ΙΡΛΑΝΔΙΑ:ΤΟ ΠΡΑΣΙΝΟ ΝΗΣΙ

"Έριου στα αρχαία και Έριν στα νέα ιρλανδικά(κέλτικα)σημαίνει γη της Δύσης. Στην αγγλική, την επισήμως κυρίαρχη χώρα της Ιρλανδίας ,η παράξενη, η γεμάτη αντιφάσεις και συντηρητική αυτή χώρα ονομάζεται Άιρλαντ. Παρόλο που ούτε οι Ρωμαίοι ούτε οι Έλληνες δεν πάτησαν ποτέ το πόδι τους στην Ιρλανδία, και οι δυο λαοί ήξεραν πολλά για την Ιβέρνια ή Χιμπέρνια των Ρωμαίων, την Ιέρνη ή Ιουερνία των Ελλήνων. Τόσο μεγάλο ήταν το ενδιαφέρον των δυο αρχαίων πολιτισμένων λαών γι’ αυτό το μακρινό νησί, που οι Ιρλανδοί πίστεψαν κάποτε, μέσα στον 18ο αιώνα που προέκυψε η μόδα της επισήμανσης Ελλήνων παντού στον κόσμο και κυρίως στην Ελλάδα, πως ήταν…απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων! Και αυτοί!

Ωστόσο, αυτή η παλαβή δοξασία δεν είναι και τόσο παλαβή εν τέλει. Διότι οι Ιρλανδοί είναι Κέλτες και οι Κέλτες είναι, ας πούμε, Αχαιοί. Κέλτες και Αχαιοί προέρχονται από τον ίδιο ινδοευρωπαϊκό κορμό που κόπηκε στα δυο. Αυτοί που τράβηξαν προς νότον ονομάστηκαν Αχαιοί και οι άλλοι που πήγαν βορειότερα ονομάστηκαν Κέλτες. Ειδικότερα οι Κέλτες της νότιας Γαλλίας ονομάστηκαν Γαλάτες, και αυτοί που προχώρησαν ακόμα νοτιότερα ονομάστηκαν Ιταλιώτες. Συνεπώς, δικαίως οι Ιρλανδοί αισθάνονταν κάπως συγγενείς με τους Έλληνες και με τους Ρωμαίους, πράγμα που έπαιξε ίσως ρόλο στην ανάπτυξη του ιρλανδικού σοβινισμού.[…]Παλιοί Ευρωπαίοι, λοιπόν, οι κέλτες Ιρλανδοί. Δεν συμπεριφέρθηκαν ωστόσο όπως οι κέλτες Ουαλοί στην Αγγλία, που αφομοιώθηκαν με τους Αγγλοσάξονες, παρόλο που οι Ιρλανδοί αφομοίωσαν ένα σωρό λαούς που πέρασα από το νησί σαν καταχτητές και πολλοί ξέμειναν γιατί πολύ τους άρεσε η ησυχία και το βουκολικό περιβάλλον μιας χώρας τσοπαναραίων και αλογοτρόφων, από τότε μέχρι και τις μέρες μας.

Αυτά μελετούσα στο αεροπλάνο από το βιβλίο του Βασίλη Ραφαηλίδη «Οι λαοί της Ευρώπης» για να φανώ διαβασμένη στην παρέα που μας περίμενε στην Ιρλανδία αλλά και για να καταλάβω την ιστορία της μέσα από τους ανθρώπους και την καθημερινότητα τους.
Είχαμε σχεδιάσει το πρόγραμμα για τις επόμενες έξι μέρες αφήνοντας πάντα τα απρόοπτα να μας οδηγήσουν. Είχαμε σκοπό να επισκεφτούμε μια από τις σημαντικότερες ταφικές διόδους στην Ευρώπη που χρονολογείται από το 3000π.χ.,στο Newgrange, λίγο έξω από το Δουβλίνο. Θα επισκεπτόμαστε τις φυλακές Κιλμέινχαμ που χτίστηκαν το 1789 και όπου εκτελέστηκαν οι ηγέτες της εξέγερσης του Πάσχα του 1916.Θα συνεχίζαμε στο νοσοκομείο των φυλακών όπου σήμερα στεγάζεται το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. Θα περπατούσαμε στο μεγαλύτερο ευρωπαϊκό πάρκο της Ευρώπης, το Phoenix Park. Δε θα αμελούσαμε το πανεπιστήμιο απ’ όπου έχουν αποφοιτήσει μεταξύ άλλων οι Σάμουελ Μπέκετ και Τζόναθαν Σουίφτ,το πιο διάσημο εκπαιδευτικό ίδρυμα του Δουβλίνου, το Τrinity College. Θα επισκεπτόμαστε το κάστρο του Δουβλίνου, το οποίο αποτέλεσε αμφιλεγόμενο σύμβολο της βρετανικής κυριαρχίας για 700 χρόνια. Θα περπατούσαμε σίγουρα στην περιοχή του Τemple Bar με τις δεκάδες pub,τα δισκοπωλεία και τα διάφορα κέντρα τέχνης. Σίγουρα θα επισκεπτόμαστε μια από τις εκατοντάδες εκκλησίες της πόλης μιας και η θρησκεία και η εκκλησία είναι συνδεδεμένες με την ιστορία και την ύπαρξη της Ιρλανδίας. Το Σαββατοκύριακο είχαμε σχεδιάσει να ανακαλύψουμε την ιρλανδική επαρχία. Θα κατευθυνόμαστε νοτιοδυτικά για να φτάσουμε στο Κillarney, το οποίο ανήκει στον δακτύλιο του Kerry.Το καλύτερο θα το αφήναμε για το τέλος: οι επιβλητικοί βράχοι του Μόχερ, ένα από τα σημεία της δυτικής πλευράς όπου η Ιρλανδία συναντά τα σκοτεινά και κρύα νερά του Ατλαντικού ωκεανού.
Έτσι θα ολοκληρώναμε το ταξίδι μας στη χώρα που χαρακτηρίζεται από το ατελείωτο πράσινο, την απίστευτη υγρασία, την πικρή γεύση της Guinness και τους μύθους για τα ξωτικά.

ΤΕΤΑΡΤΗ


Πήραμε την πρωινή πτήση για Λονδίνο και με ανταπόκριση της ιρλανδικής air-lingus στις επτά το απόγευμα πατάγαμε το πόδι μας στη χώρα του Τζέημς Τζόυς και του Όσκαρ Ουάιλντ.
Στη διαδρομή από το αεροδρόμιο προς το ξενοδοχείο μας, το οποίο βρισκόταν στην περιοχή του Pembroke park, ο οδηγός μας έβαλε στο κλίμα της δύσκολης οικονομικής κατάστασης της Ιρλανδίας. Μόνο στο Δουβλίνο με 1.000.0000 πληθυσμό οι άνεργοι φτάνουν τις 500.000 και τα ταξί ξεπερνούν κατά 10.000 αυτά της Νέας Υόρκης. Όλοι ρίχνουν τις τιμές για να ανταπεξέλθουν οικονομικά. Αυτό διαπιστώσαμε φτάνοντας στο ξενοδοχείο που είχαμε κλείσει, όπου με 60 Ε το δίκλινο, μέναμε σε μια από τις ακριβότερες περιοχές και σ’ ένα άνετο και προσεγμένο bed & breakfast.
ΠΕΜΠΤΗ

H πρώτη μας μέρα ξεκίνησε μ’ ένα χορταστικό Irish breakfast, δηλαδή μπέικον, λουκάνικα, μπιφτέκια και κέτσαπ. Αυτό θα μας κρατούσε χορτάτους για την εκδρομή που είχαμε μπροστά μας. Προορισμός μας; Oι τάφοι του Νewgrange.
Περπατήσαμε ως το κέντρο της πόλης χαζεύοντας τα κτίσματα τα οποία είναι από πέτρα και κόκκινο τούβλο και σε συνδυασμό με τις διαφορετικές χρωματιστές πόρτες δίνουν την αίσθηση μιας άλλης εποχής. Παντού ξεφυτρώνουν μικρά ή μεγάλα πάρκα κάνοντας αυτή την πόλη ακόμα πιο όμορφη να τη βλέπεις και να τη ζεις.
Ο ποταμός Λίφει χωρίζει την πόλη στη νότια και βόρεια πλευρά του Δουβλίνου. Περπατώντας στους δρόμους της νότιας πλευράς συναντήσαμε αγάλματα των διάσημων ιρλανδών λογοτεχνών και βρεθήκαμε μπροστά στη χαλύβδινη «βελόνα» ύψους 120μ. Τhe Spire ονομάζεται αυτή η τεράστια καρφίτσα που το βράδυ φωτίζεται μόνο η κορυφή της λειτουργώντας σαν σημείο προσανατολισμού.
Λίγο αργότερα φτάσαμε στον κεντρικό σταθμό των λεωφορείων(Βucaras), απ’ όπου ξεκινήσαμε για το Newgrange,δυο ώρες έξω απ’ το Δουβλίνο. Η περιοχή καλύπτεται από μυστήριο.
«Οι πρώτοι άποικοι έφθασαν στην Ιρλανδία από την ηπειρωτική Ευρώπη γύρω στα 400π.χ, φέρνοντας μαζί τους την τέχνη της γεωργικής εκμετάλλευσης και υποτυπώδη εργαλεία. Ο μεγαλιθικός πέτρινος τάφος της νεολιθικής εποχής στο Newgrange χρονολογείται από το 3000π.χ. περίπου και είναι από τους σημαντικότερους της Ευρώπης.» Διαβάζοντας αυτά στον οδηγό ξεκινήσαμε την ξενάγηση στους χώρους των ταφών, γύρω από τους οποίους απλώνονται αχανείς πεδιάδες πρασίνου το οποίο απολαμβάνουν οι εκατοντάδες αγελάδες και πρόβατα, οι μοναδικοί κάτοικοι της περιοχής.
Η χρησιμότητα των τάφων άλλαζε ανάλογα με την περίοδο. Στην αρχή απλώς έθαβαν εκεί τους νεκρούς τους, αργότερα γύρω απ’ τους τάφους γίνονταν θρησκευτικές τελετές ενώ την τελευταία περίοδο κατοικούσαν στην κορυφή τους(πρόκειται για τάφους-λόφους όπως οι θολωτοί) χρησιμοποιώντας τους για να εντοπίζουν έγκαιρα τους εχθρούς.
Ήταν χτισμένοι βάσει των κανόνων της φύσης. Η μια είσοδος στην ανατολή, η άλλη στη δύση. Τα σχέδια στις πέτρες εικάζεται ότι συμβολίζουν τις τέσσερις εποχές, τα στοιχεία της φύσης ή πως σχετίζονται με τις μέρες της ηλιοφάνειας…κανείς δεν γνωρίζει με σιγουριά…

Τo βράδυ θα βρίσκαμε τον Μάικλ από την Ιρλανδία και τη Μαρία από την Ελλάδα στην pub “the Celt”,με ζωντανή παραδοσιακή ιρλανδική μουσική. Πήραμε το dart (το δικό μας τραμ) και κατεβήκαμε στην abbey street για να συναντήσουμε την ιρλανδική μουσική και την άφθονη μπύρα. Μπαίνοντας μέσα το πρώτο πράγμα που αντικρίσαμε είναι η διακήρυξη της ανεξαρτησίας του 1922 η οποία βρίσκεται κρεμασμένη σχεδόν παντού στην Ιρλανδία. Η Celt ήταν γεμάτη σημαίες του ΙRA,της Κούβας, των Βάσκων και πολλά παλιά μουσικά όργανα.
Οι Ιρλανδοί είναι ο πιο φιλόξενος και κοινωνικός λαός που έχω γνωρίσει. Μέσα σε μισή ώρα είχαμε τσουγκρίσει με το μισό μαγαζί ενώ χορεύαμε στους ρυθμούς του ακορντεόν και του μαντολίνου. Φώναζαν «hey folks!» που σημαίνει «γεια σας μάγκες» και κατέβαζαν μια μια τις μπύρες σαν νερό.

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ

Την επομένη το πρωί βρισκόμαστε μπροστά στην πύλη του μεγαλύτερου ευρωπαϊκού αστικού πάρκου. Το Phoenix Park υπερβαίνει σε έκταση τα 7.000 στρέμματα. Η ονομασία του προέρχεται από το κέλτικο «fionn uisce» που σημαίνει «καθαρό νερό» και αναφέρεται σε μια πηγή που κάποτε υπήρχε εδώ.
Μια μέρα δε φτάνει για να γυρίσει κανείς αυτό το πάρκο. Ανάμεσα στα εκατοντάδες μονοπατάκια που ξεφυτρώνουν από παντού, ταΐσαμε τις χήνες, περάσαμε δίπλα από τα ελάφια και επισκεφτήκαμε το ζωολογικό κήπο που βρίσκεται εντός. Περάσαμε το μνημείο Ουέλινγκτον του 1817(ένας πέτρινος ψηλός στύλος) και κατευθυνθήκαμε προς την πίσω πλευρά του πάρκου. Από εκεί με λεωφορείο φτάσαμε στις φυλακές Κιλμέινχαμ.
Σε μια περιοχή εμφανώς πιο υποβαθμισμένη από αυτή του κέντρου, γεμάτη εργατικές κατοικίες και χωρίς εμπορικούς δρόμους κοντά, βρίσκονται αυτές οι επιβλητικές φυλακές του 1789.Το βασικό υλικό της φυλακής ήταν ο ψαμμίτης ο οποίος έσταζε όταν ο καιρός ήταν άσχημος προκαλώντας έτσι ένα υγρό και ψυχρό κλίμα με επιπτώσεις στην υγεία των κρατουμένων.
Στα 400 κελιά κρατούνταν έως και 9000 άνθρωποι, ανάμεσά τους και παιδιά. Είναι γνωστές σαν οι δεύτερες φυλακές της Βαστίλης λόγω των βασανιστηρίων και των άθλιων συνθηκών. Πριν αρχίσει η ξενάγηση, υπάρχει στο ισόγειο μια μόνιμη έκθεση που μας προϊδέασε για το τρομακτικό και ζοφερό κλίμα. Το ένα κομμάτι αφορά στις τεχνικές απαγχονισμού, στα κλειδιά των κελιών, στις χειροπέδες, στα πιάτα που έτρωγαν κτλ. Το άλλο κομμάτι αφορά στα προσωπικά αντικείμενα των κρατουμένων και στον αγώνα για την ανεξαρτησία.
Η ξενάγησή μας ξεκίνησε από τα κελιά της δυτικής πτέρυγας .Η θερμοκρασία ήταν αισθητά πιο χαμηλή από έξω ενώ το φως σε κάθε όροφο έμπαινε από μια χαραμάδα και όπως μας διευκρίνισε η ξεναγός αυτό ήταν μέρος των ψυχολογικών βασανιστηρίων. Προχωρήσαμε ως το παρεκκλήσι των φυλακών όπου είχε τελεστεί ο γάμος του αγωνιστή της εξέγερσης Plankett με την Grays Gifford, συγκρατούμενής του, το 1916. Τους επετράπη να μείνουν δέκα λεπτά μαζί προτού εκτελεστούν. Στο χώρο της μόνιμης έκθεσης υπάρχουν και οι βέρες τους. Στον προαύλιο χώρο ο οποίος είναι εξαιρετικά στενός και μικρός, είναι τοποθετημένοι δύο σταυροί, βρισκόμαστε στο χώρο της εκτέλεσης των ηγετών της εξέγερσης του Πάσχα.
Η ανατολική πτέρυγα είναι βικτοριανής αρχιτεκτονικής με σφαιρική διάταξη και τρεις ορόφους, γύρω από τη τεράστια σιδερένια σκάλα, με πάμπολλα μικροσκοπικά κελιά. Οι συνθήκες κράτησης ήταν άθλιες. Ο κάθε κρατούμενος είχε δικαίωμα να καταναλώνει ένα κερί στις δυο βδομάδες , οι κουβέρτες πολλές φορές δεν έφταναν για όλους και στα διάφορα είδη καταναγκαστικής εργασίας υποβάλλονταν όλοι οι κρατούμενοι.
Τα βιβλία που διατίθενται στην είσοδο είναι κατατοπιστικά με φωτογραφίες εποχής και μαρτυρίες των κρατουμένων.
Διαγώνια με τις φυλακές, βρίσκεται το πρώην νοσοκομείο Κιλμέινχαμ,το οποίο χτίστηκε πριν τις φυλακές και σήμερα στεγάζει το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. Για να φτάσουμε στην είσοδο διασχίσαμε την τεράστια πέτρινη πύλη, περάσαμε δίπλα από το νεκροταφείο και τους καταπράσινους κήπους του πρώην νοσοκομείου. Το κτίριο είναι από τα πρώτα κλασσικά κτίρια της Ιρλανδίας.
Στην εσωτερική αυλή όμως αυτό που σε εντάσσει στη σύγχρονη τέχνη είναι ένα γιγάντιο video wall όπου μια αλλόκοτα ντυμένη show woman συνδυάζει το cabaret με το retro.Βρισκόμαστε στο IMMA και για καλή μας τύχη πετύχαμε την αναδρομική έκθεση του D. O’Honoghuie. Αυτός ο καλλιτέχνης συνδυάζει την φωτογραφία και τη ζωγραφική. Την ιστορία μέσω των παλιών φωτογραφιών και το σήμερα μέσω της ζωγραφικής. Αφού απολαύσαμε την αναδρομική έκθεση χαθήκαμε αρκετές φορές στο αχανές αυτό κτίριο και στα πάμπολλα μικρά του δωματιάκια μέχρι να βρούμε τη μόνιμη έκθεση.
Δεν καθίσαμε στο συμπαθητικό καφέ του μουσείου γιατί έπρεπε να προλάβουμε το second hand bazaar βιβλίου στο Trinity College,το οποίο έκλεινε στις 5.

Το Trinity είναι μια όαση από μόνο του. Μέσα στις απέραντες εκτάσεις βρίσκονται διασκορπισμένα επιβλητικά και κλασσικά κτίρια του 16ου,17ου και 18ου αιώνα αλλά και πολλά αγάλματα. Το σημαντικότερο κτίριο είναι αυτό της Παλαιάς Βιβλιοθήκης όπου φιλοξενούνται 4.000.000 βιβλία!
Σχεδόν τρέχοντας φτάσαμε στο χώρο του bazaar και ξεκινήσαμε σαν γνήσιοι βιβλιοφάγοι να ψάχνουμε παλιούς τίτλους και να διαλέγουμε βιβλία από τους θεματικούς πάγκους που είχαν διαμορφωθεί έτσι ώστε να διευκολύνεται ο ενδιαφερόμενος. Ανάμεσα σε βιβλία παντός είδους επιλέξαμε ένα σχετικό με την ιστορία της Ιρλανδίας, ένα με φωτογραφίες παλιότερων γεγονότων και εξώφυλλα του Τύπου της Ιρλανδίας και ένα με παραμύθια από το 1886 σε άσχημη κατάσταση, έτοιμο να χαθεί στο χρόνο. Κι’ όλα αυτά έναντι 13Ε . Αφού σχεδόν μας έδιωξαν περιπλανηθήκαμε στην περιοχή του Temple Bar αναζητώντας μια όμορφη pub να ξεδιψάσουμε και να φάμε κάτι.
Η rock pub-bar “mezz” ήταν γεμάτη αφίσες του ιρλανδού Rory Gallagher, σκοτεινή αλλά όαση μετά από τόσο περπάτημα. Δοκιμάσαμε ένα παραδοσιακό πιάτο με ψητές πατάτες και σάλτσα σκόρδου για να κατεβάσουμε σαν νερό μετά τις διαφορετικές μπύρες που δοκιμάσαμε.
Αργότερα περπατήσαμε τις πετρόχτιστες στοές του Τemple Bar που πλημμυρίζουν από μαγαζιά με παλιά βινύλια ,με βιβλία,cd’s,ρούχα, και ότι άλλο θες. Αγοράσαμε cd’s παραδοσιακής ιρλανδικής μουσικής.
Έπρεπε να ετοιμαστούμε γιατί την επομένη μας περίμενε η ιρλανδική επαρχία.

ΣΑΒΒΑΤΟ

Στις 9 το πρωί του Σαββάτου βρισκόμαστε στο τρένο για το Killarney. Απέχει τέσσερις περίπου ώρες από το Δουβλίνο και το εισιτήριο μετ’ επιστροφής στοιχίζει 65Ε. Όλα τα μεταφορικά μέσα στην Ιρλανδία από το ταξί και το λεωφορείο μέχρι το τρένο είναι πανάκριβα.
Στη διαδρομή διαπιστώσαμε ότι σχεδόν όλη η Ιρλανδία καλύπτεται από απέραντες καταπράσινες πεδιάδες, cottages(όπως λέγονται τα σπίτια του χωριού με την σκεπή από χορτάρι), αγελάδες και άλογα να βόσκουν και μια ψιλή βροχή να ραντίζει το χορτάρι.
Φτάνοντας στο Killarney αντικρίσαμε αρκετές άμαξες με άλογα, πλακόστρωτα στενά γεμάτα μαγαζιά με souvenir και πολλά bed & breakfast. Μια κωμόπολη που το καλοκαίρι γεμίζει με κόσμο. Με τις βαλίτσες μας στο χέρι αναζητήσαμε το κοντινότερο κατάστημα ενοικίασης αυτοκινήτων.
Στο οδικό δίκτυο της Ιρλανδίας όπως και της Αγγλίας όλα είναι ανάποδα. Με το άγχος της προσαρμογής ψάξαμε το bed & breakfast που είχαμε κλείσει, το οποίο βρισκόταν στη μέση μιας καταπράσινης πεδιάδας.
Νωρίς το απόγευμα φτάσαμε στο εθνικό πάρκο του Killarney ( National Park of Killarney), έκτασης 100 τετρ. χλμ. Στις τέσσερις ώρες που περπατούσαμε διανύσαμε μόλις το ένα δέκατο του πάρκου. Περπατώντας ανάμεσα σε πράσινες πεδιάδες έχοντας στα δεξιά μας την τεράστια λίμνη του πάρκου, απολαμβάναμε τον αέρα της επαρχίας. Περάσαμε τις μικρές παραλίες που σχηματίζει η λίμνη, συναντήσαμε τις δεκάδες αγελάδες που βοσκούν και φτάσαμε σ’ ένα γοτθικό αβαείο δίπλα στο οποίο βρίσκεται ένα νεκροταφείο με γιγάντιους κέλτικους σταυρούς.
Συνεχίσαμε για να βρούμε τα ανάκτορα ενός Άγγλου κατακτητή με περίτεχνους κήπους γύρω γύρω και θέα τη λίμνη που αγκαλιάζουν δυο βουνά. Στο τέλος της πεζοπορίας το τοπίο μας αντάμειψε. Φτάσαμε στον ψηλότερο καταρράχτη του πάρκου όπου για ώρα απλώς ακούγαμε το νερό.

Το απόγευμα επιστρέψαμε στο κέντρο πεινασμένοι. Οι επιλογές δεν είναι πολλές καθώς τα εστιατόρια είναι ακριβά και επιπλέον η κουζίνα είναι ανοιχτή μέχρι τις εννέα το βράδυ. Το βράδυ στο Killarney δεν ξέρεις πια pub να πρωτοδιαλέξεις. Αυτό που μας εντυπωσίασε είναι ότι στο ίδιο μαγαζί διασκέδαζαν άνθρωποι από 20 έως 70 ετών. Αυτό που τους ενώνει είναι η μουσική και η γεύση της μπύρας.

ΚΥΡΙΑΚΗ

Είχαμε ξεκινήσει για τη μεγαλύτερη απόσταση που θα διανύαμε οδηγώντας ανάποδα! Γύρω στις τέσσερις ώρες έπρεπε να ταξιδέψουμε βορειοανατολικά για να συναντήσουμε τα βράχια του Μόχερ (Cliffs of Moher). Οι ξακουστοί για το δέος που προκαλούν και για το ύψος τους βράχοι ξεπερνούν τα 300μ. .Σαν κομμένοι με ξυράφι προστατεύουν την Ιρλανδία από τα αρπακτικά και σκοτεινά νερά του Ατλαντικού ωκεανού.
Στο ταξίδι μας περάσαμε χωριά ψαράδων, παραλίες τεράστιες, λίμνες στις οποίες ευδοκιμούσαν πολλά είδη πουλιών. Επιβιβαστήκαμε στο ferry boat για να διασχίσουμε τον κόλπο που δημιουργείται κάπου στα μέσα της διαδρομής.
Φτάνοντας εκεί, νιώσαμε τι σημαίνει Ατλαντικός ωκεανός και φανταστήκαμε τα πρώτα ταξίδια προς την Αμερική. Τα νερά έσκαγαν με ορμή πάνω στα ακλόνητα βράχια δημιουργώντας σύννεφα αφρού, κρατούσαμε αντίσταση για να μη μας πάρει ο αέρας ,η βροχή δε σταματούσε λεπτό και η ομίχλη πύκνωνε συνεχώς. Όταν πια δε βλέπαμε στο μισό μέτρο και είχαμε γίνει μούσκεμα μπήκαμε στην ειδικά διαμορφωμένη καφετέρια –βράχο για φαγητό. Βράδυ πια, επιστρέφαμε στην κωμόπολη.

ΔΕΥΤΕΡΑ

Τη Δευτέρα το πρωί επιστρέψαμε στο Δουβλίνο και επισκεφτήκαμε το κάστρο του.
Κατασκευασμένο με εντολή του βασιλέα Ιωάννη κατά τον 13ο αιώνα, με την πάροδο των χρόνων το κάστρο εξελίχθηκε από μεσαιωνικό φρούριο σε κατοικία των αντιβασιλέων και διοικητικό κέντρο. Επισκεφτήκαμε τα κρατικά διαμερίσματα τα οποία είναι στολισμένα με χρυσούς πολυελαίους, με περίτεχνους κλασσικούς πίνακες, θρόνους και ακριβά χαλιά. Η ξενάγησή μας τελείωσε στο χώρο της κρύπτης των Βίκινγκς. Ανασκαφές ανακαλύπτουν τα ερείπια του αρχικού κάστρου, ενός τμήματος του τοίχους της πόλης του 9ου αιώνα και της τάφρου του ποταμού Ποντλ, ο οποίος πια έχει μπαζωθεί.
Ήταν το τελευταίο μας απόγευμα στο Δουβλίνο. Διασχίσαμε με το λεωφορείο τον ποταμό Λίφεϊ. Κατευθυνόμαστε στη βόρεια πλευρά του Δουβλίνου, με τις πιο φτωχές γειτονιές και τους όχι τόσο πολυσύχναστους δρόμους. Τα παιδιά της γειτονιάς έπαιζαν μπάλα όταν αντιλήφθηκαν την παρουσία μας.
Στην υποβαθμισμένη αυτή περιοχή του Summer hill δύσκολα κυκλοφορεί κανείς με άνεση το βράδυ. Εκεί μένει η Μαρία και ο Μάικλ, ο Ιρλανδός συγκάτοικός της. Μας είχαν καλέσει για φαγητό. Η Μαρία έφτασε εδώ πριν έξι χρόνια για μεταπτυχιακές σπουδές, σήμερα τελειώνει το διδακτορικό της και εργάζεται στη δημοτική βιβλιοθήκη. Ο Μάικλ μεγάλωσε στην Ιρλανδία, τελειώνει τις σπουδές του στο Trinity College ενώ παράλληλα εργάζεται σε μια οικονομική εταιρεία. Αφού φάγαμε όλοι μαζί ανταλλάξαμε ιστορίες από Ελλάδα και Ιρλανδία, ανταλλάξαμε μουσικές και…..Mail για να ξαναβρεθούμε.


Με την επιθυμία μας να χορτάσουμε με ό,τι μας προσφερόταν στο δρόμο μας, έξι μέρες μετά, αποχαιρετούσαμε τη χώρα των Βίκινγκς, των μύθων των ξωτικών, της υγρασίας, του ατέλειωτου πράσινου, της μουσικής, της μαύρης μπύρας…