όπως Φακέλωμα.



Σε πάνω από 350.000.000 ανέρχονται παγκοσμίως οι ενεργοί χρήστες του δημοφιλέστερου μέσου κοινωνικής δικτύωσης, του facebook. Αν κάποιος είναι απλός «χρήστης» αυτό μεταφράζεται σε 350.000.000 δυνητικούς φίλους , αν όμως είναι διαφημιστής μεταφράζεται σε «χρυσές δουλειές» αφού έχει έτοιμο και ομαδοποιημένο ένα τόσο πολυπληθές κοινό.
Οι πιο γνωστές εταιρείες μετρήσεων και οι ισχυρότερες πολυεθνικές συνεργάζονται μαζί του κατασκευάζοντας διαφημιστικές πλατφόρμες για τους κατάλληλους και μόνο αποδέκτες. Αυτά αναφέρονται και στην άδεια χρήσης της υπηρεσίας, εκείνο το τεράστιο κείμενο που όλοι συμφωνούμε αλλά που σύμφωνα με έρευνες σε φοιτητές και μαθητές στις ΗΠΑ, το 90% δεν τους διαβάζει ποτέ.


«Δεν μπορούμε να σας εγγυηθούμε ότι τα προσωπικά σας δεδομένα δεν θα εκτεθούν σε μη εξουσιοδοτημένα άτομα. Αντιλαμβάνεστε και αποδέχεστε ότι ακόμα και αν διαγράψετε τις προσωπικές σας πληροφορίες, αυτές μπορεί να έχουν μείνει αποθηκευμένες σε σελίδες τρίτων».
Μαζί με τον ιδρυτή του, Μαρκ Ζούγκεμπεργκ- πρώην φοιτητή του Harvard που δημιούργησε την υπηρεσία-, στο διοικητικό συμβούλιο συμμετέχει και ο Τζιμ Μπρέιερ, στενά συνδεδεμένος με την In-Q-Tel, ένα επενδυτικό κεφάλαιο, που ελέγχεται, επισήμως, από τη CIA. Κι αυτή η συνεργασία δεν είναι καθόλου τυχαία.
Μέσα στους όρους που υπογράφει κανείς για να ανοίξει λογαριασμό στο facebook, αναφέρεται: «Χρησιμοποιώντας το facebook συμφωνείτε στη μεταφορά προσωπικών σας δεδομένων στις Η,Π.Α. Μπορεί να υποχρεωθούμε να διαθέσουμε τα προσωπικά σας στοιχεία έπειτα από νομικές αιτήσεις ή δικαστικές αποφάσεις. Αυτό μπορεί να σημαίνει τη διανομή πληροφοριών σε τρίτες εταιρίες, δικηγόρους ή πράκτορες κυβερνητικών υπηρεσιών».

Ανεβάζοντας τη ζωή μας ως θέαμα (προσθέτοντας κι άλλες φωτογραφίες στα ήδη 2 δισεκατομμύρια φωτογραφιών) εκτός από την απόλαυση της ελευθερίας έκφρασης και συναναστροφής στις ψηφιακές μας παρέες, την ίδια στιγμή περιορίζουμε την ίδια την ελευθερία μας. Αντιφατικό; Ίσως.Φακέλωμα; σίγουρα. Το «αποτύπωμα» μας στο facebook είναι ανεξίτηλο.

ΦΟΙΤΗΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ 2010-

“Nάιλον ντέφια και ψόφια κέφια.”




Όλα είναι στη θέση τους. Οι αφίσες των πολιτικών νεολαίων στους τοίχους. Οι φοιτητικές παρατάξεις στα τραπεζάκια των διαδρόμων. Οι πολιτικές προκηρύξεις στους κάδους των σκουπιδιών και τα πακέτα εκδρομών στη Μύκονο διασκορπισμένα στο βρόμικο προαύλιο και τις σκάλες. Οι μόνοι που δεν είναι στη θέση τους είναι οι ψηφοφόροι που προσπαθούν να πειστούν έστω και την τελευταία στιγμή ότι τα τσιτάτα «τίποτα δεν αλλάζει και να πάω να ψηφίσω», «δεν ψηφίζω-όλοι τα ίδια είναι» ακούγονται γραφικά και συνένοχα στο «έγκλημα».

Όλοι ίδιοι δεν είναι και αυτό το δηλώνει και η πρακτική τους .
Στα τραπεζάκια των δυο «μεγάλων παρατάξεων», σπανίζουν τα πολιτικά κείμενα αλλά υπάρχουν το πρόγραμμα της εξεταστικής, το πρόγραμμα διδασκαλίας και ενημερωτικό υλικό για τα πακέτα εκδρομών στη Μύκονο.
Η ΔΑΠ για άλλη μια χρονιά ανταγωνίζεται την ΠΑΣΠ για το ποια θα κάνει το καλύτερο πάρτυ , ποια θα συνεννοηθεί καλύτερα με τον εκάστοτε καθηγητή για να δώσει σος και ποια θα αντικαταστήσει καλύτερα τη γραμματεία της σχολής.
Κι ενώ η αφίσα της ΔΑΠ αναφέρει «θέλουμε λιγότερα», όσο περνούν οι μέρες μάλλον βάζουν τα μεγάλα μέσα «φορώντας λιγότερα» για να έχουν πέραση.


Οι βουλευτές και οι υπουργοί του ΠΑΣΟΚ αρνούνται να μιλήσουν στις προεκλογικές εκδηλώσεις της ΠΑΣΠ φοβούμενοι το γιαούρτωμα αφήνοντας έτσι την προεκλογική πανηγυρτζίδικη εκστρατεία της ΠΑΣΠ στον αέρα. Την ώρα που η κοινωνία αγανακτεί με τα αποτελέσματα του ρουσφετιού και των πελατειακών σχέσεων το δίλημμα που θέτουν οι δυο μεγάλες παρατάξεις είναι το ίδιο-«ποιος θα σε εξυπηρετήσει καλύτερα».
.

Πάντως η λέξη-κλειδί που χαρακτηρίζει την προεκλογική αυτή περίοδο είναι μια-υποτονικότητα . Νάυλον ντέφια και ψόφια κέφια.
Αυτό το κλίμα προσπαθεί να αλλάξουν οι παρατάξεις της αριστεράς με πατροπαράδοτους συνήθως τρόπους . Στα πανό της ΚΝΕ με δυσκολία χωρούν όλοι αυτοί που είναι υπεύθυνοι για τον ευρωμονόδρομο -όλοι δηλαδή εκτός από το ΚΚΕ.Η περιοδεία βουλευτών και στελεχών του κόμματος από τις σχολές δε φαίνεται να έχει τα αναμενόμενα αποτελέσματα.Και ενώ καλή σωστά σε ανυποχώρητο αγώνα, την ίδια στιγμή η ΚΝΕ θέλει να τον κάνει μόνη της, υποτιμώντας συνειδητά την αναγκαιότητα της κοινής δράσης.

Τα ΕΑΑΚ διατρανώνουν τον «ανεξάρτητο» χαρακτήρα τους μη μπορώντας εύκολα να ξεφύγουν από τη λογική της περιχαράκωσης.
«Στην πρώτη εκλογική διαδικασία μαζικού χώρου μετά την είσοδο της χώρας στο ΔΝΤ σημαντικό για εμάς είναι να δοθεί ξεκάθαρο στίγμα αποδυνάμωσης των ΠΑΣΠ και ΔΑΠ, της πολιτικής κυβέρνησης-ΝΔ-ΕΕ-ΔΝΤ και ενίσχυσης της ανεξάρτητης αντικαπιταλιστικής αριστεράς στα πανεπιστήμια, της ΕΑΑΚ που θα συγκρουστεί ως το τέλος με την πολιτική που δολοφονεί τα δικαιώματα νεολαίας και εργαζομένων.», δηλώνει ο εκπρόσωπος του ΝΑΡ, Φώτης Θάνος.
Ο εκπρόσωπος της ΑΡΑΝ δήλωσε : “Ψήφος στην Ενιαία Ανεξάρτητη Αριστερή Κίνηση, στις πιο κρίσιμες φοιτητικές εκλογές της δεκαετίας, σημαίνει ουσιαστική και μαχητική καταδίκη της πολιτικής ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΕΕ ΚΑΙ ΔΝΤ από τη μεριά της νεολαίας.Δεν είναι μια ψήφος στείρας καταγγελίας αλλά μια ψήφος συλλογικής στράτευσης στις μάχες που μας περιμένουν από την επόμενη μέα των εκλογών.Μάχες στις οποίες το φοιτητικό κίνημα πρέπει να συγκρουστεί με σχέδιο και προοπτική.”
H Αριστερή Ενότητα δημιουργήθηκε μετά το φοιτητικό κίνημα του 2006-2007 στη λογική της ενότητας της αριστεράς απέναντι στην ιδιωτικοποίηση της παιδείας, και μετρά 3 χρόνια ζωής στα πανεπιστήμια.
Πολλές φορές, οι εντός του ΣΥΡΙΖΑ διαφωνίες μεταφέρονταν και μέσα στα σχήματά της με έντονες διαμάχες γεγονός που δείχνει ότι δεν πρόκειται για εκλογική συγκόλληση.Δύο εκ των πολλών παρατάξεων που συμμετέχουν στην ΑΡ.ΕΝ., μας μίλησαν.
Ο Πάνος Κορφιάτης από τη νεολαία του ΣΥΝ. δήλωσε :“Όταν ο κόσμος της εργασίας και της νεολαίας έρχεται αντιμέτωπος με την πιο βάρβαρη επίθεση στα δικαίωμα οι φοιτητικές εκλογές δεν μπορούν πάρα να αποτελέσουν μια πολιτική μάχη αναπόσπαστα συνδεδεμένη με την ανάγκη για αντίσταση στο «μονόδρομο» της κοινωνικής ισοπέδωσης .”, ενώ ο Δημήτρης Μπάρκας από τη ΔΕΑ μας είπε: “Στις φετινές εκλογές πρέπει να “μαυριστούν” μαζικά οι πολιτικές επιλογές κυβέρνησης, ΔΝΤ, ΕΕ και καπιταλιστών. Καλούμε τους φοιτητές να γυρίσουν την πλάτη σε ΔΑΠ και ΠΑΣΠ, στην αποπολιτικοποίηση που καλλιεργούν.Να γίνουν οι φοιτητικές εκλογές “δημοψήφισμα” ενάντια στα μέτρα που ισοπεδώνουν τη ζωή μας και τις κοινωνικές κατακτήσεις, “δημοψήφισμα” αντίστασης.”
Καλό βόλι..

"Το θέατρο έχει τη δύναμη να κινητοποιεί το συναίσθημα των ανθρώπων."




Η Μάνια Παπαδημητρίου σκηνοθετεί στο Θέατρο του Νέου Κόσμου την συγκλονιστική ιστορία της Rachel Corrie, με τη Δήμητρα Σύρου να ερμηνεύει το ρόλο της Αμερικανίδας ακτιβίστριας και τη συμμετοχή της Μάρως Αγρίτη.
Στις 16 Μαρτίου 2003 η 23χρονης Αμερικανοεβραία ακτιβίστρια Rachel Corrie συνθλίβεται από μια μπουλντόζα του ισραηλινού στρατού στην προσπάθεια της να εμποδίσει τις κατοχικές δυνάμεις που κατεδάφιζαν τα σπίτια άμαχων Παλαιστινίων. Οι Α. Ρίκμαν και Κ. Βάινερ συγκέντρωσαν τα ημερολόγια,τις επιστολές και τα e-mailς που έστελνε στους δικούς της με μορφή θεατρικής παράστασης υπό τον τίτλο "Το Όνομά μου Είναι Rachel Corrie".Έτσι η φωνή της ταξιδεύει σε όλον τον κόσμο καταγγέλοντας την κατοχή της Παλαιστίνης και της γενοκτονίας που διαπράττει το Ισραήλ με την υποστήριξη δυτικών και όχι μόνο δυνάμεων.

Συνέντευξη: Ξένια Πηρούνια-Mαρία Σιδηροπούλου

Ξ.Π.: Η παράσταση «Το όνομά μου είναι Rachel Corrie” είχε ήδη ανέβει στο Φούρνο το 2007. Τι σας έκανε να την ξαναανεβάσετε;
Μ.Π.: Πρωτοήρθα σε επαφή με το κείμενο το 2003 -πολύ πριν την παράσταση που ανέφερες- όταν πρωτοέβαλα κάποια κομμάτια του σε μια δική μου που λεγόταν “Βερολίνο-Τελ Αβιβ πτήση 1933-2003”. Απλώς τότε ήταν κλειστά τα δικαιώματα και δεν μπορούσα να τα πάρω. Όταν τα δικαιώματα ήρθαν τα παιδιά που ανέβασαν την παράσταση στο Φούρνο εγώ υποχώρησα και υποστήριξα την παράστασή τους. Τώρα που τα δικαιώματα δεν είναι πλέον «κλειστά» την ανεβάζουμε κι εμείς.


Ξ.Π.: Στη Νέα Υόρκη είχε απαγορευτεί όταν είχε ανέβει ή κανω λάθος;
Μ.Π.-Δεν είχε απαγορευτεί, είχε μπλοκαριστεί για κάποιους περίεργους λόγους που δεν ξέρουμε. Ο Pinter πάντως, η Vanessa Redgrave και 150 περίπου συγγραφείς και καλλιτέχνες έκαναν τότε λόγο για λογοκρισία.

Ξ.Π.: “Μπορούμε να συμφωνήσουμε πάνω στα πολιτικά γεγονότα και να καταλήξουμε σε εντελώς αντίθετες αξιολογήσεις” έχει πει ο Αλέν Μπαντιού. Θεωρείτε ότι η σκηνοθετική σας ματιά μπορεί να κινητοποιήσει τον κόσμο, να τον κάνει ν’ αλλάξει την στάση απέναντι στη γενοκτονία που διαπράττει το Ισραήλ σε βάρος των Παλαιστινίων;
Μ. Π.: Ναι το πιστεύω αυτό πάρα πολύ. Το θέατρο έχει τη δύναμη να κινητοποιεί το συναίσθημα των ανθρώπων. Μπορεί να ζούμε σε μια εποχή που λένε ότι το να κρίνεις συναισθηματικά είναι λάθος όμως το συναίσθημα είναι ο μόνος δρόμος για να ξέρεις πιο είναι το δίκαιο και πιο το άδικο. Κι όταν αυτό ενεργοποιηθεί σε σημείο που δε μπορείς να το αγνοήσεις, τότε η πράξη στην οποία σε οδηγεί αποκτά μεγάλη δυναμική. Το θέατρο δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο αλλά να επηρεάσει το θεατή σίγουρα το μπορεί.



.Ξ.Π.: Πιστεύετε ότι το πολιτικό θέατρο στην Ελλάδα είναι περιθωριοποιημένο;
Μ. Π.: Ναι και γι’ αυτό έχει φροντίσει η mainstream αγορά του μάρκεντινγκ. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ένας από τους σημαντικότερους πολιτικούς συγγραφείς, ο Μπέρτολντ Μπρεχτ κοστίζει τόσο ακριβά να τον ανεβάσεις.

Ξ.Π.: Αρα είναι μύθος ότι ο κόσμος δεν ενδιαφέρεται για αυτό το θέατρο και ψάχνει κάτι απλώς για να “ξεσκάσει”.
Μ.Π.: Μα πιστεύω ότι είναι μύθος ότι ο κόσμος δεν ενδιαφέρεται για όλα τα πράγματα. Από τη δική μου γνώση για τα πράγματα την απολύτως πρακτική το «εναλλακτικό» ο κόσμος το ψάχνει σαν τρελός αρκεί να γράφουν ότι υπάρχει. Όταν είναι μπλακ λίστ στις εφημερίδες και μπλακ λιστ και στα ηλεκτρονικά μέσα από πού θα το μάθει;

Ξ.Π.: Στην παράσταση συμμετέχει και η Μάρω Αγρίτη ως δεύτερο σιωπηλό πρόσωπο. Συμβολίζει η παρουσία της το χρόνο, τον επόμενο μάρτυρα ας πούμε;
Μ.Π.: Όχι ακριβώς αυτόν που δεν θα γίνει μάρτυρας ποτέ αλλά που είναι απαραίτητος για να ακουμπήσει αυτή η ιστορία. Είναι το «άλλο» , η σκιά του προσώπου, εμείς που μαθαίνουμε την ιστορία, που εμπνεόμαστε από αυτήν αλλά δεν έχουμε τα κότσια να κάνουμε το ίδιο, αλλά θέλουμε να πιστεύουμε ότι γινόμαστε καλύτεροι εξαιτίας του ότι υπήρξε ένας άνθρωπος που έκανε αυτό.

Ξ.Π.: Γίνεται μια πολύ σοβαρή προσπάθεια τώρα με την αποστολή που θα επιχειρήσει να σπάσει το αποκλεισμό της Γάζας για δεύτερη φορά.
M.Π.: Ναι έτσι πιστεύω.

Ξ.Π.: Το ότι ο κόσμος αρχίζει να συμμετέχει σ΄αυτήν την υπόθεση ενεργά είναι παρήγορο.
Μ.Π. :Αν ήμαστε πολλοί ή εν πάσει περιπτώσει αν εμπνεόμασταν από την υπόθεση της Ρειτσελ ο κόσμος θα ήταν λίγο καλύτερος. Στα τελευταία e-mails που έχει γράψει αυτή η κοπέλα λέει ότι πετυχαίνει το σκοπό της, να σταματήσουν τις κατεδαφίσεις. Είναι πολύ σημαντικό το μήνυμά της καθώς μας ξαναδημιουργείται η αίσθηση ότι ο αγώνας δεν είναι χωρίς νόημα.

Ξ.Π.: Είναι όμως σημαντικό για τους Παλαιστίνιους να νοιώθουν έμπρακτα τη διεθνή αλληλεγγύη, να νοιώθουν ότι δεν είναι ξεχασμένοι σε μια Λωρίδα κι ότι δεν παλεύουν μονάχοι…
M.Π.:Όταν συζητάς με Παλαιστίνιους το πρώτο πράγμα που σου λένε είναι μιλάτε, μη σταματάτε να μιλάτε, να ενημερώνετε όσο και όπως μπορείτε...

Ξ.Π.: Το γεγονός ότι η Ρέιτσελ είναι Εβραία δυσκολεύει να χαρακτηρίσουν το έργο αντισιωνιστικό και να ξεμπερδέψουν μαζί του...
Μ.Π.:Αυτός είναι κι ο λόγος για τον οποίο επέλεξα να υπάρχει το μεγάλο αστέρι στον τοίχο , είναι πολύ σημαντικό. Βλέπω στο έργο μια σύγχρονη Άννα Φρανκ, η δυναμική του προσώπου της Ρέιτσελ είναι δυναμική της Άννας όταν δεν επιτρεπόταν να μιλάμε γι΄αυτό. Ενα πρόσωπο σαν τη Ρέιτσελ Κόρι που είναι και Εβραία, λειτουργεί με τη δυναμική που λειτουργούσε η Άννα Φρανκ όταν παίχτηκε το έργο, τότε που ήταν σα να μιλάς για κάτι κρυφό, κάτι που δε λεγόταν το ξέραμε όμως όλοι ότι ήταν έτσι. Και να που μια νεαρή Εβραία πάλι, μας ξεναγεί σ΄αυτό το μυστικό σύγχρονο «ολοκαύτωμα».

Ξ.Π.: Η διεθνής Κοινότητα γιόρτασε την πτώση του τείχους και… φτιάχτηκε το τείχος του Ισραήλ.
Μ.Π.: Ναι. Ήταν το ΄87-΄89 όταν άρχισε όλη αυτή η ιστορία. Να συζητάμε δηλαδή για την ενοχοποίηση της Γερμανίας και άρα τη σιωπή της η οποία στη συνέχεια σήμανε την απενοχοποίηση του Ισραήλ για το τι επρόκειτο να κάνει στην Παλαιστίνη. Βέβαια αυτό άμα το πεις θεωρείσαι πολύ ακραίος, αλλά εγώ αυτό πιστεύω.

ΔΗΜΗΤΡΑ ΣΥΡΟΥ


Ξ.Π.: Η Ρέιτσελ είναι μια κοπέλα καθημερινή χωρίς έντονη πολιτική δραστηριότητα .Έχει τα αγόρια της, τις σπουδές της, τα ενδιαφέροντά της και φτάνει στο σημείο να γίνει μια “αμερικανίδα μάρτυρας”. Η πολιτικοποίησή της διαφέρει από αυτή της ελληνικής νεολαίας δεν είναι έτσι;
Δ.Σ.: Η Rachel είναι μια κοπέλα σαν οποιαδήποτε άλλη στη Αθήνα, στην Αμερική ή σε κάποιο άλλο μέρος του κόσμου. Δεν ήταν ακτιβίστρια από πάντα, δεν ήταν αριστερή δηλωμένη δεν ανήκε σε κάποιο κόμμα. Είχε κοινωνική αντίληψη και συνείδηση, είχε προβληματισμούς έντονους για την ηλικία της, ήταν μόλις 23 χρονών όταν πήγε στη Γάζα. Ήταν υποψιασμένη αλλά από τη στιγμή που έκανε αυτό το βήμα, η πραγματικότητα ήταν τόσο έντονη, και εξωφρενικά άδικη που δεν μπορούσε να σταματήσει να μιλάει και να μάχεται. Κι αν ζούσε θα συνέχιζε να το κάνει ακόμα.