Στο μυαλό είναι ο Στόχος. Το νου σου ε;

«Σοκ: Απόπειρα αυτοκτονίας 18χρονου, λόγω απογοήτευσης από τις Πανελλήνιες!».

Αυτός είναι ο τίτλος των περισσότερων δημοσιεύσεων για τον υποψήφιο μαθητή που, μόλις πληροφορήθηκε ότι δεν τα είχε πάει καλά στις Πανελλήνιες, έχασε την ψυχραιμία του και αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει με όπλο κρότου και έπειτα με μαχαίρι.
Σοκαριστική είναι και η διαδικασία στην οποία υποβάλλεται ένας μαθητής που στην εφηβική του ηλικία το μόνο που «πρέπει» να σκέφτεται είναι η εισαγωγή του σε κάποια καλή σχολή.
Σοκαριστική είναι η λειτουργία του εκπαιδευτικού συστήματος και της παραπαιδείας.
Σοκαριστικό είναι το χρηματικό ποσό με το οποίο οι γονείς εξαγοράζουν, στην ουσία, την υπό εξαφάνιση δημόσια φοίτηση στο Πανεπιστήμιο.
Σοκαριστική είναι η ψυχολογική καταπίεση που επιβάλλεται στους «υποψηφίους», αφού επικρατεί ο άγραφος νόμος «αν δεν περάσεις, απέτυχες.» Και, δυστυχώς, οι γονείς παίζουν πολύ βασικό ρόλο σε αυτή τη διαδικασία, πιεζόμενοι, πολλές φορές, και οι ίδιοι από την κοινωνική πίεση και πιστεύοντας πως ένα πτυχίο είναι το καλύτερο διαβατήριο για την αγορά εργασίας.
Διαφωτιστική είναι η μελέτη του Ερευνητικού Πανεπιστημιακού Ινστιτούτου Ψυχικής Υγιεινής, επικεφαλής της οποίας ήταν η ψυχολόγος, αναπληρώτρια καθηγήτρια Ψυχιατρικής του Πανεπιστημίου Αθηνών Άννα Κοκκέβη (συμμετείχαν επίσης οι Βασιλική Ρότσικα, λέκτωρ Ψυχιατρικής του Πανεπιστημίου Αθηνών, Αγγελική Αραπάκη από το ΕΠΙΨΥ, καθώς και ο Κλάιβ Ρίτσαρντσον από το Πάντειο Πανεπιστήμιο). Από στοιχεία που συνέλεξαν από πέντε έρευνες που πραγματοποιήθηκαν την περίοδο 1984-2007, προκύπτει πως το ποσοστό που αποπειράται να αυτοκτονήσει, έφτασε το 13,4% από το 7% το 1984.
Παρά τις αντιφάσεις, ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται. Από τη μια, οι γονείς τους πιέζουν να περάσουν σε μια καλή σχολή, γνωρίζοντας πως το πιο πιθανό είναι να ετεροαπασχολούνται αν όχι να είναι μέσα στα ποσοστά ανεργίας των πτυχιούχων που όλο και αυξάνονται. Από την άλλη, ενώ και οι ίδιοι οι μαθητές αντιλαμβάνονται το αβέβαιο μέλλον τους, προσπαθούν να «περάσουν» για να ανταποκριθούν στην οικονομική προσπάθεια των γονιών τους και να μην θεωρούνται αποτυχημένοι.
Η εντατικοποίηση που δέχονται στο σχολείο είναι το πρώτο στάδιο «εκμάθησης», ώστε να είναι το ίδιο υπάκουοι και πειθήνιοι ως εργαζόμενοι. Τα εξοντωτικά ωράρια, η έλλειψη ελεύθερου χρόνου, η στείρα αποστήθιση και η κοινωνική απομόνωση «βοηθούν» στην έλλειψη κρίσης, δημιουργικής σκέψης και αντίδρασης. Αν αυτές οι ικανότητες σου λείπουν τότε είναι πιο πιθανό να έχεις το εισιτήριο για ένα βέβαιο εργασιακό μέλλον με μια αβέβαιη, όμως, πραγματική ζωή.



Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια.
Στο μυαλό είναι ο Στόχος.
Το νου σου ε;
K. Γώγου