Απολύσεις στο Δ.Ο.Λ. αλλά και ανάκληση απολύσεων μετά από δυναμική κινητοποίηση των εργαζομένων.

Κατάληψη ΕΣΗΕΑ

Σχολιαστές χωρίς σύνορα

Όταν η εξέγερση κατεβεί σαν λύκος...

Νοέμβρης 1973, Δεκέμβρης 2008, ο επόμενος σταθμός πότε; Τη στιγμή που η αγέλη της οργής και της δημιουργίας ξεσπάσει, τότε είναι που θα χαράξει ξανά η ελπίδα... Του Νίκου Ταυρή.


Aναδημοσίευση από την εφημερίδα Δρόμος


Μεθαύριο λήγει το κινητό, 82,75 ευρώ. Ευτυχώς για το νοίκι έχουμε ακόμα μέρες. Μίλησα και με την μάνα μου χτες, έχει να πληρωθεί δύο μήνες, πρέπει κάτι να στείλω και στους δικούς μου. Και αύριο πάλι σε αυτή την κωλοδουλειά. Εννιά ώρες ανούσια πράγματα μόνο και μόνο για 800 ευρώ, ασφάλιση part-time για να συντηρείται η βίλα και το κότερο του αφεντικού. Αλήθεια πόσο του ήρθε η περαίωση; Με τρώει η περιέργεια να μάθω με πόσα την σκαπούλαρε. Και πώς πάνε εκεί αύριο. Ο ηλεκτρικός δεν «παίζει», όπως συνήθως, άρα λεωφορείο και μετρό. Ταλαιπωρία πριν ακόμα ξεκινήσει η μέρα. Και πρέπει στη δουλειά να είμαι ακριβώς γιατί έχουμε και ραντεβού για το νέο έργο που θα αναλάβει η εταιρία. Άντε κοιμήσου τώρα με αυτό το άγχος και με την ένταση της εξόδου που μόλις τελείωσε. Τι έξοδος και αυτή. Σκέτη εκτόνωση, μηδέν εις το πηλίκο. Ευτυχώς που ο συγκάτοικος είχε κέφια και κάναμε λίγο «χαβαλέ». Και τώρα; Μουσική ή τηλεόραση; Τι είναι πιο νανουριστικό για την φαιά μου ουσία; Μάλλον η τηλεόραση. Βοηθάει να φύγουν όλα αυτά από το μυαλό μου, αλλά έτσι κι αλλιώς το πρωί δεν θα θυμάμαι με διαύγεια όλες αυτές τις νυχτερινές σκέψεις μέχρι να ξαναέρθουν το επόμενο βράδυ και το μεθεπόμενο και ξανά και ξανά.
Πόσες φορές δεν μας έχουν επισκεφθεί αυτές οι σκέψεις. Και πόσες φορές δεν τις έχουμε διώξει πιστεύοντας είτε ότι θα ξεχαστούν και θα περάσουν είτε ότι την επόμενη μέρα κάτι θα γίνει και ως διά μαγείας θα λυθούν από μόνα τους αρκετά από αυτά που μας απασχολούν. Και όμως η κατάσταση δεν αλλάζει από μόνη της, μάλλον για να το πούμε καλύτερα, φροντίζουν οι κρατούντες, διεθνείς και ντόπιοι, και ο συρφετός που τους υπηρετεί, να αλλάζει συνεχώς προς το χειρότερο.
Μισή δουλειά, μισθοί επιβίωσης, αποστειρωμένη και ακριβοπληρωμένη διασκέδαση, πολιτιστική φτώχεια σε όλα τα επίπεδα -κάποτε είχαμε ποσότητες και όχι ποιότητες για να ξεγελιόμαστε, τώρα και οι ποσότητες λιγοστεύουν- αποξένωση, αλλοτρίωση, ελάχιστη ουσιαστική επικοινωνία, υποκατάστατα όλων των ειδών, από το πώς θα «φτιάχνεσαι» μέχρι το πώς θα είναι οι κοινωνικές σχέσεις μας. Εδώ και αν «παίζει» η υποκατάσταση, γεμάτη συμβιβασμούς, επιβεβλημένες συνθήκες και ψεύτικες ανάγκες. Για όλα τα γούστα κάτι υπάρχει. Τι λοβοτομή θέλετε; Το νούμερο 4; Από εδώ παρακαλώ... Ούτε καν μισή ζωή. Μόνο επιβίωση, χαμοζωή και μια καχεκτική ελπίδα ότι κάτι μπορεί να αλλάξει, έτσι από μόνο του. Και όλα αυτά όταν οι συνθήκες ζωής δραματικά χειροτερεύουν από μέρα σε μέρα, όταν το εργασιακό και κοινωνικό περιβάλλον αποτυπώνεται με τα πιο μελανά χρώματα, όχι στο μέλλον, ούτε καν αύριο, αλλά τώρα, σήμερα.


Ένα σημείωμα για τον Νοέμβρη

Το παρόν σημείωμα υποτίθεται ότι θα προσπαθούσε να αναδείξει το κόκκινο νήμα που συνδέει την εξέγερση του Πολυτεχνείου με το σήμερα. Μια εξέγερση που σε λίγες μέρες θα «εορταστεί» με κάθε επισημότητα από τις πολιτικές νεολαίες και το κίνημα με τον γνωστό και αφυδατωμένο τρόπο. Μερικές εκατοντάδες κόσμου θα «πλακώνεται» για τους χώρους και τα τραπεζάκια, μέσα σε ένα ίδρυμα ασφυκτικά περικυκλωμένο από την αστυνομία και όλη η κατάσταση θα θυμίζει απελπιστικά ντέρμπι αιωνίων. Μέσα οι χούλιγκανς ξεδίνουν υπό την επίβλεψη του κράτους και έξω η πραγματικότητα προχωράει με την αδυσώπητη ροή της.

Υπάρχει όντως σύνδεση ή όλα αυτά είναι στο μυαλό κάποιων «κολλημένων»; Υπάρχει. Και όχι μόνο μία. Υπάρχουν πολλές όχι μόνο συνδέσεις αλλά και αναλογίες με το τότε. Πέρα από την προφανή αναλογία ότι και τα δύο καθεστώτα, και η χούντα και η τρόικα, είναι ξενοκίνητα, υπάρχει και μια άλλη πολύ σημαντική, που σε αυτή θα ήταν καλό να επικεντρωθούμε. Αυτή, της νεολαίας και του ρόλου που έπαιξε. Και τότε υπήρχε η νεολαία που ασφυκτιούσε. Που ήθελε να αναπνεύσει τον αέρα της ελευθερίας, τον αέρα της αλλαγής. Και σιγά-σιγά, αρχίζοντας από τις παρέες, από τους συλλόγους και από αλλού, πραγματοποίησε μια εξέγερση που άλλαξε μια και καλή τον πολιτικό και κοινωνικό χάρτη της χώρας, που γκρέμισε μια σειρά από βεβαιότητες και συμβιβασμούς, που ριζοσπαστικοποίησε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους. Βέβαια μόνο αηδία μπορεί να αισθανθεί κάποιος για το πού κατάντησαν πολλoί αυτής της γενιάς, αλλά τουλάχιστον την κρίσιμη στιγμή έπαιξαν τον ρόλο που τους αναλογούσε και πολλά από τα δικαιώματα που απολαμβάνουμε τώρα, ό,τι έχει απομείνει τουλάχιστον, οφείλονται στους αγώνες που δόθηκαν τότε. Αυτή την αναλογία πρέπει να την κρατήσουμε και να την εμβαθύνουμε όσο μπορούμε - τόσο σε περιεχόμενο όσο και σε πρακτικές.

Κάποιοι παλιότεροι λέγανε: «μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση». Συμφωνούμε, αλλά παράλληλα η κατάσταση πλέον έχει προχωρήσει ακόμα πιο πολύ. Όταν σου επιφυλάσσουν μια ζωή χωρίς μέλλον, όχι «απλά» με μαύρο μέλλον, αλλά χωρίς καθόλου μέλλον γιατί τότε να μην δημιουργήσουμε το δικό μας μέλλον. Γιατί να μην ορίσουμε εμείς πλέον τη μοίρα μας. Αφού πλέον, δυστυχώς ή ευτυχώς, οι αυταπάτες όχι απλά έχουν διαλυθεί αλλά ούτε καν πλασάρονται πια, γιατί να μην φωνάξουμε δυνατά τις επιθυμίες μας και τις ανάγκες μας. Ήρθε πια ο καιρός να πάρουμε όλες τις χρωματιστές κιμωλίες που μπορούμε να κρατήσουν τα δυο μας χέρια και να ζωγραφίσουμε στο μαυροπίνακα της ζωής ένα αύριο που θα είναι φωτεινό, δροσερό και πάνω από όλα θα γεμίζει τις καρδιές μας με πάθος, με ελπίδα και με δημιουργία.


Να πούμε το δικό μας ανυποχώρητο όχι

Ο Δημήτρης Α.Σεβαστάκης σε ένα άρθρο του με τίτλο «Η μειλίχια κτηνωδία», στην Ελευθεροτυπία, 20/10/2010, έγραφε: «αυτό που σου ζητάνε, αυτό που χρωστάς, είναι κάτι άλλο, βαθύτερο, πιο απόλυτο και μη μετρήσιμο. Ζητάνε την ενδοτικότητα, τη δουλεία, την τρομαγμένη παραδοχή. Ναι σε όλα, ένα τραυλό “ναι”, ένα ανυποχώρητο “ναι”, ένα “ναι” που να μη δέχεται απλώς, αλλά να συντρίβει». Σε αυτό το τραυλό ναι, όλοι εμείς πρέπει να πούμε το δικό μας συνειδητό, εξεγερμένο, αποφασιστικό και γεμάτο αξιοπρέπεια όχι. Και για να γίνει αυτό θα πρέπει να περπατήσουμε ξανά το δρόμο της εξέγερσης. Όλοι εμείς, οι νέοι και οι νέες αυτής της χώρας θα πρέπει να γίνουμε ξανά η δύναμη που θα γείρει με αποφασιστικό τρόπο την πλάστιγγα υπέρ της αλλαγής. Και για να γίνει αυτό θα πρέπει και να μισήσουμε. Όχι απλά να γεμίσουμε την ψυχή μας με μίσος και καταστροφή, όπως διαλαλούν και πράττουν με επαναλαμβανόμενο ρυθμό κάποια κομμάτια του κινή ματος, αλλά να μισήσουμε βαθιά, να μισήσουμε ουσιαστικά όλους αυτούς που μας απαρνούνται το μέλλον και την ίδια τη ζωή. Που μας αρνούνται τη δημιουργία, την απελευθέρωση, την ελπίδα να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα από την κλίμακα του «εφικτού». Και προσεκτικά, σχεδιασμένα, συνειδητά, αποφασιστικά να σχεδιάσουμε το τέλος τους, την οριστική ήττα τους.

Αυτό θα έρθει μέσα από μια σειρά μεγάλες και μικρές μάχες. Άμεσες και έμμεσες. Ενάντια σε όσους θέλουν να μας ρίξουν στην άβυσσο που προετοιμάζουν, στο κοινωνικό, εργασιακό, πολιτικό, κοινωνικό και πολιτιστικό Καιάδα, όπου πλέον θα πετιούνται οι πολλοί μόνο και μόνο για να διατηρήσουν τα πλούτη τους οι λίγοι. Ενάντια σε ό,τι έχει στόχο το μυαλό μας, σε ό,τι έχει σκοπό να παραλύσει το πνεύμα μας. Να εξεγερθούμε ενάντια στην παθητικότητα, την αδράνεια, την αναδίπλωση, τα υποκατάστατα, το νάρκωμα. Ενάντια στους διεθνείς μπάτσους ΔΝΤ-Ε.Ε.-Ευρωπαϊκή Τράπεζα, που αποφάσισαν ότι η χώρα μας είναι η πίσω αυλή τους και ο λαός μας ένας ακόμα σκλάβος τους. Ενάντια στους εγχώριους υπηρέτες τους, την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ που πλέον κυβερνά με ποσοστό 20%, όπως απέδειξαν οι πρόσφατες εκλογές. Ενάντια στα υπόλοιπα αστικά κόμματα που αποδέχονται όλη αυτή την κατάσταση και την σιγοντάρουν άλλοτε ανοιχτά, άλλοτε καλυμμένα. Ενάντια στην Aριστερά που φαίνεται να μην θέλει να καταλάβει τι διακυβεύεται. Ενάντια σε κάθε κρατικίστικη και εξουσιαστική λογική ακόμα και αν προέρχεται από τα πιο «δυναμικά» κομμάτια του κινήματος. Ενάντια στην καταστολή που πλέον έχει πάρει τη μορφή της συνεχούς παρακολούθησης όλης της κοινωνίας. Ενάντια στον αντιδημοκρατικό κατήφορο που βιώνουμε, όπου πλέον έχει καταλυθεί το Σύνταγμα και κάθε έννοια δημοκρατικού δικαιώματος.


Όπλο η αλληλεγγύη, η συλλογικότητα, η οργάνωση

Και για να τα καταφέρουμε θα πρέπει να χρησιμοποιήσουμε όλα μας τα όπλα. Και να μην ξεχάσουμε τα πιο αποτελεσματικά. Την αλληλεγγύη, τη συλλογικότητα και την οργάνωση. Με σκοπό την αντίσταση. Να χτίσουμε συλλογικότητες καινούριες, να ψάξουμε αν υπάρχουν σχήματα που μας χωράνε. Να το παλέψουμε. Να πετάξουμε από πάνω μας την προβιά που μας κάνει να μοιάζουμε με πρόβατα και να αποκαλύψουμε την αληθινή μας φύση. Αυτή του λύκου. Ήδη το αλύχτισμα ακούγεται από μακριά. Αλλά χρειάζεται να βρεθούμε, να κουβεντιάσουμε και να ενωθούμε. Και να οργανωθούμε σε μια συνειδητή αγέλη οργής και δημιουργίας, που σκοπό θα έχει να αλλάξει την κοινωνία και τις ζωές μας. Τότε θα είναι η στιγμή που η ελπίδα θα πάρει μια νέα ανάσα, που θα λάμψει κατακόκκινη στο βάθος του ορίζοντα...

Στο τεύχος Οκτωβρίου του κοντέινερ ένα ενδιαφέρον αφιέρωμα στην Εργασία.
*http://konteinermag.blogspot.com/

Χιλιάδες ποδηλάτες,αλλά κανένας ποδηλατόδρομος.

photo:www.localathens.blogspot.com

Όταν η βενζίνη ανεβαίνει στα ύψη και το μποτιλιάρισμα στους δρόμους της Αθήνας σε κάνει να μαρτυράς που δεν έχεις φτερά,τότε η λύση μάλλον ακούει στο όνομα ποδήλατο.
Οι ποδηλάτες εμφανίζονται οργανωμένοι, διατεθημένοι να πείσουν τους υπόλοιπους να αρχίσουν το πετάλι και αποφασισμένοι να διεκδικήσουν αυτά που δικαιούνται σε επίπεδο ασφάλειας και σεβασμού από το κράτος.Κι όλα αυτά χωρίς πολλά λόγια αλλά με πολλές πράξεις.
Ένα από τα πιο ενημερωμένα και δραστήρια sites το οποίο παίζει βασικό ρόλο στον συντονισμό της κίνησης αυτής είναι οι podilates.gr.
Ξεκίνησε δειλά το 2004 όταν κάποιοι ποδηλάτες αντέδρασαν στην απαγόρευση της εισόδου των ποδηλάτων στον ΗΣΑΠ.
Τέσσερα χρόνια μετά η συμμετοχή του κόσμου ξεπερνά όλες τις προσδοκίες.
“Η κίνηση αυτή, οι podilates.gr, είναι μια ανοιχτή συνέλευση που γίνεται δυο φορές το μήνα και αποφασίζουμε ανοιχτά και αμεσοδημοκρατικά τις δράσεις μας, είναι επίσης το site που βοηθά ιδιαίτερα για την ενημέρωση του κόσμου και βέβαια είναι ο κόσμος που συμμετέχει σε όλο αυτό με τον δικό του τρόπο ο καθένας”, λέει ο Τάσος Αλεξανδράκης, εκπαιδευτικός και μέλος της κίνησης.
Προσπαθούν με ακτιβιστικούς-και όχι μόνο- τρόπους να προωθήσουν τη χρήση του ποδηλάτου ως μέσου μεταφοράς στην πόλη.
Τα βασικά τους αιτήματα είναι νόμοι εδώ και χρόνια σε άλλες ευρωπαικές χώρες. Να επιτραπεί η μεταφορά των ποδηλάτων στο μετρό και σε κάποια -αν όχι σε όλα- τα δρομολόγια του ΟΑΣΑ, να υλοποιηθεί δίκτυο ποδηλατόδρομων και να αλλάξει ο αναχρονιστικός κώδικας οδικής κυκλοφορίας.
“Εδώ και κάποια χρόνια, χάρη στις διαπραγματεύσεις των ποδηλατιστών με τον διευθύνοντα σύμβουλο του ΗΣΑΠ, τα ποδήλατα επιτρέπονται στα βαγόνια του ηλεκτρικού και όπως μας λένε οι υπεύθυνοι δεν δημιουργούνται προβλήματα, οι αντιδράσεις του κόσμου είναι θετικές και εκτιμούμε ότι αυτό θα συνεχιστεί”, συμπληρώνει ο Τάσος.

Ποδηλατικός γύρος με παρεμβάσεις


Στον 19ο Ποδηλατικό Γύρο της Αθήνας που αναβίωσε ο Δήμος Αθηναίων το 2007 “συμμετείχαν” πάνω από 6.000 ποδηλάτες και ποδηλάτισσες.
“Εμείς μοιράσαμε περίπου 2-3000 φυλλάδια ενημερωτικού υλικού στην παρέμβασή μας. Η εθιμοτυπικού χαρακτήρα αναβίωση είναι το μόνο που έχει κάνει ο κ.Κακλαμάνης. Έχουμε ζητήσει επανειλλημένως συνάντηση με τον δήμαρχο, έχουμε στείλει αρκετές επιστολές αλλά δεν μας έχει απαντήσει ποτέ. Η πλειοψηφία του κόσμου αντέδρασε πολύ θετικά στη διαμαρτυρία μας”, αναφέρει ο Τάσος Αλεξανδράκης.

Από την πλευρά του Δήμου, ο πρόεδρος του Οργανισμού Νεολαίας και Άθλησης κ.Άγγελος Μοσχονάς ανέφερε στην διοργάνωση πως “ο δήμος και ο δήμαρχος Νικήτας Κακαλαμάνης είχαν αναθέσει στο Πολυτεχνείο, στον καθηγητή κ.Βλαστό,μελέτη, ώστε να δηµιουργηθούν ποδηλατόδροµοι στην Αθήνα. Η µελέτη έχει ολοκληρωθεί και έχει υποβληθεί στο υπουργείο Υποδοµών, Μεταφορών και Δικτύων».

Οι δηλώσεις αυτές αμφισβητούνται από τους ποδηλάτες αφού ο ίδιος ο κ.Κακλαμάνης είχε δηλώσει το 2007 σε συνάντησή του με τον τότε υπουργό Μεταφορών και Επιοινωνιων, κ.Κωστή Χατζηδάκη, τα εξής: “Πιστεύω, ότι και εσείς καταλαβαίνετε και πληροφορήθηκα, ότι έγινε μια συνάντηση χθες ή προχθές με τους φίλους του ποδηλάτου εδώ, ότι στο κέντρο της Αθήνας είναι εξαιρετικά δύσκολο να φτιάξουμε ποδηλατόδρομους, χωρίς να κινδυνεύει η ακεραιότητα του ποδηλάτη. Πλην όμως αυτό δεν σημαίνει, ότι δεν μπορούμε να φτιάξουμε, όχι σαν μεταφορική εξυπηρέτηση με ποδήλατο, αλλά σαν ψυχαγωγική εξυπηρέτηση με ποδήλατο, αφού, όπως σας είπε ο Υπουργός και για εμάς είναι μεγάλη βοήθεια και οι μελέτες.”

Ποδήλατο...non stop

Παρά την έλλειψη των βασικών ποδηλατικών υποδομών, οι ποδηλάτες αυξάνονται και μαζί με αυτούς αυξάνονται και οι δράσεις τους.
-Το Freeday είναι μια καθιερωμένη πλέον βόλτα που ξεκίνησε αυθόρμητα από κάποιους ποδηλάτες.Συγκεντρώνονται κάθε Παρασκευή βράδυ στο σταθμό του Θησείου φτάνοντασ τους 1000 και η ποδηλατο-βόλτα κρατά μέχρι αργά.
-Το Bicycle Film Festival διοργανώνεται από τις 11-14 Νοεμβρίου στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης.Είναι ένα διεθνές πολιτιστικό φεστιβάλ με κεντρικό θέμα το ποδήλατο.
-Το Critical Mass είναι πάλι ιδέα κάποιων ποδηλατών.Γίνεται συνήθως κάθε πρώτη Δευτέρα του μήνα και από το σημείο συνάντησης ακολουθούν μια πορεία.Ξεκίνησε από το Σαν Φρανσίσκο της Αμερικής το 1991 και έχει καθιερωθεί σε πολλές χώρες του κόσμου.

“Όλες αυτές οι ομάδες λειτουργούν ανεξάρτητα αλλά είμαστε κατά κάποιο τρόπο συγκοινωνούντα δοχεία¨, συμπληρώνει ο Τάσος.

Info
http://www.podilates.gr
http://www.filoi-podilatou.gr

Kακλαμάνης vs Δημοτική Αγορά

Κοινωνική πολιτική προφασίζεται ο Δήμος Αθηναίων στην Κυψέλη,
με ασπίδα τους άστεγους.




Εδώ και επτά μήνες, από τον Μάρτιο του 2010, έχει παρθεί η απόφαση του δημοτικού συμβουλίου του Δήμου Αθηναίων για την παραχώρηση της χρήσης της Δημοτικής Αγοράς της Κυψέλης στο Ίδρυμα Αστέγων. Ένα μήνα πριν από τις δημοτικές εκλογές το θέμα διογκώνεται από κάποιους που προειδοποιούν τους γύρω καταστηματάρχες και τους κατοίκους με φυλλάδια σχετικά με την απόφαση του δήμου για την παραχώρηση της αγοράς στο ίδρυμα και άρα την περαιτέρω «περιθωριοποίηση» της περιοχής. Τα δημοσιεύματα στον Τύπο πάνε κι έρχονται, η δημοτική Αρχή κάνει λόγο για «απαράδεκτες κακοήθειες» και, με τη σειρά της, μοίρασε φυλλάδια τα οποία αναφέρονται στον «πολιτιστικό και κοινωνικό χαρακτήρα που θα έχει η Αγορά μετά την αποκατάστασή της αλλά και τα έσοδα που θα προκύπτουν και θα πηγαίνουν στο ίδρυμα αστέγων».


Η Πρωτοβουλία Κατοίκων

Η Δημοτική Αγορά είναι ήδη όμως χώρος πολιτισμού με κοινωνικό χαρακτήρα, όπως έχει διαμορφωθεί εδώ και 4 χρόνια πλέον από την Πρωτοβουλία Κατοίκων. Τον Δεκέμβρη του 2006, κάτοικοι, καλλιτέχνες και αλληλέγγυοι αποφασίζουν να «μπουν» στην αγορά. «Όταν μπήκαμε στην Αγορά, δεν ξέραμε πώς και αν θα προχωρήσει αυτή η κίνηση. Για παραπάνω από επτά χρόνια, παρέμενε εγκαταλειμμένη, γεμάτη σκουπίδια, βρόμικη και εντελώς αναξιοποίητη. Αρχικά, η κίνησή μας ήταν συμβολική. Δεν είχαμε κάτι προσχεδιασμένο, αλλά, μετά την πρώτη συνέλευση που κάναμε, πήραμε την απόφαση να συνεχίσουμε. Ο τρόπος που λειτουργεί η Αγορά είναι ένα πείραμα κοινωνικού χώρου», αναφέρει η Ιωάννα, κάτοικος της Κυψέλης και ενεργό μέλος της Πρωτοβουλίας.
Λειτουργεί δημοκρατικά, οι αποφάσεις παίρνονται στη μηνιαία συνέλευση, όπου από κοινού αποφασίζεται η διαχείριση του χώρου, το πρόγραμμα και οι υποχρεώσεις των μελών. Πρόκειται για μια εστία αντίστασης στα επιχειρηματικά συμφέροντα και αλληλεγγύης σε κινήματα, κινήσεις πολιτών, πολιτιστικούς φορείς, καλλιτέχνες. Ένας χώρος αυτοδιαχειριζόμενος, αντιεμπορικός και ανοιχτός σε όλους. Καθημερινά πραγματοποιούνται μαθήματα ελληνικών για μετανάστες από το Ανοιχτό Σχολείο της Αγοράς, το οποίο έχει 150 μαθητές. Κάθε Σάββατο λειτουργεί αγορά βιοκαλλιεργητών, ενώ τις καθημερινές είναι διαθέσιμη η δανειστική βιβλιοθήκη και ανοιχτή η είσοδος στις κινηματογραφικές προβολές, στα καλλιτεχνικά εργαστήρια και στις εκάστοτε εκδηλώσεις.

Έξι χρόνια κινητοποίησης

Το 2004, μετά από αγώνα φορέων και κατοίκων της περιοχής, η Δημοτική Αγορά χαρακτηρίζεται από το υπουργείο Πολιτισμού ως μνημείο (ΦΕΚ 527/8/24-3-2004). «Πρόκειται για κτίριο του Μεσοπολέμου, που οικοδομήθηκε το 1935 σε σχέδια της Τεχνικής Υπηρεσίας του Δήμου (τότε διευθυντής της Γενικής Διεύθυνσης Τεχνικών Υπηρεσιών ο Κριμπάς, επί δημαρχίας Κ. Κοτζιά)», αναφέρει στην εκτενή προβληματική της η Αρχιτεκτονική Σχολή του ΕΜΠ.
Τo 2005 η δημοτική Αρχή δρομολογούσε σχέδια εμπορευματοποίησης του χώρου με τη δημιουργία ενός εμπορικού κέντρου 1.180 τ.μ. Η κινητοποίηση όμως επιστημονικών και κοινωνικών φορέων κατάφερε να ανακόψει αυτά τα σχέδια, τα οποία θα αλλοίωναν την εμπορευματική κίνηση της γειτονιάς αλλά και το διατηρητέο κτίριο. Από το 2006 λειτουργεί ως ανοιχτός κοινωνικός χώρος δράσης και πολιτισμού. «Όπως είναι ανοιχτή σαν κτίριο, με τις δύο μεγάλες εισόδους στις στενές πλευρές, είναι επίσης ανοιχτή και διαθέσιμη σε πολλαπλές χρήσεις, μεταξύ των οποίων το πέρασμα, το χάζεμα και η επαφή με τους άλλους είναι από τις πιο σημαντικές. Επομένως, οι χρήσεις της Αγοράς πρέπει να είναι δημόσιες και η λειτουργία της ανοιχτή στο κοινό»,ανέφερε σε ομιλία της, το 2006, η Ελένη Πορτάλιου, μέλος της Ανοιχτής Πόλης, η οποία εξ αρχής έχει στηρίξει την κίνηση των κατοίκων.

Πού εξαντλείται η κοινωνική πολιτική
Η πρακτική του κ. Κακλαμάνη είναι γνωστή στους κατοίκους της περιοχής μετά και την προσπάθειά του να μετατρέψει το πάρκο στην Κύπρου και Πατησίων σε πάρκινγκ. Προσπαθώντας να αξιοποιήσει την Αγορά με τρόπο που να απομακρύνει την ενεργή δράση των κατοίκων και να ικανοποιεί τους συντηρητικούς κύκλους που τον στηρίζουν, βάζει μπροστά σαν ασπίδα σωτηρίας την ευαίσθητη κοινωνική ομάδα των αστέγων. Ούτε ίδρυμα στην περιοχή αλλά ούτε άμεση συμμετοχή των κατοίκων. Προσπαθεί να πείσει ότι δεν υπάρχει κανένα άλλο μοντέλο οργάνωσης του χώρου εκτός από τη λειτουργία του από το δήμο, μέσα σε κλειστά γραφειοκρατικά σχήματα, ενώ είναι εμφανής η πετυχημένη δράση της Πρωτοβουλίας εδώ και τέσσερα χρόνια. Για τη διαπαραταξιακή επιτροπή, που συγκαλέστηκε για το θέμα, τα μέλη της Πρωτοβουλίας δεν είχαν καμία ενημέρωση και κανένα δικαίωμα λόγου, παρόλο που είναι οι υπεύθυνοι για την επαναλειτουργία και αξιοποίηση του χώρου.
«Προφασίζεται κοινωνική πολιτική. Δεν έχει καμία μεθοδική και σοβαρή μέριμνα για τους αστέγους. Ο δήμος διαθέτει πολλούς αναξιοποίητους χώρους, τους οποίους θα μπορούσε να αναβαθμίσει και να παραχωρήσει στο Ίδρυμα Αστέγων. Με τη δημιουργία ενός καφενείου και κάποιων καταστημάτων στην Αγορά, τα έσοδα των οποίων θα απορροφώνται από το ίδρυμα, δεν μπορεί να λυθεί το πρόβλημα. Προφασίζεται κοινωνική πολιτική και “παγιδεύει” την ευαισθησία κάθε προοδευτικού ανθρώπου απέναντι στους αστέγους, για να υλοποιήσει τα σχέδιά του», αναφέρει η κάτοικος.





http://dimotikiagora.blogspot.com/

Στο μυαλό είναι ο Στόχος. Το νου σου ε;

«Σοκ: Απόπειρα αυτοκτονίας 18χρονου, λόγω απογοήτευσης από τις Πανελλήνιες!».

Αυτός είναι ο τίτλος των περισσότερων δημοσιεύσεων για τον υποψήφιο μαθητή που, μόλις πληροφορήθηκε ότι δεν τα είχε πάει καλά στις Πανελλήνιες, έχασε την ψυχραιμία του και αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει με όπλο κρότου και έπειτα με μαχαίρι.
Σοκαριστική είναι και η διαδικασία στην οποία υποβάλλεται ένας μαθητής που στην εφηβική του ηλικία το μόνο που «πρέπει» να σκέφτεται είναι η εισαγωγή του σε κάποια καλή σχολή.
Σοκαριστική είναι η λειτουργία του εκπαιδευτικού συστήματος και της παραπαιδείας.
Σοκαριστικό είναι το χρηματικό ποσό με το οποίο οι γονείς εξαγοράζουν, στην ουσία, την υπό εξαφάνιση δημόσια φοίτηση στο Πανεπιστήμιο.
Σοκαριστική είναι η ψυχολογική καταπίεση που επιβάλλεται στους «υποψηφίους», αφού επικρατεί ο άγραφος νόμος «αν δεν περάσεις, απέτυχες.» Και, δυστυχώς, οι γονείς παίζουν πολύ βασικό ρόλο σε αυτή τη διαδικασία, πιεζόμενοι, πολλές φορές, και οι ίδιοι από την κοινωνική πίεση και πιστεύοντας πως ένα πτυχίο είναι το καλύτερο διαβατήριο για την αγορά εργασίας.
Διαφωτιστική είναι η μελέτη του Ερευνητικού Πανεπιστημιακού Ινστιτούτου Ψυχικής Υγιεινής, επικεφαλής της οποίας ήταν η ψυχολόγος, αναπληρώτρια καθηγήτρια Ψυχιατρικής του Πανεπιστημίου Αθηνών Άννα Κοκκέβη (συμμετείχαν επίσης οι Βασιλική Ρότσικα, λέκτωρ Ψυχιατρικής του Πανεπιστημίου Αθηνών, Αγγελική Αραπάκη από το ΕΠΙΨΥ, καθώς και ο Κλάιβ Ρίτσαρντσον από το Πάντειο Πανεπιστήμιο). Από στοιχεία που συνέλεξαν από πέντε έρευνες που πραγματοποιήθηκαν την περίοδο 1984-2007, προκύπτει πως το ποσοστό που αποπειράται να αυτοκτονήσει, έφτασε το 13,4% από το 7% το 1984.
Παρά τις αντιφάσεις, ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται. Από τη μια, οι γονείς τους πιέζουν να περάσουν σε μια καλή σχολή, γνωρίζοντας πως το πιο πιθανό είναι να ετεροαπασχολούνται αν όχι να είναι μέσα στα ποσοστά ανεργίας των πτυχιούχων που όλο και αυξάνονται. Από την άλλη, ενώ και οι ίδιοι οι μαθητές αντιλαμβάνονται το αβέβαιο μέλλον τους, προσπαθούν να «περάσουν» για να ανταποκριθούν στην οικονομική προσπάθεια των γονιών τους και να μην θεωρούνται αποτυχημένοι.
Η εντατικοποίηση που δέχονται στο σχολείο είναι το πρώτο στάδιο «εκμάθησης», ώστε να είναι το ίδιο υπάκουοι και πειθήνιοι ως εργαζόμενοι. Τα εξοντωτικά ωράρια, η έλλειψη ελεύθερου χρόνου, η στείρα αποστήθιση και η κοινωνική απομόνωση «βοηθούν» στην έλλειψη κρίσης, δημιουργικής σκέψης και αντίδρασης. Αν αυτές οι ικανότητες σου λείπουν τότε είναι πιο πιθανό να έχεις το εισιτήριο για ένα βέβαιο εργασιακό μέλλον με μια αβέβαιη, όμως, πραγματική ζωή.



Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια.
Στο μυαλό είναι ο Στόχος.
Το νου σου ε;
K. Γώγου

Είμαστε εικόνα από το μέλλον.

Του Ν.Ξυδάκη




Θυμός-λύπη, απάθεια-κατάπληξη, αγωνία-παραίτηση, μανία-κατάθλιψη, όλα τα δίπολα περιγράφουν την παρούσα Ελλάδα. Κυρίως κατάπληξη και παγωνιά, κατάπληκτος μετεωρισμός. Σαν να έχει πέσει βόμβα ψυχοτρονίων και ζούμε διεσταλμένα το απειροελάχιστο διάστημα ανάμεσα στη λάμψη και την έκρηξη: το βλέμμα μας συλλαμβάνει αισθητικά την ωραία λάμψη κλάσματα δευτερολέπτου πριν μας τυφλώσει, πριν ακούσουμε τον κρότο, πριν η έκρηξη μάς σαρώσει.

Σε αυτό το dt ξετυλίγεται ο πρότερος βίος, ο έκλυτος και αμέριμνος βίος ο δανεικός, και μαζί προεικονίζονται θραύσματα από τον βίο εφεξής, εικόνες παρόντος, εικόνες μέλλοντος. Παρελθόν, παρόν και μέλλον μαζί, κράμα: Γιατί το θέμα είναι τι κάνουμε τώρα.

Είπαμε, λέμε από καιρό, ότι το πολιτικό σύστημα έχει γκρεμιστεί, ότι ο λαός το ανέχθηκε και το υπέμεινε, το ψήφιζε, και συχνά συναλλάχθηκε μαζί του σε αναδιανομές δανεικού ή κλοπιμαίου πλούτου, σε διαδικασία αμοιβαίας εξαχρείωσης. Από φούσκα σε φούσκα και από αναβολή σε αναβολή, φορτώνοντας τα βάρη στις μέλλουσες γενεές, ρημάζοντας τη γη, τα ποτάμια, τις θάλασσες και τους οικισμούς, το ήθος της κοινότητας και τις συλλογικές συμπεριφορές.

Το ‘χουμε πει από καιρό, σαν ψυχανέμισμα κραδασμών και φόβων, σαν σύλληψη της αγωνίας που διέτρεχε το κοινωνικό σώμα, ακόμη και σε στιγμές κραιπάλης. Τα λέγαμε τον καιρό της μέθης του εκσυγχρονισμού που έμεινε μισερός και μίζερος, ιδεοληπτικός και πτωχαλαζών, και βούλιαξε εντέλει στα θολόνερα του χρηματιστηρίου («οι αγορές μάς ψηφίζουν!») και της ολυμπιακής φενάκης. Το λέγαμε πάνω στα αποκαϊδια των πυρκαγιών του θέρους ’07: η δύσθυμη μεταδημοκρατία πρηζόταν και ξεχείλιζε με σκάνδαλα ηλίθιων και ανήθικων. Δεν σταματήσαμε λεπτό ν’ ακούμε την τρομερή βοή των πλησιαζόντων· δυστοπικά οράματα τρύπωναν στα πληκτρολόγια, μελαγχολία στοίχειωνε τις οθόνες. Ημασταν πληκτικοί, προβλέψιμες κασσάνδρες.

Ο σκοτεινός Δεκέμβρης ‘08 ήταν ο πιο φανερός σπασμός. Κι όμως ελάχιστοι έστερξαν να τον αφουγκραστούν, να ερμηνεύσουν τις φλόγες των δεκαεξάρηδων, την ηλεκτρική εκκένωση του “Νo Future”. Είπαν ότι δεν σημαίνει τίποτε, ότι καλά βαδίζουμε και χωρίς δεκαεξάρηδες, χωρίς ανυπάκουους εφήβους, ότι η λύση είναι περισσότερη τάξη, περισσότερα δάνεια, με άλλο υπουργό θα είμαστε καλύτερα.

Ηρθαν οι άλλοι υπουργοί. Οι παλιοί βυθίστηκαν στην καταφρόνια. (Και παρ’ όλ’ αυτά κυκλοφορούν αντρόπιαστοι, πάνε στην ταβέρνα, ίσως και να ΄χουν σιγουρέψει τις καταθέσεις τους έξω.) Οι καινούργιοι εξελέγησαν θριαμβευτικά από τον λαό, με σύνθημα “τα λεφτά υπάρχουν”: αυτό το τελευταίο ψέμα ο λαός ήθελε απεγνωσμένα να το πιστέψει. Ο πρωθυπουργός έφερε αμέσως αρχιτέκτονες, έταξε πράσινη αντάπτυξη, μοίρασε μπλάκμπερι. Δυο-τρεις μήνες αργότερα, μιλούσε για κερδοσκόπους και Τιτανικούς, για απώλεια της εθνικής κυριαρχίας. Προχθές μίλησε για Ιθάκη, κάπου στο απώτερο μέλλον. Θα μιλάει κι αύριο και μεθαύριο, θα εκφωνεί κείμενα άδεια, άψαχνα λόγια. Κανείς δεν ακούει πια.

«Καλά φάγαμε, καλά ήπιαμε. / Καλά τη φέραμε τη ζωή μας ως εδώ. / Μικροζημίες και μικροκέρδη συμψηφίζοντας. / Το θέμα είναι τώρα τι λες» (Μαν. Αναγνωστάκης, Στόχος 1970).

Τώρα τι λες… Τις λες εσύ, μαστροπέ λαέ, πιερότε αφηγητή, θύμα και θύτη. Ο κρότος της βόμβας έφτασε, δες τα ερείπια, κι ετοιμάσου να σηκωθείς μέσα στον κουρνιαχτό. Σήκω, άκου τον Νικία τι λέει στους αποκαρδιωμένους, ηττημένους Αθηναίους στη Σικελία: «ἄνδρες γὰρ πόλις, καὶ οὐ τείχη οὐδὲ νῆες ἀνδρῶν κεναί». Οι άνθρωποι είναι η χώρα, η πόλις, η δημοκρατία, η κοινότητα. Οι άνδρες ελεύθεροι, όχι ανδράποδα, παρίες και δούλοι. Εχει τέτοιους άνδρες και γυναίκες η Ελλάδα σήμερα, η Ελλάδα μετά την αποπληξία και την πτώση;

Εχει. Οι καλύτεροι Ελληνες δεν έχουν μιλήσει ακόμη. Εμειναν σιωπηλοί για πολύ καιρό, παραμερίστηκαν από τους ανάξιους, τσαλαπατήθηκαν από τους αριβίστες και τους χαμερπείς, πικράθηκαν κι αποσύρθηκαν. Τώρα αλληλοαναγνωρίζονται από κοινά σημάδια: ποιος αγωνιά, ποιος νοιάζεται, ποιος είναι έτοιμος να δράσει κι όχι να σιχτιρίσει, ποιος είναι ετοιμοπόλεμος. Νέες ιδέες, νέα πρόσωπα, νέες και αναβαπτισμένες συλλογικότητες, ρήξεις με τους αγύρτες και τους ριψάσπιδες.

Είμαστε υπερμοντέρνοι, στο έδαφός μας δοκιμάζονται σχήματα του μέλλοντος, δυστοπίες και ουτοπίες, η αυτονομία και η ετερονομία. Η Ελλάδα τούτη τη στιγμή ζει την έκρηξη της υπερνεωτερικότητας, την τήξη του παλιού κόσμου. Η μοίρα το ‘φερε, δυο φορές σε δύο χρόνια, η Ελλάδα να εικονίζει το μέλλον: τον χειμώνα του ’08 και την άνοιξη του ’10. Για καλό και για κακό, είμαστε υπόδειγμα μετασχηματισμών. Είμαστε εικόνα από το μέλλον.

http://vlemma.wordpress.com

Τα grandes-ecoles προειδοποιούν: H εντατικοποίηση βλάπτει σοβαρά την υγεία.

Τα grandes-ecoles (μεγάλα σχολεία-κατά λέξη-) της Γαλλίας, πέραν της φήμης τους για το υψηλό επίπεδο σπουδών, φημίζονται και για τα υψηλά ποσοστά φοιτητών που αντιμετωπίζουν σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα.
Τελειώνοντας το λύκειο στη Γαλλία ένας νέος διαλέγει σε ποιο πανεπιστήμιο θέλει να φοιτήσει αφού οι εξετάσεις έχουν μετατεθεί μέσα σ’ αυτό. Υπάρχουν επίσης όμως τα grandes-ecoles. Έχουν δίδακτρα και για να μπεις πρέπει να περάσεις από το διετές ή τριετές προπαρασκευαστικό στάδιο.Αυτοί οι νέοι είναι κυριώς παιδιά πολιτικών, επιχειρηματιών και άλλων υψηλά ιστάμενων της γαλλικής ελίτ. Κατά τη διάρκεια του προπαρασκευαστικού σταδίου,υποψήφιοι έχουν αυτοκτονήσει αλλά οι περισσότεροι αντιμετωπίζουν σοβαρές ψυχικές διαταραχές λόγω της εντατικοποίησης και του περιορισμού ενώ ένας σοβαρός αριθμός υποψηφίων εγκαταλείπουν την προσπάθεια αφού δεν αντέχουν το ανταγωνιστικό και καταπιεστικό εκπαιδευτικό σύστημα.
Σε περιπτώσεις όπου οι σπουδαστές αντιμετωπίζουν βαριάς μορφής κατάθλιψη ή άλλες σοβαρές διαταραχές , οι ψυχολόγοι βρίσκονται δυο βήματα από την αίθουσα. Κυρίως οι θετικές σχολές είναι αυτές που είναι πιο κοντά στα γραφεία των συμβούλων υποστήριξης. Στο Πολυτεχνείο, η υπηρεσία δημιουργήθηκε το 1946, πάνω στο παράδειγμα του αμερικανικού στρατού που απασχολούσε ήδη ψυχολόγους.
Οι διαταραχές αυτές,αφορούν το 10%αυτών των νέων,που έχουν διαφορετικά προβλήματα από αυτά της γενιάς τους. “Αυτοί οι μαθητές έχουν παρακολουθήσει μαθήματα αριστείας συχνά από πολύ μικρή ηλικία”, λέει η Anne Delaigne, ψυχολόγος στο Πολυτεχνείο. “Επίσης, είναι δύσκολο γι΄ αυτούς να αποδεχτούν ότι δεν είναι τέλειοι δε όλα. Συχνά, ο περίγυρος αυτών των παιδιών είναι πεπεισμένος και συνηθισμένος ότι όλα γι΄αυτά είναι εύκολα. Η οικογενειακή πίεση είναι συχνά πολύ μεγάλη”, συμπληρώνει η ψυχολόγος.
Μετά από δυο ή τρία χρόνια σκληρής δουλειάς, αρκετοί νιώθουν μια αίσθηση κενού και έλλειψης νοήματος σ΄αυτή τη διαδικασία.Τα προπαρασκευαστικά έτη τους έχουν εξοντώσει.Ο ανταγωνισμός ενθαρρύνεται από τα προπαρασκευαστικά ακόμη στάδια και τους κάνουν να πιστεύουν ότι μόνο έτσι θα “κατακτήσουν” το πτυχίο τους.

Ο τμηματάρχης του ψυχιατρικού νοσοκομείου της Ville-Ervard, έχει εγκαταστήσει δυο χρόνια το γραφείο του δίπλα στην αίθουσα διαλέξεων.”Αυτή η εγγύτητα είναι σημαντική”, λέει.”Ειδικά από τότε, διατηρούμε πολύ στενές επαφές με τους δασκάλους, κάτι που επιτρέπει να καθοδηγούμε τους μαθητές προς μια αναμόρφωση του προγράμματος σπουδών,εάν είναι απαραίτητο.Ο ψυχίατρος έχει γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής του σχολείου, σε τέτοιο βαθμό που ορισμένοι πρώην φοιτητές έρχονται ακόμη να μας συμβουλευτούν.¨, λέει ο ψυχίατρος.
Ανά αίθουσα και ψυχολόγος δηλαδή.Οι συνέπειες μιας ανταγωνιστικής, σχεδόν στρατιωτικού τύπου εκπαίδευσης,χωρίς καμία πρωτοβουλία στον ίδιο τον φοιτητή.Μπορεί να “περιφανεύονται” για τους επιστήμονες που βγάζουν, όμως ένα τέτοιο εκπαιδευτικό σύστημα οδηγεί στον θάνατο(κυριολεκτικά και μεταφορικά) ένα κομμάτι της νεολαίας και κατά συνέπεια της κοινωνίας.

ΠΗΓΗ-Le Figaro

όπως Φακέλωμα.



Σε πάνω από 350.000.000 ανέρχονται παγκοσμίως οι ενεργοί χρήστες του δημοφιλέστερου μέσου κοινωνικής δικτύωσης, του facebook. Αν κάποιος είναι απλός «χρήστης» αυτό μεταφράζεται σε 350.000.000 δυνητικούς φίλους , αν όμως είναι διαφημιστής μεταφράζεται σε «χρυσές δουλειές» αφού έχει έτοιμο και ομαδοποιημένο ένα τόσο πολυπληθές κοινό.
Οι πιο γνωστές εταιρείες μετρήσεων και οι ισχυρότερες πολυεθνικές συνεργάζονται μαζί του κατασκευάζοντας διαφημιστικές πλατφόρμες για τους κατάλληλους και μόνο αποδέκτες. Αυτά αναφέρονται και στην άδεια χρήσης της υπηρεσίας, εκείνο το τεράστιο κείμενο που όλοι συμφωνούμε αλλά που σύμφωνα με έρευνες σε φοιτητές και μαθητές στις ΗΠΑ, το 90% δεν τους διαβάζει ποτέ.


«Δεν μπορούμε να σας εγγυηθούμε ότι τα προσωπικά σας δεδομένα δεν θα εκτεθούν σε μη εξουσιοδοτημένα άτομα. Αντιλαμβάνεστε και αποδέχεστε ότι ακόμα και αν διαγράψετε τις προσωπικές σας πληροφορίες, αυτές μπορεί να έχουν μείνει αποθηκευμένες σε σελίδες τρίτων».
Μαζί με τον ιδρυτή του, Μαρκ Ζούγκεμπεργκ- πρώην φοιτητή του Harvard που δημιούργησε την υπηρεσία-, στο διοικητικό συμβούλιο συμμετέχει και ο Τζιμ Μπρέιερ, στενά συνδεδεμένος με την In-Q-Tel, ένα επενδυτικό κεφάλαιο, που ελέγχεται, επισήμως, από τη CIA. Κι αυτή η συνεργασία δεν είναι καθόλου τυχαία.
Μέσα στους όρους που υπογράφει κανείς για να ανοίξει λογαριασμό στο facebook, αναφέρεται: «Χρησιμοποιώντας το facebook συμφωνείτε στη μεταφορά προσωπικών σας δεδομένων στις Η,Π.Α. Μπορεί να υποχρεωθούμε να διαθέσουμε τα προσωπικά σας στοιχεία έπειτα από νομικές αιτήσεις ή δικαστικές αποφάσεις. Αυτό μπορεί να σημαίνει τη διανομή πληροφοριών σε τρίτες εταιρίες, δικηγόρους ή πράκτορες κυβερνητικών υπηρεσιών».

Ανεβάζοντας τη ζωή μας ως θέαμα (προσθέτοντας κι άλλες φωτογραφίες στα ήδη 2 δισεκατομμύρια φωτογραφιών) εκτός από την απόλαυση της ελευθερίας έκφρασης και συναναστροφής στις ψηφιακές μας παρέες, την ίδια στιγμή περιορίζουμε την ίδια την ελευθερία μας. Αντιφατικό; Ίσως.Φακέλωμα; σίγουρα. Το «αποτύπωμα» μας στο facebook είναι ανεξίτηλο.

ΦΟΙΤΗΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ 2010-

“Nάιλον ντέφια και ψόφια κέφια.”




Όλα είναι στη θέση τους. Οι αφίσες των πολιτικών νεολαίων στους τοίχους. Οι φοιτητικές παρατάξεις στα τραπεζάκια των διαδρόμων. Οι πολιτικές προκηρύξεις στους κάδους των σκουπιδιών και τα πακέτα εκδρομών στη Μύκονο διασκορπισμένα στο βρόμικο προαύλιο και τις σκάλες. Οι μόνοι που δεν είναι στη θέση τους είναι οι ψηφοφόροι που προσπαθούν να πειστούν έστω και την τελευταία στιγμή ότι τα τσιτάτα «τίποτα δεν αλλάζει και να πάω να ψηφίσω», «δεν ψηφίζω-όλοι τα ίδια είναι» ακούγονται γραφικά και συνένοχα στο «έγκλημα».

Όλοι ίδιοι δεν είναι και αυτό το δηλώνει και η πρακτική τους .
Στα τραπεζάκια των δυο «μεγάλων παρατάξεων», σπανίζουν τα πολιτικά κείμενα αλλά υπάρχουν το πρόγραμμα της εξεταστικής, το πρόγραμμα διδασκαλίας και ενημερωτικό υλικό για τα πακέτα εκδρομών στη Μύκονο.
Η ΔΑΠ για άλλη μια χρονιά ανταγωνίζεται την ΠΑΣΠ για το ποια θα κάνει το καλύτερο πάρτυ , ποια θα συνεννοηθεί καλύτερα με τον εκάστοτε καθηγητή για να δώσει σος και ποια θα αντικαταστήσει καλύτερα τη γραμματεία της σχολής.
Κι ενώ η αφίσα της ΔΑΠ αναφέρει «θέλουμε λιγότερα», όσο περνούν οι μέρες μάλλον βάζουν τα μεγάλα μέσα «φορώντας λιγότερα» για να έχουν πέραση.


Οι βουλευτές και οι υπουργοί του ΠΑΣΟΚ αρνούνται να μιλήσουν στις προεκλογικές εκδηλώσεις της ΠΑΣΠ φοβούμενοι το γιαούρτωμα αφήνοντας έτσι την προεκλογική πανηγυρτζίδικη εκστρατεία της ΠΑΣΠ στον αέρα. Την ώρα που η κοινωνία αγανακτεί με τα αποτελέσματα του ρουσφετιού και των πελατειακών σχέσεων το δίλημμα που θέτουν οι δυο μεγάλες παρατάξεις είναι το ίδιο-«ποιος θα σε εξυπηρετήσει καλύτερα».
.

Πάντως η λέξη-κλειδί που χαρακτηρίζει την προεκλογική αυτή περίοδο είναι μια-υποτονικότητα . Νάυλον ντέφια και ψόφια κέφια.
Αυτό το κλίμα προσπαθεί να αλλάξουν οι παρατάξεις της αριστεράς με πατροπαράδοτους συνήθως τρόπους . Στα πανό της ΚΝΕ με δυσκολία χωρούν όλοι αυτοί που είναι υπεύθυνοι για τον ευρωμονόδρομο -όλοι δηλαδή εκτός από το ΚΚΕ.Η περιοδεία βουλευτών και στελεχών του κόμματος από τις σχολές δε φαίνεται να έχει τα αναμενόμενα αποτελέσματα.Και ενώ καλή σωστά σε ανυποχώρητο αγώνα, την ίδια στιγμή η ΚΝΕ θέλει να τον κάνει μόνη της, υποτιμώντας συνειδητά την αναγκαιότητα της κοινής δράσης.

Τα ΕΑΑΚ διατρανώνουν τον «ανεξάρτητο» χαρακτήρα τους μη μπορώντας εύκολα να ξεφύγουν από τη λογική της περιχαράκωσης.
«Στην πρώτη εκλογική διαδικασία μαζικού χώρου μετά την είσοδο της χώρας στο ΔΝΤ σημαντικό για εμάς είναι να δοθεί ξεκάθαρο στίγμα αποδυνάμωσης των ΠΑΣΠ και ΔΑΠ, της πολιτικής κυβέρνησης-ΝΔ-ΕΕ-ΔΝΤ και ενίσχυσης της ανεξάρτητης αντικαπιταλιστικής αριστεράς στα πανεπιστήμια, της ΕΑΑΚ που θα συγκρουστεί ως το τέλος με την πολιτική που δολοφονεί τα δικαιώματα νεολαίας και εργαζομένων.», δηλώνει ο εκπρόσωπος του ΝΑΡ, Φώτης Θάνος.
Ο εκπρόσωπος της ΑΡΑΝ δήλωσε : “Ψήφος στην Ενιαία Ανεξάρτητη Αριστερή Κίνηση, στις πιο κρίσιμες φοιτητικές εκλογές της δεκαετίας, σημαίνει ουσιαστική και μαχητική καταδίκη της πολιτικής ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΕΕ ΚΑΙ ΔΝΤ από τη μεριά της νεολαίας.Δεν είναι μια ψήφος στείρας καταγγελίας αλλά μια ψήφος συλλογικής στράτευσης στις μάχες που μας περιμένουν από την επόμενη μέα των εκλογών.Μάχες στις οποίες το φοιτητικό κίνημα πρέπει να συγκρουστεί με σχέδιο και προοπτική.”
H Αριστερή Ενότητα δημιουργήθηκε μετά το φοιτητικό κίνημα του 2006-2007 στη λογική της ενότητας της αριστεράς απέναντι στην ιδιωτικοποίηση της παιδείας, και μετρά 3 χρόνια ζωής στα πανεπιστήμια.
Πολλές φορές, οι εντός του ΣΥΡΙΖΑ διαφωνίες μεταφέρονταν και μέσα στα σχήματά της με έντονες διαμάχες γεγονός που δείχνει ότι δεν πρόκειται για εκλογική συγκόλληση.Δύο εκ των πολλών παρατάξεων που συμμετέχουν στην ΑΡ.ΕΝ., μας μίλησαν.
Ο Πάνος Κορφιάτης από τη νεολαία του ΣΥΝ. δήλωσε :“Όταν ο κόσμος της εργασίας και της νεολαίας έρχεται αντιμέτωπος με την πιο βάρβαρη επίθεση στα δικαίωμα οι φοιτητικές εκλογές δεν μπορούν πάρα να αποτελέσουν μια πολιτική μάχη αναπόσπαστα συνδεδεμένη με την ανάγκη για αντίσταση στο «μονόδρομο» της κοινωνικής ισοπέδωσης .”, ενώ ο Δημήτρης Μπάρκας από τη ΔΕΑ μας είπε: “Στις φετινές εκλογές πρέπει να “μαυριστούν” μαζικά οι πολιτικές επιλογές κυβέρνησης, ΔΝΤ, ΕΕ και καπιταλιστών. Καλούμε τους φοιτητές να γυρίσουν την πλάτη σε ΔΑΠ και ΠΑΣΠ, στην αποπολιτικοποίηση που καλλιεργούν.Να γίνουν οι φοιτητικές εκλογές “δημοψήφισμα” ενάντια στα μέτρα που ισοπεδώνουν τη ζωή μας και τις κοινωνικές κατακτήσεις, “δημοψήφισμα” αντίστασης.”
Καλό βόλι..

"Το θέατρο έχει τη δύναμη να κινητοποιεί το συναίσθημα των ανθρώπων."




Η Μάνια Παπαδημητρίου σκηνοθετεί στο Θέατρο του Νέου Κόσμου την συγκλονιστική ιστορία της Rachel Corrie, με τη Δήμητρα Σύρου να ερμηνεύει το ρόλο της Αμερικανίδας ακτιβίστριας και τη συμμετοχή της Μάρως Αγρίτη.
Στις 16 Μαρτίου 2003 η 23χρονης Αμερικανοεβραία ακτιβίστρια Rachel Corrie συνθλίβεται από μια μπουλντόζα του ισραηλινού στρατού στην προσπάθεια της να εμποδίσει τις κατοχικές δυνάμεις που κατεδάφιζαν τα σπίτια άμαχων Παλαιστινίων. Οι Α. Ρίκμαν και Κ. Βάινερ συγκέντρωσαν τα ημερολόγια,τις επιστολές και τα e-mailς που έστελνε στους δικούς της με μορφή θεατρικής παράστασης υπό τον τίτλο "Το Όνομά μου Είναι Rachel Corrie".Έτσι η φωνή της ταξιδεύει σε όλον τον κόσμο καταγγέλοντας την κατοχή της Παλαιστίνης και της γενοκτονίας που διαπράττει το Ισραήλ με την υποστήριξη δυτικών και όχι μόνο δυνάμεων.

Συνέντευξη: Ξένια Πηρούνια-Mαρία Σιδηροπούλου

Ξ.Π.: Η παράσταση «Το όνομά μου είναι Rachel Corrie” είχε ήδη ανέβει στο Φούρνο το 2007. Τι σας έκανε να την ξαναανεβάσετε;
Μ.Π.: Πρωτοήρθα σε επαφή με το κείμενο το 2003 -πολύ πριν την παράσταση που ανέφερες- όταν πρωτοέβαλα κάποια κομμάτια του σε μια δική μου που λεγόταν “Βερολίνο-Τελ Αβιβ πτήση 1933-2003”. Απλώς τότε ήταν κλειστά τα δικαιώματα και δεν μπορούσα να τα πάρω. Όταν τα δικαιώματα ήρθαν τα παιδιά που ανέβασαν την παράσταση στο Φούρνο εγώ υποχώρησα και υποστήριξα την παράστασή τους. Τώρα που τα δικαιώματα δεν είναι πλέον «κλειστά» την ανεβάζουμε κι εμείς.


Ξ.Π.: Στη Νέα Υόρκη είχε απαγορευτεί όταν είχε ανέβει ή κανω λάθος;
Μ.Π.-Δεν είχε απαγορευτεί, είχε μπλοκαριστεί για κάποιους περίεργους λόγους που δεν ξέρουμε. Ο Pinter πάντως, η Vanessa Redgrave και 150 περίπου συγγραφείς και καλλιτέχνες έκαναν τότε λόγο για λογοκρισία.

Ξ.Π.: “Μπορούμε να συμφωνήσουμε πάνω στα πολιτικά γεγονότα και να καταλήξουμε σε εντελώς αντίθετες αξιολογήσεις” έχει πει ο Αλέν Μπαντιού. Θεωρείτε ότι η σκηνοθετική σας ματιά μπορεί να κινητοποιήσει τον κόσμο, να τον κάνει ν’ αλλάξει την στάση απέναντι στη γενοκτονία που διαπράττει το Ισραήλ σε βάρος των Παλαιστινίων;
Μ. Π.: Ναι το πιστεύω αυτό πάρα πολύ. Το θέατρο έχει τη δύναμη να κινητοποιεί το συναίσθημα των ανθρώπων. Μπορεί να ζούμε σε μια εποχή που λένε ότι το να κρίνεις συναισθηματικά είναι λάθος όμως το συναίσθημα είναι ο μόνος δρόμος για να ξέρεις πιο είναι το δίκαιο και πιο το άδικο. Κι όταν αυτό ενεργοποιηθεί σε σημείο που δε μπορείς να το αγνοήσεις, τότε η πράξη στην οποία σε οδηγεί αποκτά μεγάλη δυναμική. Το θέατρο δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο αλλά να επηρεάσει το θεατή σίγουρα το μπορεί.



.Ξ.Π.: Πιστεύετε ότι το πολιτικό θέατρο στην Ελλάδα είναι περιθωριοποιημένο;
Μ. Π.: Ναι και γι’ αυτό έχει φροντίσει η mainstream αγορά του μάρκεντινγκ. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ένας από τους σημαντικότερους πολιτικούς συγγραφείς, ο Μπέρτολντ Μπρεχτ κοστίζει τόσο ακριβά να τον ανεβάσεις.

Ξ.Π.: Αρα είναι μύθος ότι ο κόσμος δεν ενδιαφέρεται για αυτό το θέατρο και ψάχνει κάτι απλώς για να “ξεσκάσει”.
Μ.Π.: Μα πιστεύω ότι είναι μύθος ότι ο κόσμος δεν ενδιαφέρεται για όλα τα πράγματα. Από τη δική μου γνώση για τα πράγματα την απολύτως πρακτική το «εναλλακτικό» ο κόσμος το ψάχνει σαν τρελός αρκεί να γράφουν ότι υπάρχει. Όταν είναι μπλακ λίστ στις εφημερίδες και μπλακ λιστ και στα ηλεκτρονικά μέσα από πού θα το μάθει;

Ξ.Π.: Στην παράσταση συμμετέχει και η Μάρω Αγρίτη ως δεύτερο σιωπηλό πρόσωπο. Συμβολίζει η παρουσία της το χρόνο, τον επόμενο μάρτυρα ας πούμε;
Μ.Π.: Όχι ακριβώς αυτόν που δεν θα γίνει μάρτυρας ποτέ αλλά που είναι απαραίτητος για να ακουμπήσει αυτή η ιστορία. Είναι το «άλλο» , η σκιά του προσώπου, εμείς που μαθαίνουμε την ιστορία, που εμπνεόμαστε από αυτήν αλλά δεν έχουμε τα κότσια να κάνουμε το ίδιο, αλλά θέλουμε να πιστεύουμε ότι γινόμαστε καλύτεροι εξαιτίας του ότι υπήρξε ένας άνθρωπος που έκανε αυτό.

Ξ.Π.: Γίνεται μια πολύ σοβαρή προσπάθεια τώρα με την αποστολή που θα επιχειρήσει να σπάσει το αποκλεισμό της Γάζας για δεύτερη φορά.
M.Π.: Ναι έτσι πιστεύω.

Ξ.Π.: Το ότι ο κόσμος αρχίζει να συμμετέχει σ΄αυτήν την υπόθεση ενεργά είναι παρήγορο.
Μ.Π. :Αν ήμαστε πολλοί ή εν πάσει περιπτώσει αν εμπνεόμασταν από την υπόθεση της Ρειτσελ ο κόσμος θα ήταν λίγο καλύτερος. Στα τελευταία e-mails που έχει γράψει αυτή η κοπέλα λέει ότι πετυχαίνει το σκοπό της, να σταματήσουν τις κατεδαφίσεις. Είναι πολύ σημαντικό το μήνυμά της καθώς μας ξαναδημιουργείται η αίσθηση ότι ο αγώνας δεν είναι χωρίς νόημα.

Ξ.Π.: Είναι όμως σημαντικό για τους Παλαιστίνιους να νοιώθουν έμπρακτα τη διεθνή αλληλεγγύη, να νοιώθουν ότι δεν είναι ξεχασμένοι σε μια Λωρίδα κι ότι δεν παλεύουν μονάχοι…
M.Π.:Όταν συζητάς με Παλαιστίνιους το πρώτο πράγμα που σου λένε είναι μιλάτε, μη σταματάτε να μιλάτε, να ενημερώνετε όσο και όπως μπορείτε...

Ξ.Π.: Το γεγονός ότι η Ρέιτσελ είναι Εβραία δυσκολεύει να χαρακτηρίσουν το έργο αντισιωνιστικό και να ξεμπερδέψουν μαζί του...
Μ.Π.:Αυτός είναι κι ο λόγος για τον οποίο επέλεξα να υπάρχει το μεγάλο αστέρι στον τοίχο , είναι πολύ σημαντικό. Βλέπω στο έργο μια σύγχρονη Άννα Φρανκ, η δυναμική του προσώπου της Ρέιτσελ είναι δυναμική της Άννας όταν δεν επιτρεπόταν να μιλάμε γι΄αυτό. Ενα πρόσωπο σαν τη Ρέιτσελ Κόρι που είναι και Εβραία, λειτουργεί με τη δυναμική που λειτουργούσε η Άννα Φρανκ όταν παίχτηκε το έργο, τότε που ήταν σα να μιλάς για κάτι κρυφό, κάτι που δε λεγόταν το ξέραμε όμως όλοι ότι ήταν έτσι. Και να που μια νεαρή Εβραία πάλι, μας ξεναγεί σ΄αυτό το μυστικό σύγχρονο «ολοκαύτωμα».

Ξ.Π.: Η διεθνής Κοινότητα γιόρτασε την πτώση του τείχους και… φτιάχτηκε το τείχος του Ισραήλ.
Μ.Π.: Ναι. Ήταν το ΄87-΄89 όταν άρχισε όλη αυτή η ιστορία. Να συζητάμε δηλαδή για την ενοχοποίηση της Γερμανίας και άρα τη σιωπή της η οποία στη συνέχεια σήμανε την απενοχοποίηση του Ισραήλ για το τι επρόκειτο να κάνει στην Παλαιστίνη. Βέβαια αυτό άμα το πεις θεωρείσαι πολύ ακραίος, αλλά εγώ αυτό πιστεύω.

ΔΗΜΗΤΡΑ ΣΥΡΟΥ


Ξ.Π.: Η Ρέιτσελ είναι μια κοπέλα καθημερινή χωρίς έντονη πολιτική δραστηριότητα .Έχει τα αγόρια της, τις σπουδές της, τα ενδιαφέροντά της και φτάνει στο σημείο να γίνει μια “αμερικανίδα μάρτυρας”. Η πολιτικοποίησή της διαφέρει από αυτή της ελληνικής νεολαίας δεν είναι έτσι;
Δ.Σ.: Η Rachel είναι μια κοπέλα σαν οποιαδήποτε άλλη στη Αθήνα, στην Αμερική ή σε κάποιο άλλο μέρος του κόσμου. Δεν ήταν ακτιβίστρια από πάντα, δεν ήταν αριστερή δηλωμένη δεν ανήκε σε κάποιο κόμμα. Είχε κοινωνική αντίληψη και συνείδηση, είχε προβληματισμούς έντονους για την ηλικία της, ήταν μόλις 23 χρονών όταν πήγε στη Γάζα. Ήταν υποψιασμένη αλλά από τη στιγμή που έκανε αυτό το βήμα, η πραγματικότητα ήταν τόσο έντονη, και εξωφρενικά άδικη που δεν μπορούσε να σταματήσει να μιλάει και να μάχεται. Κι αν ζούσε θα συνέχιζε να το κάνει ακόμα.

Οι “Kινηματογραφιστές στην Oμίχλη” στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας.

23ντοκιμαντερίστες παραγωγοί και σκηνοθέτες με 19 ντοκιμαντέρ απέχουνε από τη φετινή διοργάνωση του φεστιβάλ ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης .
Τους ενώνει η κοινή αγωνία ενός νέου Νόμου για τον Κινηματογράφο.Η αποχή από το φεστιβάλ Θεσσαλονίκης είναι σχεδόν αυτοκτονική για ένα νέο σκηνοθέτη αφού δεν υπάρχουν άλλοι τρόποι προβολής της δουλειάς τους.Όμως, η χρονίζουσα αδράνεια των κυβερνήσεων απέναντι στο συλλογικό αίτημα του χώρου για ένα νέο θεσμικό πλαίσιο για τον κινηματογράφο και άρα και το ντοκιμαντέρ τους οδήγησε στη δημιουργία του κινήματος “Κινηματογραφιστές στην Ομίχλη”.

Οι δράσεις τους δεν αποτελούν επίθεση στο θεσμό του φεστιβάλ αλλά προκύπτουν ως αποτέλεσμα συσσωρευμένων αδιεξόδων των τελευταίων ετών.

Αποφάσισαν να απέχουν με τα ντοκιμαντέρ τους από τη φετινή διοργάνωση του φεστιβαλ ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης και τα παρουσιάζουν στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας από τις 15/4-21/4 , μια εβδομάδα με τίτλο FOG DOC, αφιερωμένη στον πρόσφατο θάνατο του ποιητή,θεωρητικού και κριτικού κινηματογράφου Ανδρέα Παγουλάτο.

Ανάμεσα στα ντοκιμαντέρ που αντιστέκονται κάποια έχουν ήδη ξεχωρίσει.
-Οι “Κυπραίες” των Β.Κατριβάνου και Βushra Azzouz, ένα φίλμ που εκφράζει την επιθυμία γυναικών και από τις δύο πλευρές της διαχωριστικής γραμμής να ζήσουν μαζί.

-Το φιλμ “Ελένη Μπούκουρη Αλταμούρα-η πρώτη Ελληνίδα ζωγράφος” της Κ.Φλέσσα, για μια γοητευτική και αινιγματική γυναίκα που για να σπουδάσει, ντύθηκε άντρας, και ανέτρeψε όλες τις ισχύουσες συμβάσεις της εποχής της.

-Το φιλμ “Αγάπη και πόνος για το πορτοκάλι” του Χ.Ζέρβα. Η ταινία διηγείται τις περιπέτειες αυτού του εξαίρετου φρούτου στην Αργολίδα και το πώς η παγκοσμιοποίηση μια σειρά άλλων προβλημάτων που δημιουργεί, οδηγεί στην απαξίωση του πορτοκαλιού που είναι συνδεδεμένο με την ανάπτυξη της περιοχής.

Αυτά και πολλά άλλα (“Οργισμένος Δεκέμβρης”, “Οι περιστροφές του Robert Frank”, “Nικαρία μου”) έχουμε την ευκαιρία να δούμε στην Ταινιοθήκη (Ιερά Οδός 48 και Μεγάλου Αλεξάνδρου 134-136-μετρό Κεραμεικός).
Οι προβολές ξεκινούν στις 19:00 κάθε μέρα και το εισητήριο κοστίζει 4 ευρώ.Σπεύσατε!

Ούτε ένα δάκρυ.

Τον λένε Τζαλάατ Χαν. Δουλεύει στην ταβέρνα της Μάντως σ΄ένα χωριό χαμένο μες τα έλατα του Πάρνωνα, τα Τζίτζινα. Οι μόνοι κάτοικοι του χωριού τον αφιλόξενο χειμώνα στο βουνό είναι αυτοί οι δύο.Η Μάντω από τον Πάρνωνα,60 ετών και ο Τζαλάατ από το Αφγανιστάν,16 ετών.

Οι μόνοι στην ταβέρνα ήμαστε εμείς.Ο Τζαλάατ ανάβει το τζάκι, μας σερβίρει και κάθεται μαζί μας.Δεν φαίνεται κάτω από 20 χρονών κι όμως μετά από λίγο μας λέει με ένα ίχνος περηφάνιας πως είναι μόλις 16.Το μόνο που δεν του αρέσει και το δηλώνει εξ αρχής είναι ότι τον φωνάζουν Αλί επειδή είναι πιο εύκολο για τους περαστικούς αλλά πιο δύσπεπτο γι αυτόν.

Ήρθε στην Ελλάδα πριν από ενάμιση χρόνο.Είπε ψέμματα στη μάνα του πως πάει στην αγορά ενώ εκείνος ξεκινούσε για το Ιράν.Τα ΄χε κανονίσει όλα με τον πατέρα του.Πέρασε στην Τουρκία και από εκεί στην Μυτιλήνη έναντι 3000ευρώ.Ένα εκατομμύριο.Τόσο κοστολογείται η κάθε ψυχή που αβέβαιη πληρώνει τον επικείμενο θάνατό της ή το πέρασμα της στη «νέα αρχή».
Μου αφηγείται εκείνη τη νύχτα,εκείνο το κομμάτι του παζλ που ήταν και το πιο επικίνδυνο,το πιο κοντά στον θάνατο.Αρχίζει να μου διηγείται τα γεγονότα με χαμόγελο κάνοντάς με να πλημμυρίσω αμηχανία.Αναρωτιόμουν από που πηγάζει αυτή η δύναμη ώστε να γελά.
Ο λαθρέμπορος σκίζει τη βάρκα αρκετά μέτρα πριν φτάσουν στις ακτές και όσοι επιβαίνουν πέφτουν στη θάλλασσα.Βρέχονται όλα:σώματα,μνήμες,ζωές ως το κόκκαλο.Για τον Τζαλάατ η θάλασσα δεν είναι εχθρός,ξέρει κολύμπι.Η θάλλασσα είναι ο σύμμαχος του για το πέρασμα στην καινούργια,άγνωστη ζωή.Όχι όμως και για τους δυο φίλους του.Γελούσε και μου έλεγε «καπούτ καπούτ» .Με δαγκωμένα χείλη και γεμάτη απορία προσπαθούσα να αποκωδικοποιήσω το γέλιο του.Αμηχανία,άμυνα,προσωρινή ¨νίκη¨ή πραγματική χαρά που ο ίδιος τα κατάφερε;Μπορεί λίγο απ΄όλα,μπορεί τίποτα.Δε θα μάθω ποτέ.Δεν είναι για όλους ίδια η θάλασσα.Κάποιους τους ξεβράζει και κάποιους τους ανασταίνει.

Αφού ήρθε στην Αθήνα κρύφτηκε σ’ ένα φορτηγό κάτω από τσίχλες και μπισκότα.Ταξίδεψε κρυμμένος εκεί ως την Πάτρα και έμαθε να παγώνει την ανάσα του και μένει ακίνητος στους ελέγχους της αστυνομίας.Πέρασε στην Ιταλία-ακόμα κρυμμένος στο φορτηγό με τα μπισκότα.Εκεί όμως τον πιάσανε και γύρισε συνοδεία αστυνομικών στην Πάτρα.Μέχρι το λιμάνι φορούσε τις χειροπέδες.Μετά χαμογελά και μου λέει «τσακ...ελεύθερος πια».Από τότε ζει εδώ με την Μάντω.

Αφού μας περιποιήθηκε και με το παραπάνω,μετά από δυο τρία κραφάκια κρασί τον ρωτάω αν κάθεται συνέχεια εδώ μόνος του στο χωριό.Η απάντησή του είναι σενάριο για cult κινηματογραφική ταινία.Πηγαίνει στα μπουζούκια στην Σπάρτη με τη Μάντω κι ανοίγουνε μπουκάλια.50 ευρώ ο Τζαλάατ, 50 ευρώ η Μάντω,μισά-μισά όπως κι η σκέψη του.Μισή εδώ μισή στο Αφγανιστάν.
Ξαφνικά σοβαρεύει σα να έχει ενοχές που μπορεί να γελά.

Μου δείχνει το κινητό του και χωρίς ίχνος μιδιάσματος, με την ανάσα πιο βαριά μου λέει πως έχει να μιλήσει ένα μήνα με τους δικούς του.Έχει αδυναμία στη μάνα του και τύψεις που τις είπε ψέματα αλλά βουρκωμένος μου εξομολογείται ότι δεν μπορούσε να μείνει.Με μια αγωνία στο πρόσωπό του σα να προσπαθεί να με πείσει ότι δεν φταίει.Σχολείο πήγε τρία χρόνια μόνο γιατί όταν ήταν 9 χρονών το βομβάρδισαν.Είδε τους φίλους του να σκοτώνονται.Παρόλ΄ αυτά, ούτε ένα δάκρυ.Μου λέει πως ξέρει γιατί έχουν πόλεμο.Του είχε εξηγήσει τότε ο πατέρας του.
«Επειδή έχουμε πετρέλεια,η Αμερική θέλει τη χώρα μας όμως δεν είναι σωστό να βομβαρδίζουν τα σχολεία και τα τζαμιά μας» μου λέει με μια αθωότητα παιδιού και με βλέμμα μεγάλου.
Τα σημάδια όμως στην ψυχή του θα είναι πάντα νέα.
Γερνάνε οι πληγές;

"Ευέλικτοι" εργαζόμενοι φοιτητές.

Πριν μια δεκαετία, οι φοιτητές που παράλληλα εργαζόντουσαν δεν ήταν η πλειοψηφία αφού οι περισσότεροι αναζητούσαν μια εργασία όχι για να βγάλουν τα προς το ζείν αλλά για το “κάτι παραπάνω” στο χαρτζιλίκι τους.Η κατάσταση όμως έχει αλλάξει.Όλο και περισσότεροι σήμερα εργάζονται παράλληλα με τις σπουδές τους είτε για να συμπληρώσουν τα έξοδα στο ενοίκιο και τους λογαριασμούς(αν σπουδάζουν σε άλλη πόλη από αυτή που γεννήθηκαν) είτε για να μπορέσουν να έχουν κάποιο εισόδημα αφού η οικονομική κατάσταση της οικογένειας δεν αφήνει περιθώριο για “χαρτζιλίκια”.

Οι δουλειές στις οποίες οι φοιτητές απασχολούνται είναι λίγο πολύ οι ίδιες,αυτές του ποδαριού και στην πλειοψηφία τους δεν έχουν καμία σχέση με το αντικείμενο σπουδών τους.Δουλειές ευέλικτες, με χαμηλό εισόδημα, χωρίς ασφάλιση και δικαιώματα.Οι “αόρατοι” φοιτητές αναγκάζονται για λόγους επιβίωσης να εργάζονται σε καφετέριες ως σερβιτόροι, σε αποθήκες των μεγάλων σούπερ-μάρκετ, ως deliverάδες ή σε τηλεφωνικά κέντρα δημόσιων και ιδιωτικών εταιριών.
Αυτές οι δουλειές είναι προορισμένες και “θεσμοθετημένες” για αυτούς αφού το ευέλικτο ωράριο και το προσωρινό αυτών των εργασιών μοιάζουν αρχικά βολικά για πολλούς φοιτητές.

Οι συνθήκες εργασίας σε μια σειρά χώρους ανατρέπουν μετά από λίγο καιρό αυτήν την εικόνα

“Στην αρχή πήγαμε να δουλέψουμε μ' ένα φίλο μου στο τηλεφωνικό κέντρο ιδιωτικής εταιρίας με σκοπό να βγάλουμε κάποια χρήματα για τις καλοκαιρινές μας διακοπές που πλησίαζαν”,λέει ο Σωτήρης,φοιτητής στο Πάνειο πανεπιστήμιο.
Στην ερώτηση πόσο καιρό έμεινε στην εταιρία, η απάντηση είναι αποκαλυπτική. “Έμεινα ένα μήνα μόνο.Εκεί δεν υπήρχε καθορισμένος μισθός ο οποίος να συμπληρώνεται από τα μπόνους όπως έχω ακούσει από άλλες εταιρίες.Ο μισθός μας ήταν μόνο από ποσοστά, με το κομμάτι.Εμείς κάναμε τηλεφωνικές έρευνες και όσα περισσότερα τηλέφωνα έπαιρνες και συμπλήρωνες τα ερωτηματολόγια, ανάλογος ήταν και ο μισθός”.
Όταν τον ρωτήσαμε πόσα χρήματα έβγαλε τελικά μας απάντησε ότι έβγαλε 337 ευρώ το μήνα με τετράωρο ωράριο αλλά ουσιαστικά του έμειναν τα 37 αφού καθημερινά ξόδυε 10 ευρώ στο φαγητό και στα έξοδα της βενζίνης.

Οι συνθήκες εργασίας στα τηλεφωνικά κέντρα είναι εντατικοποιημένες και απόλυτα ελεγχόμενες.Στους χώρους εργασίας είναι τοποθετούνται κάμερες μέσα από τις οποίες οι “υπεύθυνοι” παρακολουθούν την απόδοση των εργαζομένων, την ταχύτητα με την οποία δουλεύουν και “προσέχουν” να μη “χαζεύουν” και χάσουν κάνα ευρώ.Το οργουελικό σκηνικό συνεχίζεται με τις παρακολουθήσεις στις συνομιλίες μη τυχόν και κάνουν κανένα προσωπικό τηλέφωνο και χαθεί “πολύτιμος χρόνος” δουλειάς.

Ο ανταγωνισμός που προωθείται μέσα σε αυτούς τους χώρους επιβάλλεται ως ζωτικής σημασίας για την συνέχεια της δουλειάς του κάθε φοιτητή.Η ατομική αξιολόγηση της απόδοσης συμβάλλει στον ανταγωνισμό αφού όποιος καταφέρει να πουλήσει τα περισσότερα πακέτα συνδρομής ίντερνετ ή να συμπληρώσει σε ελάχιστο χρόνο τα πιο πολλά ερωτηματολόγια, λαμβάνει και το πριμ.

Αυτή η συνεχής εξατομίκευση και απομόνωση των εργαζομένων συμβάλει στη διάσπαση της εργασιακής συλλογικότητας με αποτέλεσμα να θεωρείται μάταιη η όποια διεκδίκηση δικαιωμάτων.Το ευέλικτο ωράριο και οι συχνές μεταθέσεις συμβάλλουν στην αποδυνάμωση των δεσμών αλληλεγγύης μεταξύ των εργαζομένων κάνοντας δύσκολη την όποια συνεννόηση για κινητοποίηση και διεκδίκηση.Σημαντική παράμετρος στη μη-διεκδίκηση “παίζει” το προσωρινό του επαγγέλματος ,ειδικά για τους φοιτητές,ελπίζοντας πως θα το υποστούν μόνο για όσο χρόνο είναι στη συγκεκριμένη δουλεία.Αυτή η λογική διαιωνίζει την ασφυτική εργασιακή κατάσταση και συμπιέζει προς τα κάτω το σύνολο των εργαζομένων, μεταφέροντάς τη και σε άλλες εργασιές.

Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που οι εργαζόμενοι δέχτηκαν αντίποινα από την εταιρία (απολύσεις, μεταθέσεις) λόγω της συνδικαλιστικής τους δράσης.
Δεν είναι και λίγες όμως οι φορές που οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων κατάφεραν την επαναπρόσληψη απολυμένων συναδέλφων τους όπως έγινε από το σωματείο της WIND.
Τον τελευταίο χρόνο είναι όλο και πιο συχνές αυτές οι νίκες αποδεικνύοντας ότι ο συλλογικός αγώνας ευνοεί το σύνολο των εργασιακών σχέσεων των εργαζομένων και την αξιοπρέπεια στην εργασία.

"Χρυσόσκονη" στην ομίχλη...

Πώς θα διαχειριστούν τρία αδέρφια την προοπτική της αντιπαροχής του πατρικού τους σπιτιού μετά το θάνατο της μητέρας τους;
Η διαφωνία τους είναι το κουβάρι γύρω από το οποίο ξετυλίγεται η ανθρωποκεντρική, επίκαιρη και άκρως ρεαλιστική ιστορία της Μαργαρίτας Μαντά.
Η χρυσόσκονη της λήθης των παιδικών χρόνων προσπαθεί να επιβληθεί στη σκόνη της άσχημης Αθήνας.

Η αντιπαροχή του πατρικού είναι η αφορμή για να ξαναμιλήσουν για τους ίδιους, για την εσφαλμένη εικόνα που έχει ο ένας για τον άλλο.Για τη σχέση τους μέσα στην Αθήνα που αλλάζει απάνθρωπα, γρήγορα, άσχημα.
Οι ήρωες κινούνται σε μοκροαστικά αθηναϊκά διαμερίσματα κυνηγώντας το χρόνο χωρίς να τον καταλαβαίνουν.
Ο ήχος των μικρών σβόλων χώματος που πετάγονταν στον αέρα όταν έτρεχαν στην αυλή έχει εξαφανιστεί στην σύγχρονη πόλη.Τώρα ακούγεται ο ήχος από τα κουμπιά του χειριστηρίου του playstation.Αυτό είναι το παιχνίδι για τον γιο της Αμαλίας.
Τα ξύλινα παράθυρα έγιναν αλουμίνια και οι νερατζιές έγιναν κολωνάκια στα πεζοδρόμια.Μια πόλη που αλλάζει αφήνοντας στην απομόνωση τις συγγενικές,τις φιλικές,τις ερωτικές σχέσεις.

Ο ζωηρός μικρός Αλέξης τώρα φοράει γραβάτα και κλείνει αγχωμένος ραντεβού στο δικηγορικό του γραφείο .Προσπαθεί να βρει χρόνο για το γιο του που τον βλέπει λίγες ώρες τη βδομάδα αφού είναι χωρισμένος.Ο Αλέξης επιμένει να δώσουν το σπίτι.

Η μουσικός Άννα κλέβει λίγο χρόνο από τις πρόβες της και επιστρέφει στο πατρικό της για να ποτίσει τα λουλούδια στην αυλή και να ανοίξει τα παράθυρα στο εγκαταλειμένο πλέον σπίτι τους.Προσπαθεί να του δώσει ζωή προσκολλημένη στο παρελθόν.Δεν ξεπουλά την αυλή που έπαιζαν για τρία διαμερίσματα.

Η Αμαλία δεν έβρισκε ποτέ χρόνο ως παιδί να εκφραστεί.Ούτε τώρα βρίσκει.Μητέρα,επαγγελματίας, σύζυγος προσπαθεί να ανταπεξέλθει στις υποχρεώσεις ουσιαστικά μόνη της αφού ο άντρας της δουλεύει πολύ και επιστρέφει πάντα κουρασμένος αλλά και απαθής.Ακόμα και τώρα κρατά ισορροπίες σχετικά με την αντιπαροχή.

Τα ημερολόγια που κρατούσε η μητέρα τους και το επιβλητικό ποίημα του Βαγγέλη Ροζακέα μελοποιημένο από τον Μάνο Χατζηδάκη θα τους θυμίσουν τα όσα ξεχνούν ή προσπερνούν....

ΠΩΛΕΙΤΑΙ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ

«Κάθε μέρα τρως αγγούρι και το Σάββατο είσαι μούρη».
Το βλέπω γραμμένο κάθε μέρα σε τοίχο στο πανεπιστήμιο και σκέφτομαι πόσο ακραία είναι αυτή η επιβολή του τρίπτυχου «Σάββατο-λεφτά-διασκέδαση».
Αν δεν έχεις λεφτά δεν καταναλώνεις-δεν διασκεδάζεις και αν δεν βγεις το Σάββατο δεν είσαι μούρη.
Ο ηλίθιος καταναλωτισμός και ο χυδαίος υλισμός είναι ακραία στερεότυπα που επιβάλλονται στη νεολαία και στον τρόπο που διασκεδάζει.
Η διασκέδαση της εκτόνωσης, του «να τα σπας» είναι κοινός τόπος για την πλειοψηφία αφού αυτό το μοντέλο καλλιεργείται.Είναι ένας επιβαλόμενος τρόπος εκτόνωσης μια φορά την εβδομάδα για να αντέξουμε τα όσα άλλα άκραια μας επιβάλουν τις υπόλοιπες έξι μέρες.
Όμως ακόμα και για τη διασκέδαση ο χωροχρόνος είναι καθορισμένος.

Ο χώρος προσδιορίζεται σε μέρη τύπου Μall όπου είκοσι ευρώ με το ζόρι σε φτάνουν να πας σινεμά με όλα τα κομφόρ και να πιεις ένα ποτό στο πολύχρωμο κλουβί που μάλλον «είσοδο» το λες αυτό παρά «έξοδο».
Μπορεί να είσαι στο απέναντι πεζοδρόμιο του μαγαζιού στο Γκάζι με το ποτό στο χέρι αλλά επειδή το πλήρωσες οχτώ ευρώ πρέπει να περάσεις τέλεια, να γελάσεις, να φωνάξεις, να ξεδώσεις τέλος πάντων.
Μπορεί να είσαι στα μπουζούκια(το ναό της εκτόνωσης), να ακούς αυτά τα ουρλιαχτά, να χωρεύουν όλοι κολλημένοι και σφινομένοι ανάμεσα στα τραπέζια, να σε πατάνε και να περνάς όμως καλά γιατί τι άλλο να κάνεις;Εκατόν πενήντα ευρώ είχε το μπουκάλι ,μπορείς να μην περάσεις καλά;
Απάθεια, αποχαύνωση, καταναλωτισμός.
Αν θέλεις να διασκεδάσεις πρέπει να τα σκάσεις χοντρά. Η΄μήπως όχι;

Ο χρόνος είναι και αυτός καθορισμένος. Προσδιορίζεται σε μια, άντε βαριά βαριά δυο φορές την εβδομάδα.Πάρασκευή και φυσικά το μεγάλο Σάββατο.Το Σάββατο πλασάρεται σαν η μόνη μέρα που είσαι “ελεύθερος” να τα σπάσεις για να αντέξεις στη δουλειά και στη σχολή, στην εξωφρενική καθημερινότητα όλη την υπόλοιπη εβδομάδα.Τις άλλες μέρες όμως πρέπει μόνο να δουλεύουμε και να εκπαιδεόμαστε από την tivi. Μόνο το Σάββατο είναι «δικό σου”.Και είναι λίγος αυτός ο χρόνος. Όταν ο μόνος ελεύθερος χρόνος των μαθητών ,ας πούμε, είναι τρεος ώρες τη βδομάδα, προτιμούν να πάνε να τα πιούν από το να πάνε θέατρο ή σινεμά.

Το ένα καλούπι οδηγεί στο άλλο. Πλασάρεται στη νεολαία αυτή η αντίληψη περί διασκέδασης γιατί είναι η πιο ελεγχόμενη. Προβατοποιημένη, καθορισμένη, κερδοφόρα. Από πίσω κρύβεται ο φόβος της σκέψης, της δημιουργίας, της τέχνης, της συλλογικότητας. Ο φόβος της διασκέδασης σε ακαθόριστο χωροχρόνο, low-budget, παρείστικα και δημιουργικά.
`

Περί e-λευθερίας λόγου και συντονισμού κινημάτων.

Σιάτλ 1999. Η πρώτη εμφάνιση ηλεκτρονικού συντονισμού οργανώσεων και κινημάτων με τόση εμβέλεια, τόσο μαζική ανταπόκριση και τόση αποτελεσματικότητα. Χιλιάδες κόσμου ανά τον κόσμο οργανώνουν μέσω των κοινωνικών δικτύων (facebook, twitter, indymedia, blogs) τις μεγαλειώδης αντιπαγκοσμιοποιητικές διαδηλώσεις με κάθε λεπτομέρεια, διαδηλώσεις που θα ανοίξουν το δρόμο για τα Κοινωνικά Φόρουμ σε μια σειρά χώρες του κόσμου. Αντιπληροφόρηση και διεθνής συντονισμός μεταξύ οργανώσεων,κινήσεων, κινημάτων μέσω του διαδικτύου. Η κληρονομία που άφησε ο «ηλεκτρονικός» τρόπος οργάνωσης είναι εδώ.

Ένα μήνα σχεδόν μετά τον καταστροφικό σεισμό στην Αϊτή , τα blogs και τα site αντι-πληροφόρησης είναι οι κύριες πηγές που συνεχίζουν να ενημερώνουν για την απαγόρευση, από το υπουργείο Εξωτερικών, της μεταφοράς ελλήνων εθελοντών. Συνεχίζουν να οργανώνουν και να συγκεντρώνουν πληροφορίες για τον τρόπο αποστολής ειδών πρώτης ανάγκης, συνεχίζουν να οργανώνουν και να πληροφορούν για συναυλίες οικονομικής υποστήριξης. Συνεχίζουν να συγκεντρώνουν τους τραπεζικούς λογαριασμούς βοήθειας μαζί με πληροφορίες για τον φορέα του καθενός. Συνεχίζουν να δίνουν πιο πραγματικές ερμηνείες σχετικά με το πόσο «φυσική» μπορεί να είναι μια καταστροφή στη χώρα που το 80% του πληθυσμού ζει κάτω από το όριο της φτώχειας.

To Δεκέμβρη του 2008, μετά τη δολοφονία του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από ειδικό φρουρό τα μεσάνυχτα του Σαββάτου, το indymedia και το facebook καιγόντουσαν κι αυτά από τη συνεχή ενημέρωση. Ενημέρωση κάθε στιγμή, συντονισμός, δράση. Η δυνατότητα της πληροφορίας της κάθε στιγμής βοηθούσε στην στοχευμένη και άμεση συσπείρωση. Οι μαθητές μέσω των sms και του facebook συνεννοούνταν για τις επιθέσεις στα αστυνομικά τμήματα, ο κόσμος ενημερωνόταν ηλεκτρονικά για τις ταυτόχρονες πορείες που γινόντουσαν στις διάφορες περιοχές. Η οργή των διαδηλωτών σε συνδυασμό με την γρήγορη και ακριβή ιντερνετική πληροφόρηση φούντωσαν τις διαδηλώσεις στη χώρα.

Οι ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης και τα διαδικτυακά βίντεο έπαιξαν τον πιο σημαντικό ίσως ρόλο σε αποκαλύψεις που αφορούσαν την συνεργασία των δυνάμεων καταστολής και των ασφαλιτών με το παρακράτος- κάτι που ούτε κατά διάνοια δεν δημοσιοποίησαν τα «έγκυρα» μέσα ενημέρωσης.

Άμεση πληροφόρηση, άμεση συσπείρωση, διεθνής συντονισμός και διάχυση πληροφορίας σε χιλιάδες κόσμου ταυτόχρονα. Ένα τεράστιο δίκτυο αντι- πληροφόρησης που δύσκολα χαλιναγωγείται. Κι αυτός είναι ένας από τους λόγους της εδραίωσής του.

Ελλείψει δημόσιου χώρου έκφρασης, τα blogs μεταφέρουν τις σκέψεις, τις απόψεις, τις ερμηνείες του καθενός. Είμαστε «μαύρα κουτιά » ο ένας για τον άλλο δυστυχώς στην καθημερινότητά μας. Ο διαδικτυακός τόπος επιτρέπει σε χιλιάδες «μαύρα κουτιά» να επικοινωνούν αδιαμεσολάβητα, αμεσοδημοκρατικά και ιντερνετικά. Η διαδραστική αυτή δυνατότητα επιτρέπει τη «συνομιλία» .

Οι δέκτες παύουν να είναι οι παθητικοί θεατές και αναγνώστες και γίνονται οι επόμενοι bloggers ή αυτοί που θα σου «αφήσουν» τα σχόλιά τους χωρίς δεύτερη σκέψη. Η πολύπαθη «κοινή γνώμη» αποκτά κοινή δράση. Δηλώνει παρούσα και κινητοποιείται στον πραγματικό έξω κόσμο.
To facebook καταλαμβάνει το κενό του κοινωνικού δημόσιου χώρου και αντιτίθεται στη «ντροπή» της έκφρασης. Όλοι παίρνουν θέση μετά από διάφορα πολιτικά κοινωνικά ή άλλου είδους θέματα «μπαίνοντας» στο ένα ή το άλλο group. Το «like» αποκαλύπτει τη συμφωνία μας και το block-άρισμα θεμάτων ή προσώπων την αντίθεσή μας. Υπάρχει με μια άλλη μορφή –αλλά σίγουρα υπάρχει- Έκφραση.
Μέσω των groups έχουμε ταυτόχρονα ενημέρωση κειμένου, φωτογραφιών και διαδικτυακών βίντεο. Ενημέρωση και «κάλεσμα», πληροφόρηση και οργάνωση.

Ο σκοπός παραμένει ο ίδιος αλλά τα μέσα αλλάζουν. Ο πιο δημοφιλής τοίχος για την αφίσα ίσως δεν είναι πλέον αυτός ενός κτιρίου ή μιας κολώνας αλλά ο τοίχος του facebook και του twitter. Αυξάνονται οι διαφορετικές φωνές και η συσπείρωση του κόσμου απέναντι σε ποικίλα θέματα οργανώνοντας συγκεντρώσεις ή άλλα δρώμενα χωρίς την ύπαρξη απαραίτητα κάποιου φορέα από πίσω-χωρίς να είναι αυτό το ζητούμενο-.

Tα γεγονότα δεν αποσιωπούνται τόσο εύκολα πια-κι αυτή ίσως είναι η μεγαλύτερη κατάκτηση.
Ένα χρόνο πριν, τα διαδικτυακά μέσα ανάγκασαν τα καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης να δημοσιοποιήσουν τη δολοφονική επίθεση που δέχτηκε η πρόεδρος του σωματίου καθαριστριών, Κωνσταντίνα Κούνεβα. Αφού το θέμα αναδείχτηκε από bloggers, αφού δημιουργήθηκαν δεκάδες groups υποστήριξης στο fαcebook, αφού προηγήθηκε ηλεκτρονική κατακραυγή για την λογοκρισία και τα κατευθυνόμενα ρεπορτάζ, αναγκάστηκαν οι «μαχόμενοι» δημοσιογράφοι να δημοσιοποιήσουν την δολοφονική επίθεση αποδίδοντάς την όμως σε «ατύχημα» ή ακόμα και σε εκδικητική πράξη που είχε να κάνει με την προσωπική ζωή της Κωνσταντίνας Κούνεβα. Κι αφού οι πορείες αλληλεγγύης που οργανώθηκαν -και μέσω των κοινωνικών δικτύων – κατάφεραν να αναδείξουν το αδίστακτο πρόσωπο της εργοδοτικής τρομοκρατίας, ο πανικός που προκαλεί αυτή η κοινωνική δράση ανάγκασαν τα μέσα να αφιερώσουν εκπομπές των εκπομπών και ένας μετά τον άλλο οι υπουργοί να ασχολούνται με την υπόθεση. Η διαχείριση της πληροφορίας και ο τρόπος που ασχολούνται είναι ένα διαφορετικό –υποκριτικό- ζήτημα.

Η «επανάσταση» αυτή των κοινωνικών δικτύων ρωτά αν ήρθε η ώρα του τέλους για το φθαρμένο μιντιακό σύμπλεγμα.
Ρωτά αν μπορούν οι πολίτες να πάρουν την πληροφόρηση στα χέρια τους.
Ρωτά αν θα είναι το μέσο προώθησης αποσιωπημένων γεγονότων , αν θα είναι το μέσο συντονισμού των κινημάτων ή αν θα περιορίσει την αντίδραση στα «like» και τα «delete».
H απάντηση έπεται…

Mια φορά κι ένα καιρό υπήρχε δημόσια και δωρεάν παιδεία.(για το εργαστήριο διαδικτυακήs δημοσιογραφίαs)

Τρία χρόνια πριν o νόμος πλαίσιο είχε συναντήσει την αντίδραση της πανεπιστημιακής κοινότητας και το ξέσπασμα του φοιτητικού κινήματος το οποίο κατάφερε τη μη αναθεώρηση του άρθρου 16 του συντάγματος περί δημόσιας και δωρεάν παιδείας.

Τρία χρόνια μετά, μέσω της εφαρμογής διατάξεων του νόμου –πλαίσιο ο χαρακτήρας της παιδείας μάλλον δεν μπορεί να χαρακτηρίζεται δημόσιος. Μια από αυτές τις διατάξεις αφορά στα πανεπιστημιακά συγγράμματα τα οποία τα τελευταία 40 χρόνια διανέμονται δωρεάν –δηλαδή με δαπάνη του δημοσίου μέσω του υπουργείου παιδείας.

Σύμφωνα με τον προηγούμενο νόμο οι φοιτητές είχαν δικαίωμα παραλαβής όσων συγγραμμάτων θεωρούσε ο διδάσκων απαραίτητα για την κάλυψη της εξεταστέας ύλης του μαθήματος ή και για περαιτέρω γνώση. Συνήθως δύο ή τρία βιβλία δηλαδή τα οποία ήταν τα ίδια για όλους τους φοιτητές.
Με το νόμο που πλέον ισχύει στα περισσότερα πανεπιστημιακά ιδρύματα οι φοιτητές δεν έχουν αυτό το δικαίωμα. Είναι δεδομένο ότι στα περισσότερα μαθήματα, στις περισσότερες σχολές, οι σπουδαστές, χρειάζονται περισσότερα από ένα βιβλία για να καλύψουν την εξεταστέα ύλη. Όμως ο νόμος ορίζει ένα και μόνο σύγγραμμα ανεξαρτήτως πόσα χρειάζονται στον φοιτητή για να καλύψει την ύλη και ανεξαρτήτως πόσα μαθήματα θα αλλάξει μέχρι το πτυχίο του.
Δικαιούται αυστηρά τόσα συγγράμματα όσα μαθήματα απαιτούνται για την απόκτηση του πτυχίου του. . Η επιλογή του συγγράμματος από την προτεινόμενη λίστα δε σημαίνει βέβαια ότι θα είναι κι αυτό από το οποίο θα εξεταστεί. Θα πρέπει να έχει ενημερωθεί από τον καθηγητή από ποιο βιβλίο θα οριστεί το μεγαλύτερο έστω κομμάτι της ύλης.

Συμφώνα με το νόμο, το κάθε προτεινόμενο σύγγραμμα θα πρέπει να καλύπτει όλη ή το μεγαλύτερο μέρος της ύλης [άρθρο 1]. Αν χρειάζεται να δοθεί και δεύτερο βιβλίο αυτό μπορεί να θεωρηθεί ως ένα σύγγραμμα (μαζί με το άλλο βιβλίο) αρκεί όμως να μην επικαλύπτεται σε κανένα σημείο η ύλη τους. [άρθρο 7].Αυτό το «παραθυράκι» βρίσκουν -κάποιοι- καθηγητές στην προσπάθειά τους να διευκολύνουν τους σπουδαστές. Δηλώνουν δύο βιβλία ως ένα σύγγραμμα στη λίστα ώστε να καλυφθεί όσο γίνεται η διδαχθείσα ύλη από τα διανεμόμενα χωρίς να χρειαστεί να τα αγοράσουν οι φοιτητές.

Αφού λοιπόν τα συγγράμματα που λαμβάνουν οι φοιτητές δεν είναι τα ίδια για όλους, η διαδικασία «παραγγελίας» τους από τις γραμματείες των σχολών είναι η εξής τραγελαφική:
Αρχικά, οι φοιτητές δηλώνουν στη γραμματεία της σχολή τους ποια συγγράμματα επιθυμούν να λάβουν -έχοντας ενημερωθεί ή όχι από τον διδάσκοντα για το περιεκτικότερο ως προς την ύλη βιβλίο-.
Έπειτα οι γραμματείς παραγγέλνουν προς εκτύπωση -και όχι προς παραλαβή- τον αριθμό που έχει δηλωθεί για κάθε βιβλίο στον εκάστοτε εκδοτικό οίκο. Αυτή η διαδικασία έχει προδιαγεγραμμένο αποτέλεσμα. Τα βιβλία είναι έτοιμα αλλά διασκορπισμένα σε πολλά βιβλιοπωλεία συνήθως 2-3 εβδομάδες μετά τις δηλώσεις μαθημάτων και λίγες μέρες πριν την έναρξη της εξεταστικής περιόδου. Ο ίδιος ο νόμος δίνει το περιθώριο στους εκδοτικούς οίκους να παραδώσουν τα βιβλία δύο μήνες μετά την έναρξη (δηλαδή μέσα Δεκέμβρη). Οι διευθύνσεις διανομής αναρτούνται έξω από τις γραμματείες συνήθως, ενώ στο internet ,στην ιστοσελίδα της κάθε σχολής αρκετές μέρες αργότερα.

Μέχρι αυτό το σημείο οι φοιτητές κάνουν υπομονή, ενώ μόλις τα βιβλία είναι έτοιμα στους εκδοτικούς οίκους, οι φοιτητές αρχίζουν γυμναστική. Ο τρόπος παραλαβής παραμένει ο ίδιος εδώ και πολλά χρόνια. Θα πρέπει να περιμένουν σε ατελείωτες ουρές σε κάθε ένα από τα βιβλιοπωλεία για να παραλάβουν το πολυπόθητο βιβλίο.

Τι γίνεται όμως με τα βιβλία στα οποία οι φοιτητές οφείλουν να αποκτήσουν πρόσβαση για να καλύψουν όλη την εξεταστέα ύλη; Αυτό δεν θα αποτελούσε τόσο μεγάλο πρόβλημα αλλά ούτε και ταλαιπωρία εάν τα πανεπιστήμια ήταν στελεχωμένα με «εφοδιασμένες» βιβλιοθήκες.
Το πρόβλημα των βιβλιοθηκών είναι αλληλένδετο με αυτό των πανεπιστημιακών συγγραμμάτων.

Η δωρεάν διανομή δύο βιβλίων ανά μάθημα αντιστάθμιζε μέχρι πρότινος κατά κάποιον τρόπο την –ως προς τις ανάγκες των φοιτητών και μόνο- ανεπάρκεια των πανεπιστημιακών βιβλιοθηκών στη χώρα μας., όπως αναφέρει ο καθηγητής του Παντείου πανεπιστημίου, κ. Γιώργος Σταμάτης σε σχετικό του άρθρο.
Οι βιβλιοθήκες στα περισσότερα –αν όχι σε όλα- τα ιδρύματα είναι ανεπαρκής αναλογικά με τον αριθμό των φοιτητών που εξυπηρετούν. Διαθέτουν δύο ή τρία αντίτυπα από κάθε βιβλίο.
Δεν εφαρμόζεται το σημείο του νόμου που προβλέπει ότι το 10% των βιβλίων που παραγγέλνονται, πρέπει οι εκδοτικοί οίκοι να το καταθέτουν στις βιβλιοθήκες του αντίστοιχου ΑΕΙ.
Είναι λοιπόν αδύνατο να προμηθευτούν αυτά τα αντίτυπα 500 ή 1000 φοιτητές, πόσο μάλλον σε εξεταστική περίοδο. Οι φοιτητές προσφεύγουν στις φωτοτυπίες ή εν τέλει στην αγορά των βιβλίων, αρκετά εκ των οποίων είναι ιδιαίτερα ακριβά δεδομένου πως πρόκειται για πανεπιστημιακά συγγράμματα.

Η κύρια πηγή του προβλήματος βέβαια βρίσκεται στην υποχρηματοδότηση των βιβλιοθηκών.
Συγκεκριμένα, ένα μέρος της στελέχωσης, και η λειτουργία της βιβλιοθήκης του Παντείου πανεπιστημίου χρηματοδοτούνταν από ένα ευρωπαϊκό εκπαιδευτικό προγράμματα (προγράμματα ΕΠΕΑΕΚ) η ισχύς του οποίου όταν έληξε τον περασμένο Μάιο ανάγκασε το πανεπιστήμιο να κλείσει την βιβλιοθήκη μέχρι και τον Σεπτέμβρη οπότε και έγιναν νέες προσλήψεις.
Τα περισσότερα πανεπιστήμια του εξωτερικού –αν όχι όλα- λειτουργούν χάρη στις άριστα εφοδιασμένες βιβλιοθήκες και τα τεχνολογικά συστήματα του πανεπιστημίου.

Αυτή η κατάσταση ισχύει όχι μόνο στα πανεπιστήμια της Αθήνας αλλά και της περιφέρειας. Ενδεικτική είναι η προσπάθεια της πανεπιστημιακής κοινότητας του πανεπιστημίου Πατρών, η οποία προσπάθησε να αναδείξει το θέμα και να βρει μια λύση στα «μαρτύρια του Ταντάλου» που υποβάλλεται κάθε χρόνο.

Δημοψήφισμα τώρα!

Στις 24 του μηνός,στο Ledra Marriott,ο Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός έχει προγραμματίσει και συνδιάσκεψη για το ζήτημα του δημοψηφίσματος για τουs μετανάστεs.H ΛΥΣΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ.

Ελφρίντε Γέλινεκ.Η φεμινίστρια και συγγραφέαs.

Συγγραφέας, φεμινίστρια, στρατευμένη μα πάνω από όλα προσηλωμένη στρατιώτης της γραφής.
Μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα, μια ασυμβίβαστη γυναίκα, μια ανατρεπτική συγγραφέας ξεδιπλώνεται μέσα από τη συζήτηση με την Κατρίν Λεσέρ στο βιβλίο "Εκ Βαθέων".

Γεννήθηκε πριν 64 χρόνια στη Στυρία της Αυστρίας. Η γενεαλογία της είναι εξαιρετικά πολύπλοκη –όπως συμβαίνει σε πολλές βιεννέζικες οικογένειες - και μαζί με τα παιδικά της χρόνια είναι δυο παράγοντες που έχουν επιδράσει καταλυτικά στην διαμόρφωση του συγγραφικού της έργου. Η οικογένεια της είναι μείγμα εβραϊκό, βαλκανικό και τσέχικο.
Ο πατέρας της Εβραίος, τσέχικης καταγωγής, είχε χάσει τη δουλειά του ως δημόσιος υπάλληλος και γλίτωσε επειδή ήταν χημικός. Απέφυγε τη δίωξη δουλεύοντας σε στρατηγικής σημασίας βιομηχανίες κατά τη διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Τον «προστάτευε» βέβαια και η μητέρα της η οποία προερχόταν από την καλή αστική τάξη, καθολική στο θρήσκευμα και μία ισχυρή γυναίκα η οποία κυριαρχούσε σε όλη τη ζωή της Γέλινεκ. Η ίδια μιλά για ένα είδος οικογενειακής σχιζοφρένειας ανάμεσα σε ένα άθεο, αριστερά στρατευμένο περιβάλλον και σε μια αστική τάξη καθολικού θρησκεύματος. Αυτή η κατάσταση την ενέπνευσε τελικά παρόλα τα τραύματα που της προκαλούσε.
Ο προπάππους της από την πλευρά του πατέρα της είχε αλλάξει θρήσκευμα. Ήταν εργάτης σε τυπογραφείο και ένας από τους ιδρυτές της αυστριακής σοσιαλδημοκρατίας. Μετά το θάνατο της μητέρας της ανακάλυψε ότι και η δική της οικογενειακή κατάσταση δεν ήταν πολύ διαφορετική. Ο παππούς της μητέρας της ήταν πλανόδιος Εβραίος έμπορος μεταξιού ο οποίος σταδιακά αναρριχήθηκε στη βαθμίδα του διευθυντή εργοστασίου. Είχε αλλάξει φυσικά το θρήσκευμά του αλλιώς δεν είχε πιθανότητα να γίνει τίποτα.
Ωστόσο πάνω από πενήντα μέλη της οικογένειάς της πέθαναν κατά τη διάρκεια της Σόα ενώ δεν ήταν λίγοι οι συγγενείς της που εξοντώθηκαν εξαιτίας της στράτευσής τους στην επανάσταση του 1848.

Η σχέση της με τη μητέρα της ήταν πολύ διαφορετική από αυτήν με τον πατέρα της. Δεν τον γνώρισε σε μεγάλο βαθμό. Η μητέρα της την κρατούσε σε μια απόσταση αφού ως πολύ καθολική δεν ήθελε να έχει πολλές σχέσεις με «αριστερά αποβράσματα», εννοώντας την οικογένειά του. Ο λόγος όμως δεν ήταν μόνο αυτός. Ο πατέρας της ήταν ψυχασθενής και όταν η ίδια ήταν σε ηλικία που μπορούσε να έλθει πιο κοντά του, ήταν ήδη σε ψυχιατρική κλινική. Παραδέχεται ότι το χάρισμα της γλώσσας της μεταδόθηκε σε μεγάλο βαθμό από την εβραϊκή μεριά του πατέρα της ενώ και ο ίδιος ήταν καλλιεργημένος και προικισμένος με μεγάλο καλλιτεχνικό ταλέντο. Εκείνη που πάντα κυριαρχούσε όμως ήταν η μητέρα της.
Η Γέλινεκ από το νηπιαγωγείο πηγαίνει σε γαλλικό καθολικό σχολείο, άκρως καταναγκαστικό και αυταρχικό.
Το αυστριακό αυταρχικό και θρησκευτικό εκπαιδευτικό σύστημα σε συνδυασμό με την εκπαίδευση στη μουσική και τον εγκλεισμό που της επέβαλε η μητέρα της ήταν όλα τα παιδικά της χρόνια. Ο αυταρχισμός προερχόταν κυρίως από αυτήν. Έκανε κατάχρηση της δύναμης-εξουσίας της, η καλλιτεχνική της φιλοδοξία για την συγγραφέα ήταν υπέρμετρη αλλά όπως λέει η ίδια η Γέλινεκ αυτός ήταν και ένας τρόπος να την ελέγχει η μητέρα της όταν δεν ήταν εκεί.
Παιδικά χρόνια δεν έζησε ποτέ όπως εξομολογείται η συγγραφέας αφού η δωδεκάωρη καθημερινή εκπαίδευσή της δεν της άφηνε καθόλου ελεύθερο χρόνο. Μάθαινε πέντε μουσικά όργανα από την ηλικία των επτά ετών ενώ αργότερα σε αυτά προστέθηκαν η μουσική δωματίου και η ορχήστρα. Η Γέλινεκ παρομοιάζει την κατάσταση αυτή με το οργουελλιανό σύστημα επιτήρησης.
Η ίδια είναι αφοπλιστική « Πιστεύω πως μεγάλο μέρος της δημιουργικότητας μου οφείλεται σε αυτόν τον καταναγκασμό. Καθώς επίσης μεγάλωσα χωρίς τηλεόραση η μόνη διέξοδός μου ήταν η ανάγνωση και η γραφή.»
Ένα από τα δημιουργήματά της, «H Πιανίστρια» είναι το ευρέως γνωστό μυθιστόρημά της, το πιο βιογραφικό αλλά και το λιγότερο αντιπροσωπευτικό της γραφής της όπως λέει. Ένα βίαιο μυθιστόρημα για τις σπαρακτικές σχέσεις που συνδέουν μια μητέρα με την κόρη της. «Η ανάγνωσή του θα πρέπει να ήταν γι αυτήν μια πολύ επώδυνη εμπειρία. Άλλωστε είναι κάτι που μπορώ να το καταλάβω»-λέει για τη μητέρα της.

Μετά το λύκειο εγγράφεται στο Πανεπιστήμιο στο τμήμα Θεατρολογίας και στο Ωδείο.
Τα φοιτητικά χρόνια μεταξύ 1964-1967 συνοδεύτηκαν από κρίσεις άγχους αφού μετά από τόσα χρόνια εγκλεισμού δεν είχε καμία κοινωνική ζωή και η απότομη ελευθερία της προκάλεσε σοκ. Έτσι έμεινε κλεισμένη περίπου ένα χρόνο στο σπίτι. Τότε ξεκινά να γράφει στα σοβαρά.
Επηρεάζεται από την αμερικάνικη ποίηση όπως του Black Mountain College, του Lawrence Ferlinghetti ή του Tuli Kupfenberg.
«Πρέπει να γράφουμε», αυτός είναι ο τίτλος ενός κειμένου που αφιέρωσε στη μνήμη του Otto Breicha ο οποίος την επηρέασε καταλυτικά. Ήταν ο άνθρωπος ο οποίος την ανακάλυψε και στις λογοτεχνικές επιθεωρήσεις(Protokolle, Muniskripte) που ο ίδιος εξέδιδε ξεκίνησε να δημοσιεύει κείμενά της. Όπως παραδέχεται όμως αυτό που λογοτεχνικά την επηρέασε στον υψηλότερο βαθμό είναι η Ομάδα της Βιέννης με τον Ernst Jandl και την Friederike Mayrocker. Έχει επίσης επηρεαστεί σε μεγάλο βαθμό από τον ποιητή H.C.Artmann. «Εν ολίγοις, όπως όλοι οι συγγραφείς της γενιάς μου που επέλεξαν την πειραματική λογοτεχνία, χωρίς την Ομάδα της Βιέννης δεν θα ήμαστε τίποτε.»

Η πολιτική της στράτευση έρχεται το 1974, σε μια εποχή που η Άνοιξη της Πράγας είχε συντριβεί. « Θέλαμε να εργαστούμε στη βάση, στους κόλπους του Κόμματος που νομίζαμε ότι μόνο αυτό βρισκόταν στο πλευρό της εργατικής τάξης.» Μετά από είκοσι χρόνια πολιτικής στράτευσης κι αφού πλέον δεν εντάσσεται στο Κόμμα προσθέτει: «Τίποτα δεν έχει χαθεί από τον αντικαπιταλισμό μου, από το μίσος μου για την καταστροφή και την κοινωνική αδικία που γεννήθηκαν από αυτό το σύστημα».
Τη χρονιά που εντάσσεται στο Κομμουνιστικό Κόμμα Αυστρίαs ξεκινά και μια περίοδος έντονης καλλιτεχνικής δημιουργίας μέχρι και το 1985. Γράφει ραδιοφωνικά θεατρικά κείμενα, λιμπρέτα όπερας, δοκίμια, πρόζα και μεταφράσεις. Αντλεί το υλικό της είτε από πράγματα που έχει διαβάσει, είτε από αληθινές ιστορίες είτε από προσωπικές της εμπειρίες τις οποίες τις μετασχηματίζει δίνοντάς τους μια γενική σημασία.

Μέχρι το 2000 τα δεκαπέντε χρόνια που μεσολαβούν είναι πολύ ταραχώδη, τόσο καλλιτεχνικά όσο και πολιτικά. Λίγο πριν την άνοδο του Waldheim στην προεδρία της Αυστρίας η Γέλινεκ είχε γράψει το θεατρικό έργο Βurgtheater το οποίο για την ίδια σηματοδοτεί μια στροφή. Έβλαψε σημαντικά την υπόληψή της στην Αυστρία.
Το 2000 προσπαθεί να δείξει την αντίθεσή της προς το συντηρητικό καθεστώς της Αυστρίας. Είναι η πρώτη χώρα που επαναφέρει στην εξουσία την Ακροδεξιά όταν συμμαχεί με τη Δεξιά το 2000.Τότε φτάνει στο έσχατο σημείο καλλιτεχνικής ελευθερίας. Απαγορεύει οποιαδήποτε σκηνοθεσία των έργων της στα δημόσια θέατρα. «Είχα δοκιμάσει τα πάντα όσον αφορά τη διαμαρτυρία. Ήταν αναγκαίο να προσφύγω σε ένα τελείως διαφορετικό μέσον».

Το κοινό τη γνώρισε κυρίως το 2004 όταν και τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ από τη Σουηδική Ακαδημία για το έργο της. Ποτέ όμως –όπως λέει- δε θα μπορέσει να εξηγήσει το χάσμα ανάμεσα στην δημοσιογραφική κριτική που την εξόντωνε και στην πανεπιστημιακή αποδοχή της. Ποτέ δε θα μπορέσει να εξηγήσει το γεγονός του ότι ποτέ δεν βοηθήθηκε οικονομικά από το κράτος αλλά συχνά λάμβανε βραβεία. Αντιφάσεις.
Το μεγάλο της παράπονο είναι πως την αντιμετωπίζουν ως κάποια που κάνει προπαγανδιστική τέχνη, που κλαψουρίζει, που οδύρεται. Το βλέμμα όλων είναι στραμμένο εκεί και όχι στον τρόπο που δουλεύει την γλώσσα.
Όταν της απονεμήθηκε το βραβείο Νόμπελ επέμεινε στο γεγονός ότι της ήταν αδύνατον να το αποδεχτεί προσωπικά ως «εγώ». Πίστευε πως μαζί της ανταμείβονταν όλες οι γυναίκες και δεν αντέχει στην ιδέα πως δεν θα μάθουμε ποτέ για τόσες άλλες ακριβώς επειδή η γυναίκα δεν έχει το καθεστώς του υποκειμένου που είναι αντρικό προνόμιο.
Είναι μαχητής του φεμινισμού. Αντιπαλεύει με τον τρόπο της την πολιτισμική περιφρόνηση των γυναικών και την αδικία που υφίσταται η εργασία των γυναικών αφού υπόκειται μονάχα σε ανδρικά αξιολογικά κριτήρια.
Πάνω από όλα όμως είναι μια εργάτρια της γραφής.