«Όλοι ίδιοι είναι…», «Ότι και να ψηφίσω δεν αλλάζει τίποτα…», «Όλοι τα παίρνουν και μας κοροϊδεύουν…».Είναι μερικές από τις φράσεις που ακούγονται από πολίτες ακόμα και μετά το debate και λίγες μέρες πριν τη διεξαγωγή των ευρωεκλογών.
Ομόφωνα, σχεδόν, ολόκληρος ο Τύπος της χώρας έβγαλε το πόρισμα ότι από το debate δεν βγήκε καμία ουσία, ότι δεν δόθηκε συγκεκριμένο πολιτικό στίγμα από κανένα κόμμα και πως οι πολίτες απογοητευμένοι πια θα επιλέξουν τις παραλίες.
Υπάρχει όμως μια λεπτομέρεια την οποία οι «δάσκαλοι» της δημοσιογραφίας και οι πολίτες θα έπρεπε να αναλογιστούν.
Μια από τις βασικές αρχές της δημοσιογραφίας και ένας από τους λόγους ύπαρξής της είναι να ελέγχει την εξουσία, η αρχή του κέρβερου όπως είναι γνωστή. Η δημοσιογραφία είναι χρήσιμη όταν δίνει φωνή στους αδυνάτους, όταν αποκαλύπτει.
Με δεδομένο αυτό ας τα πάρουμε από την αρχή. Οι απαντήσεις των πολιτικών αρχηγών βασίζονταν κάπου. Κι αυτό το κάπου είναι οι ερωτήσεις των δημοσιογράφων. Οι περισσότεροι πολιτικοί αρχηγοί σε τουλάχιστον μια ερώτηση δημοσιογράφου ξεκίνησαν την απάντησή τους λέγοντας: «Την περίμενα αυτή την ερώτηση…» Όχι απλά δεν αιφνιδιάστηκαν δηλαδή, αλλά πιθανώς να είχαν έτοιμη και την απάντηση.
Επομένως, η δυσαρέσκεια που προκαλούν οι απαντήσεις πέρα από την ανεπάρκειά τους σχετίζεται και με τις χιλιοειπωμένες ερωτήσεις των δημοσιογράφων. Οι ερωτήσεις ήταν αναμενόμενες. Για άλλη μια φορά, για τα σκάνδαλα της Νέας Δημοκρατίας, για τη «νέα» στροφή του ΠΑ.ΣΟ.Κ, για τα οικονομικά του ΚΚΕ, για τη στάση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α το Δεκέμβρη και για τις θέσεις του ΛΑ.Ο.Σ. σχετικά με το μεταναστευτικό και τα εθνικά θέματα. Οι δημοσιογράφοι ρωτούν τα ίδια και τα ίδια, οι πολιτικοί απαντούν τα ίδια και τα ίδια, αποτέλεσμα; Κανένα ενδιαφέρον.
Μην γελιόμαστε. Δεν πολιτικοποιήθηκε βαθιά ξαφνικά ο κόσμος και συνειδητά διαφωνεί με την αντιπροσώπευση και την έμμεση δημοκρατία, ούτε αποφάσισε να γίνει μέλος της σέχτας επαναστατών. Απλά κάτι χιλιοειπωμένο δεν αποτελεί είδηση, οπότε δεν τον «κερδίζει». Καμία συγκεκριμένη συζήτηση δεν γίνεται για τις ευρωεκλογές, ενώ για τις δημοσκοπήσεις γίνεται και συγκεκριμένη και αναλυτική μέχρι αηδίας.
Από την πλειοψηφία του Τύπου, διαβάσαμε πως δεν ξεχώρισε κάποιος, δεν υπήρξε είδηση και δεν υπήρξαν συγκεκριμένες προτάσεις ή θέσεις. Ή στραβός είν’ ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε. Όταν για παράδειγμα ο Καρατζαφέρης μιλάει για «επαναπροώθηση» των μεταναστών δεν είναι πολιτικό στίγμα του ΛΑ.Ο.Σ.; Όταν ο Αλαβάνος μιλάει για την εξέγερση του Δεκέμβρη δεν είναι πολιτικό στίγμα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.;
Όλοι ίδιοι δεν είναι λοιπόν κατ’ αρχάς γιατί αυτοί που έχουν κυβερνήσει είναι δυο κόμματα και δεύτερον γιατί η στάση τους σε καθημερινά προβλήματα ή σε γεγονότα διαφέρει.
Μια δημοσκόπηση της Alco, ενδεικτικά, καταγράφει για κάθε κόμμα την πολιτική του ταυτότητα. Τα μεγαλύτερα ποσοστά του «δεν ξέρω-δεν απαντώ» στην ερώτηση τι κόμμα είναι η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, το ΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΛΑΟΣ, οι ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ-ΠΡΑΣΙΝΟΙ, τα συγκέντρωσε ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΠΡΑΣΙΝΟΙ με 28% και 25% αντίστοιχα.
Στις δημοσκοπήσεις ο ΣΥΡΙΖΑ πέφτει συνεχώς και οι οικολόγοι ανεβαίνουν κατακόρυφα. Απορρίπτουμε ένα κόμμα το οποίο δεν ξέρουμε τι είναι ενώ την ίδια στιγμή ψηφίζουμε ένα κόμμα που πάλι δεν ξέρουμε τι ακριβώς είναι και τι προτείνει.
Άρα λοιπόν η ψήφος δεν είναι χαλαρή όπως τα περισσότερα ΜΜΕ την χαρακτηρίζουν προωθώντας την αποχή, αλλά είναι τυφλή.
Δεν διαβάζουμε πια και δεν κάνουμε το πιο απλό έστω πριν ψηφίσουμε. Να διαβάσουμε έστω το προεκλογικό υλικό των διαφόρων κομμάτων, αλλά ή τυφλά ψηφίζουμε το ίδιο ή τυφλά απέχουμε.
Κι αυτό γιατί όπως σημειώνει ο Γκυ Ντεμπόρ ζούμε στην κοινωνία του θεάματος και το θέαμα είναι αυτό που πουλάει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου