ΠΩΛΕΙΤΑΙ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ

«Κάθε μέρα τρως αγγούρι και το Σάββατο είσαι μούρη».
Το βλέπω γραμμένο κάθε μέρα σε τοίχο στο πανεπιστήμιο και σκέφτομαι πόσο ακραία είναι αυτή η επιβολή του τρίπτυχου «Σάββατο-λεφτά-διασκέδαση».
Αν δεν έχεις λεφτά δεν καταναλώνεις-δεν διασκεδάζεις και αν δεν βγεις το Σάββατο δεν είσαι μούρη.
Ο ηλίθιος καταναλωτισμός και ο χυδαίος υλισμός είναι ακραία στερεότυπα που επιβάλλονται στη νεολαία και στον τρόπο που διασκεδάζει.
Η διασκέδαση της εκτόνωσης, του «να τα σπας» είναι κοινός τόπος για την πλειοψηφία αφού αυτό το μοντέλο καλλιεργείται.Είναι ένας επιβαλόμενος τρόπος εκτόνωσης μια φορά την εβδομάδα για να αντέξουμε τα όσα άλλα άκραια μας επιβάλουν τις υπόλοιπες έξι μέρες.
Όμως ακόμα και για τη διασκέδαση ο χωροχρόνος είναι καθορισμένος.

Ο χώρος προσδιορίζεται σε μέρη τύπου Μall όπου είκοσι ευρώ με το ζόρι σε φτάνουν να πας σινεμά με όλα τα κομφόρ και να πιεις ένα ποτό στο πολύχρωμο κλουβί που μάλλον «είσοδο» το λες αυτό παρά «έξοδο».
Μπορεί να είσαι στο απέναντι πεζοδρόμιο του μαγαζιού στο Γκάζι με το ποτό στο χέρι αλλά επειδή το πλήρωσες οχτώ ευρώ πρέπει να περάσεις τέλεια, να γελάσεις, να φωνάξεις, να ξεδώσεις τέλος πάντων.
Μπορεί να είσαι στα μπουζούκια(το ναό της εκτόνωσης), να ακούς αυτά τα ουρλιαχτά, να χωρεύουν όλοι κολλημένοι και σφινομένοι ανάμεσα στα τραπέζια, να σε πατάνε και να περνάς όμως καλά γιατί τι άλλο να κάνεις;Εκατόν πενήντα ευρώ είχε το μπουκάλι ,μπορείς να μην περάσεις καλά;
Απάθεια, αποχαύνωση, καταναλωτισμός.
Αν θέλεις να διασκεδάσεις πρέπει να τα σκάσεις χοντρά. Η΄μήπως όχι;

Ο χρόνος είναι και αυτός καθορισμένος. Προσδιορίζεται σε μια, άντε βαριά βαριά δυο φορές την εβδομάδα.Πάρασκευή και φυσικά το μεγάλο Σάββατο.Το Σάββατο πλασάρεται σαν η μόνη μέρα που είσαι “ελεύθερος” να τα σπάσεις για να αντέξεις στη δουλειά και στη σχολή, στην εξωφρενική καθημερινότητα όλη την υπόλοιπη εβδομάδα.Τις άλλες μέρες όμως πρέπει μόνο να δουλεύουμε και να εκπαιδεόμαστε από την tivi. Μόνο το Σάββατο είναι «δικό σου”.Και είναι λίγος αυτός ο χρόνος. Όταν ο μόνος ελεύθερος χρόνος των μαθητών ,ας πούμε, είναι τρεος ώρες τη βδομάδα, προτιμούν να πάνε να τα πιούν από το να πάνε θέατρο ή σινεμά.

Το ένα καλούπι οδηγεί στο άλλο. Πλασάρεται στη νεολαία αυτή η αντίληψη περί διασκέδασης γιατί είναι η πιο ελεγχόμενη. Προβατοποιημένη, καθορισμένη, κερδοφόρα. Από πίσω κρύβεται ο φόβος της σκέψης, της δημιουργίας, της τέχνης, της συλλογικότητας. Ο φόβος της διασκέδασης σε ακαθόριστο χωροχρόνο, low-budget, παρείστικα και δημιουργικά.
`