμερα ως καλλιτέχνες και ως αρχιτέκτονες και ειδικά όσοι δρούμε στη δημόσια σφαίρα μέσα από ομάδες, καλούμαστε να δώσουμε απαντήσεις και να κάνουμε πράγματα για αυτή την πόλη όπως είναι τώρα.<br /><span style="font-weight:bold;"><br />- Το πολιτικό στην αισθητική και η αισθητική στο πολιτικό.</span><br />Το πολιτικό αυτή τη στιγμή βγαίνει πρώτο. Δεν μπορούμε να έχουμε άλλες ψευδαισθήσεις. Λόγω των συνθηκών αναπτύσσονται συνεργασίες, γίνονται συζητήσεις. Για παράδειγμα φέτος θα ξεκινήσουν σε διάφορα σημεία της πόλης δημόσιες συζητήσεις που θα καταλήξουν σε κεντρική δράση, σε έκθεση στο Μπενάκη και σε οδηγό πόλης. Πρόκειται για συνεργασία με την ομάδα «against all odds project». Συμμετέχουν καλλιτέχνες κι αρχιτέκτονες. Είναι σημαντικό να χρησιμοποιηθεί η εμπειρία σε αυτά τα ζητήματα σε άλλες πόλεις. Σίγουρα μετά το Δεκέμβρη του 2008 έχει κι εδώ αναπτυχθεί ένα σημαντικό κίνημα αλλά σε θέματα ακτιβισμού και χώρου δεν έχουμε μεγάλη εμπειρία και συνέχεια. Αν και έχουν υπάρξει σημαντικές ομάδες.<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgbV4gfW1sOLveVUauza2pn4jj51wiDIC6Ll0Aq-UvO8v1d5Bre3Rl3eWrd4vFaplxDQg6wZoHqZCTzgl87wS80Z7SQBJU6v_tUtdOUZPYGbF8M5Ubm4vsUurOiU4Bh4Ep4aelJvBsqT7g/s1600/l1120622-500x281.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 225px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgbV4gfW1sOLveVUauza2pn4jj51wiDIC6Ll0Aq-UvO8v1d5Bre3Rl3eWrd4vFaplxDQg6wZoHqZCTzgl87wS80Z7SQBJU6v_tUtdOUZPYGbF8M5Ubm4vsUurOiU4Bh4Ep4aelJvBsqT7g/s400/l1120622-500x281.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5563989851761303874" /></a><br /> Από το project Μigratory Tree<br /><br /><span style="font-weight:bold;"><br />- Ποιος είναι ο ρόλος του καλλιτέχνη σε αυτό το πλαίσιο;</span><br />Να κάνει τα πράγματα φανερά. Να αποκαλύψει αυτό που συμβαίνει συνεργαζόμενος με τις πρωτοβουλίες κατοίκων που δημιουργούνται ή να δημιουργήσει νέες. Πρόσφατα η ομάδα μας έλαβε μέρος σε μια δράση που έγινε στη Ν. Υόρκη. «Μigratory homes» ονομάζεται. Πρόκειται για δύο συλλογικά projects που σχετίζονται με τις έννοιες home /land σε συνθήκες εκτοπισμού, προσωρινότητας και απεδαφοποίησης που δημιουργούνται πέρα από τα εθνικά σύνορα, στις διασπορικές κοινότητες και απαντούν στα ερωτήματα εάν μπορούν να χαθούν οι ταυτότητες και να δημιουργηθούν εφήμερες συλλογικές κοινότητες-κοινωνίες κατά τη διάρκεια της δημιουργίας ενός εφήμερου συλλογικού σπιτιού/land. Πως μπορούν οι χώροι αυτοί που δημιουργούνται να λειτουργήσουν ως μικρόκοσμοι για ένα νέο κοινωνικό γίγνεσθαι.<br /><br />Το πρώτο, το «Ανοιχτό Σπίτι» (Τζίλη Τραγανού, Λυδία Ματέους, Στ. Χανδέλης, Κ. Νασιώκα, Ε.Τζιρτζιλάκη) εξερευνά τη φαντασιακή διάσταση της κατοίκησης και εστιάζει στην εμπειρία των γυναικών. Διερευνά τις μυθογραφίες της καθημερινότητας στις παραπάνω συνθήκες. Κατά την διάρκεια του εργαστηρίου που πραγματοποιήθηκε στον ανοιχτό χώρο του Βυζαντινού Μουσείου (Ιούνιος 2008) στα πλαίσια του Ά-κτιστου στην Αθήνα δημιουργήθηκε μια κοινότητα-δίκτυο από γυναίκες διαφορετικής εθνικότητας, ηλικίας, επαγγέλματος που έχουν προσωπική εμπειρία αποεδαφοποίησης ή εκτοπισμού. Η κοινότητα-δίκτυο που δημιουργήθηκε πραγματοποίησε μια δράση συλλογικής κατοίκησης που περιελάμβανε μαγείρεμα με μπαχαρικά που οι γυναίκες είχαν φέρει μαζί τους, κατασκευή συλλογικού χάρτη με τις διαδρομές και τις ιστορίες τους, φαγητό και χορό. Συγχρόνως στον χώρο αυτό παρουσιάσθηκαν οι ιστορίες διαφορετικών γυναικών που ζουν στη Νέα Υόρκη, στο Βερολίνο και στην Αθήνα.<br /><br />Το δεύτερο πρότζεκτ, «Migratory tree», πραγματοποιήθηκε στο Jardino Parajiso στο Lower East Side στις 22 Ιουνίου 2010 και συμμετείχαν οι κάτοικοι, κυρίως λατινοαμερικάνοι, που ζουν χρόνια σ αυτή τη γειτονιά, και δεν μιλούν σχεδόν καθόλου αγγλικά, καθώς και πολλοί καλλιτέχνες, ακτιβιστές, και η ομάδα που εμπνεύστηκε και οργάνωσε τη δράση. Περιελάμβανε υπό μορφή χορού τη φύτευση μιας ροδιάς, τις ιστορίες των δένδρων και των φυτών του κήπου Parajiso και τις διαδρομές που διέσχισαν για να φτάσουν εκεί, τις ιστορίες και τις διαδρομές των ανθρώπων, το πώς ο κήπος τους κάνει να αισθάνονται περισσότερο όπως λένε «στο σπίτι τους στον κόσμο». Συνεργάστηκαν μετανάστες με καλλιτέχνες ακτιβιστές. Με εντυπωσίασε η μαχητικότητα και η συνέπεια αυτών των καλλιτεχνών όλα αυτά τα χρόνια. Θα σκεφτεί ίσως κανείς «πόσο αποτελεσματικό μπορεί να είναι κάτι τέτοιο»; Έχει και συμβολική και πρακτική σημασία. Για παράδειγμα εκεί έχει δημιουργηθεί ένας χώρος στον οποίο η κοινότητα των μεταναστών μαζί με καλλιτέχνες ακτιβιστές καλλιεργεί τα κηπευτικά της εδώ και τριάντα χρόνια , συζητάνε τα προβλήματα της περιοχής, έχουν πετύχει το ενοίκιο να μην αυξάνεται για τους παλιούς ενοικιαστές και να μη μπορούν να τους κάνουν έξωση. Επίσης αυτός ο χώρος, σε μια τόσο σκληρή πόλη όσο η Ν.Υόρκη, έδινε ένα πολύ μαλακό συναίσθημα. Πιστεύω σε αυτές τις οάσεις μέσα στην πόλη.<br /><br /><span style="font-weight:bold;">- Πιστεύετε ότι τέτοιες δράσεις μπορούν να αναχαιτίσουν την επιθετική εισβολή του κεφαλαίου;</span><br />Όχι άμεσα. Μπορούν όμως να συγκεντρώσουν τους ανθρώπους και να διεκδικήσουν. Αυτό που πρέπει οπωσδήποτε να διεκδικήσουμε είναι η κοινωνική κατοικία, τη στιγμή μάλιστα που οι άνθρωποι εκτοπίζονται τόσο βίαια. Δεν εννοείται μητρόπολη χωρίς κοινωνική κατοικία. Νομίζω επίσης ότι θα έπρεπε να δημιουργηθούν καταφύγια: χώροι που θα μπορούν να κοιμούνται ή να τρώνε ή να συζητούν για την κατοικία, την υγεία, την εκπαίδευση των παιδιών, την κουλτούρα άνθρωποι που έχουν ανάγκη. Πράγματα απλά και καθημερινά τα οποία ωστόσο στις παρούσες συνθήκες έχουν μεγάλη σημασία. Οι αρχιτέκτονες και οι καλλιτέχνες θα μπορούσαμε να συμμετέχουμε στη δημιουργία αυτών των χώρων. Στο κέντρο της πόλης υπάρχουν πάρα πολλά κενά κτίρια που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για αυτό το σκοπό. Είναι σημαντικό οι διανοούμενοι και οι καλλιτέχνες να αλλάξουν νοοτροπία. Συμφωνώ με αυτό που είπε στην διάλεξή του εδώ στην Αθήνα ο Ζίζεκ: «Είμαστε σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και οι διανοούμενοι πρέπει να βγάλουν τις παντόφλες». Δεν συμβαίνουν αυτά σε κάποιο άλλο μέρος του πλανήτη. Εδώ, στην Αθήνα γίνονται. Πήγα στη συζήτηση που έγινε στο Μουσείο Μπενάκη για την κρίση. Οι αρχιτέκτονες μίλησαν πολύ ωραία, θεωρητικά. Τι κάνουμε όμως; Μπορούμε να ψάχνουμε τα εύθραυστα σημεία στη μητροπολητική Αθήνα και να κάνουμε παρεμβάσεις. Η δύναμη του πλήθους είναι τεράστια και οι βιοεξουσίες εύθραυστες.<br /><br /><span style="font-weight:bold;">- Η Νομαδική Αρχιτεκτονική πρόσφατα εκπόνησε μια μελέτη για το ρόλο που μπορεί να παίξει η τέχνη στο κέντρο της Αθήνας.</span><br />Την ξεκινήσαμε πέρυσι. Την εκπονήσαμε εγώ, η διδάκτωρ αστικής γεωγραφίας Γεωργία Αλεξανδρή, ο καλλιτέχνης Στέφανος Χανδέλης και ο Πέτρος Πέτρου που ασχολήθηκε με το site. Περιλαμβάνει την περιοχή κάτω από την Ομόνοια, Μεταξουργείο, Ψυρρή, Γκάζι. Κάναμε κυρίως χαρτογραφήσεις, δουλέψαμε με καταστασιακή μεθοδολογία (derive), αλλά και μέσα από συνεντεύξεις με ανθρώπους της πόλης. Μιλήσαμε με ιδιοκτήτες γκαλερί αλλά και με το Εθνικό Θέατρο για να μάθουμε τι θέλουν να κάνουν σε σχέση με την περιοχή στην οποία βρίσκονται. Θέλαμε να ανιχνεύσουμε πώς σκέφτονται να αντιμετωπίσουν αυτό το επικίνδυνο «έξω». Το υλικό είναι αναρτημένο στο site μας. Το συμπέρασμα είναι ότι σε αυτές τις περιοχές υπήρχε μια εναλλακτική καλλιτεχνική κοινότητα. Αργότερα αυτή διαβρώθηκε ενώ άρχισαν να μεταφέρονται και πολλές γκαλερί από του Ψυρρή προς το Μεταξουργείο. Αυτές ωστόσο δεν απέκτησαν κάποια σχέση με το «έξω». Υπάρχουν βέβαια εξαιρέσεις: π.χ. το Βιος και το θέατρο του Μαρμαρινού οι οποίοι δρουν πάνω στο ζήτημα της σχέσης του έξω με το μέσα. Το Εθνικό Θέατρο από τη στιγμή που ανακαινίστηκε αντιμετώπισε σαν ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα το έξω. Θα μπορούσε ωστόσο να παίξει πολύ σημαντικό ρόλο για την περιοχή και ίσως να παίξει μελλοντικά.<br /><br />Έχει σημασία η δυναμική της διάρρηξης των ορίων. Η τέχνη ως λανθάνουσα δραστηριότητα έχει αυτή τη δυναμική. Αν και η ίδια η τέχνη στην περιοχή εμφανίζεται αποκομμένη(γκαλερί), σύγχρονες καλλιτεχνικές πρακτικές μπορούν να αναπτυχθούν και να οδηγήσουν σε σύνθετες προτάσεις για την περιοχή, που εμπεριέχουν την κοινωνική οικολογία. και τη χωρική δικαιοσύνη, να φέρουν κοντά τις κοινότητες και να δημιουργήσουν νέες καθώς και να κάνουν ορατές και αναγνώσιμες τις κοινωνικές διεργασίες όλων των ειδών αποκαθιστώντας μια ισορροπία στο φορτισμένο από νοήματα χώρο. Η τέχνη μπορεί να θεωρηθεί ως ένας τρόπος για να αυξηθεί η ικανότητα για την αντίληψη και την αγάπη, ένας τρόπος για να εξελίσσεται η κοινωνία μέσα από την αίσθηση. Είναι ο τρόπος με τον οποίο μπορεί να έλθουν οι αλλαγές. Όσον αφορά το νέο αυτό αστικό τοπίο της Αθήνας αποτελεί την ύλη της αρχιτεκτονικής και της τέχνης.. Κι ας μοιάζει με κινούμενη άμμο καθώς εμπεριέχει πολλαπλά αλληλεπιδρώντα μορφώματα, πρωτόγνωρα, που η μελέτη επιδιώκει να τα κάνει όσο το δυνατόν φανερά.<br /><br /><span style="font-weight:bold;">– Ωστόσο η ιστορία δείχνει ότι κι αυτές οι ομάδες, παρά το ότι δεν συμμετέχουν στο λεγόμενο χρηματιστήριο της τέχνης, μπορεί να είναι αφομοιώσιμες. Θυμάμαι την παρέμβασή σας για το remap, όταν καταγγείλατε ότι η συγκεκριμένη καλλιτεχνική δράση που πλαισίωνε την 1η Μπιενάλε της Αθήνας, ήταν χρηματοδοτούμενη από επενδυτική εταιρεία, με στόχο να πεταχτούν από τους χώρους κατοικίας τους οι μετανάστες.</span><br />Πρόκειται για μια μεθοδολογία του κεφαλαίου που γίνεται εμφανής σε όλο τον κόσμο: χρησιμοποιεί πρακτικές των κινημάτων και των ακτιβιστικών καλλιτεχνικών δράσεων για να μπορέσει το ίδιο να διεκδικήσει. «Δημιουργική οικονομία». Αυτό είχε συμβεί και με το remap. Βέβαια τότε ήταν νωρίς και κανείς δεν μπορούσε να το υποψιαστεί. Η ομάδα μας όμως είχε δουλέψει χρόνια στο Γκάζι και στο Μεταξουργείο κι έτσι μάθαμε κάποιες κινήσεις. Επίσης μας κίνησε υποψίες ένα δελτίο που είχαν βγάλει. Αυτό πλέον, στην εποχή της βιοπολιτικής, γίνεται με μεγάλη σπουδή από το κεφάλαιο. Νομίζω όμως ότι φαίνεται αν κρύβεται ή όχι real estate πίσω από τις δράσεις: Άλλα κίνητρα έχει ο κήπος (το πάρκο) στα Εξάρχεια κι άλλο κάποιοι άλλοι στο Μεταξουργείο. Τα πράγματα δεν είναι αθώα. Το κεφάλαιο διαθέτει πάρα πολλά πλοκάμια και μεθόδους Αποκαλύπτονται ωστόσο και με την εξέλιξή τους. Δυστυχώς, μέσα στο ψέμα που ζήσαμε και ζούμε δεν λέγονται τα πράγματα με το όνομά τους. Έχει σημασία να λέμε και να διεκδικούμε πράγματα με το όνομά τους. Ζούμε σε καιρούς δύσκολους που μπορούμε όμως να τους κάνουμε ενδιαφέροντες.<br /><br /><span style="font-weight:bold;">- Τη δράση των «atenistas» πώς τη βλέπετε; Προκαλεί εντύπωση το γεγονός ότι ενώ ομάδες σαν τη δική σας, με δράση, μελέτες και βάθος χρόνου δεν αναφέρονται καν στα ΜΜΕ, οι ατενίστας έχουν εκπληκτική προβολή. Λειτουργείτε στο ίδιο πλαίσιο;</span><br />Μπορεί ίσως κανείς να πει με μια πρώτη ματιά ότι κάνουν παρόμοια πράγματα. Ωστόσο ο τρόπος είναι πολύ διαφορετικός. Νομίζω ότι είναι απολιτίκ. Δεν βάζουν προβληματισμούς. Δεν υπάρχει βάση πίσω απ’ αυτό που κάνουν. Συγκεντρώνουν βέβαια πάρα πολύ κόσμο, ο οποίος πηγαίνει στα καλέσματα, διασκεδάζει, χωρίς όμως να κάνει κάτι ουσιαστικό. Οι δράσεις αυτές μετά ξεφουσκώνουν. Ή μπορεί να χρησιμοποιηθούν όπως οι κήποι στο Μεταξουργείο.<br />Το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο έχει αναπτύξει τη δημιουργική οικονομία, έκφανση της οποίας είναι και η υιοθέτηση ακτιβιστικών πρακτικών που λέγαμε πριν. Χρησιμοποιεί κάθε μέσον για να στηριχθεί. Νομίζω ωστόσο ότι αργοπεθαίνει.<br /><br /><span style="font-weight:bold;">- Αισιόδοξη σας βρίσκω</span>.<br />Δεν ξέρουμε ούτε πόσα χρόνια θα πάρει ο θάνατός του, ούτε αν ο πλανήτης θα αντέξει, ούτε πόσα θύματα θα έχει… Σίγουρα πάντως χρειαζόμαστε νέα θεωρητικά εργαλεία. Φαίνεται αυτά που διαθέτει αυτή τη στιγμή η αριστερά να είναι παρωχημένα. Δυστυχώς. Επιπλέον προσπαθεί να μπει το ιδιωτικό κεφάλαιο στα πανεπιστήμια, να αποβάλλει τις ανθρωπιστικές σπουδές. Αλλάζουν όλα με ορμή. Πρέπει να είμαστε σε εγρήγορση για να τα αντιμετωπίσουμε. Τα κινήματα σήμερα διαπερνούν έθνη, χώρες, ηπείρους.<br /><br /><span style="font-weight:bold;">- Η αρχιτεκτονική και οι καλλιτεχνικές σπουδές στην Ελλάδα εξοικειώνουν τους φοιτητές με τέτοιου είδους δράσεις;</span><br />Νομίζω όχι. Εγώ σπούδασα στην Ιταλία σε μια σχολή που εξαιτίας της εποχής (δεκαετία του ΄70) ήταν σε εγρήγορση και είχα την ευκαιρία να είμαι μέσα στα κινήματα. Στην Ελλάδα οι διδάσκοντες δεν έχουν καμία σχέση με τον ακτιβισμό εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων. Είναι μακριά από όλους αυτούς τους προβληματισμούς. Κι αυτό γιατί οι ίδιοι αυτοί χώροι λειτουργούν με τα ίδια συστήματα που λειτουργεί το κράτος. Όμως η επισφάλεια της διανοητικής εργατικής δύναμης είναι πια γεγονός και υπάρχει σε μεγάλο βαθμό έξω από τα πανεπιστήμια. Από τους φοιτητές των Αρχιτεκτονικών Σχολών και των Καλών Τεχνών προκύπτουν πράγματα γιατί βιώνουν την επισφάλεια, η διαδικασία της οποίας μοιάζει ασυγκράτητη.<br /><br /><span style="font-weight:bold;">- Θίξατε προηγουμένως το ρόλο του Δεκέμβρη του 2008 στην ανάπτυξη αυτών των δράσεων. Ήταν καθοριστική πιστεύετε η κατάληψη της Λυρικής;</span><br />Νομίζω ήταν ένα καταπληκτικό γεγονός. Ήταν μια πολύ ζωντανή κατάληψη. Ειδικά την τελευταία μέρα που ο χορός και οι δράσεις βγήκαν στο δρόμο. Γενικά από τον Δεκέμβρη του ’08 ξεκίνησαν πάρα πολλά πράγματα. Ήταν ένα κύμα που έχει συμπαρασύρει πολλά νέα άτομα. Επίσης βρίσκω πολύ σημαντικό κι αυτό που γίνεται στο πάρκο των Εξαρχείων, το οποίο ξεκίνησε λίγο καιρό μετά τη δολοφονία του Αλέξη. Επίσης το πάρκο Κύπρου & Πατησίων. Πάρα πολλοί άνθρωποι βρεθήκαμε εκεί για να σώσουμε τα δέντρα. Επίσης η βίλα Δρακόπουλου κ.ά. Αυτές είναι πολιτικές ακτιβιστικές πράξεις αλλά εμπεριέχουν το καλλιτεχνικό και το αρχιτεκτονικό διότι και πολλοί καλλιτέχνες συμμετέχουν και με το χώρο έχουν να κάνουν.<br /><br /><span style="font-weight:bold;">- Δεν συμφωνείτε με το κομμάτι της Αριστεράς που βρίσκει μηδενικό τον απολογισμό του Δεκέμβρη</span>.<br />Δεν συμφωνώ. Ο Δεκέμβρης ήταν μια αστική εξέγερση που δημιούργησε και δημιουργεί καταστάσεις, που όμως έχουν να κάνουν με καινούργια πράγματα τα οποία ίσως κάποιο κομμάτι της αριστεράς δεν τα καταλαβαίνει. Διότι έχουν να κάνουν με το χώρο, με αιτήματα έξω από τα έθνη, αιτήματα που αφορούν διαφορετικές κοινότητες, που αφορούν νέους κοινωνικούς τρόπους ζωής.<br /><br /><span style="font-weight:bold;">- Τώρα έρχονται και οι ταχύρρυθμες «σωτήριες» μεγάλες επενδύσεις. Είχατε ασχοληθεί με το θέμα του Ελαιώνα.</span><br />Είχαμε συνεργαστεί με την επιτροπή κατοίκων για τη διάσωση του Ελαιώνα και είχαμε κάνει τη δράση Πομπή στα ίχνη κατοίκησης του Ελαιώνα υπερασπίζοντας το χώρο ως κοινό αγαθό. Τι να πω; Νομίζω ότι πρέπει να κάνουμε ό,τι μπορούμε προκειμένου να μη γίνουν αυτά. Είναι απαράδεκτα. Όπως τώρα και στο Ελληνικό γίνεται κάτι αντίστοιχο.<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEheATGpplbz6bPTGB_AIoTTBcKpfdIG8q-Z9KZia5a1BH8QZWIVSnq5c7TCDHxsYDJyRrX_xETk0VT4_0FngheQCCP_XAjXjv1BDWCu7GlvMfUtHxPXr1MYdamJP5yCrQnIFJxkoOnKn-s/s1600/alb04.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEheATGpplbz6bPTGB_AIoTTBcKpfdIG8q-Z9KZia5a1BH8QZWIVSnq5c7TCDHxsYDJyRrX_xETk0VT4_0FngheQCCP_XAjXjv1BDWCu7GlvMfUtHxPXr1MYdamJP5yCrQnIFJxkoOnKn-s/s400/alb04.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5563991128082181794" /></a><br /> Stalker a fabbricaeuropa 2002, Stazione Leopolda - Firenze<br /><br /> <br /><span style="font-weight:bold;">- Επιμένετε στην επαφή με αντίστοιχες ομάδες του εξωτερικού. Ποια είναι έξω η σύνθεση των ομάδων;<br /></span><br />Είναι σημαντική η δικτύωση διότι έξω διαθέτουν μεγάλη εμπειρία. Έχουμε μεταξύ άλλων συνεργαστεί με τις ομάδες Stalker(Osservatorio Nomade), Flux Factory, European Alternatives, CUP… Είναι ομάδες που έχουν αναπτύξει κι έναν σημαντικό θεωρητικό λόγο. Κυρίως αποτελούνται από αρχιτέκτονες, καλλιτέχνες, ανθρωπολόγους, εικαστικούς, γεωγράφους.<br /><span style="font-weight:bold;"><br />– Πού πάσχουν οι αντίστοιχες ελληνικές;</span><br />Ένα πρόβλημα είναι ότι εύκολα διαλύονται. Είναι μεγάλες οι δυσκολίες για αυτούς που αφιερώνουν το χρόνο τους συνήθως χωρίς αμοιβή. Κυρίως όμως νομίζω είναι η κλειστή, συντηρητική νοοτροπία που καλλιεργεί η Καλών Τεχνών αλλά και η Aρχιτεκτονική: πρέπει μόνος του κανείς να κάνει πράγματα, να ψάχνει για γκαλερί, να δουλεύει σε μεγάλα γραφεία. Ποτέ δεν δόθηκε κάποια συλλογική κατεύθυνση. Το ψέμα του life style όμως φανερώθηκε. Γι’αυτό πιστεύω ότι ο Δεκέμβρης ήταν καταλυτικός: άνοιξε ως επείγοντα αυτά τα μητροπολιτικά ζητήματα μέσα από τα κινήματα πόλης. Οι καταστάσεις αυτές είναι πλέον αναγκαιότητα. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Μπορεί να ακούγομαι αισιόδοξη αλλά από την άλλη υπάρχει και το ζήτημα του διάχυτου φόβου και πώς τον αντιμετωπίζεις. Ο φόβος για το καινούργιο και το άγνωστο. Ο διάχυτος φόβος μέσα στην πόλη, στην οποία δεν περπατάς πλέον άνετα, δεν ξέρεις αν θα έχεις δουλειά αύριο.<br /><span style="font-weight:bold;"><br />- Ο φόβος θα καθηλώσει ή θα κινητοποιήσει νομίζετ</span>ε;<br />Μάλλον θα κινητοποιήσει κάποιες μορφές δράσης. Δεν είναι ωστόσο προβλέψιμο το αποτέλεσμα. Εξαρτάται από όλους μας. Αν κινητοποιηθούμε, αν υπερασπιστούμε τα δημόσια κοινά αγαθά, αν δράσουμε τότε μπορεί να προκύψουν επιπλέον πράγματα και καταστάσεις στη πόλη μας. Η αγανάκτηση αποτελεί μια πρώτη ύλη.<br /><br />Περισσότερες πληροφορίες για τις δράσεις του Δικτύου Νομαδική Αρχιτεκτονική:<br /><br />http://nomadikiarxitektoniki.net/endoxwrahttp://www.blogger.com/profile/06684679189790673934noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6177922499200214899.post-31367811176776731552011-01-18T08:47:00.000-08:002011-01-19T12:15:52.564-08:00Οι κάτοικοι της Κερατέας δεν υποχωρούν<strong>Επικοινωνιακά τρικ του υπουργείου Εσωτερικών με την απόφαση του ΣτΕ, ενώ σχεδιάζεται και εργοστάσιο καύσης στη Φυλή.</strong><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgq1AbElBS5g2A2arusYSQmPE3lv5O4YHofsuJoKhqpiJz-D-SdxInr-GgnlNKSl0-k52ytsavKgD7Cz9LugeJJboqGG554UeHI_5M4HLkbfBqRZJL41REN73ZdO09QbKrunIgn5MDvDsk/s1600/007a.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 214px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgq1AbElBS5g2A2arusYSQmPE3lv5O4YHofsuJoKhqpiJz-D-SdxInr-GgnlNKSl0-k52ytsavKgD7Cz9LugeJJboqGG554UeHI_5M4HLkbfBqRZJL41REN73ZdO09QbKrunIgn5MDvDsk/s400/007a.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5563993256887553730" /></a><br /><br />Με επικοινωνιακά τρικ, το υπουργείο Εσωτερικών και τα πρόθυμα «μέσα» διοχετεύουν τις τελευταίες μέρες το μήνυμα ότι τάχα το έργο κρίθηκε νόμιμο από το Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ).<br />Την Δευτέρα 10 Ιανουαρίου το ΣτΕ δεν ενέκρινε την αίτηση από την κοινότητα της Κερατέας, με την οποία ζητούσε να ακυρωθεί η, από 7.7.2009 υπουργική απόφαση, που έδινε παράταση μέχρι τις 30.10.2013 στους περιβαλλοντικούς όρους για την εγκατάσταση μονάδας διαχείρισης αποβλήτων.<br /><br />Η ουσία της υπόθεσης όμως δεν έχει κριθεί αφού εκκρεμούν άλλες τρεις προσφυγές στο ΣτΕ (περιβαλλοντική έγκριση, απαλλοτριώσεις, άρση αναδάσωσης) που δεν έχουν εκδικαστεί ενώ την ίδια στιγμή ισχύει η απόφαση του Ειρηνοδικείου Λαυρίου η οποία απαγορεύει την έναρξη οποιασδήποτε εργασίας στην περιοχή μέχρι να συντελεσθεί η αναγκαστική απαλλοτρίωση της εκτάσεως για την εκτέλεση της Α΄ φάσης του Χ.Υ.Τ.Α. Κερατέας, να εκπονηθούν οι μελέτες που προβλέπονται από την εργολαβική σύμβαση, να αποφανθούν οι αρμόδιες αρχαιολογικές υπηρεσίες περί της μη υπάρξεως αρχαιολογικών ευρημάτων στο χώρο αυτό και να εκδοθούν οι σχετικές πολεοδομικές άδειες για την εκτέλεση των εργασιών της εργολαβίας.<br />Το Δημόσιο άσκησε έφεση στην απόφαση του Ειρηνοδικείου, η οποία τελικά δεν εκδικάστηκε την Παρασκευή 7/1 αφού το Δημόσιο εμφανίστηκε εντελώς ανέτοιμο με έναν εκ των συνηγόρων του να απουσιάζει. Η δίκη αναβλήθηκε για τις 2 Φεβρουαρίου. <br /><br /><strong>Πήρε φωτιά… η αύρα τους</strong><br />Μέχρι τότε οποιαδήποτε «πρόοδος των εργασιών» είναι παράνομη όπως παράνομη είναι και η απαγόρευση πρόσβασης των κατοίκων στις ιδιοκτησίες τους από τα ΜΑΤ. Η αστυνομία συνεχίζει να φυλάει τα μηχανήματα του εργολάβου και συνεχίζει να κρατάει κλειστή τη λεωφόρο Λαυρίου δημιουργώντας προβλήματα στην μετακίνηση των κατοίκων.<br />Οι κάτοικοι συνεχίζουν να συγκρούονται με την αστυνομία απαιτώντας να εφαρμοστούν οι αποφάσεις του Ειρηνοδικείου. Λίγο μετά τα μεσάνυχτα την Τρίτη 15 Ιανουαρίου οι κάτοικοι συγκρούστηκαν με τα ΜΑΤ τα οποία έπνιξαν την περιοχή πάλι με δακρυγόνα και επιστράτευσαν την αύρα νερού που λίγο αργότερα αναγκάστηκαν να «μαζέψουν» αφού πήρε φωτιά από τις μολότοφ που πέταξαν οι κάτοικοι. Οι οδομαχίες συνεχίστηκαν αρκετές ώρες μετά μαζί με τον πάτερ που ανεβασμένος σ΄ ένα καμένο αυτοκίνητο έδινε το σύνθημα «Απάνω τους!».<br /><br /><strong>Ξεκαθάρισε την θέση του ο Ραγκούσης</strong><br />Ο Υπουργός Εσωτερικών, κ. Ραγκούσης δήλωσε το πρωί της Τρίτης στο σταθμό του ΣΚΑΙ ξεκάθαρα ότι στην περιοχή του Οβριοκάστρου στην Κερατέα, τα έργα θα ξεκινήσουν με την κατασκευή ΧΥΤΑ δηλαδή χωματερής και όχι ΧΥΤΥ δηλαδή ταφής υπολειμμάτων. Στην ίδια ραδιοφωνική συνέντευξη ο κ. Ραγκούσης δήλωσε κατηγορηματικά ότι ακόμη δεν έχουν καθοριστεί οι τεχνολογίες με τις οποίες θα γίνει η επεξεργασία των απορριμμάτων. Στην απάντηση του, ο Δήμος Λαυρεωτικής αναφέρει: «Με όλα όσα συνέβησαν τον τελευταίο μήνα, το Οβριόκαστρο αποτελεί πλέον ιερό τόπο για τους κατοίκους της Λαυρεωτικής και έτσι θα παραμείνει.»<br /><br /><strong>Και εργοστάσιο καύσης σκουπιδιών στη Φυλή</strong><br />Η κυβέρνηση αποδεικνύει πως όταν μιλά για «πράσινη ανάπτυξη» εννοεί να γίνει θυσία (και πάλι) το περιβάλλον, η υγεία και το βιος των πολιτών στους επιχειρηματικούς ομίλους, στα κέρδη του κάθε Μπόμπολα.<br />Η κυβέρνηση Παπανδρέου λοιπόν προωθεί τη διαδικασία της λεγόμενης «προγραμματικής σύμβασης» για τη διαχείριση τον απορριμμάτων. Συνένοχη και η δικομματική ηγεσία του ΕΣΔΚΝΑ, που αφού απέτυχε να πάρει απόφαση από το Διοικητικό Συμβούλιο, μετά τις κινητοποιήσεις εργαζομένων και κατοίκων, προώθησε πραξικοπηματικά τη σύμβαση. <br />Τι προβλέπει αυτή η διαβόητη «προγραμματική σύμβαση»; Πλήρης ιδιωτικοποίηση του συστήματος, ουδεμία ανακύκλωση στην πηγή, συγκέντρωση όλων των απορριμμάτων στις χωματερές, απόληψη με μηχανικό τρόπο μόνο των μεταλλικών στοιχείων και καύση των απορριμμάτων –μια ξεπερασμένη τεχνολογία που εισάγει από τη Γερμανία ο όμιλος Μπόμπολα. Παράγεται ενέργεια η οποία πωλείται στη ΔΕΗ σαν ανανεώσιμη πηγή ενέργειας, άρα σε πολύ ακριβή τιμή ενώ επιπλέον επιδοτείται από το κράτος. Από την καύση παράγονται εξαιρετικά επικίνδυνοι ρύποι, διοξίνες καθώς καίγεται το πλαστικό. <br />Το δε υπόλειμμα της καύσης είναι τόσο τοξικό, που θα απαιτηθεί να κατασκευαστούν ειδικοί χώροι για απόθεση τοξικών αποβλήτων. Το κόστος της διαχείρισης των σκουπιδιών από 42 ευρώ ανά τόνο που είναι σήμερα και που θα μπορούσε να συρρικνωθεί αρκετά αν εφαρμοζόταν η ανακύκλωση στην πηγή από κάθε νοικοκυριό, εκτοξεύεται με την καύση στα 180 ευρώ ανά τόνο. Μόνο αφελής θα μπορούσε να ρωτήσει ποιος θα επιβαρυνθεί. Το πρώτο εργοστάσιο προγραμματίζεται στη Φυλή. Οι κάτοικοι, τα δημοτικά σχήματα και οι εργαζόμενοι στη χωματερή έχουν το λόγο. Θυμίζουμε ότι στη Θήβα, που αρχικά σχεδιαζόταν το εργοστάσιο καύσης, ο λαϊκός ξεσηκωμός ακύρωσε τα καταστροφικά σχέδια πριν ένα χρόνο.<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj0MTtZHdDyx2k6txpalEUPzZzO1hIbw4S5EP15bkcdrgQ9fslthVC1sY_R1BQuMWwHhdew6q-M_UE3mYqYBAHCy715ATtTHq2QvRyT5f3rkbZGZfn41exw4neC4B_alslIuzOziuHiGak/s1600/images-2.jpeg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 327px; height: 154px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj0MTtZHdDyx2k6txpalEUPzZzO1hIbw4S5EP15bkcdrgQ9fslthVC1sY_R1BQuMWwHhdew6q-M_UE3mYqYBAHCy715ATtTHq2QvRyT5f3rkbZGZfn41exw4neC4B_alslIuzOziuHiGak/s400/images-2.jpeg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5563987330285985650" /></a>endoxwrahttp://www.blogger.com/profile/06684679189790673934noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6177922499200214899.post-83550088161939382142010-12-02T02:59:00.000-08:002010-12-09T10:40:10.608-08:00Απολύσεις στο Δ.Ο.Λ. αλλά και ανάκληση απολύσεων μετά από δυναμική κινητοποίηση των εργαζομένων.<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEindbn8A6SDB1kCeo42hxB7Tr7FN0seYYJO0MTjo8vVrB9xRQwHnqXbCYowaKrMyXmJuI3Es98pB4tb2eXpnjymDBtem4HL2N6cNXGyGzB80L-Y1tcr4j_U8uIRwS2CfKJYrSf2pWyiHs8/s1600/empros%255B1%255D.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 282px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEindbn8A6SDB1kCeo42hxB7Tr7FN0seYYJO0MTjo8vVrB9xRQwHnqXbCYowaKrMyXmJuI3Es98pB4tb2eXpnjymDBtem4HL2N6cNXGyGzB80L-Y1tcr4j_U8uIRwS2CfKJYrSf2pWyiHs8/s400/empros%255B1%255D.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5546038886985875378" /></a><br /><br /><br /><a href="http://www.katalipsiesiea.blogspot.com">Κατάληψη ΕΣΗΕΑ </a><br /><br /><a href="http://sxoliastesxwrissynora.wordpress.com/2010/11/30/%ce%b1%cf%80%ce%b5%cf%81%ce%b3%ce%af%ce%b1-%cf%83%cf%84%ce%b1-%ce%bc%ce%bc%ce%b5-%ce%ba%ce%b1%cf%86%ce%ad%ce%b4%ce%b5%cf%82-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%bc%cf%80%ce%bf%cf%85%ce%ba%ce%ac%ce%bb%ce%b9%ce%b1/#more-16304">Σχολιαστές χωρίς σύνορα</a>endoxwrahttp://www.blogger.com/profile/06684679189790673934noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6177922499200214899.post-57301003912093955942010-11-19T05:54:00.000-08:002010-11-19T06:01:23.129-08:00Όταν η εξέγερση κατεβεί σαν λύκος...<span style="font-weight:bold;">Νοέμβρης 1973, Δεκέμβρης 2008, ο επόμενος σταθμός πότε; Τη στιγμή που η αγέλη της οργής και της δημιουργίας ξεσπάσει, τότε είναι που θα χαράξει ξανά η ελπίδα... Του Νίκου Ταυρή.</span><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg_YUZnsR_ayxfyXP1QjVm_2_zWxM6-UyY-p1St-cSMNFjW6XvgS7AhojEqRkAt8yXHmnkCrNPeSh0Z5CdhWMjRpOcGH2im8Y-WDmH_7rbYMauz360BT5gKyuNn37ci20mHD6vwetpSO1w/s1600/0ced72e67e0596cbd3d8867008c7aeee_XL.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg_YUZnsR_ayxfyXP1QjVm_2_zWxM6-UyY-p1St-cSMNFjW6XvgS7AhojEqRkAt8yXHmnkCrNPeSh0Z5CdhWMjRpOcGH2im8Y-WDmH_7rbYMauz360BT5gKyuNn37ci20mHD6vwetpSO1w/s400/0ced72e67e0596cbd3d8867008c7aeee_XL.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5541259561255405618" /></a><br />Aναδημοσίευση από την εφημερίδα <a href="http://edromos.gr">Δρόμος</a><br /><br /><br />Μεθαύριο λήγει το κινητό, 82,75 ευρώ. Ευτυχώς για το νοίκι έχουμε ακόμα μέρες. Μίλησα και με την μάνα μου χτες, έχει να πληρωθεί δύο μήνες, πρέπει κάτι να στείλω και στους δικούς μου. Και αύριο πάλι σε αυτή την κωλοδουλειά. Εννιά ώρες ανούσια πράγματα μόνο και μόνο για 800 ευρώ, ασφάλιση part-time για να συντηρείται η βίλα και το κότερο του αφεντικού. Αλήθεια πόσο του ήρθε η περαίωση; Με τρώει η περιέργεια να μάθω με πόσα την σκαπούλαρε. Και πώς πάνε εκεί αύριο. Ο ηλεκτρικός δεν «παίζει», όπως συνήθως, άρα λεωφορείο και μετρό. Ταλαιπωρία πριν ακόμα ξεκινήσει η μέρα. Και πρέπει στη δουλειά να είμαι ακριβώς γιατί έχουμε και ραντεβού για το νέο έργο που θα αναλάβει η εταιρία. Άντε κοιμήσου τώρα με αυτό το άγχος και με την ένταση της εξόδου που μόλις τελείωσε. Τι έξοδος και αυτή. Σκέτη εκτόνωση, μηδέν εις το πηλίκο. Ευτυχώς που ο συγκάτοικος είχε κέφια και κάναμε λίγο «χαβαλέ». Και τώρα; Μουσική ή τηλεόραση; Τι είναι πιο νανουριστικό για την φαιά μου ουσία; Μάλλον η τηλεόραση. Βοηθάει να φύγουν όλα αυτά από το μυαλό μου, αλλά έτσι κι αλλιώς το πρωί δεν θα θυμάμαι με διαύγεια όλες αυτές τις νυχτερινές σκέψεις μέχρι να ξαναέρθουν το επόμενο βράδυ και το μεθεπόμενο και ξανά και ξανά.<br />Πόσες φορές δεν μας έχουν επισκεφθεί αυτές οι σκέψεις. Και πόσες φορές δεν τις έχουμε διώξει πιστεύοντας είτε ότι θα ξεχαστούν και θα περάσουν είτε ότι την επόμενη μέρα κάτι θα γίνει και ως διά μαγείας θα λυθούν από μόνα τους αρκετά από αυτά που μας απασχολούν. Και όμως η κατάσταση δεν αλλάζει από μόνη της, μάλλον για να το πούμε καλύτερα, φροντίζουν οι κρατούντες, διεθνείς και ντόπιοι, και ο συρφετός που τους υπηρετεί, να αλλάζει συνεχώς προς το χειρότερο.<br />Μισή δουλειά, μισθοί επιβίωσης, αποστειρωμένη και ακριβοπληρωμένη διασκέδαση, πολιτιστική φτώχεια σε όλα τα επίπεδα -κάποτε είχαμε ποσότητες και όχι ποιότητες για να ξεγελιόμαστε, τώρα και οι ποσότητες λιγοστεύουν- αποξένωση, αλλοτρίωση, ελάχιστη ουσιαστική επικοινωνία, υποκατάστατα όλων των ειδών, από το πώς θα «φτιάχνεσαι» μέχρι το πώς θα είναι οι κοινωνικές σχέσεις μας. Εδώ και αν «παίζει» η υποκατάσταση, γεμάτη συμβιβασμούς, επιβεβλημένες συνθήκες και ψεύτικες ανάγκες. Για όλα τα γούστα κάτι υπάρχει. Τι λοβοτομή θέλετε; Το νούμερο 4; Από εδώ παρακαλώ... Ούτε καν μισή ζωή. Μόνο επιβίωση, χαμοζωή και μια καχεκτική ελπίδα ότι κάτι μπορεί να αλλάξει, έτσι από μόνο του. Και όλα αυτά όταν οι συνθήκες ζωής δραματικά χειροτερεύουν από μέρα σε μέρα, όταν το εργασιακό και κοινωνικό περιβάλλον αποτυπώνεται με τα πιο μελανά χρώματα, όχι στο μέλλον, ούτε καν αύριο, αλλά τώρα, σήμερα. <br /> <br /><br /><span style="font-weight:bold;">Ένα σημείωμα για τον Νοέμβρη</span><br /><br />Το παρόν σημείωμα υποτίθεται ότι θα προσπαθούσε να αναδείξει το κόκκινο νήμα που συνδέει την εξέγερση του Πολυτεχνείου με το σήμερα. Μια εξέγερση που σε λίγες μέρες θα «εορταστεί» με κάθε επισημότητα από τις πολιτικές νεολαίες και το κίνημα με τον γνωστό και αφυδατωμένο τρόπο. Μερικές εκατοντάδες κόσμου θα «πλακώνεται» για τους χώρους και τα τραπεζάκια, μέσα σε ένα ίδρυμα ασφυκτικά περικυκλωμένο από την αστυνομία και όλη η κατάσταση θα θυμίζει απελπιστικά ντέρμπι αιωνίων. Μέσα οι χούλιγκανς ξεδίνουν υπό την επίβλεψη του κράτους και έξω η πραγματικότητα προχωράει με την αδυσώπητη ροή της.<br /><br />Υπάρχει όντως σύνδεση ή όλα αυτά είναι στο μυαλό κάποιων «κολλημένων»; Υπάρχει. Και όχι μόνο μία. Υπάρχουν πολλές όχι μόνο συνδέσεις αλλά και αναλογίες με το τότε. Πέρα από την προφανή αναλογία ότι και τα δύο καθεστώτα, και η χούντα και η τρόικα, είναι ξενοκίνητα, υπάρχει και μια άλλη πολύ σημαντική, που σε αυτή θα ήταν καλό να επικεντρωθούμε. Αυτή, της νεολαίας και του ρόλου που έπαιξε. Και τότε υπήρχε η νεολαία που ασφυκτιούσε. Που ήθελε να αναπνεύσει τον αέρα της ελευθερίας, τον αέρα της αλλαγής. Και σιγά-σιγά, αρχίζοντας από τις παρέες, από τους συλλόγους και από αλλού, πραγματοποίησε μια εξέγερση που άλλαξε μια και καλή τον πολιτικό και κοινωνικό χάρτη της χώρας, που γκρέμισε μια σειρά από βεβαιότητες και συμβιβασμούς, που ριζοσπαστικοποίησε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους. Βέβαια μόνο αηδία μπορεί να αισθανθεί κάποιος για το πού κατάντησαν πολλoί αυτής της γενιάς, αλλά τουλάχιστον την κρίσιμη στιγμή έπαιξαν τον ρόλο που τους αναλογούσε και πολλά από τα δικαιώματα που απολαμβάνουμε τώρα, ό,τι έχει απομείνει τουλάχιστον, οφείλονται στους αγώνες που δόθηκαν τότε. Αυτή την αναλογία πρέπει να την κρατήσουμε και να την εμβαθύνουμε όσο μπορούμε - τόσο σε περιεχόμενο όσο και σε πρακτικές.<br /><br />Κάποιοι παλιότεροι λέγανε: «μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση». Συμφωνούμε, αλλά παράλληλα η κατάσταση πλέον έχει προχωρήσει ακόμα πιο πολύ. Όταν σου επιφυλάσσουν μια ζωή χωρίς μέλλον, όχι «απλά» με μαύρο μέλλον, αλλά χωρίς καθόλου μέλλον γιατί τότε να μην δημιουργήσουμε το δικό μας μέλλον. Γιατί να μην ορίσουμε εμείς πλέον τη μοίρα μας. Αφού πλέον, δυστυχώς ή ευτυχώς, οι αυταπάτες όχι απλά έχουν διαλυθεί αλλά ούτε καν πλασάρονται πια, γιατί να μην φωνάξουμε δυνατά τις επιθυμίες μας και τις ανάγκες μας. Ήρθε πια ο καιρός να πάρουμε όλες τις χρωματιστές κιμωλίες που μπορούμε να κρατήσουν τα δυο μας χέρια και να ζωγραφίσουμε στο μαυροπίνακα της ζωής ένα αύριο που θα είναι φωτεινό, δροσερό και πάνω από όλα θα γεμίζει τις καρδιές μας με πάθος, με ελπίδα και με δημιουργία. <br /><br /> <br /><span style="font-weight:bold;">Να πούμε το δικό μας ανυποχώρητο όχι</span><br /><br />Ο Δημήτρης Α.Σεβαστάκης σε ένα άρθρο του με τίτλο «Η μειλίχια κτηνωδία», στην Ελευθεροτυπία, 20/10/2010, έγραφε: «αυτό που σου ζητάνε, αυτό που χρωστάς, είναι κάτι άλλο, βαθύτερο, πιο απόλυτο και μη μετρήσιμο. Ζητάνε την ενδοτικότητα, τη δουλεία, την τρομαγμένη παραδοχή. Ναι σε όλα, ένα τραυλό “ναι”, ένα ανυποχώρητο “ναι”, ένα “ναι” που να μη δέχεται απλώς, αλλά να συντρίβει». Σε αυτό το τραυλό ναι, όλοι εμείς πρέπει να πούμε το δικό μας συνειδητό, εξεγερμένο, αποφασιστικό και γεμάτο αξιοπρέπεια όχι. Και για να γίνει αυτό θα πρέπει να περπατήσουμε ξανά το δρόμο της εξέγερσης. Όλοι εμείς, οι νέοι και οι νέες αυτής της χώρας θα πρέπει να γίνουμε ξανά η δύναμη που θα γείρει με αποφασιστικό τρόπο την πλάστιγγα υπέρ της αλλαγής. Και για να γίνει αυτό θα πρέπει και να μισήσουμε. Όχι απλά να γεμίσουμε την ψυχή μας με μίσος και καταστροφή, όπως διαλαλούν και πράττουν με επαναλαμβανόμενο ρυθμό κάποια κομμάτια του κινή ματος, αλλά να μισήσουμε βαθιά, να μισήσουμε ουσιαστικά όλους αυτούς που μας απαρνούνται το μέλλον και την ίδια τη ζωή. Που μας αρνούνται τη δημιουργία, την απελευθέρωση, την ελπίδα να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα από την κλίμακα του «εφικτού». Και προσεκτικά, σχεδιασμένα, συνειδητά, αποφασιστικά να σχεδιάσουμε το τέλος τους, την οριστική ήττα τους.<br /><br />Αυτό θα έρθει μέσα από μια σειρά μεγάλες και μικρές μάχες. Άμεσες και έμμεσες. Ενάντια σε όσους θέλουν να μας ρίξουν στην άβυσσο που προετοιμάζουν, στο κοινωνικό, εργασιακό, πολιτικό, κοινωνικό και πολιτιστικό Καιάδα, όπου πλέον θα πετιούνται οι πολλοί μόνο και μόνο για να διατηρήσουν τα πλούτη τους οι λίγοι. Ενάντια σε ό,τι έχει στόχο το μυαλό μας, σε ό,τι έχει σκοπό να παραλύσει το πνεύμα μας. Να εξεγερθούμε ενάντια στην παθητικότητα, την αδράνεια, την αναδίπλωση, τα υποκατάστατα, το νάρκωμα. Ενάντια στους διεθνείς μπάτσους ΔΝΤ-Ε.Ε.-Ευρωπαϊκή Τράπεζα, που αποφάσισαν ότι η χώρα μας είναι η πίσω αυλή τους και ο λαός μας ένας ακόμα σκλάβος τους. Ενάντια στους εγχώριους υπηρέτες τους, την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ που πλέον κυβερνά με ποσοστό 20%, όπως απέδειξαν οι πρόσφατες εκλογές. Ενάντια στα υπόλοιπα αστικά κόμματα που αποδέχονται όλη αυτή την κατάσταση και την σιγοντάρουν άλλοτε ανοιχτά, άλλοτε καλυμμένα. Ενάντια στην Aριστερά που φαίνεται να μην θέλει να καταλάβει τι διακυβεύεται. Ενάντια σε κάθε κρατικίστικη και εξουσιαστική λογική ακόμα και αν προέρχεται από τα πιο «δυναμικά» κομμάτια του κινήματος. Ενάντια στην καταστολή που πλέον έχει πάρει τη μορφή της συνεχούς παρακολούθησης όλης της κοινωνίας. Ενάντια στον αντιδημοκρατικό κατήφορο που βιώνουμε, όπου πλέον έχει καταλυθεί το Σύνταγμα και κάθε έννοια δημοκρατικού δικαιώματος. <br /><br /> <br /><span style="font-weight:bold;">Όπλο η αλληλεγγύη, η συλλογικότητα, η οργάνωση</span><br /><br />Και για να τα καταφέρουμε θα πρέπει να χρησιμοποιήσουμε όλα μας τα όπλα. Και να μην ξεχάσουμε τα πιο αποτελεσματικά. Την αλληλεγγύη, τη συλλογικότητα και την οργάνωση. Με σκοπό την αντίσταση. Να χτίσουμε συλλογικότητες καινούριες, να ψάξουμε αν υπάρχουν σχήματα που μας χωράνε. Να το παλέψουμε. Να πετάξουμε από πάνω μας την προβιά που μας κάνει να μοιάζουμε με πρόβατα και να αποκαλύψουμε την αληθινή μας φύση. Αυτή του λύκου. Ήδη το αλύχτισμα ακούγεται από μακριά. Αλλά χρειάζεται να βρεθούμε, να κουβεντιάσουμε και να ενωθούμε. Και να οργανωθούμε σε μια συνειδητή αγέλη οργής και δημιουργίας, που σκοπό θα έχει να αλλάξει την κοινωνία και τις ζωές μας. Τότε θα είναι η στιγμή που η ελπίδα θα πάρει μια νέα ανάσα, που θα λάμψει κατακόκκινη στο βάθος του ορίζοντα...endoxwrahttp://www.blogger.com/profile/06684679189790673934noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6177922499200214899.post-23294600474319862892010-10-19T00:49:00.000-07:002010-10-19T00:58:57.404-07:00<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj9bCwx_H9sjU24Cg-po-AcLoEoFhSCeffj3CMyvPFFRYhJpMRAhzgw43iH3X3B60eFJ00AGbTf-A_z9zJkwDUg9pFYWBh5FVQ1I6kZb8WakgT8vp7umQH9CLpYY8bvYVo6TZRcd-cTyw8/s1600/kontr10-thumb-medium%5B1%5D.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 314px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj9bCwx_H9sjU24Cg-po-AcLoEoFhSCeffj3CMyvPFFRYhJpMRAhzgw43iH3X3B60eFJ00AGbTf-A_z9zJkwDUg9pFYWBh5FVQ1I6kZb8WakgT8vp7umQH9CLpYY8bvYVo6TZRcd-cTyw8/s400/kontr10-thumb-medium%5B1%5D.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5529661262075189906" /></a><br />Στο τεύχος Οκτωβρίου του κοντέινερ ένα ενδιαφέρον αφιέρωμα στην Εργασία.<br />*<a href="http://www.konteinermag.blogspot.com">http://konteinermag.blogspot.com/</a>endoxwrahttp://www.blogger.com/profile/06684679189790673934noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6177922499200214899.post-86135852676885312692010-10-18T09:37:00.000-07:002010-10-19T01:02:24.690-07:00Χιλιάδες ποδηλάτες,αλλά κανένας ποδηλατόδρομος.<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiiK7qlgjacQt8N7vyAFUzqOdwIvd5N8WSYT49VzMmcVlwT2UKhxXixQOxDUVSJtL9uCRcx1dy89KPAyeFd8Zjpb9e9BZfUeIRAjohG9hA9wxiAA3Pjg744gQRAqrnohmtvw5Ym9u59hdo/s1600/IMG_9755%5B1%5D.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 267px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiiK7qlgjacQt8N7vyAFUzqOdwIvd5N8WSYT49VzMmcVlwT2UKhxXixQOxDUVSJtL9uCRcx1dy89KPAyeFd8Zjpb9e9BZfUeIRAjohG9hA9wxiAA3Pjg744gQRAqrnohmtvw5Ym9u59hdo/s400/IMG_9755%5B1%5D.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5529438058222475842" /></a>photo:<a href="http://www.localathens.blogspot.com">www.localathens.blogspot.com</a><br /><br />Όταν η βενζίνη ανεβαίνει στα ύψη και το μποτιλιάρισμα στους δρόμους της Αθήνας σε κάνει να μαρτυράς που δεν έχεις φτερά,τότε η λύση μάλλον ακούει στο όνομα ποδήλατο. <br />Οι ποδηλάτες εμφανίζονται οργανωμένοι, διατεθημένοι να πείσουν τους υπόλοιπους να αρχίσουν το πετάλι και αποφασισμένοι να διεκδικήσουν αυτά που δικαιούνται σε επίπεδο ασφάλειας και σεβασμού από το κράτος.Κι όλα αυτά χωρίς πολλά λόγια αλλά με πολλές πράξεις.<br />Ένα από τα πιο ενημερωμένα και δραστήρια sites το οποίο παίζει βασικό ρόλο στον συντονισμό της κίνησης αυτής είναι οι podilates.gr.<br />Ξεκίνησε δειλά το 2004 όταν κάποιοι ποδηλάτες αντέδρασαν στην απαγόρευση της εισόδου των ποδηλάτων στον ΗΣΑΠ.<br />Τέσσερα χρόνια μετά η συμμετοχή του κόσμου ξεπερνά όλες τις προσδοκίες.<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgqGIPXAColVKCADTLD1-8dTwcvG66ThcqjWwTRsDY-A6TVGJ5l6AkBE86rr9-oGE_ZmJrp_-WAnjjUUO3WT8vLY5z4kVQ41fSSUc9z7gAk9S3uXa81e0IgVyyhODDjh090PyjhwTDD6EI/s1600/imagesCAN34LCX.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 292px; height: 172px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgqGIPXAColVKCADTLD1-8dTwcvG66ThcqjWwTRsDY-A6TVGJ5l6AkBE86rr9-oGE_ZmJrp_-WAnjjUUO3WT8vLY5z4kVQ41fSSUc9z7gAk9S3uXa81e0IgVyyhODDjh090PyjhwTDD6EI/s400/imagesCAN34LCX.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5529440194235702546" /></a><br />“Η κίνηση αυτή, οι podilates.gr, είναι μια ανοιχτή συνέλευση που γίνεται δυο φορές το μήνα και αποφασίζουμε ανοιχτά και αμεσοδημοκρατικά τις δράσεις μας, είναι επίσης το site που βοηθά ιδιαίτερα για την ενημέρωση του κόσμου και βέβαια είναι ο κόσμος που συμμετέχει σε όλο αυτό με τον δικό του τρόπο ο καθένας”, λέει ο Τάσος Αλεξανδράκης, εκπαιδευτικός και μέλος της κίνησης.<br />Προσπαθούν με ακτιβιστικούς-και όχι μόνο- τρόπους να προωθήσουν τη χρήση του ποδηλάτου ως μέσου μεταφοράς στην πόλη. <br />Τα βασικά τους αιτήματα είναι νόμοι εδώ και χρόνια σε άλλες ευρωπαικές χώρες. Να επιτραπεί η μεταφορά των ποδηλάτων στο μετρό και σε κάποια -αν όχι σε όλα- τα δρομολόγια του ΟΑΣΑ, να υλοποιηθεί δίκτυο ποδηλατόδρομων και να αλλάξει ο αναχρονιστικός κώδικας οδικής κυκλοφορίας.<br />“Εδώ και κάποια χρόνια, χάρη στις διαπραγματεύσεις των ποδηλατιστών με τον διευθύνοντα σύμβουλο του ΗΣΑΠ, τα ποδήλατα επιτρέπονται στα βαγόνια του ηλεκτρικού και όπως μας λένε οι υπεύθυνοι δεν δημιουργούνται προβλήματα, οι αντιδράσεις του κόσμου είναι θετικές και εκτιμούμε ότι αυτό θα συνεχιστεί”, συμπληρώνει ο Τάσος.<br /><br /><strong>Ποδηλατικός γύρος με παρεμβάσεις</strong><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiYlHeqQ9YQ8H6tzY6Iry4r5LBqeMjkmzBhWV0CPr-H-Z8kMm-qHChltqOXjJvTUyKHz-j-cPQK5bvmF6n8m89YdYlwUnnVv0UZvE7VYuYikfmDVh3t6nVZBpdmGpYrO-HENDfSqX_T3yQ/s1600/imagesCAER2WIZ.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 269px; height: 187px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiYlHeqQ9YQ8H6tzY6Iry4r5LBqeMjkmzBhWV0CPr-H-Z8kMm-qHChltqOXjJvTUyKHz-j-cPQK5bvmF6n8m89YdYlwUnnVv0UZvE7VYuYikfmDVh3t6nVZBpdmGpYrO-HENDfSqX_T3yQ/s400/imagesCAER2WIZ.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5529439382372535426" /></a><br /><br />Στον 19ο Ποδηλατικό Γύρο της Αθήνας που αναβίωσε ο Δήμος Αθηναίων το 2007 “συμμετείχαν” πάνω από 6.000 ποδηλάτες και ποδηλάτισσες. <br />“Εμείς μοιράσαμε περίπου 2-3000 φυλλάδια ενημερωτικού υλικού στην παρέμβασή μας. Η εθιμοτυπικού χαρακτήρα αναβίωση είναι το μόνο που έχει κάνει ο κ.Κακλαμάνης. Έχουμε ζητήσει επανειλλημένως συνάντηση με τον δήμαρχο, έχουμε στείλει αρκετές επιστολές αλλά δεν μας έχει απαντήσει ποτέ. Η πλειοψηφία του κόσμου αντέδρασε πολύ θετικά στη διαμαρτυρία μας”, αναφέρει ο Τάσος Αλεξανδράκης.<br /><br />Από την πλευρά του Δήμου, ο πρόεδρος του Οργανισμού Νεολαίας και Άθλησης κ.Άγγελος Μοσχονάς ανέφερε στην διοργάνωση πως “ο δήμος και ο δήμαρχος Νικήτας Κακαλαμάνης είχαν αναθέσει στο Πολυτεχνείο, στον καθηγητή κ.Βλαστό,μελέτη, ώστε να δηµιουργηθούν ποδηλατόδροµοι στην Αθήνα. Η µελέτη έχει ολοκληρωθεί και έχει υποβληθεί στο υπουργείο Υποδοµών, Μεταφορών και Δικτύων».<br /><br />Οι δηλώσεις αυτές αμφισβητούνται από τους ποδηλάτες αφού ο ίδιος ο κ.Κακλαμάνης είχε δηλώσει το 2007 σε συνάντησή του με τον τότε υπουργό Μεταφορών και Επιοινωνιων, κ.Κωστή Χατζηδάκη, τα εξής: “Πιστεύω, ότι και εσείς καταλαβαίνετε και πληροφορήθηκα, ότι έγινε μια συνάντηση χθες ή προχθές με τους φίλους του ποδηλάτου εδώ, ότι στο κέντρο της Αθήνας είναι εξαιρετικά δύσκολο να φτιάξουμε ποδηλατόδρομους, χωρίς να κινδυνεύει η ακεραιότητα του ποδηλάτη. Πλην όμως αυτό δεν σημαίνει, ότι δεν μπορούμε να φτιάξουμε, όχι σαν μεταφορική εξυπηρέτηση με ποδήλατο, αλλά σαν ψυχαγωγική εξυπηρέτηση με ποδήλατο, αφού, όπως σας είπε ο Υπουργός και για εμάς είναι μεγάλη βοήθεια και οι μελέτες.”<br /><br /><strong>Ποδήλατο...non stop</strong><br /><br />Παρά την έλλειψη των βασικών ποδηλατικών υποδομών, οι ποδηλάτες αυξάνονται και μαζί με αυτούς αυξάνονται και οι δράσεις τους.<br />-Το <strong>Freeday</strong> είναι μια καθιερωμένη πλέον βόλτα που ξεκίνησε αυθόρμητα από κάποιους ποδηλάτες.Συγκεντρώνονται κάθε Παρασκευή βράδυ στο σταθμό του Θησείου φτάνοντασ τους 1000 και η ποδηλατο-βόλτα κρατά μέχρι αργά.<br />-Το <strong>Bicycle Film Festival </strong>διοργανώνεται από τις 11-14 Νοεμβρίου στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης.Είναι ένα διεθνές πολιτιστικό φεστιβάλ με κεντρικό θέμα το ποδήλατο.<br />-Το <strong>Critical Mass </strong>είναι πάλι ιδέα κάποιων ποδηλατών.Γίνεται συνήθως κάθε πρώτη Δευτέρα του μήνα και από το σημείο συνάντησης ακολουθούν μια πορεία.Ξεκίνησε από το Σαν Φρανσίσκο της Αμερικής το 1991 και έχει καθιερωθεί σε πολλές χώρες του κόσμου.<br /><br />“Όλες αυτές οι ομάδες λειτουργούν ανεξάρτητα αλλά είμαστε κατά κάποιο τρόπο συγκοινωνούντα δοχεία¨, συμπληρώνει ο Τάσος.<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjhMy1xxIEKaSE87p-f2nhFOqCsZ3hREnn85mzbEImJkNGQyT3wNpCEs181qCQAJc0EZI-X9BigMvsnY0LIQqFhryum77JPn_q6gk7GuqOobsWWXDeMEFUAFgkLmrjLTDszSYNFa7wQUhE/s1600/IMG_9873%5B1%5D.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 267px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjhMy1xxIEKaSE87p-f2nhFOqCsZ3hREnn85mzbEImJkNGQyT3wNpCEs181qCQAJc0EZI-X9BigMvsnY0LIQqFhryum77JPn_q6gk7GuqOobsWWXDeMEFUAFgkLmrjLTDszSYNFa7wQUhE/s400/IMG_9873%5B1%5D.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5529439779370974834" /></a><br /><br /> <strong> Info</strong><br /> <a href="http://www.podilates.gr">http://www.podilates.gr</a> <br /> <a href="http://www.filoi-podilatou.gr">http://www.filoi-podilatou.gr</a>endoxwrahttp://www.blogger.com/profile/06684679189790673934noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6177922499200214899.post-80610916568214545012010-10-11T08:12:00.000-07:002010-10-11T08:41:52.652-07:00Kακλαμάνης vs Δημοτική ΑγοράΚοινωνική πολιτική προφασίζεται ο Δήμος Αθηναίων στην Κυψέλη,<br />με ασπίδα τους άστεγους.<br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjczIPJlzmPVh7WH3evJ89I4ut7Rm0HT7wwkgS7FaqJws_BCpdSF7yvgki3TrStn2d-GX0l578i7QelmRDyhckfueoeKf78lsppNY-U7swlbZ3moWvTNm_GQt2pU8iu0ivn8o4I3szgwas/s1600/imagesCA08C7B8.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 275px; height: 183px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjczIPJlzmPVh7WH3evJ89I4ut7Rm0HT7wwkgS7FaqJws_BCpdSF7yvgki3TrStn2d-GX0l578i7QelmRDyhckfueoeKf78lsppNY-U7swlbZ3moWvTNm_GQt2pU8iu0ivn8o4I3szgwas/s400/imagesCA08C7B8.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5526811039016019474" /></a><br /> <br /><br /><br />Εδώ και επτά μήνες, από τον Μάρτιο του 2010, έχει παρθεί η απόφαση του δημοτικού συμβουλίου του Δήμου Αθηναίων για την παραχώρηση της χρήσης της Δημοτικής Αγοράς της Κυψέλης στο Ίδρυμα Αστέγων. Ένα μήνα πριν από τις δημοτικές εκλογές το θέμα διογκώνεται από κάποιους που προειδοποιούν τους γύρω καταστηματάρχες και τους κατοίκους με φυλλάδια σχετικά με την απόφαση του δήμου για την παραχώρηση της αγοράς στο ίδρυμα και άρα την περαιτέρω «περιθωριοποίηση» της περιοχής. Τα δημοσιεύματα στον Τύπο πάνε κι έρχονται, η δημοτική Αρχή κάνει λόγο για «απαράδεκτες κακοήθειες» και, με τη σειρά της, μοίρασε φυλλάδια τα οποία αναφέρονται στον «πολιτιστικό και κοινωνικό χαρακτήρα που θα έχει η Αγορά μετά την αποκατάστασή της αλλά και τα έσοδα που θα προκύπτουν και θα πηγαίνουν στο ίδρυμα αστέγων».<br /><br /><br /><strong>Η Πρωτοβουλία Κατοίκων</strong><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhXHxoqarDQJ6gr5zGg2wW0iP-sjoOJVmlOq1uFjIGfe7d7LM23w6vTuX7ECpYGVTYvb7oJ7uHximwn15xeibPob1nkwBlibgrKQK6I_0rv0lf4mBh0mG8tH_rPwXA6qUDID6vPWDVSQiA/s1600/images%5B6%5D.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 259px; height: 194px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhXHxoqarDQJ6gr5zGg2wW0iP-sjoOJVmlOq1uFjIGfe7d7LM23w6vTuX7ECpYGVTYvb7oJ7uHximwn15xeibPob1nkwBlibgrKQK6I_0rv0lf4mBh0mG8tH_rPwXA6qUDID6vPWDVSQiA/s400/images%5B6%5D.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5526812814895745410" /></a><br />Η Δημοτική Αγορά είναι ήδη όμως χώρος πολιτισμού με κοινωνικό χαρακτήρα, όπως έχει διαμορφωθεί εδώ και 4 χρόνια πλέον από την Πρωτοβουλία Κατοίκων. Τον Δεκέμβρη του 2006, κάτοικοι, καλλιτέχνες και αλληλέγγυοι αποφασίζουν να «μπουν» στην αγορά. «Όταν μπήκαμε στην Αγορά, δεν ξέραμε πώς και αν θα προχωρήσει αυτή η κίνηση. Για παραπάνω από επτά χρόνια, παρέμενε εγκαταλειμμένη, γεμάτη σκουπίδια, βρόμικη και εντελώς αναξιοποίητη. Αρχικά, η κίνησή μας ήταν συμβολική. Δεν είχαμε κάτι προσχεδιασμένο, αλλά, μετά την πρώτη συνέλευση που κάναμε, πήραμε την απόφαση να συνεχίσουμε. Ο τρόπος που λειτουργεί η Αγορά είναι ένα πείραμα κοινωνικού χώρου», αναφέρει η Ιωάννα, κάτοικος της Κυψέλης και ενεργό μέλος της Πρωτοβουλίας.<br />Λειτουργεί δημοκρατικά, οι αποφάσεις παίρνονται στη μηνιαία συνέλευση, όπου από κοινού αποφασίζεται η διαχείριση του χώρου, το πρόγραμμα και οι υποχρεώσεις των μελών. Πρόκειται για μια εστία αντίστασης στα επιχειρηματικά συμφέροντα και αλληλεγγύης σε κινήματα, κινήσεις πολιτών, πολιτιστικούς φορείς, καλλιτέχνες. Ένας χώρος αυτοδιαχειριζόμενος, αντιεμπορικός και ανοιχτός σε όλους. Καθημερινά πραγματοποιούνται μαθήματα ελληνικών για μετανάστες από το Ανοιχτό Σχολείο της Αγοράς, το οποίο έχει 150 μαθητές. Κάθε Σάββατο λειτουργεί αγορά βιοκαλλιεργητών, ενώ τις καθημερινές είναι διαθέσιμη η δανειστική βιβλιοθήκη και ανοιχτή η είσοδος στις κινηματογραφικές προβολές, στα καλλιτεχνικά εργαστήρια και στις εκάστοτε εκδηλώσεις.<br /><br /><strong>Έξι χρόνια κινητοποίησης</strong><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjanrcO3kRByx1ZjHZRtUxzZguCPXWZexk6mpVkVvM9fESCGTSyag1UjrWh66yE66n1GVtxQzWbBAEiGexEZ420Aiug0w4LkSFaMLzN7uFrq7syArwGQ9qb_9HJtWW9U3ABSE7YUxB82ww/s1600/images%5B2%5D.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 222px; height: 167px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjanrcO3kRByx1ZjHZRtUxzZguCPXWZexk6mpVkVvM9fESCGTSyag1UjrWh66yE66n1GVtxQzWbBAEiGexEZ420Aiug0w4LkSFaMLzN7uFrq7syArwGQ9qb_9HJtWW9U3ABSE7YUxB82ww/s400/images%5B2%5D.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5526813289549260066" /></a><br />Το 2004, μετά από αγώνα φορέων και κατοίκων της περιοχής, η Δημοτική Αγορά χαρακτηρίζεται από το υπουργείο Πολιτισμού ως μνημείο (ΦΕΚ 527/8/24-3-2004). «Πρόκειται για κτίριο του Μεσοπολέμου, που οικοδομήθηκε το 1935 σε σχέδια της Τεχνικής Υπηρεσίας του Δήμου (τότε διευθυντής της Γενικής Διεύθυνσης Τεχνικών Υπηρεσιών ο Κριμπάς, επί δημαρχίας Κ. Κοτζιά)», αναφέρει στην εκτενή προβληματική της η Αρχιτεκτονική Σχολή του ΕΜΠ.<br />Τo 2005 η δημοτική Αρχή δρομολογούσε σχέδια εμπορευματοποίησης του χώρου με τη δημιουργία ενός εμπορικού κέντρου 1.180 τ.μ. Η κινητοποίηση όμως επιστημονικών και κοινωνικών φορέων κατάφερε να ανακόψει αυτά τα σχέδια, τα οποία θα αλλοίωναν την εμπορευματική κίνηση της γειτονιάς αλλά και το διατηρητέο κτίριο. Από το 2006 λειτουργεί ως ανοιχτός κοινωνικός χώρος δράσης και πολιτισμού. «Όπως είναι ανοιχτή σαν κτίριο, με τις δύο μεγάλες εισόδους στις στενές πλευρές, είναι επίσης ανοιχτή και διαθέσιμη σε πολλαπλές χρήσεις, μεταξύ των οποίων το πέρασμα, το χάζεμα και η επαφή με τους άλλους είναι από τις πιο σημαντικές. Επομένως, οι χρήσεις της Αγοράς πρέπει να είναι δημόσιες και η λειτουργία της ανοιχτή στο κοινό»,ανέφερε σε ομιλία της, το 2006, η Ελένη Πορτάλιου, μέλος της Ανοιχτής Πόλης, η οποία εξ αρχής έχει στηρίξει την κίνηση των κατοίκων.<br /><br /><strong>Πού εξαντλείται η κοινωνική πολιτική</strong><br />Η πρακτική του κ. Κακλαμάνη είναι γνωστή στους κατοίκους της περιοχής μετά και την προσπάθειά του να μετατρέψει το πάρκο στην Κύπρου και Πατησίων σε πάρκινγκ. Προσπαθώντας να αξιοποιήσει την Αγορά με τρόπο που να απομακρύνει την ενεργή δράση των κατοίκων και να ικανοποιεί τους συντηρητικούς κύκλους που τον στηρίζουν, βάζει μπροστά σαν ασπίδα σωτηρίας την ευαίσθητη κοινωνική ομάδα των αστέγων. Ούτε ίδρυμα στην περιοχή αλλά ούτε άμεση συμμετοχή των κατοίκων. Προσπαθεί να πείσει ότι δεν υπάρχει κανένα άλλο μοντέλο οργάνωσης του χώρου εκτός από τη λειτουργία του από το δήμο, μέσα σε κλειστά γραφειοκρατικά σχήματα, ενώ είναι εμφανής η πετυχημένη δράση της Πρωτοβουλίας εδώ και τέσσερα χρόνια. Για τη διαπαραταξιακή επιτροπή, που συγκαλέστηκε για το θέμα, τα μέλη της Πρωτοβουλίας δεν είχαν καμία ενημέρωση και κανένα δικαίωμα λόγου, παρόλο που είναι οι υπεύθυνοι για την επαναλειτουργία και αξιοποίηση του χώρου.<br />«Προφασίζεται κοινωνική πολιτική. Δεν έχει καμία μεθοδική και σοβαρή μέριμνα για τους αστέγους. Ο δήμος διαθέτει πολλούς αναξιοποίητους χώρους, τους οποίους θα μπορούσε να αναβαθμίσει και να παραχωρήσει στο Ίδρυμα Αστέγων. Με τη δημιουργία ενός καφενείου και κάποιων καταστημάτων στην Αγορά, τα έσοδα των οποίων θα απορροφώνται από το ίδρυμα, δεν μπορεί να λυθεί το πρόβλημα. Προφασίζεται κοινωνική πολιτική και “παγιδεύει” την ευαισθησία κάθε προοδευτικού ανθρώπου απέναντι στους αστέγους, για να υλοποιήσει τα σχέδιά του», αναφέρει η κάτοικος.<br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhWmUZK98qyUIC4v_GkfWENtx7Ep2tdKIyy2lrW9VO4x11pfUXcX0tBy3rgiQzi9vRu5Y8G2ppdzyIpGXSczgR3D4TBBI4ALkqgCMeAaz4UkYr4Mns5S_yTiqeSW1ZnE1RzDHEbwThBZuM/s1600/imagesCAGYPC09.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 275px; height: 183px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhWmUZK98qyUIC4v_GkfWENtx7Ep2tdKIyy2lrW9VO4x11pfUXcX0tBy3rgiQzi9vRu5Y8G2ppdzyIpGXSczgR3D4TBBI4ALkqgCMeAaz4UkYr4Mns5S_yTiqeSW1ZnE1RzDHEbwThBZuM/s400/imagesCAGYPC09.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5526813017874972418" /></a><br /><br /><br /><br /><br />http://dimotikiagora.blogspot.com/<a href="http://dimotikiagora.blogspot.com/"></a>endoxwrahttp://www.blogger.com/profile/06684679189790673934noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6177922499200214899.post-55652177328929727892010-07-15T04:56:00.000-07:002010-07-15T05:15:03.461-07:00Στο μυαλό είναι ο Στόχος. Το νου σου ε;<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjshFNz5ohg1I3munHxgetwZrrQ9H3v4wcU048GKzx0cJzOIexPUsMn1aB6jEmAyHjZPP37uGb2VfqpDHkzR-Fj-8yxRNH75F1zO7_-_aSdOVpDVm3QyIMQB5_bKkr_CzPKmAQfVzvceQI/s1600/images-3.jpeg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 129px; height: 129px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjshFNz5ohg1I3munHxgetwZrrQ9H3v4wcU048GKzx0cJzOIexPUsMn1aB6jEmAyHjZPP37uGb2VfqpDHkzR-Fj-8yxRNH75F1zO7_-_aSdOVpDVm3QyIMQB5_bKkr_CzPKmAQfVzvceQI/s400/images-3.jpeg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5494104268073306146" /></a><br />«Σοκ: Απόπειρα αυτοκτονίας 18χρονου, λόγω απογοήτευσης από τις Πανελλήνιες!».<br /><br />Αυτός είναι ο τίτλος των περισσότερων δημοσιεύσεων για τον υποψήφιο μαθητή που, μόλις πληροφορήθηκε ότι δεν τα είχε πάει καλά στις Πανελλήνιες, έχασε την ψυχραιμία του και αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει με όπλο κρότου και έπειτα με μαχαίρι.<br />Σοκαριστική είναι και η διαδικασία στην οποία υποβάλλεται ένας μαθητής που στην εφηβική του ηλικία το μόνο που «πρέπει» να σκέφτεται είναι η εισαγωγή του σε κάποια καλή σχολή.<br />Σοκαριστική είναι η λειτουργία του εκπαιδευτικού συστήματος και της παραπαιδείας.<br />Σοκαριστικό είναι το χρηματικό ποσό με το οποίο οι γονείς εξαγοράζουν, στην ουσία, την υπό εξαφάνιση δημόσια φοίτηση στο Πανεπιστήμιο.<br />Σοκαριστική είναι η ψυχολογική καταπίεση που επιβάλλεται στους «υποψηφίους», αφού επικρατεί ο άγραφος νόμος «αν δεν περάσεις, απέτυχες.» Και, δυστυχώς, οι γονείς παίζουν πολύ βασικό ρόλο σε αυτή τη διαδικασία, πιεζόμενοι, πολλές φορές, και οι ίδιοι από την κοινωνική πίεση και πιστεύοντας πως ένα πτυχίο είναι το καλύτερο διαβατήριο για την αγορά εργασίας.<br /> Διαφωτιστική είναι η μελέτη του Ερευνητικού Πανεπιστημιακού Ινστιτούτου Ψυχικής Υγιεινής, επικεφαλής της οποίας ήταν η ψυχολόγος, αναπληρώτρια καθηγήτρια Ψυχιατρικής του Πανεπιστημίου Αθηνών Άννα Κοκκέβη (συμμετείχαν επίσης οι Βασιλική Ρότσικα, λέκτωρ Ψυχιατρικής του Πανεπιστημίου Αθηνών, Αγγελική Αραπάκη από το ΕΠΙΨΥ, καθώς και ο Κλάιβ Ρίτσαρντσον από το Πάντειο Πανεπιστήμιο). Από στοιχεία που συνέλεξαν από πέντε έρευνες που πραγματοποιήθηκαν την περίοδο 1984-2007, προκύπτει πως το ποσοστό που αποπειράται να αυτοκτονήσει, έφτασε το 13,4% από το 7% το 1984.<br />Παρά τις αντιφάσεις, ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται. Από τη μια, οι γονείς τους πιέζουν να περάσουν σε μια καλή σχολή, γνωρίζοντας πως το πιο πιθανό είναι να ετεροαπασχολούνται αν όχι να είναι μέσα στα ποσοστά ανεργίας των πτυχιούχων που όλο και αυξάνονται. Από την άλλη, ενώ και οι ίδιοι οι μαθητές αντιλαμβάνονται το αβέβαιο μέλλον τους, προσπαθούν να «περάσουν» για να ανταποκριθούν στην οικονομική προσπάθεια των γονιών τους και να μην θεωρούνται αποτυχημένοι.<br />Η εντατικοποίηση που δέχονται στο σχολείο είναι το πρώτο στάδιο «εκμάθησης», ώστε να είναι το ίδιο υπάκουοι και πειθήνιοι ως εργαζόμενοι. Τα εξοντωτικά ωράρια, η έλλειψη ελεύθερου χρόνου, η στείρα αποστήθιση και η κοινωνική απομόνωση «βοηθούν» στην έλλειψη κρίσης, δημιουργικής σκέψης και αντίδρασης. Αν αυτές οι ικανότητες σου λείπουν τότε είναι πιο πιθανό να έχεις το εισιτήριο για ένα βέβαιο εργασιακό μέλλον με μια αβέβαιη, όμως, πραγματική ζωή.<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZIsR8md6kONBfH7bCmvjvGwE_1lVKwMG0fkkX2cMcfLzJQAYFNMARjxol1Oxabnp_nEZOXuYDyjCueKxcZ1lMJZj-hI_gT-V5d9DjUHVmYT0zup2mKghHA7DS0k03wOjO6XxxlqtPGxY/s1600/7633_149048601522_613876522_2819007_5866871_n.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 191px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZIsR8md6kONBfH7bCmvjvGwE_1lVKwMG0fkkX2cMcfLzJQAYFNMARjxol1Oxabnp_nEZOXuYDyjCueKxcZ1lMJZj-hI_gT-V5d9DjUHVmYT0zup2mKghHA7DS0k03wOjO6XxxlqtPGxY/s400/7633_149048601522_613876522_2819007_5866871_n.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5494105103330516962" /></a><br /><br />Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια.<br />Στο μυαλό είναι ο Στόχος.<br />Το νου σου ε; <br />K. Γώγουendoxwrahttp://www.blogger.com/profile/06684679189790673934noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6177922499200214899.post-24251424067998564312010-07-14T01:20:00.001-07:002010-07-14T01:24:07.057-07:00Είμαστε εικόνα από το μέλλον.Του Ν.Ξυδάκη<br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj3am8EvLM_0sF4HhZ_b39gulaXrsHoc6QlmWYzXgRPZsN839414NEBLhFC5YaUBBdZktR-TxWvjAEJAy6OZU0AJ2NGTEWk6FwerL-bDLG9oupvygoIErGrWBgvugyj-bYHwGBQUUvBV_0/s1600/poleitai_elisavet%5B2%5D.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj3am8EvLM_0sF4HhZ_b39gulaXrsHoc6QlmWYzXgRPZsN839414NEBLhFC5YaUBBdZktR-TxWvjAEJAy6OZU0AJ2NGTEWk6FwerL-bDLG9oupvygoIErGrWBgvugyj-bYHwGBQUUvBV_0/s400/poleitai_elisavet%5B2%5D.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5493674721092591938" /></a><br /><br /><br />Θυμός-λύπη, απάθεια-κατάπληξη, αγωνία-παραίτηση, μανία-κατάθλιψη, όλα τα δίπολα περιγράφουν την παρούσα Ελλάδα. Κυρίως κατάπληξη και παγωνιά, κατάπληκτος μετεωρισμός. Σαν να έχει πέσει βόμβα ψυχοτρονίων και ζούμε διεσταλμένα το απειροελάχιστο διάστημα ανάμεσα στη λάμψη και την έκρηξη: το βλέμμα μας συλλαμβάνει αισθητικά την ωραία λάμψη κλάσματα δευτερολέπτου πριν μας τυφλώσει, πριν ακούσουμε τον κρότο, πριν η έκρηξη μάς σαρώσει.<br /><br />Σε αυτό το dt ξετυλίγεται ο πρότερος βίος, ο έκλυτος και αμέριμνος βίος ο δανεικός, και μαζί προεικονίζονται θραύσματα από τον βίο εφεξής, εικόνες παρόντος, εικόνες μέλλοντος. Παρελθόν, παρόν και μέλλον μαζί, κράμα: Γιατί το θέμα είναι τι κάνουμε τώρα.<br /><br />Είπαμε, λέμε από καιρό, ότι το πολιτικό σύστημα έχει γκρεμιστεί, ότι ο λαός το ανέχθηκε και το υπέμεινε, το ψήφιζε, και συχνά συναλλάχθηκε μαζί του σε αναδιανομές δανεικού ή κλοπιμαίου πλούτου, σε διαδικασία αμοιβαίας εξαχρείωσης. Από φούσκα σε φούσκα και από αναβολή σε αναβολή, φορτώνοντας τα βάρη στις μέλλουσες γενεές, ρημάζοντας τη γη, τα ποτάμια, τις θάλασσες και τους οικισμούς, το ήθος της κοινότητας και τις συλλογικές συμπεριφορές.<br /><br />Το ‘χουμε πει από καιρό, σαν ψυχανέμισμα κραδασμών και φόβων, σαν σύλληψη της αγωνίας που διέτρεχε το κοινωνικό σώμα, ακόμη και σε στιγμές κραιπάλης. Τα λέγαμε τον καιρό της μέθης του εκσυγχρονισμού που έμεινε μισερός και μίζερος, ιδεοληπτικός και πτωχαλαζών, και βούλιαξε εντέλει στα θολόνερα του χρηματιστηρίου («οι αγορές μάς ψηφίζουν!») και της ολυμπιακής φενάκης. Το λέγαμε πάνω στα αποκαϊδια των πυρκαγιών του θέρους ’07: η δύσθυμη μεταδημοκρατία πρηζόταν και ξεχείλιζε με σκάνδαλα ηλίθιων και ανήθικων. Δεν σταματήσαμε λεπτό ν’ ακούμε την τρομερή βοή των πλησιαζόντων· δυστοπικά οράματα τρύπωναν στα πληκτρολόγια, μελαγχολία στοίχειωνε τις οθόνες. Ημασταν πληκτικοί, προβλέψιμες κασσάνδρες.<br /><br />Ο σκοτεινός Δεκέμβρης ‘08 ήταν ο πιο φανερός σπασμός. Κι όμως ελάχιστοι έστερξαν να τον αφουγκραστούν, να ερμηνεύσουν τις φλόγες των δεκαεξάρηδων, την ηλεκτρική εκκένωση του “Νo Future”. Είπαν ότι δεν σημαίνει τίποτε, ότι καλά βαδίζουμε και χωρίς δεκαεξάρηδες, χωρίς ανυπάκουους εφήβους, ότι η λύση είναι περισσότερη τάξη, περισσότερα δάνεια, με άλλο υπουργό θα είμαστε καλύτερα.<br /><br />Ηρθαν οι άλλοι υπουργοί. Οι παλιοί βυθίστηκαν στην καταφρόνια. (Και παρ’ όλ’ αυτά κυκλοφορούν αντρόπιαστοι, πάνε στην ταβέρνα, ίσως και να ΄χουν σιγουρέψει τις καταθέσεις τους έξω.) Οι καινούργιοι εξελέγησαν θριαμβευτικά από τον λαό, με σύνθημα “τα λεφτά υπάρχουν”: αυτό το τελευταίο ψέμα ο λαός ήθελε απεγνωσμένα να το πιστέψει. Ο πρωθυπουργός έφερε αμέσως αρχιτέκτονες, έταξε πράσινη αντάπτυξη, μοίρασε μπλάκμπερι. Δυο-τρεις μήνες αργότερα, μιλούσε για κερδοσκόπους και Τιτανικούς, για απώλεια της εθνικής κυριαρχίας. Προχθές μίλησε για Ιθάκη, κάπου στο απώτερο μέλλον. Θα μιλάει κι αύριο και μεθαύριο, θα εκφωνεί κείμενα άδεια, άψαχνα λόγια. Κανείς δεν ακούει πια.<br /><br />«Καλά φάγαμε, καλά ήπιαμε. / Καλά τη φέραμε τη ζωή μας ως εδώ. / Μικροζημίες και μικροκέρδη συμψηφίζοντας. / Το θέμα είναι τώρα τι λες» (Μαν. Αναγνωστάκης, Στόχος 1970).<br /><br />Τώρα τι λες… Τις λες εσύ, μαστροπέ λαέ, πιερότε αφηγητή, θύμα και θύτη. Ο κρότος της βόμβας έφτασε, δες τα ερείπια, κι ετοιμάσου να σηκωθείς μέσα στον κουρνιαχτό. Σήκω, άκου τον Νικία τι λέει στους αποκαρδιωμένους, ηττημένους Αθηναίους στη Σικελία: «ἄνδρες γὰρ πόλις, καὶ οὐ τείχη οὐδὲ νῆες ἀνδρῶν κεναί». Οι άνθρωποι είναι η χώρα, η πόλις, η δημοκρατία, η κοινότητα. Οι άνδρες ελεύθεροι, όχι ανδράποδα, παρίες και δούλοι. Εχει τέτοιους άνδρες και γυναίκες η Ελλάδα σήμερα, η Ελλάδα μετά την αποπληξία και την πτώση;<br /><br />Εχει. Οι καλύτεροι Ελληνες δεν έχουν μιλήσει ακόμη. Εμειναν σιωπηλοί για πολύ καιρό, παραμερίστηκαν από τους ανάξιους, τσαλαπατήθηκαν από τους αριβίστες και τους χαμερπείς, πικράθηκαν κι αποσύρθηκαν. Τώρα αλληλοαναγνωρίζονται από κοινά σημάδια: ποιος αγωνιά, ποιος νοιάζεται, ποιος είναι έτοιμος να δράσει κι όχι να σιχτιρίσει, ποιος είναι ετοιμοπόλεμος. Νέες ιδέες, νέα πρόσωπα, νέες και αναβαπτισμένες συλλογικότητες, ρήξεις με τους αγύρτες και τους ριψάσπιδες.<br /><br />Είμαστε υπερμοντέρνοι, στο έδαφός μας δοκιμάζονται σχήματα του μέλλοντος, δυστοπίες και ουτοπίες, η αυτονομία και η ετερονομία. Η Ελλάδα τούτη τη στιγμή ζει την έκρηξη της υπερνεωτερικότητας, την τήξη του παλιού κόσμου. Η μοίρα το ‘φερε, δυο φορές σε δύο χρόνια, η Ελλάδα να εικονίζει το μέλλον: τον χειμώνα του ’08 και την άνοιξη του ’10. Για καλό και για κακό, είμαστε υπόδειγμα μετασχηματισμών. Είμαστε εικόνα από το μέλλον.<br /><br />http://vlemma.wordpress.comendoxwrahttp://www.blogger.com/profile/06684679189790673934noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6177922499200214899.post-69552096506592932052010-06-20T05:41:00.000-07:002010-06-20T05:55:41.641-07:00Τα grandes-ecoles προειδοποιούν: H εντατικοποίηση βλάπτει σοβαρά την υγεία.<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhxq7joP6nCmLh02adTrrQyORDt3YqL9AloQFIOjePv3bHAOlp19sgQykmPEvbMsT4aFXwWD6uXrVbgEmuOlaBS7wiTuoq2W7sv0GVJhiGWD4b3N0bxHsHVG1cm0h1ijK0zcLPmtY8Hjcc/s1600/images-1.jpeg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 150px; height: 71px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhxq7joP6nCmLh02adTrrQyORDt3YqL9AloQFIOjePv3bHAOlp19sgQykmPEvbMsT4aFXwWD6uXrVbgEmuOlaBS7wiTuoq2W7sv0GVJhiGWD4b3N0bxHsHVG1cm0h1ijK0zcLPmtY8Hjcc/s400/images-1.jpeg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5484838108851304210" /></a><br /><br />Τα<a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Grandes_écoles"> grandes-ecoles</a> (μεγάλα σχολεία-κατά λέξη-) της Γαλλίας, πέραν της φήμης τους για το υψηλό επίπεδο σπουδών, φημίζονται και για τα υψηλά ποσοστά φοιτητών που αντιμετωπίζουν σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα. <br /> Τελειώνοντας το λύκειο στη Γαλλία ένας νέος διαλέγει σε ποιο πανεπιστήμιο θέλει να φοιτήσει αφού οι εξετάσεις έχουν μετατεθεί μέσα σ’ αυτό. Υπάρχουν επίσης όμως τα grandes-ecoles. Έχουν δίδακτρα και για να μπεις πρέπει να περάσεις από το διετές ή τριετές προπαρασκευαστικό στάδιο.Αυτοί οι νέοι είναι κυριώς παιδιά πολιτικών, επιχειρηματιών και άλλων υψηλά ιστάμενων της γαλλικής ελίτ. Κατά τη διάρκεια του προπαρασκευαστικού σταδίου,υποψήφιοι έχουν αυτοκτονήσει αλλά οι περισσότεροι αντιμετωπίζουν σοβαρές ψυχικές διαταραχές λόγω της εντατικοποίησης και του περιορισμού ενώ ένας σοβαρός αριθμός υποψηφίων εγκαταλείπουν την προσπάθεια αφού δεν αντέχουν το ανταγωνιστικό και καταπιεστικό εκπαιδευτικό σύστημα.<br />Σε περιπτώσεις όπου οι σπουδαστές αντιμετωπίζουν βαριάς μορφής κατάθλιψη ή άλλες σοβαρές διαταραχές , οι ψυχολόγοι βρίσκονται δυο βήματα από την αίθουσα. Κυρίως οι θετικές σχολές είναι αυτές που είναι πιο κοντά στα γραφεία των συμβούλων υποστήριξης. Στο Πολυτεχνείο, η υπηρεσία δημιουργήθηκε το 1946, πάνω στο παράδειγμα του αμερικανικού στρατού που απασχολούσε ήδη ψυχολόγους.<br />Οι διαταραχές αυτές,αφορούν το 10%αυτών των νέων,που έχουν διαφορετικά προβλήματα από αυτά της γενιάς τους. “Αυτοί οι μαθητές έχουν παρακολουθήσει μαθήματα αριστείας συχνά από πολύ μικρή ηλικία”, λέει η Anne Delaigne, ψυχολόγος στο Πολυτεχνείο. “Επίσης, είναι δύσκολο γι΄ αυτούς να αποδεχτούν ότι δεν είναι τέλειοι δε όλα. Συχνά, ο περίγυρος αυτών των παιδιών είναι πεπεισμένος και συνηθισμένος ότι όλα γι΄αυτά είναι εύκολα. Η οικογενειακή πίεση είναι συχνά πολύ μεγάλη”, συμπληρώνει η ψυχολόγος.<br />Μετά από δυο ή τρία χρόνια σκληρής δουλειάς, αρκετοί νιώθουν μια αίσθηση κενού και έλλειψης νοήματος σ΄αυτή τη διαδικασία.Τα προπαρασκευαστικά έτη τους έχουν εξοντώσει.Ο ανταγωνισμός ενθαρρύνεται από τα προπαρασκευαστικά ακόμη στάδια και τους κάνουν να πιστεύουν ότι μόνο έτσι θα “κατακτήσουν” το πτυχίο τους.<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg0_a3UFmMLzpm7Z0c5uOgjexw9AthL4fGZ8JPq3OoekVjgz0VKWXn9BvpH8lniI8tp2Yxp3i-A4DcVdnSKlBLNJIdhPiJPeHN99WFhQmeStpri2uoonk_MMLKbzemCCQ8y7oJkN0fTIa8/s1600/images-2.jpeg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 110px; height: 142px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg0_a3UFmMLzpm7Z0c5uOgjexw9AthL4fGZ8JPq3OoekVjgz0VKWXn9BvpH8lniI8tp2Yxp3i-A4DcVdnSKlBLNJIdhPiJPeHN99WFhQmeStpri2uoonk_MMLKbzemCCQ8y7oJkN0fTIa8/s400/images-2.jpeg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5484838326801717650" /></a><br />Ο τμηματάρχης του ψυχιατρικού νοσοκομείου της Ville-Ervard, έχει εγκαταστήσει δυο χρόνια το γραφείο του δίπλα στην αίθουσα διαλέξεων.”Αυτή η εγγύτητα είναι σημαντική”, λέει.”Ειδικά από τότε, διατηρούμε πολύ στενές επαφές με τους δασκάλους, κάτι που επιτρέπει να καθοδηγούμε τους μαθητές προς μια αναμόρφωση του προγράμματος σπουδών,εάν είναι απαραίτητο.Ο ψυχίατρος έχει γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής του σχολείου, σε τέτοιο βαθμό που ορισμένοι πρώην φοιτητές έρχονται ακόμη να μας συμβουλευτούν.¨, λέει ο ψυχίατρος.<br />Ανά αίθουσα και ψυχολόγος δηλαδή.Οι συνέπειες μιας ανταγωνιστικής, σχεδόν στρατιωτικού τύπου εκπαίδευσης,χωρίς καμία πρωτοβουλία στον ίδιο τον φοιτητή.Μπορεί να “περιφανεύονται” για τους επιστήμονες που βγάζουν, όμως ένα τέτοιο εκπαιδευτικό σύστημα οδηγεί στον θάνατο(κυριολεκτικά και μεταφορικά) ένα κομμάτι της νεολαίας και κατά συνέπεια της κοινωνίας.<br /><br />ΠΗΓΗ-<a href="http://www.lefigaro.fr/actualite-france/2008/06/06/01016-20080606ARTFIG00618-des-psys-dans-les-grandes-ecoles.php">Le Figaro</a>endoxwrahttp://www.blogger.com/profile/06684679189790673934noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6177922499200214899.post-75709620290111819462010-05-23T09:06:00.000-07:002010-05-23T09:14:10.009-07:00<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjpgdrrJjWz6UwFeXFiWvbhucOWoL3dMp-0HxL20iEu1f8g_t4zsFcpK2IM7S_C5RooffqiYfZ-xre4uMMqEaH3eYBBYGrZepku94zDAsuFYnkxbr1t7ndF6rUEVadDzXVuwn80UlVnf1E/s1600/images.jpeg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 111px; height: 111px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjpgdrrJjWz6UwFeXFiWvbhucOWoL3dMp-0HxL20iEu1f8g_t4zsFcpK2IM7S_C5RooffqiYfZ-xre4uMMqEaH3eYBBYGrZepku94zDAsuFYnkxbr1t7ndF6rUEVadDzXVuwn80UlVnf1E/s400/images.jpeg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5474498203808960866" /></a> <span style="font-weight:bold;">όπως Φακέλωμα.<br /></span><br /><br /><br />Σε πάνω από 350.000.000 ανέρχονται παγκοσμίως οι ενεργοί χρήστες του δημοφιλέστερου μέσου κοινωνικής δικτύωσης, του facebook. Αν κάποιος είναι απλός «χρήστης» αυτό μεταφράζεται σε 350.000.000 δυνητικούς φίλους , αν όμως είναι διαφημιστής μεταφράζεται σε «χρυσές δουλειές» αφού έχει έτοιμο και ομαδοποιημένο ένα τόσο πολυπληθές κοινό.<br /> Οι πιο γνωστές εταιρείες μετρήσεων και οι ισχυρότερες πολυεθνικές συνεργάζονται μαζί του κατασκευάζοντας διαφημιστικές πλατφόρμες για τους κατάλληλους και μόνο αποδέκτες. Αυτά αναφέρονται και στην άδεια χρήσης της υπηρεσίας, εκείνο το τεράστιο κείμενο που όλοι συμφωνούμε αλλά που σύμφωνα με έρευνες σε φοιτητές και μαθητές στις ΗΠΑ, το 90% δεν τους διαβάζει ποτέ.<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiO8OzwkYVImNPSYBnhRIDi9UuMGFI1Pk5pWR5BEYsccq3tKlgKr2M7dVG4kRmKH5EzrIeBuv62mVSuTiZtSI_sdB9sYkcc0m9AeyBPFz9xNWmOSdofLBBfg1pLFrueaIlHk1w2WQDBc-Q/s1600/images-1.jpeg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 104px; height: 127px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiO8OzwkYVImNPSYBnhRIDi9UuMGFI1Pk5pWR5BEYsccq3tKlgKr2M7dVG4kRmKH5EzrIeBuv62mVSuTiZtSI_sdB9sYkcc0m9AeyBPFz9xNWmOSdofLBBfg1pLFrueaIlHk1w2WQDBc-Q/s400/images-1.jpeg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5474499348918154066" /></a><br /> «Δεν μπορούμε να σας εγγυηθούμε ότι τα προσωπικά σας δεδομένα δεν θα εκτεθούν σε μη εξουσιοδοτημένα άτομα. Αντιλαμβάνεστε και αποδέχεστε ότι ακόμα και αν διαγράψετε τις προσωπικές σας πληροφορίες, αυτές μπορεί να έχουν μείνει αποθηκευμένες σε σελίδες τρίτων».<br />Μαζί με τον ιδρυτή του, Μαρκ Ζούγκεμπεργκ- πρώην φοιτητή του Harvard που δημιούργησε την υπηρεσία-, στο διοικητικό συμβούλιο συμμετέχει και ο Τζιμ Μπρέιερ, στενά συνδεδεμένος με την In-Q-Tel, ένα επενδυτικό κεφάλαιο, που ελέγχεται, επισήμως, από τη CIA. Κι αυτή η συνεργασία δεν είναι καθόλου τυχαία. <br />Μέσα στους όρους που υπογράφει κανείς για να ανοίξει λογαριασμό στο facebook, αναφέρεται: «Χρησιμοποιώντας το facebook συμφωνείτε στη μεταφορά προσωπικών σας δεδομένων στις Η,Π.Α. Μπορεί να υποχρεωθούμε να διαθέσουμε τα προσωπικά σας στοιχεία έπειτα από νομικές αιτήσεις ή δικαστικές αποφάσεις. Αυτό μπορεί να σημαίνει τη διανομή πληροφοριών σε τρίτες εταιρίες, δικηγόρους ή πράκτορες κυβερνητικών υπηρεσιών».<br /><br />Ανεβάζοντας τη ζωή μας ως θέαμα (προσθέτοντας κι άλλες φωτογραφίες στα ήδη 2 δισεκατομμύρια φωτογραφιών) εκτός από την απόλαυση της ελευθερίας έκφρασης και συναναστροφής στις ψηφιακές μας παρέες, την ίδια στιγμή περιορίζουμε την ίδια την ελευθερία μας. Αντιφατικό; Ίσως.Φακέλωμα; σίγουρα. Το «αποτύπωμα» μας στο facebook είναι ανεξίτηλο.endoxwrahttp://www.blogger.com/profile/06684679189790673934noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6177922499200214899.post-85241972423337815692010-05-16T09:24:00.000-07:002010-05-16T10:07:30.179-07:00ΦΟΙΤΗΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ 2010-<span style="font-weight:bold;">“Nάιλον ντέφια και ψόφια κέφια.”<br /></span><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiR4p-AoXtymDrS-WdoT9kNfb7yQ5kO-p1R-pJSruul_s6ybQyILdea2YYno4JpYCqiV3ah0qTeTrOyDW5hvf9E5Vr2Dhjrr1MpRUgeCRXHACV0B_0P8VyRntKSmQDm0u65jQOxvsIqY94/s1600/filosofiki-1.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 267px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiR4p-AoXtymDrS-WdoT9kNfb7yQ5kO-p1R-pJSruul_s6ybQyILdea2YYno4JpYCqiV3ah0qTeTrOyDW5hvf9E5Vr2Dhjrr1MpRUgeCRXHACV0B_0P8VyRntKSmQDm0u65jQOxvsIqY94/s400/filosofiki-1.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5471915413669752130" /></a><br /><br /><br />Όλα είναι στη θέση τους. Οι αφίσες των πολιτικών νεολαίων στους τοίχους. Οι φοιτητικές παρατάξεις στα τραπεζάκια των διαδρόμων. Οι πολιτικές προκηρύξεις στους κάδους των σκουπιδιών και τα πακέτα εκδρομών στη Μύκονο διασκορπισμένα στο βρόμικο προαύλιο και τις σκάλες. Οι μόνοι που δεν είναι στη θέση τους είναι οι ψηφοφόροι που προσπαθούν να πειστούν έστω και την τελευταία στιγμή ότι τα τσιτάτα «τίποτα δεν αλλάζει και να πάω να ψηφίσω», «δεν ψηφίζω-όλοι τα ίδια είναι» ακούγονται γραφικά και συνένοχα στο «έγκλημα». <br /><br />Όλοι ίδιοι δεν είναι και αυτό το δηλώνει και η πρακτική τους . <br />Στα τραπεζάκια των δυο «μεγάλων παρατάξεων», σπανίζουν τα πολιτικά κείμενα αλλά υπάρχουν το πρόγραμμα της εξεταστικής, το πρόγραμμα διδασκαλίας και ενημερωτικό υλικό για τα πακέτα εκδρομών στη Μύκονο.<br />Η <span style="font-weight:bold;">ΔΑΠ</span> για άλλη μια χρονιά ανταγωνίζεται την ΠΑΣΠ για το ποια θα κάνει το καλύτερο πάρτυ , ποια θα συνεννοηθεί καλύτερα με τον εκάστοτε καθηγητή για να δώσει σος και ποια θα αντικαταστήσει καλύτερα τη γραμματεία της σχολής.<br />Κι ενώ η αφίσα της ΔΑΠ αναφέρει «θέλουμε λιγότερα», όσο περνούν οι μέρες μάλλον βάζουν τα μεγάλα μέσα «φορώντας λιγότερα» για να έχουν πέραση.<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEja1rkgrAG6x7jHpEfVFNXaSuk04JZzDkfcOyUYBKnS3qysyrKeUaZnFARkUTCoRZpOxae8wlk0mgQW8h3F4PBn8w9hghdpBKQaYj01Xc4Yy7kscXEkyCHGVZJ1MlYm4Y1LHBzx-33we_8/s1600/n115503325152913_1532.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 200px; height: 286px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEja1rkgrAG6x7jHpEfVFNXaSuk04JZzDkfcOyUYBKnS3qysyrKeUaZnFARkUTCoRZpOxae8wlk0mgQW8h3F4PBn8w9hghdpBKQaYj01Xc4Yy7kscXEkyCHGVZJ1MlYm4Y1LHBzx-33we_8/s400/n115503325152913_1532.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5471910354994445138" /></a><br /><br />Οι βουλευτές και οι υπουργοί του ΠΑΣΟΚ αρνούνται να μιλήσουν στις προεκλογικές εκδηλώσεις της <span style="font-weight:bold;">ΠΑΣΠ</span> φοβούμενοι το γιαούρτωμα αφήνοντας έτσι την προεκλογική πανηγυρτζίδικη εκστρατεία της ΠΑΣΠ στον αέρα. Την ώρα που η κοινωνία αγανακτεί με τα αποτελέσματα του ρουσφετιού και των πελατειακών σχέσεων το δίλημμα που θέτουν οι δυο μεγάλες παρατάξεις είναι το ίδιο-«ποιος θα σε εξυπηρετήσει καλύτερα».<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqaPRgxpJweVsPAHzYVv-540tDtcOctRIRuqy3cT7GqBMzCKWrsB7C91HfSEFc-iBaPhSVLf6HDKk-qEBi5Z0iJFm6u-T0W4E37FXOtxaXx_m6N5iAG6S-ti1Bn0VcEhBBmOWhGYql7eo/s1600/images-3.jpeg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 92px; height: 130px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqaPRgxpJweVsPAHzYVv-540tDtcOctRIRuqy3cT7GqBMzCKWrsB7C91HfSEFc-iBaPhSVLf6HDKk-qEBi5Z0iJFm6u-T0W4E37FXOtxaXx_m6N5iAG6S-ti1Bn0VcEhBBmOWhGYql7eo/s400/images-3.jpeg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5471911416848971554" /></a>.<br /><br />Πάντως η λέξη-κλειδί που χαρακτηρίζει την προεκλογική αυτή περίοδο είναι μια-υποτονικότητα . Νάυλον ντέφια και ψόφια κέφια.<br />Αυτό το κλίμα προσπαθεί να αλλάξουν οι παρατάξεις της αριστεράς με πατροπαράδοτους συνήθως τρόπους . Στα πανό της<span style="font-weight:bold;"> ΚΝΕ</span> με δυσκολία χωρούν όλοι αυτοί που είναι υπεύθυνοι για τον ευρωμονόδρομο -όλοι δηλαδή εκτός από το ΚΚΕ.Η περιοδεία βουλευτών και στελεχών του κόμματος από τις σχολές δε φαίνεται να έχει τα αναμενόμενα αποτελέσματα.Και ενώ καλή σωστά σε ανυποχώρητο αγώνα, την ίδια στιγμή η ΚΝΕ θέλει να τον κάνει μόνη της, υποτιμώντας συνειδητά την αναγκαιότητα της κοινής δράσης.<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYuTJeqK9xayObStS0ZRSRGi1x1KnhlHq2cpzOUtGoXIIhvtPHqwHO2SEZ3mSHpo84pEv36iwjlzcoAEF-GxsDfs-VP7bcb51d5mKMHHoBvipUyWLcr5Pqco1WbfP5Kf2apfpZdQrf9jg/s1600/images-4.jpeg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 103px; height: 150px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYuTJeqK9xayObStS0ZRSRGi1x1KnhlHq2cpzOUtGoXIIhvtPHqwHO2SEZ3mSHpo84pEv36iwjlzcoAEF-GxsDfs-VP7bcb51d5mKMHHoBvipUyWLcr5Pqco1WbfP5Kf2apfpZdQrf9jg/s400/images-4.jpeg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5471913607220014754" /></a><br />Τα <span style="font-weight:bold;">ΕΑΑΚ</span> διατρανώνουν τον «ανεξάρτητο» χαρακτήρα τους μη μπορώντας εύκολα να ξεφύγουν από τη λογική της περιχαράκωσης.<br /> «Στην πρώτη εκλογική διαδικασία μαζικού χώρου μετά την είσοδο της χώρας στο ΔΝΤ σημαντικό για εμάς είναι να δοθεί ξεκάθαρο στίγμα αποδυνάμωσης των ΠΑΣΠ και ΔΑΠ, της πολιτικής κυβέρνησης-ΝΔ-ΕΕ-ΔΝΤ και ενίσχυσης της ανεξάρτητης αντικαπιταλιστικής αριστεράς στα πανεπιστήμια, της ΕΑΑΚ που θα συγκρουστεί ως το τέλος με την πολιτική που δολοφονεί τα δικαιώματα νεολαίας και εργαζομένων.», δηλώνει ο εκπρόσωπος του <span style="font-weight:bold;">ΝΑΡ</span>, Φώτης Θάνος.<br />Ο εκπρόσωπος της <span style="font-weight:bold;">ΑΡΑΝ</span> δήλωσε : “Ψήφος στην Ενιαία Ανεξάρτητη Αριστερή Κίνηση, στις πιο κρίσιμες φοιτητικές εκλογές της δεκαετίας, σημαίνει ουσιαστική και μαχητική καταδίκη της πολιτικής ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΕΕ ΚΑΙ ΔΝΤ από τη μεριά της νεολαίας.Δεν είναι μια ψήφος στείρας καταγγελίας αλλά μια ψήφος συλλογικής στράτευσης στις μάχες που μας περιμένουν από την επόμενη μέα των εκλογών.Μάχες στις οποίες το φοιτητικό κίνημα πρέπει να συγκρουστεί με σχέδιο και προοπτική.”<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjd2YSpGdFJvtoXKBTydINLKNtzyQnfTR9joRXUVd21Dhql10k0C6XtmMcETI7HaKn2_UvHvnglHSQ-3DFo3dDuwt2OTeTuz-ZmQUqs4JahWS9IMg7Pu8ed4cPhcduu7AHWlLJXFWrT62I/s1600/images-5.jpeg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 88px; height: 124px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjd2YSpGdFJvtoXKBTydINLKNtzyQnfTR9joRXUVd21Dhql10k0C6XtmMcETI7HaKn2_UvHvnglHSQ-3DFo3dDuwt2OTeTuz-ZmQUqs4JahWS9IMg7Pu8ed4cPhcduu7AHWlLJXFWrT62I/s400/images-5.jpeg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5471913932582026402" /></a><br />H <span style="font-weight:bold;">Αριστερή Ενότητα</span> δημιουργήθηκε μετά το φοιτητικό κίνημα του 2006-2007 στη λογική της ενότητας της αριστεράς απέναντι στην ιδιωτικοποίηση της παιδείας, και μετρά 3 χρόνια ζωής στα πανεπιστήμια.<br />Πολλές φορές, οι εντός του ΣΥΡΙΖΑ διαφωνίες μεταφέρονταν και μέσα στα σχήματά της με έντονες διαμάχες γεγονός που δείχνει ότι δεν πρόκειται για εκλογική συγκόλληση.Δύο εκ των πολλών παρατάξεων που συμμετέχουν στην ΑΡ.ΕΝ., μας μίλησαν.<br />Ο Πάνος Κορφιάτης από τη νεολαία του <span style="font-weight:bold;">ΣΥΝ</span>. δήλωσε :“Όταν ο κόσμος της εργασίας και της νεολαίας έρχεται αντιμέτωπος με την πιο βάρβαρη επίθεση στα δικαίωμα οι φοιτητικές εκλογές δεν μπορούν πάρα να αποτελέσουν μια πολιτική μάχη αναπόσπαστα συνδεδεμένη με την ανάγκη για αντίσταση στο «μονόδρομο» της κοινωνικής ισοπέδωσης .”, ενώ ο Δημήτρης Μπάρκας από τη <span style="font-weight:bold;">ΔΕΑ</span> μας είπε: “Στις φετινές εκλογές πρέπει να “μαυριστούν” μαζικά οι πολιτικές επιλογές κυβέρνησης, ΔΝΤ, ΕΕ και καπιταλιστών. Καλούμε τους φοιτητές να γυρίσουν την πλάτη σε ΔΑΠ και ΠΑΣΠ, στην αποπολιτικοποίηση που καλλιεργούν.Να γίνουν οι φοιτητικές εκλογές “δημοψήφισμα” ενάντια στα μέτρα που ισοπεδώνουν τη ζωή μας και τις κοινωνικές κατακτήσεις, “δημοψήφισμα” αντίστασης.”<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhomcJDm0jnQqSETOMt0z8mVIpYumNBpe8oERdZDadAUrh_399Et0qZ3KqZvsGODhp_8bUdx5QRIjnnh-C9PkiONatXk79VzAsCnNjWMT7eryovygejUyaEa_1gN1jx7ab7ctVPha1kXVQ/s1600/images-6.jpeg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 150px; height: 101px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhomcJDm0jnQqSETOMt0z8mVIpYumNBpe8oERdZDadAUrh_399Et0qZ3KqZvsGODhp_8bUdx5QRIjnnh-C9PkiONatXk79VzAsCnNjWMT7eryovygejUyaEa_1gN1jx7ab7ctVPha1kXVQ/s400/images-6.jpeg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5471914323579716322" /></a><br />Καλό βόλι..endoxwrahttp://www.blogger.com/profile/06684679189790673934noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6177922499200214899.post-51804145301111196272010-05-13T11:00:00.000-07:002010-05-13T11:51:07.689-07:00<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiketsaGeIYfVzlwOHoUbcdkyVigXlKxHSlCw-7E7mF2D1-uRk8xtfzpHl-Y_tY1ZGETWQrn3wz1iWQnVMubJ1zCF845tSgRzebrt7f2wZiEULluPvxSXY35bMoFLwVqyslmIxmEQbwGaE/s1600/To+onoma+mou+einai+Rachel+Corrie.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiketsaGeIYfVzlwOHoUbcdkyVigXlKxHSlCw-7E7mF2D1-uRk8xtfzpHl-Y_tY1ZGETWQrn3wz1iWQnVMubJ1zCF845tSgRzebrt7f2wZiEULluPvxSXY35bMoFLwVqyslmIxmEQbwGaE/s400/To+onoma+mou+einai+Rachel+Corrie.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5470825482491260082" /></a><br /><span style="font-weight:bold;">"Το θέατρο έχει τη δύναμη να κινητοποιεί το συναίσθημα των ανθρώπων."<br /></span><br /><br /><br /><br /><span style="font-weight:bold;">Η Μάνια Παπαδημητρίου </span>σκηνοθετεί στο<span style="font-weight:bold;"> Θέατρο του Νέου Κόσμου</span> την συγκλονιστική ιστορία της Rachel Corrie, με τη <span style="font-weight:bold;">Δήμητρα Σύρου</span> να ερμηνεύει το ρόλο της Αμερικανίδας ακτιβίστριας και τη συμμετοχή της Μάρως Αγρίτη.<br />Στις 16 Μαρτίου 2003 η 23χρονης Αμερικανοεβραία ακτιβίστρια Rachel Corrie συνθλίβεται από μια μπουλντόζα του ισραηλινού στρατού στην προσπάθεια της να εμποδίσει τις κατοχικές δυνάμεις που κατεδάφιζαν τα σπίτια άμαχων Παλαιστινίων. Οι Α. Ρίκμαν και Κ. Βάινερ συγκέντρωσαν τα ημερολόγια,τις επιστολές και τα e-mailς που έστελνε στους δικούς της με μορφή θεατρικής παράστασης υπό τον τίτλο<span style="font-weight:bold;"> "Το Όνομά μου Είναι Rachel Corrie"</span>.Έτσι η φωνή της ταξιδεύει σε όλον τον κόσμο καταγγέλοντας την κατοχή της Παλαιστίνης και της γενοκτονίας που διαπράττει το Ισραήλ με την υποστήριξη δυτικών και όχι μόνο δυνάμεων.<br /><br /><span style="font-weight:bold;">Συνέντευξη: Ξένια Πηρούνια-Mαρία Σιδηροπούλου</span><br /><br />Ξ.Π.: <span style="font-weight:bold;">Η παράσταση «Το όνομά μου είναι Rachel Corrie” είχε ήδη ανέβει στο Φούρνο το 2007. Τι σας έκανε να την ξαναανεβάσετε; </span><br />Μ.Π.: Πρωτοήρθα σε επαφή με το κείμενο το 2003 -πολύ πριν την παράσταση που ανέφερες- όταν πρωτοέβαλα κάποια κομμάτια του σε μια δική μου που λεγόταν “Βερολίνο-Τελ Αβιβ πτήση 1933-2003”. Απλώς τότε ήταν κλειστά τα δικαιώματα και δεν μπορούσα να τα πάρω. Όταν τα δικαιώματα ήρθαν τα παιδιά που ανέβασαν την παράσταση στο Φούρνο εγώ υποχώρησα και υποστήριξα την παράστασή τους. Τώρα που τα δικαιώματα δεν είναι πλέον «κλειστά» την ανεβάζουμε κι εμείς. <br /><br /><br />Ξ.Π.: <span style="font-weight:bold;">Στη Νέα Υόρκη είχε απαγορευτεί όταν είχε ανέβει ή κανω λάθος;</span><br />Μ.Π.-Δεν είχε απαγορευτεί, είχε μπλοκαριστεί για κάποιους περίεργους λόγους που δεν ξέρουμε. Ο Pinter πάντως, η Vanessa Redgrave και 150 περίπου συγγραφείς και καλλιτέχνες έκαναν τότε λόγο για λογοκρισία. <br /><br />Ξ.Π.: “<span style="font-weight:bold;">Μπορούμε να συμφωνήσουμε πάνω στα πολιτικά γεγονότα και να καταλήξουμε σε εντελώς αντίθετες αξιολογήσεις” έχει πει ο Αλέν Μπαντιού. Θεωρείτε ότι η σκηνοθετική σας ματιά μπορεί να κινητοποιήσει τον κόσμο, να τον κάνει ν’ αλλάξει την στάση απέναντι στη γενοκτονία που διαπράττει το Ισραήλ σε βάρος των Παλαιστινίων;</span><br />Μ. Π.: Ναι το πιστεύω αυτό πάρα πολύ. Το θέατρο έχει τη δύναμη να κινητοποιεί το συναίσθημα των ανθρώπων. Μπορεί να ζούμε σε μια εποχή που λένε ότι το να κρίνεις συναισθηματικά είναι λάθος όμως το συναίσθημα είναι ο μόνος δρόμος για να ξέρεις πιο είναι το δίκαιο και πιο το άδικο. Κι όταν αυτό ενεργοποιηθεί σε σημείο που δε μπορείς να το αγνοήσεις, τότε η πράξη στην οποία σε οδηγεί αποκτά μεγάλη δυναμική. Το θέατρο δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο αλλά να επηρεάσει το θεατή σίγουρα το μπορεί.<br /><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh6FHqQrt1dgkTvwEKp4_Hl10v59jo0aI7NT1cqpMgWAhAFy6yuyt2Ubw0aIdapGFVeqo4KKQzIO7DCJnzEcFlugxwD8ru8h1qZR-lUYwhX4NaM_k_Rc1mRLeVUT99t0TK8kEDTtxwNA6Q/s1600/images.jpeg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 137px; height: 138px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh6FHqQrt1dgkTvwEKp4_Hl10v59jo0aI7NT1cqpMgWAhAFy6yuyt2Ubw0aIdapGFVeqo4KKQzIO7DCJnzEcFlugxwD8ru8h1qZR-lUYwhX4NaM_k_Rc1mRLeVUT99t0TK8kEDTtxwNA6Q/s400/images.jpeg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5470829023875721714" /></a><br />.Ξ.Π.: <span style="font-weight:bold;">Πιστεύετε ότι το πολιτικό θέατρο στην Ελλάδα είναι περιθωριοποιημένο;</span> <br />Μ. Π.: Ναι και γι’ αυτό έχει φροντίσει η mainstream αγορά του μάρκεντινγκ. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ένας από τους σημαντικότερους πολιτικούς συγγραφείς, ο Μπέρτολντ Μπρεχτ κοστίζει τόσο ακριβά να τον ανεβάσεις. <br /><br />Ξ.Π.: <span style="font-weight:bold;">Αρα είναι μύθος ότι ο κόσμος δεν ενδιαφέρεται για αυτό το θέατρο και ψάχνει κάτι απλώς για να “ξεσκάσει”</span>. <br />Μ.Π.: Μα πιστεύω ότι είναι μύθος ότι ο κόσμος δεν ενδιαφέρεται για όλα τα πράγματα. Από τη δική μου γνώση για τα πράγματα την απολύτως πρακτική το «εναλλακτικό» ο κόσμος το ψάχνει σαν τρελός αρκεί να γράφουν ότι υπάρχει. Όταν είναι μπλακ λίστ στις εφημερίδες και μπλακ λιστ και στα ηλεκτρονικά μέσα από πού θα το μάθει;<br /><br />Ξ.Π.: <span style="font-weight:bold;">Στην παράσταση συμμετέχει και η Μάρω Αγρίτη ως δεύτερο σιωπηλό πρόσωπο. Συμβολίζει η παρουσία της το χρόνο, τον επόμενο μάρτυρα ας πούμε;</span><br />Μ.Π.: Όχι ακριβώς αυτόν που δεν θα γίνει μάρτυρας ποτέ αλλά που είναι απαραίτητος για να ακουμπήσει αυτή η ιστορία. Είναι το «άλλο» , η σκιά του προσώπου, εμείς που μαθαίνουμε την ιστορία, που εμπνεόμαστε από αυτήν αλλά δεν έχουμε τα κότσια να κάνουμε το ίδιο, αλλά θέλουμε να πιστεύουμε ότι γινόμαστε καλύτεροι εξαιτίας του ότι υπήρξε ένας άνθρωπος που έκανε αυτό. <br /><br />Ξ.Π.: <span style="font-weight:bold;">Γίνεται μια πολύ σοβαρή προσπάθεια τώρα με την αποστολή που θα επιχειρήσει να σπάσει το αποκλεισμό της Γάζας για δεύτερη φορά. </span><br />M.Π.: Ναι έτσι πιστεύω. <br /><br />Ξ.Π.:<span style="font-weight:bold;"> Το ότι ο κόσμος αρχίζει να συμμετέχει σ΄αυτήν την υπόθεση ενεργά είναι παρήγορο.</span><br />Μ.Π. :Αν ήμαστε πολλοί ή εν πάσει περιπτώσει αν εμπνεόμασταν από την υπόθεση της Ρειτσελ ο κόσμος θα ήταν λίγο καλύτερος. Στα τελευταία e-mails που έχει γράψει αυτή η κοπέλα λέει ότι πετυχαίνει το σκοπό της, να σταματήσουν τις κατεδαφίσεις. Είναι πολύ σημαντικό το μήνυμά της καθώς μας ξαναδημιουργείται η αίσθηση ότι ο αγώνας δεν είναι χωρίς νόημα.<br /><br />Ξ.Π.:<span style="font-weight:bold;"> Είναι όμως σημαντικό για τους Παλαιστίνιους να νοιώθουν έμπρακτα τη διεθνή αλληλεγγύη, να νοιώθουν ότι δεν είναι ξεχασμένοι σε μια Λωρίδα κι ότι δεν παλεύουν μονάχοι… </span><br />M.Π.:Όταν συζητάς με Παλαιστίνιους το πρώτο πράγμα που σου λένε είναι μιλάτε, μη σταματάτε να μιλάτε, να ενημερώνετε όσο και όπως μπορείτε... <br /><br />Ξ.Π.: <span style="font-weight:bold;">Το γεγονός ότι η Ρέιτσελ είναι Εβραία δυσκολεύει να χαρακτηρίσουν το έργο αντισιωνιστικό και να ξεμπερδέψουν μαζί του...</span> <br />Μ.Π.:Αυτός είναι κι ο λόγος για τον οποίο επέλεξα να υπάρχει το μεγάλο αστέρι στον τοίχο , είναι πολύ σημαντικό. Βλέπω στο έργο μια σύγχρονη Άννα Φρανκ, η δυναμική του προσώπου της Ρέιτσελ είναι δυναμική της Άννας όταν δεν επιτρεπόταν να μιλάμε γι΄αυτό. Ενα πρόσωπο σαν τη Ρέιτσελ Κόρι που είναι και Εβραία, λειτουργεί με τη δυναμική που λειτουργούσε η Άννα Φρανκ όταν παίχτηκε το έργο, τότε που ήταν σα να μιλάς για κάτι κρυφό, κάτι που δε λεγόταν το ξέραμε όμως όλοι ότι ήταν έτσι. Και να που μια νεαρή Εβραία πάλι, μας ξεναγεί σ΄αυτό το μυστικό σύγχρονο «ολοκαύτωμα». <br /><br />Ξ.Π.: <span style="font-weight:bold;">Η διεθνής Κοινότητα γιόρτασε την πτώση του τείχους και… φτιάχτηκε το τείχος του Ισραήλ. </span><br />Μ.Π.: Ναι. Ήταν το ΄87-΄89 όταν άρχισε όλη αυτή η ιστορία. Να συζητάμε δηλαδή για την ενοχοποίηση της Γερμανίας και άρα τη σιωπή της η οποία στη συνέχεια σήμανε την απενοχοποίηση του Ισραήλ για το τι επρόκειτο να κάνει στην Παλαιστίνη. Βέβαια αυτό άμα το πεις θεωρείσαι πολύ ακραίος, αλλά εγώ αυτό πιστεύω.<br /><br />ΔΗΜΗΤΡΑ ΣΥΡΟΥ<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjmqJ4U6aJcazq5da2gCD1cwTYaBL51RcUOc9rw664aj50CLcl2-SxDtwHUFRPorIMBHjJBYmvx40ulFWmJ-VmXYQqVvf5gECtMsD04Q4KYfJbmEBq7_h7jkvf2ZOsROat9XqnDFYJyVYs/s1600/Racel+2.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 267px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjmqJ4U6aJcazq5da2gCD1cwTYaBL51RcUOc9rw664aj50CLcl2-SxDtwHUFRPorIMBHjJBYmvx40ulFWmJ-VmXYQqVvf5gECtMsD04Q4KYfJbmEBq7_h7jkvf2ZOsROat9XqnDFYJyVYs/s400/Racel+2.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5470825894062313010" /></a><br />Ξ.Π.:<span style="font-weight:bold;"> Η Ρέιτσελ είναι μια κοπέλα καθημερινή χωρίς έντονη πολιτική δραστηριότητα .Έχει τα αγόρια της, τις σπουδές της, τα ενδιαφέροντά της και φτάνει στο σημείο να γίνει μια “αμερικανίδα μάρτυρας”. Η πολιτικοποίησή της διαφέρει από αυτή της ελληνικής νεολαίας δεν είναι έτσι;</span><br />Δ.Σ.: Η Rachel είναι μια κοπέλα σαν οποιαδήποτε άλλη στη Αθήνα, στην Αμερική ή σε κάποιο άλλο μέρος του κόσμου. Δεν ήταν ακτιβίστρια από πάντα, δεν ήταν αριστερή δηλωμένη δεν ανήκε σε κάποιο κόμμα. Είχε κοινωνική αντίληψη και συνείδηση, είχε προβληματισμούς έντονους για την ηλικία της, ήταν μόλις 23 χρονών όταν πήγε στη Γάζα. Ήταν υποψιασμένη αλλά από τη στιγμή που έκανε αυτό το βήμα, η πραγματικότητα ήταν τόσο έντονη, και εξωφρενικά άδικη που δεν μπορούσε να σταματήσει να μιλάει και να μάχεται. Κι αν ζούσε θα συνέχιζε να το κάνει ακόμα.endoxwrahttp://www.blogger.com/profile/06684679189790673934noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6177922499200214899.post-41229385189042638632010-04-17T05:41:00.000-07:002010-04-17T08:26:02.966-07:00Οι “Kινηματογραφιστές στην Oμίχλη” στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας.<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiug78Zeu2zzbGBievI2GNwLpMmkT08F128g-XYYbqtJ3DHo98wxNbc3wRa6ERVvRPdP5mJBKeW8kkLF5LGtmR9vLCdyBcSnx-wTJIFxOGaPYTWjyqnIVYQVhyphenhyphenN_udv_8QU3tElM7C9Gvc/s1600/fog2.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 300px; height: 225px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiug78Zeu2zzbGBievI2GNwLpMmkT08F128g-XYYbqtJ3DHo98wxNbc3wRa6ERVvRPdP5mJBKeW8kkLF5LGtmR9vLCdyBcSnx-wTJIFxOGaPYTWjyqnIVYQVhyphenhyphenN_udv_8QU3tElM7C9Gvc/s400/fog2.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5461086620248567826" /></a><br /><br /><br />23ντοκιμαντερίστες παραγωγοί και σκηνοθέτες με 19 ντοκιμαντέρ απέχουνε από τη φετινή διοργάνωση του φεστιβάλ ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης .<br />Τους ενώνει η κοινή αγωνία ενός νέου <span style="font-weight:bold;">Νόμου για τον Κινηματογράφο</span>.Η αποχή από το φεστιβάλ Θεσσαλονίκης είναι σχεδόν αυτοκτονική για ένα νέο σκηνοθέτη αφού δεν υπάρχουν άλλοι τρόποι προβολής της δουλειάς τους.Όμως, η χρονίζουσα αδράνεια των κυβερνήσεων απέναντι στο συλλογικό αίτημα του χώρου για ένα νέο θεσμικό πλαίσιο για τον κινηματογράφο και άρα και το ντοκιμαντέρ τους οδήγησε στη δημιουργία του κινήματος “Κινηματογραφιστές στην Ομίχλη”.<br /><br />Οι δράσεις τους δεν αποτελούν επίθεση στο θεσμό του φεστιβάλ αλλά προκύπτουν ως αποτέλεσμα συσσωρευμένων αδιεξόδων των τελευταίων ετών.<br /><br />Αποφάσισαν να απέχουν με τα ντοκιμαντέρ τους από τη φετινή διοργάνωση του φεστιβαλ ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης και τα παρουσιάζουν στην <span style="font-weight:bold;">Ταινιοθήκη της Ελλάδας από τις 15/4-21/4</span> , μια εβδομάδα με τίτλο <span style="font-weight:bold;"><a href="http://www.fogfilms.org">FOG DOC</a></span>, αφιερωμένη στον πρόσφατο θάνατο του ποιητή,θεωρητικού και κριτικού κινηματογράφου Ανδρέα Παγουλάτο.<br /><br />Ανάμεσα στα ντοκιμαντέρ που αντιστέκονται κάποια έχουν ήδη ξεχωρίσει.<br />-Οι <span style="font-weight:bold;">“Κυπραίες” </span>των Β.Κατριβάνου και Βushra Azzouz, ένα φίλμ που εκφράζει την επιθυμία γυναικών και από τις δύο πλευρές της διαχωριστικής γραμμής να ζήσουν μαζί.<br /><br />-Το φιλμ <span style="font-weight:bold;">“Ελένη Μπούκουρη Αλταμούρα-η πρώτη Ελληνίδα ζωγράφος”</span> της Κ.Φλέσσα, για μια γοητευτική και αινιγματική γυναίκα που για να σπουδάσει, ντύθηκε άντρας, και ανέτρeψε όλες τις ισχύουσες συμβάσεις της εποχής της.<br /><br />-Το φιλμ <span style="font-weight:bold;">“Αγάπη και πόνος για το πορτοκάλι”</span> του Χ.Ζέρβα. Η ταινία διηγείται τις περιπέτειες αυτού του εξαίρετου φρούτου στην Αργολίδα και το πώς η παγκοσμιοποίηση μια σειρά άλλων προβλημάτων που δημιουργεί, οδηγεί στην απαξίωση του πορτοκαλιού που είναι συνδεδεμένο με την ανάπτυξη της περιοχής.<br /><br />Αυτά και πολλά άλλα (<span style="font-weight:bold;">“Οργισμένος Δεκέμβρης”</span>,<span style="font-weight:bold;"> “Οι περιστροφές του Robert Frank”</span>, <span style="font-weight:bold;">“Nικαρία μου”</span>) έχουμε την ευκαιρία να δούμε στην Ταινιοθήκη (<span style="font-weight:bold;">Ιερά Οδός 48 και Μεγάλου Αλεξάνδρου 134-136-μετρό Κεραμεικός</span>).<br />Οι προβολές ξεκινούν στις <span style="font-weight:bold;">19:00 κάθε μέρα </span>και το εισητήριο κοστίζει <span style="font-weight:bold;">4 ευρώ.</span>Σπεύσατε!endoxwrahttp://www.blogger.com/profile/06684679189790673934noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6177922499200214899.post-76207589138991076242010-04-14T06:43:00.000-07:002010-04-14T06:53:11.850-07:00Ούτε ένα δάκρυ.<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjU6yqcvoCI-JVK0MuJOABJ8DwsAQP0Hjwgx2MQdiUZ9sXZZyp3HGsoPPOccWHp77T0vEGmuJi9FjHXCyivqU_DVNuuMzwB1l_pEj5xOPmLGNcjsGmmyzHQrnlh0C8_utArVkVTzWnTSrQ/s1600/P1012442.JPG"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjU6yqcvoCI-JVK0MuJOABJ8DwsAQP0Hjwgx2MQdiUZ9sXZZyp3HGsoPPOccWHp77T0vEGmuJi9FjHXCyivqU_DVNuuMzwB1l_pEj5xOPmLGNcjsGmmyzHQrnlh0C8_utArVkVTzWnTSrQ/s400/P1012442.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5459989200965672466" /></a><br /> <br /><br />Τον λένε Τζαλάατ Χαν. Δουλεύει στην ταβέρνα της Μάντως σ΄ένα χωριό χαμένο μες τα έλατα του Πάρνωνα, τα Τζίτζινα. Οι μόνοι κάτοικοι του χωριού τον αφιλόξενο χειμώνα στο βουνό είναι αυτοί οι δύο.Η Μάντω από τον Πάρνωνα,60 ετών και ο Τζαλάατ από το Αφγανιστάν,16 ετών.<br /><br />Οι μόνοι στην ταβέρνα ήμαστε εμείς.Ο Τζαλάατ ανάβει το τζάκι, μας σερβίρει και κάθεται μαζί μας.Δεν φαίνεται κάτω από 20 χρονών κι όμως μετά από λίγο μας λέει με ένα ίχνος περηφάνιας πως είναι μόλις 16.Το μόνο που δεν του αρέσει και το δηλώνει εξ αρχής είναι ότι τον φωνάζουν Αλί επειδή είναι πιο εύκολο για τους περαστικούς αλλά πιο δύσπεπτο γι αυτόν.<br /><br />Ήρθε στην Ελλάδα πριν από ενάμιση χρόνο.Είπε ψέμματα στη μάνα του πως πάει στην αγορά ενώ εκείνος ξεκινούσε για το Ιράν.Τα ΄χε κανονίσει όλα με τον πατέρα του.Πέρασε στην Τουρκία και από εκεί στην Μυτιλήνη έναντι 3000ευρώ.Ένα εκατομμύριο.Τόσο κοστολογείται η κάθε ψυχή που αβέβαιη πληρώνει τον επικείμενο θάνατό της ή το πέρασμα της στη «νέα αρχή».<br />Μου αφηγείται εκείνη τη νύχτα,εκείνο το κομμάτι του παζλ που ήταν και το πιο επικίνδυνο,το πιο κοντά στον θάνατο.Αρχίζει να μου διηγείται τα γεγονότα με χαμόγελο κάνοντάς με να πλημμυρίσω αμηχανία.Αναρωτιόμουν από που πηγάζει αυτή η δύναμη ώστε να γελά.<br />Ο λαθρέμπορος σκίζει τη βάρκα αρκετά μέτρα πριν φτάσουν στις ακτές και όσοι επιβαίνουν πέφτουν στη θάλλασσα.Βρέχονται όλα:σώματα,μνήμες,ζωές ως το κόκκαλο.Για τον Τζαλάατ η θάλασσα δεν είναι εχθρός,ξέρει κολύμπι.Η θάλλασσα είναι ο σύμμαχος του για το πέρασμα στην καινούργια,άγνωστη ζωή.Όχι όμως και για τους δυο φίλους του.Γελούσε και μου έλεγε «καπούτ καπούτ» .Με δαγκωμένα χείλη και γεμάτη απορία προσπαθούσα να αποκωδικοποιήσω το γέλιο του.Αμηχανία,άμυνα,προσωρινή ¨νίκη¨ή πραγματική χαρά που ο ίδιος τα κατάφερε;Μπορεί λίγο απ΄όλα,μπορεί τίποτα.Δε θα μάθω ποτέ.Δεν είναι για όλους ίδια η θάλασσα.Κάποιους τους ξεβράζει και κάποιους τους ανασταίνει.<br /><br />Αφού ήρθε στην Αθήνα κρύφτηκε σ’ ένα φορτηγό κάτω από τσίχλες και μπισκότα.Ταξίδεψε κρυμμένος εκεί ως την Πάτρα και έμαθε να παγώνει την ανάσα του και μένει ακίνητος στους ελέγχους της αστυνομίας.Πέρασε στην Ιταλία-ακόμα κρυμμένος στο φορτηγό με τα μπισκότα.Εκεί όμως τον πιάσανε και γύρισε συνοδεία αστυνομικών στην Πάτρα.Μέχρι το λιμάνι φορούσε τις χειροπέδες.Μετά χαμογελά και μου λέει «τσακ...ελεύθερος πια».Από τότε ζει εδώ με την Μάντω.<br /><br />Αφού μας περιποιήθηκε και με το παραπάνω,μετά από δυο τρία κραφάκια κρασί τον ρωτάω αν κάθεται συνέχεια εδώ μόνος του στο χωριό.Η απάντησή του είναι σενάριο για cult κινηματογραφική ταινία.Πηγαίνει στα μπουζούκια στην Σπάρτη με τη Μάντω κι ανοίγουνε μπουκάλια.50 ευρώ ο Τζαλάατ, 50 ευρώ η Μάντω,μισά-μισά όπως κι η σκέψη του.Μισή εδώ μισή στο Αφγανιστάν.<br />Ξαφνικά σοβαρεύει σα να έχει ενοχές που μπορεί να γελά.<br /><br />Μου δείχνει το κινητό του και χωρίς ίχνος μιδιάσματος, με την ανάσα πιο βαριά μου λέει πως έχει να μιλήσει ένα μήνα με τους δικούς του.Έχει αδυναμία στη μάνα του και τύψεις που τις είπε ψέματα αλλά βουρκωμένος μου εξομολογείται ότι δεν μπορούσε να μείνει.Με μια αγωνία στο πρόσωπό του σα να προσπαθεί να με πείσει ότι δεν φταίει.Σχολείο πήγε τρία χρόνια μόνο γιατί όταν ήταν 9 χρονών το βομβάρδισαν.Είδε τους φίλους του να σκοτώνονται.Παρόλ΄ αυτά, ούτε ένα δάκρυ.Μου λέει πως ξέρει γιατί έχουν πόλεμο.Του είχε εξηγήσει τότε ο πατέρας του.<br />«Επειδή έχουμε πετρέλεια,η Αμερική θέλει τη χώρα μας όμως δεν είναι σωστό να βομβαρδίζουν τα σχολεία και τα τζαμιά μας» μου λέει με μια αθωότητα παιδιού και με βλέμμα μεγάλου.<br />Τα σημάδια όμως στην ψυχή του θα είναι πάντα νέα.<br />Γερνάνε οι πληγές;endoxwrahttp://www.blogger.com/profile/06684679189790673934noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6177922499200214899.post-35547838908918776882010-03-20T04:32:00.000-07:002010-03-20T04:51:22.655-07:00"Ευέλικτοι" εργαζόμενοι φοιτητές.<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjet7jx90XbOEgTyt1NslcNPDnKKwz0No2kzp_eN4wYbAMVa5QYGkvjR_vKd4qzZrVuypRDPAB_S_-lpq40oHK3wO_wKtZajx9_Fs6s5gX8UwP3OYgeLgDA-3apSzgXXYKnx-iWtAYFedg/s1600-h/russia-georgia-cyberwar-OV20-wide-horizontal.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 197px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjet7jx90XbOEgTyt1NslcNPDnKKwz0No2kzp_eN4wYbAMVa5QYGkvjR_vKd4qzZrVuypRDPAB_S_-lpq40oHK3wO_wKtZajx9_Fs6s5gX8UwP3OYgeLgDA-3apSzgXXYKnx-iWtAYFedg/s400/russia-georgia-cyberwar-OV20-wide-horizontal.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5450682300367919138" /></a><br />Πριν μια δεκαετία, οι φοιτητές που παράλληλα εργαζόντουσαν δεν ήταν η πλειοψηφία αφού οι περισσότεροι αναζητούσαν μια εργασία όχι για να βγάλουν τα προς το ζείν αλλά για το “κάτι παραπάνω” στο χαρτζιλίκι τους.Η κατάσταση όμως έχει αλλάξει.Όλο και περισσότεροι σήμερα εργάζονται παράλληλα με τις σπουδές τους είτε για να συμπληρώσουν τα έξοδα στο ενοίκιο και τους λογαριασμούς(αν σπουδάζουν σε άλλη πόλη από αυτή που γεννήθηκαν) είτε για να μπορέσουν να έχουν κάποιο εισόδημα αφού η οικονομική κατάσταση της οικογένειας δεν αφήνει περιθώριο για “χαρτζιλίκια”.<br /><br />Οι δουλειές στις οποίες οι φοιτητές απασχολούνται είναι λίγο πολύ οι ίδιες,αυτές του ποδαριού και στην πλειοψηφία τους δεν έχουν καμία σχέση με το αντικείμενο σπουδών τους.Δουλειές ευέλικτες, με χαμηλό εισόδημα, χωρίς ασφάλιση και δικαιώματα.Οι “αόρατοι” φοιτητές αναγκάζονται για λόγους επιβίωσης να εργάζονται σε καφετέριες ως σερβιτόροι, σε αποθήκες των μεγάλων σούπερ-μάρκετ, ως deliverάδες ή σε τηλεφωνικά κέντρα δημόσιων και ιδιωτικών εταιριών.<br />Αυτές οι δουλειές είναι προορισμένες και “θεσμοθετημένες” για αυτούς αφού το ευέλικτο ωράριο και το προσωρινό αυτών των εργασιών μοιάζουν αρχικά βολικά για πολλούς φοιτητές.<br /><br />Οι συνθήκες εργασίας σε μια σειρά χώρους ανατρέπουν μετά από λίγο καιρό αυτήν την εικόνα<br /><br />“Στην αρχή πήγαμε να δουλέψουμε μ' ένα φίλο μου στο τηλεφωνικό κέντρο ιδιωτικής εταιρίας με σκοπό να βγάλουμε κάποια χρήματα για τις καλοκαιρινές μας διακοπές που πλησίαζαν”,λέει ο Σωτήρης,φοιτητής στο Πάνειο πανεπιστήμιο. <br />Στην ερώτηση πόσο καιρό έμεινε στην εταιρία, η απάντηση είναι αποκαλυπτική. “Έμεινα ένα μήνα μόνο.Εκεί δεν υπήρχε καθορισμένος μισθός ο οποίος να συμπληρώνεται από τα μπόνους όπως έχω ακούσει από άλλες εταιρίες.Ο μισθός μας ήταν μόνο από ποσοστά, με το κομμάτι.Εμείς κάναμε τηλεφωνικές έρευνες και όσα περισσότερα τηλέφωνα έπαιρνες και συμπλήρωνες τα ερωτηματολόγια, ανάλογος ήταν και ο μισθός”.<br />Όταν τον ρωτήσαμε πόσα χρήματα έβγαλε τελικά μας απάντησε ότι έβγαλε 337 ευρώ το μήνα με τετράωρο ωράριο αλλά ουσιαστικά του έμειναν τα 37 αφού καθημερινά ξόδυε 10 ευρώ στο φαγητό και στα έξοδα της βενζίνης.<br /><br />Οι συνθήκες εργασίας στα τηλεφωνικά κέντρα είναι εντατικοποιημένες και απόλυτα ελεγχόμενες.Στους χώρους εργασίας είναι τοποθετούνται κάμερες μέσα από τις οποίες οι “υπεύθυνοι” παρακολουθούν την απόδοση των εργαζομένων, την ταχύτητα με την οποία δουλεύουν και “προσέχουν” να μη “χαζεύουν” και χάσουν κάνα ευρώ.Το οργουελικό σκηνικό συνεχίζεται με τις παρακολουθήσεις στις συνομιλίες μη τυχόν και κάνουν κανένα προσωπικό τηλέφωνο και χαθεί “πολύτιμος χρόνος” δουλειάς.<br /><br />Ο ανταγωνισμός που προωθείται μέσα σε αυτούς τους χώρους επιβάλλεται ως ζωτικής σημασίας για την συνέχεια της δουλειάς του κάθε φοιτητή.Η ατομική αξιολόγηση της απόδοσης συμβάλλει στον ανταγωνισμό αφού όποιος καταφέρει να πουλήσει τα περισσότερα πακέτα συνδρομής ίντερνετ ή να συμπληρώσει σε ελάχιστο χρόνο τα πιο πολλά ερωτηματολόγια, λαμβάνει και το πριμ.<br /><br />Αυτή η συνεχής εξατομίκευση και απομόνωση των εργαζομένων συμβάλει στη διάσπαση της εργασιακής συλλογικότητας με αποτέλεσμα να θεωρείται μάταιη η όποια διεκδίκηση δικαιωμάτων.Το ευέλικτο ωράριο και οι συχνές μεταθέσεις συμβάλλουν στην αποδυνάμωση των δεσμών αλληλεγγύης μεταξύ των εργαζομένων κάνοντας δύσκολη την όποια συνεννόηση για κινητοποίηση και διεκδίκηση.Σημαντική παράμετρος στη μη-διεκδίκηση “παίζει” το προσωρινό του επαγγέλματος ,ειδικά για τους φοιτητές,ελπίζοντας πως θα το υποστούν μόνο για όσο χρόνο είναι στη συγκεκριμένη δουλεία.Αυτή η λογική διαιωνίζει την ασφυτική εργασιακή κατάσταση και συμπιέζει προς τα κάτω το σύνολο των εργαζομένων, μεταφέροντάς τη και σε άλλες εργασιές.<br /><br />Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που οι εργαζόμενοι δέχτηκαν αντίποινα από την εταιρία (απολύσεις, μεταθέσεις) λόγω της συνδικαλιστικής τους δράσης.<br />Δεν είναι και λίγες όμως οι φορές που οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων κατάφεραν την επαναπρόσληψη απολυμένων συναδέλφων τους όπως έγινε από το σωματείο της WIND.<br />Τον τελευταίο χρόνο είναι όλο και πιο συχνές αυτές οι νίκες αποδεικνύοντας ότι ο συλλογικός αγώνας ευνοεί το σύνολο των εργασιακών σχέσεων των εργαζομένων και την αξιοπρέπεια στην εργασία.endoxwrahttp://www.blogger.com/profile/06684679189790673934noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6177922499200214899.post-19556016826705702172010-02-28T08:37:00.000-08:002010-02-28T09:03:03.360-08:00"Χρυσόσκονη" στην ομίχλη...<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgeH702tBjQj3bJU3R2T50qmJOu3ey_fd6WDpL043DBwKI3_oZU1Frtu9qwUGhMV8rwJfNO6Nx82xkK7s7DyJBsSgxnKW0zmObd7lq-XYL4Y9MiUy1dW-X4GmDfF5ZKo_S7PeR5abt62kU/s1600-h/%CF%87%CF%812.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 280px; height: 330px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgeH702tBjQj3bJU3R2T50qmJOu3ey_fd6WDpL043DBwKI3_oZU1Frtu9qwUGhMV8rwJfNO6Nx82xkK7s7DyJBsSgxnKW0zmObd7lq-XYL4Y9MiUy1dW-X4GmDfF5ZKo_S7PeR5abt62kU/s400/%CF%87%CF%812.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5443340957862170210" /></a><br /><br />Πώς θα διαχειριστούν τρία αδέρφια την προοπτική της αντιπαροχής του πατρικού τους σπιτιού μετά το θάνατο της μητέρας τους;<br />Η διαφωνία τους είναι το κουβάρι γύρω από το οποίο ξετυλίγεται η ανθρωποκεντρική, επίκαιρη και άκρως ρεαλιστική ιστορία της <a href="http://tvxs.gr/news/people/Μαργαρίτα%20Μαντά">Μαργαρίτας Μαντά.</a><br />Η χρυσόσκονη της λήθης των παιδικών χρόνων προσπαθεί να επιβληθεί στη σκόνη της άσχημης Αθήνας.<br /><br />Η αντιπαροχή του πατρικού είναι η αφορμή για να ξαναμιλήσουν για τους ίδιους, για την εσφαλμένη εικόνα που έχει ο ένας για τον άλλο.Για τη σχέση τους μέσα στην Αθήνα που αλλάζει απάνθρωπα, γρήγορα, άσχημα.<br />Οι ήρωες κινούνται σε μοκροαστικά αθηναϊκά διαμερίσματα κυνηγώντας το χρόνο χωρίς να τον καταλαβαίνουν. <br />Ο ήχος των μικρών σβόλων χώματος που πετάγονταν στον αέρα όταν έτρεχαν στην αυλή έχει εξαφανιστεί στην σύγχρονη πόλη.Τώρα ακούγεται ο ήχος από τα κουμπιά του χειριστηρίου του playstation.Αυτό είναι το παιχνίδι για τον γιο της Αμαλίας.<br />Τα ξύλινα παράθυρα έγιναν αλουμίνια και οι νερατζιές έγιναν κολωνάκια στα πεζοδρόμια.Μια πόλη που αλλάζει αφήνοντας στην απομόνωση τις συγγενικές,τις φιλικές,τις ερωτικές σχέσεις.<br /><br />Ο ζωηρός μικρός Αλέξης τώρα φοράει γραβάτα και κλείνει αγχωμένος ραντεβού στο δικηγορικό του γραφείο .Προσπαθεί να βρει χρόνο για το γιο του που τον βλέπει λίγες ώρες τη βδομάδα αφού είναι χωρισμένος.Ο Αλέξης επιμένει να δώσουν το σπίτι.<br /><br />Η μουσικός Άννα κλέβει λίγο χρόνο από τις πρόβες της και επιστρέφει στο πατρικό της για να ποτίσει τα λουλούδια στην αυλή και να ανοίξει τα παράθυρα στο εγκαταλειμένο πλέον σπίτι τους.Προσπαθεί να του δώσει ζωή προσκολλημένη στο παρελθόν.Δεν ξεπουλά την αυλή που έπαιζαν για τρία διαμερίσματα.<br /><br />Η Αμαλία δεν έβρισκε ποτέ χρόνο ως παιδί να εκφραστεί.Ούτε τώρα βρίσκει.Μητέρα,επαγγελματίας, σύζυγος προσπαθεί να ανταπεξέλθει στις υποχρεώσεις ουσιαστικά μόνη της αφού ο άντρας της δουλεύει πολύ και επιστρέφει πάντα κουρασμένος αλλά και απαθής.Ακόμα και τώρα κρατά ισορροπίες σχετικά με την αντιπαροχή.<br /><br />Τα ημερολόγια που κρατούσε η μητέρα τους και το επιβλητικό <a href="http://www.youtube.com/watch?v=u66pWS26Fn0">ποίημα του Βαγγέλη Ροζακέα μελοποιημένο από τον Μάνο Χατζηδάκη</a> θα τους θυμίσουν τα όσα ξεχνούν ή προσπερνούν....endoxwrahttp://www.blogger.com/profile/06684679189790673934noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6177922499200214899.post-65814455545102277632010-02-27T06:04:00.000-08:002010-02-27T06:28:13.228-08:00ΠΩΛΕΙΤΑΙ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgZ3jF9NWTXSTzGz3TJPrIatpKAoO1SGoWEpeu7syglXvzN3ji7-TbebkOdwLoD5FVWPLjs6FomTdwmfvklYsHZaHDfDWQoupYW3Gz9JoqwtNOG_NvhgjkUezyBXS_aCvQthUskmBhc2jc/s1600-h/064+28.3.2009+++.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgZ3jF9NWTXSTzGz3TJPrIatpKAoO1SGoWEpeu7syglXvzN3ji7-TbebkOdwLoD5FVWPLjs6FomTdwmfvklYsHZaHDfDWQoupYW3Gz9JoqwtNOG_NvhgjkUezyBXS_aCvQthUskmBhc2jc/s400/064+28.3.2009+++.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5442929605942058258" /></a><br /><br />«Κάθε μέρα τρως αγγούρι και το Σάββατο είσαι μούρη».<br />Το βλέπω γραμμένο κάθε μέρα σε τοίχο στο πανεπιστήμιο και σκέφτομαι πόσο ακραία είναι αυτή η επιβολή του τρίπτυχου «Σάββατο-λεφτά-διασκέδαση».<br />Αν δεν έχεις λεφτά δεν καταναλώνεις-δεν διασκεδάζεις και αν δεν βγεις το Σάββατο δεν είσαι μούρη.<br />Ο ηλίθιος καταναλωτισμός και ο χυδαίος υλισμός είναι ακραία στερεότυπα που επιβάλλονται στη νεολαία και στον τρόπο που διασκεδάζει. <br />Η διασκέδαση της εκτόνωσης, του «να τα σπας» είναι κοινός τόπος για την πλειοψηφία αφού αυτό το μοντέλο καλλιεργείται.Είναι ένας επιβαλόμενος τρόπος εκτόνωσης μια φορά την εβδομάδα για να αντέξουμε τα όσα άλλα άκραια μας επιβάλουν τις υπόλοιπες έξι μέρες.<br />Όμως ακόμα και για τη διασκέδαση ο χωροχρόνος είναι καθορισμένος.<br /><br />Ο χώρος προσδιορίζεται σε μέρη τύπου Μall όπου είκοσι ευρώ με το ζόρι σε φτάνουν να πας σινεμά με όλα τα κομφόρ και να πιεις ένα ποτό στο πολύχρωμο κλουβί που μάλλον «είσοδο» το λες αυτό παρά «έξοδο».<br />Μπορεί να είσαι στο απέναντι πεζοδρόμιο του μαγαζιού στο Γκάζι με το ποτό στο χέρι αλλά επειδή το πλήρωσες οχτώ ευρώ πρέπει να περάσεις τέλεια, να γελάσεις, να φωνάξεις, να ξεδώσεις τέλος πάντων.<br />Μπορεί να είσαι στα μπουζούκια(το ναό της εκτόνωσης), να ακούς αυτά τα ουρλιαχτά, να χωρεύουν όλοι κολλημένοι και σφινομένοι ανάμεσα στα τραπέζια, να σε πατάνε και να περνάς όμως καλά γιατί τι άλλο να κάνεις;Εκατόν πενήντα ευρώ είχε το μπουκάλι ,μπορείς να μην περάσεις καλά;<br />Απάθεια, αποχαύνωση, καταναλωτισμός.<br />Αν θέλεις να διασκεδάσεις πρέπει να τα σκάσεις χοντρά. Η΄μήπως όχι;<br /><br />Ο χρόνος είναι και αυτός καθορισμένος. Προσδιορίζεται σε μια, άντε βαριά βαριά δυο φορές την εβδομάδα.Πάρασκευή και φυσικά το μεγάλο Σάββατο.Το Σάββατο πλασάρεται σαν η μόνη μέρα που είσαι “ελεύθερος” να τα σπάσεις για να αντέξεις στη δουλειά και στη σχολή, στην εξωφρενική καθημερινότητα όλη την υπόλοιπη εβδομάδα.Τις άλλες μέρες όμως πρέπει μόνο να δουλεύουμε και να εκπαιδεόμαστε από την tivi. Μόνο το Σάββατο είναι «δικό σου”.Και είναι λίγος αυτός ο χρόνος. Όταν ο μόνος ελεύθερος χρόνος των μαθητών ,ας πούμε, είναι τρεος ώρες τη βδομάδα, προτιμούν να πάνε να τα πιούν από το να πάνε θέατρο ή σινεμά.<br /><br />Το ένα καλούπι οδηγεί στο άλλο. Πλασάρεται στη νεολαία αυτή η αντίληψη περί διασκέδασης γιατί είναι η πιο ελεγχόμενη. Προβατοποιημένη, καθορισμένη, κερδοφόρα. Από πίσω κρύβεται ο φόβος της σκέψης, της δημιουργίας, της τέχνης, της συλλογικότητας. Ο φόβος της διασκέδασης σε ακαθόριστο χωροχρόνο, low-budget, παρείστικα και δημιουργικά.<br />`endoxwrahttp://www.blogger.com/profile/06684679189790673934noreply@blogger.com0